คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : Special Episode#2
Special
EPISODE #2
Ps. เป็นตอนพิเศษที่ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องปัจจุบันค่ะ
““หยะ..หยุดเดียวนี้นะเว้ย!!!”
เสียงขัดขวางดังออกมาจากปากรินที่กำลังตรงไปยังยูคิโอะและผู้หญิงคนแปลกหน้าที่นั่งข้างๆยูคิโอะ ไม่ว่าตอนนี้จะเกิดอะไรที่มันเลวร้ายกว่านี้รินก็ไม่สน เพียงแต่สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือ...การห้ามไม่ให้คนที่รักไปจากตนเองเด็ดขาด
ฝ่ายยูคิโอะและสาวน้อยแปลกหน้านั้นต่างตกใจและชะงัก พร้อมกับหันมามองรินเป็นทางเดียวกันใบหน้าทั้งคู่ต่างซีดเผือกและตกใจไม่แพ้กัน
“พี่..!!?” ยูคิโอะไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่ารินจะมาเห็นพวกเขาสองคนในสภาพที่ไม่พ้นจากคำว่าสวีทจู๋จี๋กัน
“ยูคิโอะ...แก..ตั้งใจจะทำอะไรกันแน่ ถ้าแกคิดไปมีคนอื่นทำไมแกไม่บอกฉัน?”
รินว่าขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นๆ นัยน์ตาเปี่ยมไปด้วยหยาดน้ำตาใสๆที่เริ่มทำให้การมองเห็นพร่ามัว ส่วนยูคิโอะเองนั้นปั้นสีหน้าไม่ถูกแต่ก็พยายามที่จะอธิบายอะไรบางอย่างให้พี่รู้
“มันไม่ใช่แบบที่พี่คิดนะครับ!!!...ผมกับฮารุกะซังนั้นก็แค่...” ไม่ทันที่ยูคิโอะจะพูดจบ
“หุบปาก!!”
“ฉันไม่อยากจะฟังคำแก้ตัวของแกหรอก...แกคิดเหรอว่าหลักฐานมันเห็นอยู่ตำตาแล้วฉันจะเชื่อน่ะ ..พอกันที” รินไม่อยากจะฟังคำอธิบายใดๆของยูคิโอะ เมื่อเอ่ยประโยคนี้จบร่างบางก็เดินจากไปด้วยความเร็วสูง ยูคิโอะนั้นกัดฟันแน่นที่ไม่สามารถอธิบายความจริงให้พี่ทราบได้
“ขะ..ขอโทษด้วยนะโอคุมูระซัง..ที่ฉันเป็นฝ่ายทำให้พวกคุณเข้าใจผิด” หญิงสาวข้างยูคิโอะที่เป็นนักเรียนย้ายมาใหม่ ชื่อ ‘อิจิซาวะ ฮารุกะ’ เอ่ยขอโทษด้วยน้ำเสียงจริงใจนี่แสดงถึงว่าเธอไม่ได้โกหก
“ไม่ใช่ความผิดของฮารุกะซังหรอกครับ...เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง” ยูคิโอะหันไปว่ากับฮารุกะด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เขายิ้มบางๆให้ฮารุกะก่อนจะเดินตามร่างบางเมื่อครู่ที่วิ่งเลี่ยงจากไป
“ยูคิโอะ...ไอไฝหน้าแว่นบ้าเอ๊ย..”
รินหยุดวิ่งตรงหลังอาคารเรียนที่ลับตาผู้คนหวังว่าจะได้ระบายอารมณ์ได้เต็มที่ แต่เหมือนกับว่าน้ำตาและความโกรธชังในตัวยูคิโอะนั้นยังไม่มลายหายไปง่ายๆเหมือนกับที่หวังไว้
“ไม่รงไม่เรียนมันแล้วไอโรงเรียนนี้ โดดเลยดีกว่า”
ร่างบางตัดสินใจกลับไปเอากระเป๋าที่ห้องเรียนประจำชั้นแล้วเดินกลับหอ ปกติแล้วรินตั้งใจจะเลิกความคิดที่จะเป็นเด็กเก แต่คราวนี้อะไรก็มาขัดขวางเขาไม่ได้ก็เพราะเรื่องของยูคิโอะนั้นเอง
และแล้วรินก็มาถึงหอพักและหลังจากที่เปิดห้องนอนหวังว่าจะงีบหลับสักหน่อยแต่สิ่งที่ทำให้เขาต้องเลิกคิดที่จะนอนก็คือ เห็นร่างสูงกำลังยืนดักหน้าประตูภายในห้องนอนราวกับรู้ว่าร่างบางจะเข้ามา
“พี่ครับ...ฟังผมอธิบายก่อน” ยูคิโอะดึงร่างรินมาแนบชิดกับตนเองและพยายามจะอธิบายได้แต่ทว่ารินกลับขัดขืนและใช้กำลังทำให้ยูคิโอะยอมปล่อยมือจากกายตนเอง
“ปละ..ปล่อยสิเว้ย...ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ฟังคำแก้ตัวของแก!!” รินต้องใช้เล็บจิกที่ไหล่ยูคิโอะก็แล้ว ทุบหลังก็แล้วแต่ยูคิโอะก็ไม่ยอมรามือไปง่ายๆ
“โธ่!! พี่ไม่ฟังผมเลยว่าผมจะบอกพี่อะไร..มันไม่ใช่แบบที่พี่คิด ผมไม่มีใครนอกจากพี่คนเดียวนะครับ!!” ยูคิโอะกัดฟันทนความเจ็บปวดที่รินกระทำลงบนร่างกายกับตัวเขาแต่ยังไงก็ตามก็ไม่คิดจะปล่อยให้หลุดออกจากการพันธนาการไปได้เด็ดขาด
“ไม่ต้องมาโกหกไอไฝหน้าแว่น!!” ในที่สุดรินก็ใช้ไม้ตายสุดท้ายกัดเข้าที่หูของยูคิโอะเต็มแรง
“โอ๊ย!!! พี่มันเจ็บนะ!!” ยูคิโอะเผลอปล่อยมือจากกายของรินมาจับหูข้างที่ตนเองถูกพี่กัด เท่านี้รินก็หนีออกจากห้องไปแล้วขึ้นไปห้องพักชั้นบนหวังว่าจะไม่ต้องมาเจอหน้ากับยูคิโอะ
“พี่...ทำไมไม่ฟังกันเลย” ยูคิโอะจับหูพลางว่าขึ้นเบาๆ ทั้งๆที่เขาพยายามจะบอกอะไรสำคัญๆกับพี่แต่ทว่าพี่กลับไม่ฟังเขาสักนิด หาว่าเขาจะใช้ข้ออ้างที่แท้จริงแล้วผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อฮารุกะไม่ได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งอะไรกับเขาเลย แต่ทว่าพวกเขามีอะไรบางอย่างที่ต้องปรึกษากัน
“เฮ้อ...ไว้มีโอกาสกว่านี้ค่อยบอกพี่แล้วกัน” ยูคิโอะถอนหายใจออกมาช้าๆ จากนั้นก็ยกแขนขวามาดูนาฬิกาข้อมือ.. ให้ตายสินี่เขาโดดเรียนเหรอเนี่ย เพราะรินแหละที่ทำให้เขาต้องโดดเรียน แต่ไม่เป็นไรเขาไว้จัดการอ่านเองก็แล้วกัน
-กลางคืน-
ในตอนนี้ยูคิโอะเข้านอนเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นไฟในห้องนอนของยูคิโอะจึงดับลงเหลือเพียงแต่ห้องนอนของรินที่ย้ายไปอยู่ข้างบนเท่านั้นที่ยังเปิดแสงอยู่ ที่รินยังไม่นอนอยู่แม้ว่าเข็มสั้นจะชี้เลข 1 แล้วก็เพราะว่าตนเองดันไปคิดเรื่องของยูคิโอะอยู่จนไม่อาจจะหลับได้
‘ทำไมยูคิโอะถึงพยายามให้เราฟังคำแก้ตัวของมันเหมือนจะเป็นจะตายด้วย?’
‘ผู้หญิงคนนั้นถ้าไม่ใช่คนรักของยูคิโอะแล้วเป็นใคร?’
‘จริงรึป่าวนะที่ยูคิโอะยังมีแค่เราคนเดียว’
รินนอนโดยยังไม่วายลืมตาคิดเรื่องนี้วนเวียนไปมา มีอะไรกำลังบอกได้ว่าเรื่องนี้รินจะต้องพิสูจน์ให้ได้ว่าสิ่งที่ยูคิโอะพูดเป็นจริงรึเปล่า...
“ถ้าจะไปขอมันฟังตอนนี้จะทันไหมเนี่ย...เอาวะ..ไปขอให้มันบอกก็บอก” รินทนไม่ไหวกับความขุ่นเคืองในใจตนเอง จึงลุกจากที่นอนแล้วลงไปห้องนอนที่มืดสนิทและยูคิโอะก็หลับไปเรียบร้อยแล้ว
แอ๊ด...
มือบางเข้ามาในช้าๆและก็ต้องรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิมที่ยูคิโอะดันหลับไปซะแล้ว แล้วแบบนี้เขาจะทำยังไง ในเมื่อเขาอยากจะถามยูคิโอะให้หายสงสัยไปเลย
“เฮ้ย...ตื่นสิวะ..” รินเดินเข้าไปยังเตียงของยูคิโอะก่อนจะเขย่าร่างยูคิโอะช้าๆ
แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาแค่การขยับตัวของยูคิโอะเท่านั้นเอง
“ไอขี้เซา...ตื่นเดียวนี้นะเว้ย..ฉันตั้งใจจะฟังคำแก้ตัวแกแล้ว” รินว่าโดยไม่รู้เลยว่าคำนั้นเหมาะสมกับตัวเองมากกว่าน้องชายเสียอีก
ขณะที่รินกำลังเขย่าร่างยูคิโอะอยู่นั้นเอง ยูคิโอะก็พึมพำออกมาเป็นคำพูด
“พี่ครับ...ขอโทษครับ...ผมแค่ไม่อยากให้พี่เจ็บ...ผมไม่กล้าทำอะไรพี่มากกว่านี้แล้ว”
“พี่คงเจ็บปวดสินะครับเวลาที่ผม...จูบ..พี่....กอดพี่” สิ้นคำพึมพำนั้น รินก็ตัวสั่นขึ้นมาด้วยความโกรธ
“แกกลัวว่าฉันจะเจ็บเวลาที่มีอะไรกับแก แต่ไม่คิดเหรอว่าแกมีคนอื่นแล้วมันจะทำให้ฉันเจ็บกว่าน่ะ ไอไฝหน้าแว่นบ้า!!” รินตะคอกออกมาเสียงดังจนยูคิโอะสะดุ้งจากตื่นและค่อยๆเบิกตาว่าเกิดอะไรขึ้น
“ฉันจะทำให้แกรู้เลยว่าฉันไม่ได้เจ็บที่แกทำแบบนั้น!! ที่สำคัญฉันต้องการด้วย!”
รินว่าจบก็ขึ้นไปนั่งบนท้องของยูคิโอะ ก่อนจะจัดการถอดกระดุมเสื้อยืดของยูคิโอะ
“พะ...พี่จะทำ..อะไรน่ะครับ?” ยูคิโอะที่กำลังจะประมวลผลว่าเกิดอะไรขึ้นนั้น มึนงงว่าทำไมพี่ตัวเองถึงมาอยู่ตรงนี้แทนที่จะไปนอนได้แล้วที่สำคัญยังมานั่งบนตัวเขา แล้วกำลังจะถอดกระดุมเสื้อของเขาและของพี่
“..ตื่นจนได้สินะ...ฉันน่ะจะพิสูจน์ให้แกเห็นว่าฉันไม่ได้เจ็บปวดเวลาที่มีอะไรกับแกแล้วที่สำคัญแกก็บอกมาด้วยว่าแกมีเรื่องอะไรจะบอกฉัน!!”
อ๊ายยย มาต่อเนื่องแล้วค่ะรีดเดอร์ที่น่ารัก =///= คงรู้สินะคะว่าตอนต่อไปมีอะไร ฮ่าๆๆ เตรียมเอาทิชชู่และถุงเลือดมาให้ดีนะคะ ^0^ ขอโทษนะคะที่ไรท์เตอร์หายไปนานมากก รอบนี้แต่ที่หายไปนั้นอาจจะเพราะสมองตันบ้าง อากาศทำให้ป่วย ที่สำคัญกลัวน้ำท่วมน่ะค่ะ TT^TT ยังไงก็ขอบคุณรีดเดอร์ที่มาอ่านและให้กำลังใจนะคะ ไฟท์ติง!!
ความคิดเห็น