สาวไทยสุดซ่า กับ กลุ่มซูเปอร์สตาร์สุดป่วน

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1

สาวไทยสุดซ่า กับ กลุ่มซูเปอร์สตาร์สุดป่วน

ตอนที่ 1

By kazena

สนามบินนาริตะ ยินดีต้อนรับท่านผู้ใช้บริกา.....~~~~

"นี่ๆๆๆ...มิยู นั่งทีเถอะ เดี๋ยวคานะมันก็ลงมาไม่ต้องกลัวมันเบี้ยวหรอกน่า ก็โทรมาบอกแล้วไงแถมอีเมล์มาให้แล้วด้วยไม่ใช่หรือ" หญิงสาวร่างเพรียวบางนั่งพิงเก้าอี้อย่างเหนื่ยๆ

"ก็มันตื่นเต้นนิ" ร่างเล็กวนมานั่งเก้าอีกอีกครั้งก่อนที่จะบิดมือไปมาอย่างติดนิสัย

"ไม่เห็นมีอะไรแปลกเลยนี่นา ทุกทีมันมาไม่เห็นจะน่าตื่นเต้นอะไรมากนิ มิยู" ร่างบางบ่นอย่างอดไม่ได้

"ก็ตอนนี้มันไม่เหมือนกันนินา ...คุณพ่อรับคานะเป็นลูกบุญธรรมของตระกูลฮานาซากิเลยนะ แถมคุณย่าท่านก็ยินดีอีกต่างหาก มันน่าแปลกอ่ะ" หญิงสาวนั่งหน้ามุ่งแก้มป่องสร้างความเอ็นดูให้กับคนที่ผ่านไปมาและสร้างความขบขันให้กับคนข้างกายได้เป็นอย่างดี

"คริๆๆ.....เอาน่าเดี๋ยวมันมาก็ซักมันซะให้ขาวก็สิ้นเรื่อง" หญิงสาวหัวเราะและโยกศีรษะเด็กหน้ามุ่ยข้างกายเล่นอย่างมันมือ อายุอานามก็จะ25แล้ว ยังไม่เปลี่ยนเลยซักครั้ง

"เอ๊ะๆๆๆ พอแล้วมิเรเดี๋ยวหัวยุ่ง  ร่างเล็กปัดมือออกอย่างพลันลวัน กลางที่สาธารณะน่าอายจะตาย

"คริๆๆๆ เสร็จแน่ๆ" ร่างเพรียวพูดพรางจับร่างเล็กล็อคคอเข้ามากอดแล้วหัวเราะเยาะ

"เตี้ยแล้วยังซ่ามันก็ต้องโดนแบบนี้นั่นแหละ"ร่างบางยิ้มก่อนที่จะหอมแก้มร่างเล็กหนึ่งที

"คริๆๆๆ เฮ้อ!!......คิดถึงคานะอ่ะ ถ้าคานะอยู่น่ะ คงสนุกกว่านี้" ร่างเล็กบ่นพลางพิงร่างบาง

"เดี๋ยวอีก15 นาทีมันก็ลงมาแล้ว จะอะไรอีกเล่า ไปยืนคอยตรงตึกทางเข้าผู้โดยสารต่างประเทศดีกว่า" ร่างบางลุกขึ้นแล้วฉุดร่างเล็กลุกตาม

"คอยตรงนี้ไม่ได้หรอ" หญิงสาวโอดครวญ

"ทำไม" ร่างบางเริ่มกอดอก อะไร้~~~ พอทีนี้เริ่มเรื่องมาก มันจะเอายังไงกันเนี่ย

"เป็นอะไรไปอีกล่ะ ...." ร่างบางถามอย่างหน่ายๆ

"ก็มันเมื่อยอ่ะ เมื่อกี้ยืนนานแล้ว ขอพักหน่อยดิ" ร่างเล็กหน้าเห่ยเก

ร่างบางส่ายหัว ฉันนึกแล้วเชียวแก คิดว่ามันจะไม่ทำพิษแล้วนะ

"ทำไม.....โรคสำออยกำเริบหรอ" หญิงสาวเลิกคิวขึ้นยิ้มเยาะ

"ป่าว.....สงสัยอาดีนารีนหมด เหอะๆๆ" หญิงสาวยิ้มอ่อยๆส่งให้ ร่างบางเมื่อได้ยินที่เธอพูดกลับส่ายหัว

"สายการบิน ไทยแลนด์แอร์ไลด์ เที่ยวบินที่ TG 260 กรุงเพทฯ – นาริตะ~~~"

"มาแล้วๆๆๆ ให้คอยตั้งนาน ไปกันเถอะมิเร" ร่างเล็กรีบลุกยืนขึ้นก่อนที่จะฉุดแขนร่างบางเดินออกไป

มันจะเอายังไงกันวะ ร่างบางส่ายหัวแต่ก็เดินมาแรงฉุดไปโดยดี

+ * + * + * + * + * + *

หญิงสาวนั่งริมหน้าต่างลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงกัปตันประกาศว่าอีก45 นาทีจะถึงที่หมาย หญิงสาวหันไปนั่งมองเด็กสาวข้างกาย แล้วยิ้มให้เล็กน้อย แต่ก็ต้องรีบขยับเมื่อคนข้างกายพลิกกายหันมาหาตัวเองอย่างรวดเร็วก่อนที่จะลืมตาขึ้นมองหน้า

"พี่มิ้นท์ ถึงไหนแล้วค่ะ" ร่างน้อยคุณวุฒิกว่ากระพริบตาเพิ่มอีกสองสามปริบแล้วมองรอบๆกาย

"อีก45 นาทีก็ถึงนาริตะแล้วล่ะค่ะ น้องเอม" หญิงสาวรุ่นพี่ยิ้มให้นิดๆ

"ว้า~~ อีกตั้ง45 นาทีแนะ เอมนึกว่าจะถึงแล้วซะอีกแค่สองชั่วโมงเองทำไมช้าจังค่ะ "ร่างบางเอียงคอเล็กน้อยแล้วหันมาส่งยิ้มหวานให้คนข้างกาย

"เอาน่าเดี๋ยวก็ถึงค่ะ น้องเอมไปเรียนนิเนอะก็คงอยากให้ถึงเร็วๆ แต่พี่มิ้นท์ต้องไปทำงานตั้งนานแนะอยากจะไปให้ถึงช้าๆจัง" หญิงสาวยี่จมูกก่อนจะยิ้มให้

"แต่ถ้าให้แน่น่ะ ไปเที่ยวอย่างเดียวน่าจะสนุกกว่าอีกพี่ว่า….." หญิงสาวเริ่มเอนตัวพิงเก้าอี้

"โธ่~~~พี่มิ้นท์อ่ะ กว่าหนูจะผ่านด่านสอบอรหันต์มาได้แทบล้มประดาตาย คันจิเรียงกันเป็นแถวแนะพี่อันนี้มันก็แทบแย่เหมือนกันนะค่ะ" ร่างบางบ่นอย่างน้อยใจ

"คริๆๆ ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอค่ะ ขนาดพี่ยังไม่รู้เท่าที่หนูรู้เลยนิ เอาน่า คนเก่งพยายามเข้าแค่ปีเดียวเองค่ะ มาหาประสบการณ์แล้วเราจะได้นำไปใช้ได้โดยไม่ต้องห่วงว่ากลัวจะใช่ประโยคผิด" หญิงสาวยิ้มให้ก่อนที่จะลูบหัวอย่างใจดี

"เอมมาต่อไฮสคูลปี3 ที่โตเกียว แต่พี่มิ้นท์ยังไม่รู้เลยว่าจะไปอยู่ไหน เพราอะไรน่ะค่ะ" ร่างบางถามอย่างงง คุยกันมาตั้งนานว่าจะไม่ถามมันก็อดไม่ได้

"เห็นเขาบอกว่าแรกๆอาจจะศึกษางานที่โตเกียวก่อนน่ะคะ แล้วค่อยไปที่ เขตคานากาว่า ที่โยโกฮาม่านะค่ะ เห็นว่าโรงงานผลิตอยู่ที่นั่น" หญิงสาวบอกตามที่เพื่อนรักส่งมาให้ทางอีเมล์

"หรอค่ะ.....ว้าว!! ดีใจจัง อย่างนี้เอมก็เจอพี่ได้น่ะซิค่ะ  เดี๋ยวเอาไว้เราค่อยนัดเจอก็ได้เนอะ" ร่างบางยิ้มให้ก่อนที่จะหันไปรับผ้าเช็ดหน้าจากพี่นางฟ้าบนเครื่องมาแล้วส่งให้หญิงสาวหนึ่งผืน

"ได้ค่ะ แล้วพี่จะให้อีเมล์พี่ไว้น่ะ แล้วค่อยมานัดเจอกัน ถ้ามีอะไรก็มาถามพี่ได้ทุกเมื่อเลยล่ะ"หญิงสาวยิ้มให้ก่อนที่จะขอตัวมาห้องน้ำ

"เอ๊ะ!!" หญิงสาวอุทานเหมือนกับนึกอะไรได้บางอย่างก่อนที่จะหันเดินไปหาคุณนางฟ้าที่อยู่ในตู้เก็บสัมภาระด้านหลัง

"อุ้ย!! ขอโทษค่ะ" หญิงสาวพูดขณะเดินชนกับผู้ชายที่สวนออกมา

"ไม่เป็นไรครับ..." ชายหนุ่มยิ้มให้ก่อนที่จะเดินแยกจากไป

หญิงสาวเดินไปเปิดม่านสำหรับแอร์โฮสเตรท์ ก่อนที่จะเดินรอดเข้าไปเห็นพวกเหล่านางฟ้าทั้งหญิงชาย นั่งๆยืนๆอยู่3-4 คน

"ขอโทษนะค่ะ ต้องการอะไรหรือเปล่าค่ะ" น้องแอร์ฯหน้าตาน่ารักคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างโต๊ะร้องถามออกมาเมื่อเห็นคนแปลกหน้า

"คืออยากจะขอกระดาษเปล่าซัก2 แผ่นน่ะคะ" หญิงสาวยิ้มให้

"ทีหลังเรียกก็ได้น่ะค่ะ ปุ่มกดอยู่ทางด้านข้างเก้าอี้ไม่ต้องเข้ามาเองก็ได้ค่ะ" ร่างบางที่ยืนพิงตู้เก็บของทางด้านซ้ายมือเริ่มจะทวนวิธีการนั่งเครื่องบินอีกรอบเหมือนกับก่อนที่จะออกเครื่องเล้ย

"คือว่ามาเข้าห้องน้ำน่ะค่ะ เลยเดินเลยเข้ามา  แล้วข้างหน้าห้องน้ำไม่มีปุ่มกดให้เรียกไม่ใช่หรอค่ะ มีแต่เรียกเมื่อเกิดอุบัติเหตุภายในห้องน้ำเท่านั้นนิค่ะ" หญิงสาวทวนเบาๆก่อนที่จะยิ้มให้

"พี่เมขา กระดาษที่ผู้โดยสารอยากได้อยู่ตู้ไหนค่ะพี่ ไม่เห็นอยู่ที่เดิมเลยอ่ะ" ร่างบางแต่ไม่สมชายเอ่ยถามอย่างเป็นมิตร

"ทำไมจะไม่อยู่ที่เดิมเล่า พี่สามว่าลองหายดูไหมน่ะค่ะน้องเก๋" ร่างเล็กอีกคนกำลังชงกาแฟให้กับผู้โดยสารพูดออกมาอย่างขัดใจ

"เครื่องบินลำนี้เป็นโบอิ้งไม่ใช่หรอค่ะ กระดาษกับของที่ต้องใช้เช็ดส่วนมากจะอยู่ที่ตู้ทางซ้ายมือล็อคที่2 เพื่อง่ายต่อการหยิบบนอ่างล้างจานค่ะ" หญิงสาวเอ่ยตามความจำขึ้นมาลอยๆ ทำให้คุณนางฟ้าเมที่อยู่ใกล้ที่สุดอดเปิดตู้ออกไม่ได้

"อยู่นี่ค่ะคุณน้องเก๋" พี่สามบอกอย่างงงๆ ก่อนที่จะหยิบกระดาษตามคำขอให้หญิงสาวไป2แผ่น

"ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวเอ่ยพร้อยยิ้มให้ก่อนที่จะหมุนกลับ

"เดี๋ยวค่ะเดี๋ยว...."หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างโต๊ะตัวเดิมอดเรียกขึ้นมาไม่ได้ เคียงคอมองหญิงสาวตรงหน้า มันคุ้นๆนะพี่คนนี้ เหมือนเคยเจอที่ไหน

"พี่เคยเป็นแอร์ฯรึเปล่าค่ะ ทำไมรู้เยอะจัง.....ว่าเครื่องบินแบบไหนอะไรอยู่ตรงไหน" หญิงสาวถามอย่างใคร่รู้

"ก็พอรู้บ้างน่ะค่ะ พี่เคยฝึกเป็นแอร์โฮสเตรท์น่ะ แต่พี่ชอบทำภาคพื้นดินมากกว่า ก็เลยขอเขาอยู่ข้างล่างไม่ขึ้นเครื่อง......"หญิงสาวยิ้มให้

"สายการบินไหนค่ะ....."พี่ใหญ่ที่สุดในห้องนั้นถามกลับมา

"ไทยแลนด์ค่ะ....."หญิงสาวก้มมองดูนาฬิกาข้อมือก่อนที่จะได้ยินเสียงประกาศที่ลำโพง

"ขอตัวก่อนน่ะค่ะ อีก15นาทีเครื่องจะลงแล้วละค่ะ" หญิงสาวเอ่ยขอตัวก่อนที่จะเดินออกมา

"กลับมาแล้วหรอค่ะ  พี่มิ้นท์หายไปนานมากๆ เอมนึกว่าเป็นอะไรไปซะแล้ว" เด็กสาวหันมาถามอย่างเป็นกังวนเมื่อเห็นหญิงสาวข้างกายนั่งลงประจำที่รัดเข็มขัดเหมือนตัวเองเรียบร้อย

"พี่ไปขอกระดาษจากพี่แอร์ฯมาค่ะ ไว้มาจดอีเมล์กันไงค่ะ" หญิงสาวบอกแล้วส่งกระดาษเปล่าที่ได้มายื่นให้ร่างบาง

"ทีหลังก็กดออดก็ได้ค่ะ ทำไมไม่ต้องเดินไปเอง "หญิงสาวท้วงขณะหยิบปากกาในกระเป๋ามาเขียนให้แต่โดยดี

"ก็ออกจากห้องน้ำแล้วเดินย้อนเข้าไปอีกนิดเดียวนิค่ะ ก็เดินไปซักหน่อยคงไม่เป็นไรนิ.....เอาน่า ได้มาแล้วก็ไม่ต้องบ่นแล้ว เขียนเลย เขียนๆๆ " หญิงสาวตัดบทสนทนาก่อนที่จะก้มลงเขียนอีเมล์ตัวเองให้คนข้างๆด้วย

"อย่าลืมติดต่อมานะค่ะ พี่มิ้นท์แล้วเอมจะติดต่อไปทันทีถ้ามีโอกาส...."ร่างบางเข็นรถออกมาพร้อมกันรีบบอกก่อนเมื่อเห็นโฮสต์แฟมมิลี่ของตัวเองมาชูป้ายชื่อรอแล้วเรียบร้อย

"ได้จะ...แล้วพี่จะรีบติดต่อไปเหมือนกันน่ะ คงไม่เกินพรุ่งนี้หรอก" หญิงสาวบอกก่อนที่ยิ้มน้อยๆให้เด็กซน

"งั้นหนูไปน่ะค่ะ.....พี่ไปดีๆนะค่ะ สวัสดีค่ะพี่มิ้นท์" ร่างบางไหว้ก่อนที่จะรีบเข็นรถไปทางเดียวที่ป้ายชื่อที่ชูหรา

"ไปซะแล้ว.....เหมือนสายลมเลยแฮะ......หึ" หญิงสาวยิ้มแล้วหัวเราะน้อยๆ

"แล้วไอ้พวกนั้นอยู่ไหนกันว่ะ ไม่เห็นเลย" หญิงสาวบ่นกับตัวเองเบาๆ (รีบเปลี่ยนลุคเชียวนางเอกฉัน): คนแต่ง

ก็มันเป็นสำนวนที่ไว้พุดกับเพื่อนนินา : คานะ

To be con…

ครั้งแรกค่ะที่เขียนเรื่องแบบนี้ คิดมานานแล้วล่ะค่ะแต่เพิ่งเขียน ยังไงก็ขอคอมเม้นต์ด้วยนะค่ะ

To be con…

ครั้งแรกค่ะที่เขียนเรื่องแบบนี้ คิดมานานแล้วล่ะค่ะแต่เพิ่งเขียน ยังไงก็ขอคอมเม้นต์ด้วยนะค่ะ