คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ลำดับตอนที่ 3
[ มาดามมากาเร็ต ] เดินถือตะเกียงไฟเลียบชานชาลา
เธอตกใจเมื่อจู่ๆ หัวจักรรถไฟที่ไม่ได้เห็นมานาน ลากขบวนรถไฟยาวสุดลูกหูลูกตามาเทียบชาน
เมื่อเดินเข้าไปใกล้ ประตูรถไฟก็เปิดออก
พร้อม ๆ กับที่ 'แขก' ก้าวลงมาอย่างช้า ๆ
ไอเดนกวาดสายตามองซ้ายมองขวาไปรอบๆ ด้วยความตะลึงปนอัศจรรย์ใจ ผู้คนมากมายกว่าที่เขาคิดเอาไว้มาก...
ดูท่าแผนจะหนีคงต้องพับเก็บไว้ก่อน (?)
เฮคเตอร์เดินลงมาคนสุดท้าย เขาส่งยิ้มให้มากาเร็ต
"ได้รับโปสการ์ดแล้วใช่มั้ยครับ"
มาดามยิ้มให้อย่างใจดี
"จ้ะ ทุกใบเลย"
ชายหนุ่มสวมหมวกวางใจ เดินกลับเข้าตู้โดยสาร
"ฝากด้วยนะครับ เอาให้ถึงมือ 'พวกเขา' "
พวกเขา? พวกเขาไหนกัน?
ไอเดนไม่ใช่คนชอบเผือกนัก แต่เขาก็อดอยากรู้ไม่ได้...
มาดามอดไม่ได้ที่จะยิ้มแกน ๆ มองตามหลังเฮคเตอร์ไปพักหนึ่ง
เธอจึงรู้ตัวว่าถูกทุกคนจ้องอยู่
"โอ้...ตายแล้ว"
"ยินดีต้อนรับสู่เขต 44 นะจ๊ะ" เธอยิ้มจนปรากฎรอยเหี่ยวย่นที่หางตาและตามแก้ม
มาดามตกใจกับจำนวนผู้มาเยือนในครั้งนี้ไม่น้อย
แต่ก็เก็บอาการอย่างรวดเร็ว และผายมือไปทางเดินด้านหลัง
"เอ่อ...หนาวมั้ยที่รัก มาสิ ฉันจะพาไปที่คฤหาสน์" มาดามละลำละลั่กพูด แล้วเดินนำทางฝ่าหิมะไปยังฤหาสน์หลังใหญ่
เหล่าบรรดา 'ผู้มาเยือน' จึงเดินตามเธอไป
และมุ่งสู่ 'เอเลนอร์' ที่เลื่องลือ
ระหว่างทางเดินของสถานีกับคฤหาสน์ที่อยู่ไกลลิบ
เป็นทางเดินทอดยาวที่มีโดมกันไว้
มาดามมองออกไปด้านนอก เห็นหิมะท่าจะตกหนัก
จึงตัดสินใจแวะพักที่ห้องใต้บันไดของสถานีรถไฟ
มากาเร็ตจัดแจงแจกช็อกโกแลตร้อนให้ทุกคน
ไอเดน จึงยกขึ้นจิบพลางคิดว่า อร่อยแฮะ... นึกถึงที่แม่เคยทำให้กินเลย
เออ จริงสิ... แล้วที่บ้านจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย?
"หนูจ๋า..." มาดามกวักมือเรียกเขาเบา ๆ ขณะที่เขาซดมันจนหมดแก้ว
"เสื้อผ้าเปื้อนหมดเลย ไปทำอะไรมาเหรอ"
ไอเดนได้ยินดังนั้นจึงก้มลงมองสภาพตนเอง เสื้อแขนสามส่วนลายทางสีดำสลับขาวเปื้อนไปด้วยคราบสีหม่นๆ ทั้งกางเกงยีนส์สีดำก็ยังมีสภาพไม่สู้ดีนัก
"เอ่อ... ไม่รู้เหมือนกันครับ" เขาตอบ "จะว่าไปผมเองก็ไม่รู้ว่าเปื้อนตอนไหนด้วยซ้ำ..."
"จริงรึนี่" มาดามอุทาน
"ถึงเวลาเปลี่ยนชุดแล้วจ้ะ ที่รัก"
"ค...ครับ"
ไอเดนเดินตามไปอย่างว่าง่าย ทว่าก็ยังคงเก็บข้อสงสัยเอาไว้เต็มอก...
"ขอโทษนะจ๊ะ ในสถานีก็มีแต่ชุดแบบนี้" มาดามว่าแล้วหยิบชุดหมีของพนักงานทำความสะอาดมาให้
ไอเดนขมวดคิ้วน้อยๆ เป็นเชิงว่าใส่นี่จริงๆ เหรอครับ?
ทว่าก็ทำได้แต่เงียบแล้วจ้องชุดนั่นอยู่นิ่งๆ
"หลานรัก...ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากใส่" มากาเร็ตว่า ส่ายหน้าเบาๆ
"แต่เธอต้องใส่นะจ๊ะ เอาล่ะ เธอรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าซะนะ
เดี๋ยวฉันจะไปทำธุระสักประเดี๋ยว เธอรีบกลับไปที่ห้องรวมกับคนอื่นๆ ด้วยล่ะ"
จบประโยคมาดามก็ไม่ปล่อยโอกาสให้เขาเถียงเธอเลย
มากาเร็ตหมุนตัวเดินออกจากห้องพนักทำงานทำความสะอาดไป ทิ้งเขาไว้กับชุดหมีสีฟ้าซีด
เมื่อกลับมาที่ห้อง เด็กหนุ่มผมสีอ่อน พบว่า
ทุกๆ คนเริ่มแบ่งออกเป็นสามฝ่าย
เด็กผู้ชายท่าทางเกเรคนหนึ่งเมื่อสังเกตเห็นเขา ก็ชี้นิ้วใส่
"เจ้านั่นน่ะ...เป็นเฮคาธิสรึเปล่า ?"
"เฮคาทิส? เฮคาทิสอะไรของนาย?" ไอเดนขมวดคิ้ว
เราเคยรู้จักกันด้วยเรอะ... ไอ้เจ้านี่มันใครกัน คิดจะหาเรื่องกันเหรอไง?
และทันใดนั้นก็มีเด็กหญิงคนหนึ่งเถียงขึ้นมา
"แบ่งพรรคแบ่งพวกกันตอนนี้ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกนะ
เรื่องที่คนพวกนั้นพูด จะจริงรึเปล่ายังไม่รู้เลย
ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นพวกลักลอบค้ามนุษย์ก็ได้ ใครจะไปรู้ล่ะ ?"
ไอเดนฟังภาษาของเด็กหญิงคนนั้นไม่ค่อยออก
แต่สามารถจับใจความบางคำได้
เธอมีเส้นผมสีดำสนิท กับผิวสีขาวแบบชาวเอเชีย
ไอเดน มองเด็กคนนั้นชั่วขณะ แล้วพูดออกมาเป็นภาษาจีนง่ายๆ
"เธอเป็นคนจีนหรือ"
เด็กคนนั้นแปลกใจ "เอ่อ...ใช่ เธอฟังฉันรู้เรื่องเหรอ"
“ฉันเคยเรียนอยู่บ้างน่ะ ได้แค่บางคำ"
เด็กผู้ชายเกเรคนเก่าตวาดอย่างหงุดหงิด "พวกนายคุยอะไรกัน ฉันไม่เห็นจะรู้เรื่อง !?"
บ้านนายไม่ได้บอกเหรอไงว่าการเผือกไม่ใช่เรื่องที่ดี...
ไอเดนคิดในใจเงียบๆ พร้อมกับอารมณ์หงุดหงิดกับหมอนั่นเต็มทน
"เมินฉันงั้นเหรอ" เขาเริ่มหัวฟัดหัวเหวี่ยง พาลไปทั่ว
ไอเดนเดินไปกระชากคอเสื้อคนตรงหน้าด้วยท่าทีหงุดหงิดเสียเต็มประดา ดวงตาสีฟ้าใสเริ่มมีแววคุกรุ่น
"ไอ้ฉันล่ะเกลียดคนเรียกร้องความสนใจแบบนักเลงๆ อย่างนายจริงๆ..." เขาว่าเรียบๆ "ช่วยเงียบไปก่อนจะได้มั้ย? ฉันไม่ใช่คนชอบอาละวาดเหมือนนายนะ"
ไอเดน รู้สึกว่ามาดามมากาเร็ตไม่กลับมาเสียที
จึงตัดสินใจเดินออกไปตาม
แต่เมื่อออกไปข้างนอก
ก็ไม่พบอะไรหรือใครเลย
จนกระทั่งรุ่งสางของเช้าวันใหม่...
...มาดามมากาเร็ตก็ยังไม่กลับมา
เด็กหนุ่มถอนหายใจ กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องพบว่าหลายคนเริ่มบ่นกระปอดกระแปด
หนี... หนีดีมั้ย?
ไหนๆ คุณป้าคนนั้นก็ไม่กลับมาสักที... ฉันหนีดีกว่า
ทว่าไอเดนก็พลันนึกถึงเหตุการณ์ประหลาดๆ บนรถไฟได้ ทั้งสัญชาตญาณบางอย่างที่บอกให้เขาไม่ควรจะหนีไปไหน
ทว่าสัญชาติญาณกลับบอกให้เขาทำสิ่งที่บ้ากว่านั้นแทน...
ไปที่เอเลนอร์ด้วยตัวเอง
เขาได้ยินมาจากหลายๆ คนเรื่องคฤหาสน์เอเลนอร์อะไรนั่น ถ้าหนีไปก็อาจจะอันตรายเพราะที่นี่มันที่ไหนเขาก็ยังไม่รู้ ทั้งจะแกร่วรออยู่ที่นี่ก็ยังคงเสียเวลาเปล่าอีก
เอาวะ ลูกผู้ชายมันก็ต้องกล้าสิ
โดยเฉพาะผู้ชายน่ารักอย่างฉัน
ไอเดนรอจังหวะที่ไม่มีใครสนใจ แอบแวบออกข้างนอกไปอย่างเงียบๆ ...
และตัดสินใจหาทางไปสู่คฤหาสน์เอเลนอร์ด้วยตนเอง
ความคิดเห็น