คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : EPISODE:30
EPISODE : 30
หลังจากที่ยูคิโอะนั่งทานข้าวเสร็จเขาก็กลับไปเรียนหนังสือในคาบบ่ายจวนจนกระทั่งถึงตอนเย็นก็ควรจะเป็นเวลาที่เขาจะต้องกลับหอพักตัวเอง แต่ขณะที่กลับนั้น…
“ยูคิจัง!!” เสียงใสร้องเรียกชื่อหนุ่มร่างสูงที่กำลังสาวเท้าเดินกลับหอพักตัวเองให้หยุดชะงัก
“อ้าว..ชิเอมิซังมาทำอะไรตรงนี้ล่ะครับ ไม่กลับบ้านเหรอครับ?” ยูคิโอะเองก็ไม่คิดว่าโมริยามะ ชิเอมิจะมาอยู่ภายในโรงเรียนเวลาที่ใกล้จะค่ำแบบนี้ ยิ่งตอนกลางคืนอะไรหลายสิ่งมันยิ่งทวีคูณความแข็งแกร่งมากขึ้นไปอีก
“ยูคิจังช่วยพาฉันกลับบ้านหน่อยได้ไหมจ้ะ พอดีว่ามันเริ่มมืดแล้วฉันกลัวที่จะต้องเดินกลับคนเดียวน่ะ”
ชิเอมิต้องการความช่วยเหลือจากยูคิโอะที่กำลังมีจิตใจที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก สำหรับยูคิโอะแล้วชิเอมิก็คือแฟนของเขาดังนั้นเธอต้องการอยากให้เขาช่วยอะไร เขาก็ต้องทำตามความปรารถนาของเธอไม่ให้ขาดตกบกพร่องใดๆ
“ได้ครับ…”
“ขอบคุณมากนะจ้ะ” ชิเอมิยิ้มให้กับชายหนุ่มที่จะพาเธอไปส่งที่บ้านของเธอในเวลาที่ใกล้จะพระอาทิตย์ตกดินแล้ว บ้านของชิเอมินั้นสามารธเดินทางลัดไปยังบ้านของเธอได้ถ้าหากมีกุญแจสำหรับเอกซ์โซซิสท์ทว่า เมื่อร่างสูงพาร่างสาวน้อยมาหยุดยืนที่หน้าประตูบานหนึ่งและพยายามค้นหากุญแจสำหรับเอกซ์โซซิสท์
“….ผมว่าผมเอามาแล้วนะ…” ยูคิโอะควานหากุญแจเอกซ์โซซิสท์ที่จะนำพาชิเอมิกลับไปบ้านได้ไวและรวดเร็วที่สุด
“อะไรเหรอ?” ชิเอมิถามเมื่อเห็นยูคิโอะดูกระวนกระวายกับสิ่งของที่กำลังหาอยู่
“คือ…สงสัยผมจะลืมกุญแจเอกซ์โซซิสท์ที่จะพาไปบ้านของชิเอมิซังน่ะ ถ้าไม่รังเกียจช่วยเสียเวลาไปหอพักของผมเพื่อไปเอากุญแจได้ไหมครับ?” ยูคิโอะมั่นใจว่าเขาลืมไว้ที่หอพักจึงบอกชิเอมิเพื่อที่จะได้ทำให้เธอได้กลับถึงจุดหมายที่เธอจะไปได้เร็วขึ้น ชิเอมิไม่ว่าอะไรมากนัก
“จ้ะ…ยังไงก็ได้ แค่ยูคิจังจะช่วยฉันก็ดีใจแล้วจ้ะ”
จากนั้นทั้งคู่ก็ตรงไปยังหอพักของพี่น้องโอคุมูระ ….ใบหน้าของชิเอมินั้นยิ้มออกมาด้วยความเจ้าเล่ห์เธอรู้สึกว่าอะไรหลายอย่างมันช่างเป็นไปได้สวยเหลือเกิน เธอต้องการที่จะไปหอพักของทั้งสองหนุ่มเพื่ออะไรบางอย่าง..!
พอทั้งคู่เข้ามาถึงในหอพัก ยูคิโอะก็รีบไปหากุญแจในจุดต่างๆที่คิดว่าเขาจะลืมไว้ ปล่อยให้ชิเอมิดูสิ่งของที่ตกแต่งหอพักอย่างสำราญใจ แต่แผนการที่เธอจะมาที่นี่นั้นคงไม่ใช่การมาชมหอพักอย่างแน่นอน ชิเอมิค่อยๆขึ้นไปชั้นบนและเข้าห้องนอนของพี่น้องโอคุมูระ หรือ ห้อง 602 ก็พบเห็นรินกำลังนอนหลับอย่างสบายใจ ชิเอมิค่อยๆยิ้มร่าขึ้นเหมือนกับได้พลอยในกำมือตัวเองไม่ปาน
ทันใดนั้น!
(“หึหึหึ..โอคุมูระ ริน…จงตายซะเถิดที่คิดจะมาแย่งของรักของข้า!!” )
ร่างกายของชิเอมิค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นปีศาจร่างหญิงขนาดใหญ่ที่มีใบหน้าที่อัปลักษณ์ มีร่างเป็นงูอสรพิษและขาของแมลงที่มีพิษร้ายกาจ ปีศาจตนนี้เผยกรงเล็บขนาดใหญ่จากมือหวังว่าจะฆ่าร่างบางที่กำลังนอนโดยไม่รู้เรื่องอะไร เพียงเพราะเรื่องของความรักนั้นเอง ในความเป็นความตายที่ปีศาจตัวนี้จะเงื้อมกรงเล็บแทงเข้าไปยังจุดสำคัญ ร่างสูงก็รีบวิ่งรี่เข้ามาและเหนี่ยวไกปืนไปยังจุดสำคัญของปีศาจตนนั้น
นั้นก็คือกระดูกหลังซีกซ้าย
ปัง!!!
“กะ…แก!!!” ปีศาจตนนั้นเมื่อได้รับความเจ็บปวดจากกระสุนเพียงนัดเดียวก็ไม่อาจจะทำอะไรตัวปีศาจสาวตนนี้ได้อยู่แล้ว มันหันมามองร่างสูงที่กำลังจะเหนี่ยวไกปืนต่อไป
“นึกแล้วว่ามันมีอะไรแปลกไป…แกน่ะเป็นปีศาจที่ขโมยจิตวิญญาณของชิเอมิซังมาล่ะสินะ..แกคือปีศาจที่ช่วงชิงความรักของคนอื่น !!” ยูคิโอะใช้ความรู้และสัญชาตญาณที่ได้มาลองสรุปให้ปีศาจตนนั้นฟัง
(“เก่งดีนี่…โอคุมูระ ยูคิโอะ…”) ปีศาจตนนั้นเอ่ยน้ำเสียงชื่นชมออกมา
“แกเอาร่างชิเอมิซังไปไว้ที่ไหน?!! แล้วต้องการจะฆ่าพี่ผมไปทำไม?!!” ยูคิโอะพอที่จะสรุปได้จากการปีศาจตนนี้ เขาเองไม่นึกว่าปีศาจตนนี้จะแอบแฝงเป็นโมริยามะ ชิเอมิได้สมบูรณ์แบบขนาดนั้น ว่าแล้วเขาก็ถามคำถามออกมาด้วยน้ำเสียงดุดัน ใบหน้าเริ่มมีเหงื่อออกมาด้วยความหวั่นเกรง
(“ถ้าโมริยามะ ชิเอมิแล้วล่ะก็..ร่างของเธอกำลังหลับใหลนิทราอยู่ที่ป่าของโรงเรียน…และการที่ข้าตั้งใจจะฆ่าโอคุมูระ รินล่ะก็เพราะว่าข้าต้องการแย่งความรักของคนอื่นไปยังไงล่ะ ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ!!”) ปีศาจนั้นหัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย นับว่าเป็นปีศาจที่แข็งแกร่งมากจนกระทั่งสามารถออกเสียงคุยกับมนุษย์ได้ ยูคิโอะเองก็เริ่มหวั่นว่าจะฆ่ามันยังไงดี ท่าทางเขาอาจจะไม่ชนะมันได้สบายๆเป็นอย่างแน่แท้ ปืนกับกรงเล็บไม่ว่ายังไงเขาก็เสียเปรียบสุดๆ
“ตึ๊ง!!!”
ทันใดนั้นประตูห้องพักของฝาแฝดโอคุมูระที่กำลังเกิดการต่อสู้ก็มีร่างสาวผมสีแดงเพลิงคนหนึ่งถีบประตูเข้ามาอย่างรีบร้อน เธอเองก็รู้สึกถึงความผิดปกติของภายในหอพักนี้จึงรี่เข้ามา
“ชูระซัง!!...”ยูคิโอะหันไปมองร่างชูระที่เข้ามาและคิดว่าคงจะช่วยตัวได้อย่างแน่นอน
“หึว่าแล้วเชียว…เจ้าแว่นอย่างนายคงกำลังรอให้ฉันมาช่วยอยู่สินะ วางใจได้เลย!” ชูระยิ้มออกมาอย่างสบายๆไม่ได้ดูเหตุการณ์เลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
(“ยัยนี่..พลังร้ายกาจ”) ปีศาจตนนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเกรงกลัวเมื่อได้เห็นจิตสังหารของชูระที่ไม่ได้แสดงออกมาด้วยสีหน้าแต่เป็นพลังที่แผ่ซ่านออกมาจากกายของชูระต่างหาก
“ใครเป็นเจ้าแว่นกันครับ ผมไม่ได้รอให้คุณมาช่วย แต่ว่ายังไงๆก็มาช่วยจัดการมันหน่อยเถอะครับ”
“โอ๊ทส์” ชูระรับปากด้วยน้ำเสียงร่าเริงเกินเหตุก่อนจะแปรเปลี่ยนวาจาเป็นดุดันและแข็งแกร่ง
ชูระกัดที่ผิวของนิ้วเพื่อให้โลหิตไหลออกมาก่อนที่จะลูบไปคมดาบด้วยความรวดเร็วและปล่อยวิชาดาบที่เธอได้ร่ำเรียนมา
“ท่าดาบปีศาจคิริงาคุเระ เลื้อยคลาน เขี้ยวอสรพิษ!!!”
ดาบของชูระที่ดึงออกมาจากหน้าอกนั้นแปรเปลี่ยนเป็นดาบที่มีลักษณะขดเลี้ยวอย่างสวยงามและจัดการตวัดดาบฟาดฟันออกมาเป็นวงกว้างที่มีอนุภาพร้ายกายและมีสีดุจไหมกะมะหยี่สีม่วง ทันใดนั้นร่างปีศาจสาวที่ใคร่ความรักเมื่อได้รับการฟาดฟันเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้นร่างปีศาจนั้นก็กรีดร้องออกมาอย่างโหยหวนและสลายหายไปราวกับไม่เคยมีตัวตนมาก่อน
พร้อมๆกับรินที่กำลังลุกตัวขึ้นมาหลังจากตื่นนอนและดูว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น ชูระเองพอจะรู้เหตุการณ์เมื่อได้พบกับปีศาจเมื่อครู่ที่เธอจัดการ
“เจ้าแว่นไปปรับความเข้าใจซะ! ส่วนเจ้าหนูชิเอมินั้นฉันพาเธอกลับไปส่งที่บ้านแล้วล่ะ” ชูระตบบ่ายูคิโอะที่กำลังทำสีหน้าหนักใจเพราะไม่รู้จะทำยังไงกับพี่ตัวเองดี ที่เขาเผลอทำแบบนั้นกับพี่ไปโดยไม่รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วปีศาจนั้นเองที่หลอกให้พวกเขาแตกแยกกันแล้วหาจังหวะดึงตัวยูคิโอะมาเป็นของหล่อน
“ดะ..เดี๋ยวสิครับ ชูระซัง!”
“เอาน่า…โชคดีนะ!”
ตึง!
ประตูปิดออกไปพร้อมกับร่างของชูระที่ออกไปด้วย ในตอนนี้มีแค่สองหนุ่มที่กำลังต้องการปรับความเข้าใจกันด่วน ยูคิโอะเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี
“คะ..คือ..พี่…”
ยูคิโอะค่อยๆเรียกสรรพนามที่เขาคุ้นเคยและอยากจะกลับมาเรียกอีกที คราวนี้ร่างบางที่กำลังงัวเงียได้ยินถึงกับตื่นเต็มสองตาและตกใจที่น้องชายผู้เลวร้ายนั้นกลับมาเรียกเขาว่า ‘พี่’ ดังเดิม
“คือว่าผม…ขอโทษนะครับ..กับเรื่องที่ผ่านมา”
โย่โห้ ตอนนี้เหมือนมันจะไม่ใช่ฟิควายแล้วล่ะมั้งเนี่ย สู้กันซะขนาดนี้ แล้วต่อไปพี่น้องจะปรับความเข้าใจยังไงเนี่ยก็ต้องมาลุ้นกันนะคะ ช่วยติดตามต่อด้วยค่ะ ขอบคุณค่า
ความคิดเห็น