คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : EPISODE:41
EPISODE : 41
ในเช้าวันใหม่ ณ หอพักฝาแฝดโอคุมูระ ที่บัดนี้เหลือเพียงแต่ร่างบางฝาแฝดผู้พี่เท่านั้นที่อาศัยอยู่ แสงแดดยามเช้าที่ส่องผ่านเข้ามาในห้องนอน ทำให้ร่างบางที่นอนแน่นิ่งไม่ไหวติงเพราะความเหนื่อยล้าจากเมื่อคืน ก็ต้องตื่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“อะ…อื้อ ยูคิโอะ…ทำไมไม่ปลุก….หือ..”
รินที่สะลึมสะลือแทบจะยันกายขึ้นจากเตียงไม่ไหวพูดด้วยน้ำเสียงฟังแทบไม่ได้ศัพท์ เขายังจำเรื่องเมื่อคืนได้อยู่และแน่นอนว่าเขาก็คิดว่ายูคิโอะยังอยู่ในห้องด้วย แต่ทว่าข้างกายมีแต่ความว่างเปล่า
เพราะแบบนั้นนี่เองที่สร้างความโมโหให้ร่างบางแต่เช้า
“เจ้าบ้าไฝสี่ตา!!! แกทำให้ฉันลุกไม่ไหวแล้วยังหนีหายไปอีกเรอะ ไอน้องบ้า!!” รินเอ่ยพลางขยี้ผมตัวเอง ให้ตายสินี่เจ้าน้องนั้นทำให้เขาปวดสะโพกจนหลุดจากเตียงไม่ได้ ยังมีหน้าหนีไปโดยไม่บอกเขาอีก ถึงจะมาแบบเซอร์ไพรส์ก็เถอะ แต่มาแล้วก็ไปไม่บอกไม่กล่าวแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกันเล่า!
พอคนตัวบางร้องโอดครวญสลับกับบ่นน้องชายตัวดีไปพลาง ถึงกระนั้นเขาก็ยิ้มบางๆ การที่เขาปวดสะโพกแบบนี้ก็เป็นสิ่งยืนยันได้จริงๆว่าเมื่อคืนเรื่องระหว่างเขากับยูคิโอะไม่ใช่แค่ฝันไป ยูคิโอะยังมีชีวิตอยู่ และมันจะดีด้วยถ้ารินเอาเรื่องนี้ไปบอกเพื่อนๆทุกคน ทุกคนจะต้องดีใจแน่ๆ
‘เอาล่ะ ไปโรงเรียนแล้วไปเค้นความจริงจากเจ้าผ.อ บ้าๆนั้นดีกว่า มันต้องรู้แน่ๆว่ายูคิโอะหายไปไหน’
“อะโอ้ยย….” รินใช้กำลังแขนที่มีพยายามดันตัวให้ลุกขึ้นจากเตียง แต่ก็ใช่เรื่องที่จะต้องสนใจสักหน่อย
รินเริ่มมีแรงที่จะตามหายูคิโอะอีกครั้ง คราวนี้เขาจะไม่ปล่อยให้ยูคิโอะทิ้งเขาไปคนเดียวอีกและจะต้องรู้ให้ได้ว่าธุระที่ยูคิโอะไม่อาจจะกลับมาหาเขาอย่างที่ควรเป็น คืออะไรกัน
.
.
.
“นี่!! ยูคิโอะมันหายไปไหนบอกมาเดี๋ยวนี้!”
รินกระแทกน้ำเสียงถามผ.อ สถาบันสัตยการเขน รินมั่นใจว่าเจ้าผ.อ นาม ‘เมฟิสโต้’ ผู้ชื่นชอบการแต่งตัวเป็นแฟนตาซี ต้องทราบเรื่องราวของยูคิโอะที่หายสาบสูญแน่ๆ
หลังจากที่รินถ่อสังขารมาโรงเรียนได้สำเร็จ เป้าหมายแรกเลยคือห้องของผู้อำนวยการโรงเรียนจอมเพี้ยน ถึงจะดูไร้มารยาทไปสักหน่อยที่ทักทายผู้อำนวยการโรงเรียนยามเช้าแบบนี้
รินที่อารมณ์ร้อนผิดกับอีกฝ่ายที่กำลังยกแก้วน้ำชาจิบขึ้นอย่างใจเย็น ริมฝีปากยิ้มน้อยๆเหมือนรู้ว่ามันจะต้องเป็นไปตามคาด รินแทบรอคำตอบไม่ไหว นี่เมฟิสโต้กะจะยั่วโมโหเขารึยังไงกัน
“ใจเย็นสิโอคุมูระคุง”
“จะให้ฉันใจเย็นได้ยังไงเล่า ในเมื่อน้องชายฉันยังไม่ตายแล้วยังหายไปโดยไม่บอกฉันด้วย”
“หืม ไม่น่าเชื่อนายรู้แล้วรึว่ายูคิโอะคุงยังมีชีวิตอยู่น่ะ” เมฟิสโต้แปลกใจที่รินทราบว่ายูคิโอะยังคงมีชีวิตอยู่
“ฉันก็ไม่รู้จนกระทั่งเมื่อวานยูคิโอะมาหาฉันน่ะสิ เป็นไปอย่างที่คาดไว้นายรู้มาตั้งแต่แรกแล้วว่ายูคิโอะมีชีวิตอยู่ ทำไม…ทำไมกลับไม่บอกฉัน!?”
รินก้มหน้าด้วยความโกรธ กำมือขวาแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดออกมา ก็ในเมื่อเขาทุกข์มาตลอดสองเดือนแต่กลับปิดบังไม่ว่าใครก็ตาม ว่ายูคิโอะยังมีชีวิตอยู่ และงานศพนั้นก็คงเป็นของที่ทำมาเพื่อจัดฉากเท่านั้นสินะ!
“โอคุมูระคุง…ฉันไม่ได้คิดจะปิดบังนายและเพื่อนคนอื่นๆของนาย ฉันต้องขอโทษด้วย..แต่นี่เป็นเรื่องสำคัญมาก” เมฟิสโต้เริ่มมีแววตาที่จริงจังขึ้นมาผิดจากปกติ เดิมทีที่จะต้องเอาแต่บ้าบอจนลืมความเหมาะสมของสถานการณ์
“เรื่องสำคัญ…?” รินเลิกคิ้วอย่างสงสัย เรื่องสำคัญแค่ไหนถึงปิดบังคนอื่นๆไว้กันล่ะ?
“ใช่แล้ว เรื่องนี้มีสำคัญมากถึงขนาดที่มีผลต่อความเป็นความตายของโรงเรียน และความปลอดภัยของตัวนักเรียนทุกคน..”
“ศาสตราจารย์เนกอส โอคุมูระคุงก็ได้เห็นเจตนารมณ์ที่แท้จริงของมันแล้วไม่ใช่เหรอ มันต้องการจะใช้พลังของมันจัดการนายที่เป็นลูกชายซาตาน ทุกๆคนที่เกี่ยวข้องกับนาย รวมไปถึงคนที่คิดจะขัดขวางมัน”
พอเมฟิสโต้พูดขึ้น รินก็ระลึกถึงเหตุการณ์ที่ยังติดตราตรึงในหัวมาเสมอ เหตุการณ์ที่เนกอสใช้พลังอันน่ากลัว เรียกปีศาจใหญ่ออกมาทำร้ายยูคิโอะ
“เจ้าเนกอสนั้น..ไอเลวเอ้ย!” รินสบถออกมา ทำไมเขาถึงจะต้องทำให้คนอื่นเดือดร้อนไปด้วย ทั้งๆที่เนกอสควรมาจัดการเขาเพียงคนเดียวแท้ๆ
“ศาสตราจารย์เนกอสได้ขโมยดวงตามารที่ฉันเก็บไว้อย่างดีในห้องลับสุดยอดของโรงเรียนนี้ มันมีพลังมากพอที่จะฆ่าทุกคนได้ นั้นเลยเป็นสิ่งที่ทำให้มันบ้าอำนาจ หนีออกไปจากโรงเรียนนี้…ในตอนที่ยูคิโอะคุงกำลังบาดเจ็บสาหัส เนกอสก็ได้คิดจะเข้ามาโจมตียูคิโอะคุงอีกครั้ง แต่โชคดีที่ฉันเข้ามาช่วยจัดการไว้ได้ทัน ด้วยพลังดวงตามารที่ยังตื่นไม่เต็มที่มันจึงบาดเจ็บและกินกลุ่มแพทย์ที่จะช่วยยูคิโอะคุงไว้ทั้งหมดก่อนที่จะหนีออกไปอีก”
รินกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากเมื่อได้ยินความจริง
“ยูคิโอะคุงที่เจ็บเจียนตายฉันจึงฝากฝังไปให้กับคนรู้จักของฉัน เขาเป็นคนรักษาที่เก่งมากเลยล่ะ ส่วนเรื่องศพยูคิโอะนั้นคือร่างของศพคนอื่นที่ฉันใช้อะไรนิดๆหน่อยเพื่อทำให้คนอื่นเข้าใจว่าเป็นยูคิโอะคุง ให้เจ้าเนกอสนั้นตายใจว่ามือดีของเราตายไปแล้ว”
“ถ้าแบบนั้นทำไมมันไม่มาฆ่าฉันล่ะ ในเมื่อมันตายใจแล้วว่ายูคิโอะตายแล้วน่ะ!” รินถามอย่างไม่เข้าใจ
เมฟิสโต้แสยะยิ้มกับคำถาม
“ตอนนี้เนกอสกำลังฟื้นฟูร่างกายที่บาดเจ็บสาหัสอยู่ มันต้องใช้เวลานานเลยที่จะทำให้ดวงตามารเข้ากับร่างกายของตัวเองได้ แล้วมันก็คงไม่อาจจะมายุ่งกับโอคุมูระคุงที่เป็นถึงลูกซาตานในขณะที่มันบาดเจ็บอยู่หรอก ใช่ไหมครับ? เราจึงใช้โอกาสนี้ที่มันตายใจหลบหนีอยู่ที่ไหนสักแห่ง ให้พวกเอกซ์โซซิสต์ของเราตามล่าตัวมัน แน่นอนว่ายูคิโอะคุงอยู่ในภารกิจนี้”
พอรินฟังจบ มือขวาก็ทุบที่โต๊ะไม้ของเมฟิสโต้เต็มแรง ใบหน้าเริ่มบูดเบี้ยวไปด้วยความโกรธ ทำไมจะต้องให้น้องชายของเขาไปเสี่ยงอะไรที่บ้าๆแบบนั้น
“แก!! คิดยังไงให้ยูคิโอะไปทำ ยูคิโอะที่บาดเจ็บแบบนั้น รู้ทั้งรู้แกยังส่งหมอนั้นไปทำภารกิจเสี่ยงตายอีกเหรอ แทนที่จะให้ฉันไปทำแทนน่ะ เจ้าบ้า!!” ในเวลานี้รินอยากจะซัดเข้าที่หน้าเจ้าผู้อำนวยสติเพี้ยนคนนี้เต็มแรงจริงๆ
“ไม่ต้องห่วงครับ..ได้ทำภารกิจแน่นอน รู้ไหมว่าโอคุมูระคุงเป็นไพ่ตายที่จะใช้ในตอนจบเลยล่ะครับ หึหึ”
“พะ..ไพ่ตายยังงั้นเหรอ..”
ไพ่ตายยังงั้นเหรอ ถ้าทำแบบนั้นมันทำให้เขาได้เจอยูคิโอะ เขาก็ยอม ไม่ว่าจะแลกด้วยชีวิตหรืออะไรก็ตามเพื่อช่วยยูคิโอะ และเพื่อนๆ เขาไม่ห่วงว่าจะลำบากแค่ไหน
“เอาล่ะได้เวลาเรียนแล้วน้า กู้ดบายยย”
เมฟิสโต้ใช้โอกาสที่รินชะงักไปกับคำว่าไพ่ตาย ก็ดีดนิ้วดังเปาะ พาเส้นใยหลายสีสันดึงตัวเขาออกไปอยู่หน้าห้องของตนโดยไม่บอกให้รินตั้งตัวทัน
“ไอบ้าเอ้ย..” รินหันไปด่าทางประตูห้องของเมฟิสโต้ แม้รู้ทั้งรู้ว่าไอคนที่เขาจะด่าไม่ได้ยินคำด่านี้ก็ตามทีเถอะ
“เอาฟ่ะ.. เดียวคงต้องได้เจอกัน! ยูคิโอะอย่าเพิ่งเป็นอะไรละ” รินพูดกับตัวเองเบาๆ ยิ้มออกมาให้กับโชคชะตาของตัวเองที่ต้องดันมาแยกกับคนรัก และยังเป็นน้องชายเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่
ไม่มีอีกแล้วที่จะต้องเสียใครไปทั้งนั้น…!
.
.
.
วันนี้ก็เหมือนเดิมทุกๆวัน การเรียนในโรงเรียนสัตย์การเขนที่แสนจะน่าเบื่อสำหรับริน แม้แบบนั้นก็ตั้งใจเรียนมากกว่าเดิมที เพราะเขาเคยบอกไว้ว่าจะเรียนในส่วนของยูคิโอะด้วย นั้นทำให้ผลการเรียนของรินดีขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งได้คะแนนเป็นที่พอใจอย่างมาก เขาอยากจะเห็นสีหน้า อยากจะได้รับคำชมจากยูคิโอะ จะเป็นยังไงนะ ถ้ารู้ว่าเขาตั้งใจเรียนแบบนี้
ในขณะที่รินกำลังเดินกลับบ้านก็ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งตามหลังมา
“รินจังง!”
ชิเอมินั้นเองที่วิ่งตามหลังไล่เขามา เธอวิ่งมาเหมือนกำลังมีเรื่องสำคัญที่ต้องพูดกับรินให้ได้
“โอ้ทส์ หืม มีอะไรเหรอชิเอมิ วิ่งหน้าตั้งมาเชียว” รินหันไปทักทายชิเอมิที่วิ่งมาหาตัวเองแบบรีบร้อน
ชิเอมิหอบใหญ่อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตั้งสติได้ว่าควรพูดเรื่องสำคัญอะไรกับริน
“ยินดีด้วยนะรินจัง..ที่สอบได้คะแนนติดอันดับหนึ่งในห้าของระดับชั้นน่ะแล้วก็…ก็”
ชิเอมิรีบพูดจนหายใจไม่ออก รินรู้สึกสงสารผู้หญิงคนนี้จับใจเลย แต่ก็ยังรอฟังประโยคต่อไปของชิเอมิ
“เมื่อกี้น่ะฉันเจอคุณเมฟิสโต้ล่ะ เขาบอกว่าจะให้รินจัง และพวกชิมะคุงไปทำภารกิจที่ป่าแห่งหนึ่งตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปน่ะ เขาบอกให้เตรียมของและไปเจอกันพรุ่งนี้ที่ห้องเรียนคลาสเอกซ์โซซิสต์น่ะ…แปลกใจจังทำไมเขาถึงไม่ให้ฉันกับอิซึโมะจังไปด้วยนะ” ชิเอมิสงสัย เธอเองก็อยากจะไปด้วยเหมือนกัน รินเองเมื่อได้ยินชิเอมิพูดเขาก็พอเข้าใจทันที
ภารกิจนี้อาจจะเป็นสิ่งที่เมฟิสโต้วางไว้ให้เขาเป็นไพ่ตายอย่างที่พูดเมื่อตอนเช้าก็เป็นได้
ถ้าแบบนั้น เขาก็จะได้เจอยูคิโอะน่ะสิ!! และก็ต้องจัดการศัตรูที่เขายังรู้สึกเกลียดชังมันไม่หาย ‘เนกอส’ นั้นเอง!
“ขะ ขอบคุณนะชิเอมิ!! คิดถูกแล้วล่ะที่หมอนั้นไม่ให้เธอกับอิซึโมะไป งั้นฉันไปก่อนนะ!!” รินกุมมือชิเอมิพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง ชิเอมิที่เพิ่งจะเคยเห็นรินทำท่าทีร่าเริงครั้งแรกในรอบสองเดือนที่ผ่านมาถึงกับยืนนิ่ง รวบรวมสติไม่ถูก
“มะไม่เป็นไรนะรินจัง! รินจังและพวกชิมะคุงเองก็สู้ๆนะถ้าฉันพอที่จะไปช่วยได้ ฉันก็อยากจะไปนะ มันต้องอันตรายแน่ๆเลยยังไงก็ระวังตัวด้วยนะจ้ะ”
“อื้อ!!” รินรีบกลับบ้านและทิ้งให้ชิเอมิยืนนิ่งตรงนั้น เธอยังสงสัยไม่หายเลยว่ารินที่อมทุกข์มาตลอดสองเดือนคนนั้นไฉนกลับมาร่าเริงเหมือนรินคนเดิมแบบนี้ได้ แต่ก็ช่างเถอะ สำหรับเธอแล้วได้เห็นรินมีความสุข เธอก็ดีใจ
.
รินรีบตรงดิ่งกลับบ้าน จัดเตรียมเสื้อผ้า ของใช้ที่สำคัญลงกระเป๋าสัมภาระ สิ่งที่เขาดีใจเหนือกว่าสิ่งใดคือการที่จะได้พบกับยูคิโอะ ได้ช่วยยูคิโอะ และคนอื่นๆที่ต้องมาพลอยเดือดร้อนไปเพราะเขา แต่ก็แอบหวั่นที่ในตอนนี้เขาอาจจะมีพลังที่ไม่มากพอที่จะสู้กับเนกอสได้
เรื่องใดเล่าที่โอคุมูระ รินคนนี้จะยอมถอย คติของเขาคือต้องกล้าลุยกล้าเสี่ยงอยู่แล้ว
มือบางยกดาบของตนเองที่ถูกพัดเก็บทิ้งไว้ในห้องจนฝุ่นเกาะ นับตั้งแต่ที่รินเข้าใจว่ายูคิโอะตายจากไป เขาก็ไม่กล้าที่จะพกของของครอบครัวติดตัวไว้ เหมือนคิดว่าเป็นตราบาปของตนเองที่ทำให้ครอบครัวต้องตาย แต่ทว่าเมื่อรู้ว่ายูคิโอะที่แท้จริงแล้วยังมีลมหายใจอยู่ เขาก็พร้อมที่จะหยิบดาบสำคัญเล่มนี้เพื่อต่อสู้ไปกับยูคิโอะ
“ไม่ต้องกลัวหรอกน่าริน..แกทำได้” รินกำดาบแน่น เขาจะไม่เกรงกลัวอะไรทั้งนั้นล่ะ!
.
.
.
.
.
ตรู๊ด… ตรู๊ดดด
มือถือยี่ห้อสุดคลาสสิคสั่นเป็นระยะๆ เจ้าของมือถือหยิบมือถือขึ้นมากดรับสาย
“สวัสดีครับ นี่โอคุมูระครับ”
เจ้าของสายกรอกเสียงพลางดันแว่นสายตา ขณะนี้เขากำลังอยู่ในป่าลึกแห่งหนึ่งพร้อมๆกับเจ้าหน้าที่เอกซ์โซซิสต์ที่ฝีมือดีมากกว่าร้อยชีวิต
“(โอ้ สวัสดียูคิโอะคุง เป็นไงมั้งสบายดีไหม ฉันเมฟิสโต้ถ้านายยังจำได้นะ)”
“ครับ ครับจำได้อยู่แล้วว่าแต่มีอะไรรึครับ?” ยูคิโอะแอบสงสัยว่าเมฟิสโต้มีธุระอะไรกับเขา
“(พรุ่งนี้จะมีเอกซ์โซซิสต์กลุ่มหนึ่งเข้ามาร่วมเพิ่มด้วย ยังไงก็ฝากฝังให้ยูคิโอะคุงดูแลด้วยนะ บ๊ายยยย)”
“ดะ.เดี๋ยวครับ อะไรกันที่ว่า…อ้าว” ยูคิโอะที่กำลังงุนงง ว่าทำไมต้องฝากฝังเอกซ์โซซิสต์กลุ่มนี้ให้เขาดูแลกันล่ะ แต่ไม่ทันจะถามต่อเมฟิสโต้ก็ตัดสายไปแล้ว ครั้นจะโทรไปถามอีกรอบก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่ตอบ
“เฮ้อ ภารกิจนี้มันก็อันตรายอยู่แล้วยังอุตส่าห์ลากคนมาให้เสี่ยงเพิ่มอีกเหรอเนี่ย” ยูคิโอะส่ายหัวเบาๆ ตั้งแต่ที่เขาปฎิบัติภารกิจมาราวสองเดือน เขาก็ได้ที่อยู่ของเนกอส แม้ว่าจะยังไม่พบร่างของเนกอสก็ตาม เมื่อวานเขาก็แอบอู้ไปหาริน นั้นก็พอให้กำลังใจในการทำงานมันกระชุ่มกระชวยขึ้นมาบ้าง
“พี่ครับ..ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ จะตั้งใจเรียนแล้วคิดถึงผมรึเปล่า” ยูคิโอะเงยหน้ามองพระจันทร์ที่ลอยเด่น พลางยิ้มบางๆเมื่อคิดถึงคนรัก อยากรู้ว่าตอนนี้ทำอะไรอยู่ แล้วจะนึกถึงเขาหรือไม่น้า
“แหม่…พระเอกเชียวนะนายนี่” ชูระเข้ามาขัดยูคิโอะที่กำลังเพ้อถึงริน ทำเอายูคิโอะอารมณ์เสียทันที
“ชูระซัง…ไม่ยุ่งสักเรื่องจะได้ไหมครับ!” ยูคิโอะหันไปบอกชูระที่กำลังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“ก็เห็นคนมีความรัก รักพี่ชายก็ขอแซวหน่อยน่ะสิเจ้าแว่น เดียวแกก็ได้รู้ว่าอะไรที่มันเซอร์ไพรส์แกในวันพรุ่งนี้” ชูระที่รู้เรื่องก็พูดทิ้งท้ายให้ยูคิโอะอยากรู้แล้วเดินจากไป
“อะไรก็ยัยนี้นี่…เซอร์ไพรส์อะไรกัน”
ยูคิโอะไล่ความคิดที่จะอยากรู้ก่อนจะไปปฎิบัติภารกิจต่อ
สวัสดีค่ะรีดเดอร์ทุกคน ก่อนอื่นที่อยากจะบอกมากที่สุดคือ
‘ขอโทษจริงๆค่า TT’ หายไปนานราวๆสามปีได้ เพิ่งจะกลับมาต่อ งื้อไม่รู้คนอ่านหายไปไหนหมดแล้วมั้งเนี่ย ต้องขอบอกว่าเราหายไปเพราะความขี้เกียจ หายไปเพราะเรื่องเรียน เรื่องสอบต่อ ในตอนนั้นเป็นอะไรที่มรสุมชีวิตมากๆ เรื่องอื่นๆก็ดองๆตามเป็นลำดับ และในตอนนี้ไรท์กำลังเตรียมตัวเข้ามหาลัยค่ะ (กร๊าก) เจียดเวลามาอัพได้อีกเนอะ ยังไงก็อยากจะแต่งเรื่องนี้ให้จบค่ะ มันเป็นเรื่องที่เรารักมากในอีกเรื่อง เรารู้ว่าคนอ่านในตอนนี้คงไม่มีแล้ว แต่ก็อยากจะให้มันไม่ค้างคากันต่อไปค่ะ ฮา อีกเรื่องที่อยากจะพูดคือ เรื่องนี้ถูกแบนไปตั้งแต่ปี 56 คือตอนนั้นช็อคมากไม่นึกว่าจะโดนแบนได้ลง ใครช่างใจร้าย T_T และนี่ก็กลับมาปลดได้สำเร็จค่ะ ใครอยากอ่านNC ไปถามไรท์กันหลังไมค์เอา หรือไม่ก็เสิชหาในกูเกิ้ลเอานะคะ ไรท์เอาลงในบล็อกอยู่ งื้อออ ขอบคุณทุกคอมเมนต์ที่ผ่านมานะคะ ขอโทษทุกๆคนที่ตามกันมาและจนท้อเลิกอ่านเพราะเราไม่ยอมมาแต่งสักที ตอนนี้กลับมาแล้วนะคะ จะไม่ทำให้ผิดหวังอีกเด็ดขาด ขอบคุณทุกคนอีกรอบค่ะ (โค้ง)
22/01/2015/
ความคิดเห็น