คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : EPISODE:38
EPISODE : 38
“ยะ..ยูคิโอะ..ตายแล้ว”
รินเอ่ยออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็ต้องทำใจยอมรับในเมื่อเขาได้ลองฟังจังหวะการเต้นหัวใจของยูคิโอะ ก็ปรากฏว่ามันนิ่งเงียบไร้การเต้นใดๆทั้งสิ้น นั้นก็หมายถึงว่าตายไปแล้ว กายของยูคิโอะเริ่มอุณหภูมิเย็นลงเรื่อยๆก็เป็นการชี้เฉพาะได้เลยว่าร่างสูงนั้นได้สิ้นลมหายใจไปแล้ว
‘ยูคิโอะ...ต้องมาตาย...เพราะฉัน...รวมไปถึงคนอื่นๆในห้องนี้ด้วย?’
รินนึกในใจด้วยความกดดัน ศีรษะเหมือนกำลังสั่นคลอนทันใดนั้นรินก็เลยเขย่าร่างยูคิโอะเต็มแรง
“ยูคิโอะ!!! ลืมตาขึ้นเซ่!! แกยังไม่ตายหรอกใช่ไหม!”
“ฟื้นสิ ฮึก...ไอไฝหน้าแว่นเอ๊ย...!! แกยังไม่ตายหรอกใช่ไหม...!!” รินเขย่าร่างยูคิโอะเหมือนคนเสียสติปากก็ตระโกนออกมาพร้อมๆกับน้ำตาที่ร่วงหล่นออกมาจากดวงตามากจนไม่อาจจะกล่าวได้ คนอื่นๆอย่างพวกบอนต่างก็ทำสีหน้าซีดเซียว ยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้เช่นกัน
“โอคุมูระ!!! ถ้าอาจารย์เขาตายแล้วแกก็ทำใจยอมรับหน่อยสิวะ!!”
บอนที่เห็นรินเหมือนคนเสียสติ ร่ำไห้พร้อมกับเขย่าร่างยูคิโอะเต็มแรงก็อดที่จะห้ามไม่ได้เพราะอาจจะทำให้รินเกิดคลุ้มคลั่ง แม้ว่าปากจะให้ยอมรับแต่ใจของบอนนั้นไม่อยากจะเชื่อว่าอาจารย์ที่เปี่ยมไปด้วยความสามารถอย่างยูคิโอะจะต้องมาตายในวัยเพียงแค่นี้
“มะ...มะ...ไม่จริงน่ะ...อาจารย์โอคุมูระ...จะตาย..” โคเนโกะมารุเอ่ยด้วยใบหน้าที่ซีดราวกับไก่ต้มเขาทำใจยอมรับไม่ได้ว่าอาจารย์นั้นได้สูญสิ้นชีวิตไปแล้ว
“....ฮึก...ฟื้นสิวะ...ยูคิโอะ” รินร้องไห้พลางกอดร่างสูงที่ไม่มีลมหายใจอีกต่อไปแล้ว ในตอนนี้ทุกคนต่างก็เห็นใจกับรินที่เสียน้องชายไป และรู้สึกโศกเศร้ากับการตายของโอคุมูระ ยูคิโอะ
-วันต่อมา-
ทางสถาบันสัตย์กางเขนได้จัดการฝังร่างโอคุมูระ ยูคิโอะไปไว้ในที่ที่ควรจะอยู่นั้นก็คือผืนดิน ก่อนจะกลบดินร่างนั้นและปักเสาหินที่กล่าวชื่อของผู้ตายพร้อมกับจารึกงานที่ผู้นั้นได้กระทำ
งานศพของยูคิโอะนี้ไม่ใช่จะมีแต่พวกนักเรียนกวดวิชาจากสถาบันสัตย์กางเขนเท่านั้นยังมีเอกซ์โซซิสท์ระดับต่างๆที่รู้จักยูคิโอะก็มางานนี้ ผู้อำนวยการอย่างเมเฟสเองก็ยังมางานศพนี้เช่นเดียวกัน
“ยูคิจัง....ฮึก....ฮือ....ทำไม...ทำไมถึงต้องตาย”
เสียงร่ำไห้ฟูมฟายของชิเอมิดังกว่าใคร ใบหน้าเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา ดวงตาเริ่มช้ำแดงจากการร้องไห้จากนั้นเธอก็ซบอิซุโมะ
“....ไม่น่าเลย....ทั้งๆที่เป็นคนมากความสามารถแท้ๆ..”
“นั้นสินะ...ยูคิโอะคุง..ขอให้หลับสบายนะ”
เสียงของคนมากมายที่มาร่วมงานต่างก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย
ท้องฟ้าในยามนี้มืดครึ้มราวกับจะฝนตกแต่ก็ไม่บังเกิดขึ้น รินในชุดสูทสีดำเช่นเดียวกับที่ใส่ในงานศพของพ่อตนเองก็ยืนมองป้ายหลุมศพด้วยความเงียบงัน ในใจร่ำไห้คิดว่าตนเองเป็นคนที่ทำให้ครอบครัวต้องพังพินาศ ไม่ว่าจะพ่อและน้องชายที่ตัวเองรัก
‘ถ้าไม่มีฉัน...พวกเขาคงไม่ตาย..’
รินเงยหน้ามองท้องฟ้าสีมืดสนิทเหมือนกับใจตนเองที่กำลังมืดสนิทด้วยเช่นกัน เมื่อวานหากว่าเขาได้ทำอะไรร่วมกับยูคิโอะก็คงจะดี เขาไม่นึกมาก่อนว่าเมื่อวานที่เป็นวันที่แสนสนุกกลับกลายเป็นวันที่สูญเสียคนสำคัญที่สุด
รินสังเกตเห็นเมเฟสกับชูระนั้นมาร่วมงานด้วยความเงียบงัน ทั้งสองมองป้ายหลุมศพโดยไม่ว่ากล่าวอะไรทั้งนั้นราวกับว่าทั้งคู่ทำใจยอมรับได้กระนั้นแหละ จากนั้นรินก็ละสายตาจากทั้งคู่และนำช่อดอกไม้ที่เหมาะกับงานมาวางไว้หน้าหลุมศพของยูคิโอะ คนอื่นๆเองก็เช่นกัน พวกเขาต่างวางช่อดอกไม้ที่อยากจะให้คนที่จากโลกนี้ได้รับรู้ว่า การที่ได้ตายไปนั้นเป็นการตายที่สมศักดิ์ศรีและตายในหน้าที่ที่ปกป้องพี่ของตนเอง
ไม่ว่าไรนั้นรินก็หันตัวเดินกลับหอพักของตนเอง พวกบอนต่างมองหลังที่ดูเศร้าสร้อยของรินด้วยความเงียบเชียบพวกเขาต่างรู้ดีว่าร่างบางรู้สึกยังไง
“ริน....จะเป็นอะไรไหมนะ..”ชิเอมิที่ทำใจยอมรับการตายของยูคิโอะเห็นรินเดินกลับก็รู้สึกห่วงเหมือนกับที่พวกบอนห่วงเช่นกัน
“หมอนั้นเดียวก็คงจะหายเศร้าแหละ...แต่ตอนนี้ต้องปล่อยให้มันอยู่ตัวคนเดียวไปก่อน”
บอนตอบกับชิเอมิด้วยความที่รู้จักริน เขาก็พอจะรู้ว่ารินคงจะเศร้าได้ไม่นานเดียวก็คงจะทำใจยอมรับการตายของยูคิโอะได้เอง
“นั้นสินะ...รินไม่ใช่คนผิดเลย...”
ชิเอมิว่าด้วยกับที่บอนกล่าว
-หอพักที่โอคุมูระ ริน อาศัย-
ทุกๆอย่างยังเหมือนเดิม ทั้งกลิ่นกายของร่างสูงและข้าวของที่ยังวางไว้เหมือนวันวาน
รินเปิดเข้าไปในห้องนอนที่ตนเองและน้องชายที่เพิ่งเสียชีวิตไปเป็นเจ้าของ ตอนนี้รินไม่อาจจะทำใจให้ร่าเริงและยอมรับเรื่องที่มันเกิดได้ ปลายเท้านั้นสาวไปยังโต๊ะเรียนของยูคิโอะที่เต็มไปด้วยหนังสือเรียนที่ยูคิโอะมักจะอ่านทบทวนก่อนสอบ และเอาไว้สอนในสถาบันกวดวิชาเอกซ์โซซิสท์บ้าง
แปะ....แปะ...
หยดน้ำตาได้ไหลลงมาแตะกับปกหนังสือเรียนของยูคิโอะจนมากมายคณานับ ผู้ที่เป็นเจ้าของน้ำตานี้ไม่ใช่ใคร รินนั้นเอง
“...ฮึก....ฮือ...ยูคิโอะ...บอกทีสิว่าแกยังไม่ตาย...ไอไฝหน้าแว่น..ถ้าแกยังไม่ตายแกก็มาด่าฉันสิที่ฉันด่าแกว่าไฝหน้าแว่น...ฮึก....ฮือ”
รินสะอื้นพร้อมกับเอ่ยออกมาบอกกับร่างสูงเหมือนกับคิดว่าร่างสูงจะได้ยินที่เขากล่าวออกมา
“เพราะว่าฉัน..เป็นคนที่ทำให้แกต้องตาย....ฉัน..นี่มันแย่จริงๆ...”
“ฮึก...ฮือ...”
รินใช้แขนเช็ดน้ำตาของตัวเองอย่างรวดเร็ว เขาไม่อยากแสดงความอ่อนแอแบบนี้ออกมาเลยแต่นี้เป็นสิ่งที่สำคัญสำหรับเขา หากว่าเสียมันไปไม่ว่ายังไงก็ตามรินก็ต้องร่ำไห้ออกมากับการสูญเสียสิ่งนี้
“ยูคิโอะ...ขอให้แกพักผ่อนให้สบายนะ...ไม่ต้องห่วงฉัน...ฉันจะตั้งใจเรียนและเรียนในส่วนของแกด้วย”
มาอัพแล้วค่ะ ^_^ ตอนนี้อาจจะเศร้ามากเลยนะคะ แต่ว่าตอนจบก็ยังไม่มาถึงหรอกนะคะ ไรท์เตอร์ชอบทำให้อะไรเดายากอยู่แล้ว เรื่องจะเป็นยังไงต่อเดียวต้องมาติดตามกันค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ^O^
ความคิดเห็น