คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : EPISODE:7
Episode : 7
ในบรรยากาศห้องเรียนที่ไร้ผู้คนในช่วงกลางวัน จะมีเพียงแต่หนุ่มวัยสิบห้าปีที่กำลังนั่งคิดอะไรเหม่อลอยในห้องและยังกำข้าวกล่องที่ตัวเองเป็นคนทำขึ้นมา โดยไม่มีวี่แววจะเปิดข้าวกินอย่างเร่งรีอย่างที่เคยเป็น หนุ่มคนนี้ก็คือ ‘โอคุมูระ ริน’ นั้นเอง ในตอนนี้เป็นโรงเรียนสัตยกางเขนที่ไม่มีการเรียนการสอนที่ระทึกขวัญ เขาจึงดูเบื่อหน่ายและไม่มีคนมายุ่งเกี่ยวเขาแม้สักคนเหมือนในโรงเรียนกวดวิชาเอกซ์โซซิสต์
โดยในหัวของรินกำลังคิดถึงเรื่องเมื่อวานที่ทำให้เขาแทบเมื่อคืนไม่ได้ แล้วยังไม่กล้าสบตายูคิโอะตรงๆอีกต่างหาก ตัวเขาไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะมีความรู้สึกที่แปลกแตกต่างไปจากเดิมที่เป็นพี่ชายและพี่น้องแต่ตอนนี้ เขาคิดเกินเลยความสัมพันธ์ที่เรียกว่า ‘พี่น้อง’ แล้ว แต่กลับกลายว่าจะกลายเป็น ‘คนรัก’ ไปเสีย
-ย้อนไปเหตุการณ์เมื่อวาน-
“พี่ครับ…เรามาเริ่มตรวจร่างกายกันดีกว่า”
ยูคิโอะเป็นคนชวนพี่ให้เริ่มมาทำธุระตนซึ่งตัวพี่ชายเองก็ไม่ได้ว่าอะไร ยอมทำตามโดยง่าย รินเองก็ค่อยๆใช้มือขวาและซ้ายถอดเสื้อนักเรียนอย่างช้าๆ ต่างฝ่ายต่างก็ไม่กล้ามองสายตาฝ่ายตรงข้ามเพราะเขินอายเพราะสิ่งที่พวกเขากำลังทำอยู่และการที่พวกเขาเผลอไปกระทำในสิ่งที่เกินความคาดหมาย ที่เรียกว่า
‘จูบ’ ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าจะเกิดขึ้นกับพวกเขาทั้งสอง แต่มันก็เกิดไปแล้ว
‘พรืด…..’ จนในที่สุดร่างกายของรินก็เหลือเพียงร่างกายท่อนบนที่เปลือยกาย และเผยให้เห็นผิวสีขาวสะอาด ถึงแม้ว่ารินจะมีกล้ามเนื้อแข็งแรงที่ดูเหมือนผู้ชายอยู่บ้างแต่ไม่อาจจะเทียบเท่าได้เหมือนยูคิโอะที่ฟิตเปรี๊ยะและแข็งแร็ง(แต่ไม่น่าเกลียดนะ= =)
“จะ…จะหัวเราะใช่ไหม…หัวเราะออกมาสิวะ” รินพูดออกมาดักคอไว้ก่อนคิดว่ายูคิโอะจะหัวเราะที่เขามีร่างกายบอบบางกว่าคนเป็นน้องที่เคยขี้แยแล้วก็อ่อนแอเมื่อก่อน
“ป่าวนะครับ..ผมจะไปหัวเราะพี่ทำไม” ยูคิโอะไม่เข้าใจว่าตัวเองจะหัวเราะร่างกายของพี่ไปทำไม เขาแอบรู้สึกใจเต้นและกระสับกระส่ายเมื่อเห็นร่างกายของพี่ ถึงแม้ว่าจะเป็นส่วนบน
ยูคิโอะรู้สึกอยากทำให้ร่างกายนั้นเป็นของเขา…เพียงคนเดียวเท่านั้น
ไม่อยากให้ใครได้ครอบครองมันไป ทั้งร่ายกาย หัวใจ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของพี่ชายเขา ไม่สิ ‘โอคุมูระ ริน’
“จริงๆนะ..ที่แกจะไม่หัวเราะ” รินถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้งคราวนี้หน้าเขาแดงขึ้นจากเมื่อครู่อยู่พอสมควร
“จริงสิครับ..”ยูคิโอะพูดยืนยัน เขาค่อยๆก้าวไปหาพี่ชายตัวเองพร้อมกับเครื่องมือไฮเทคจากท่าน ผู้อำนวยการเมฟิสโต มือหนานั้นหวังจะเอาเครื่องไปทาบกับอกของคนตัวบางแต่ทว่า
‘หมับ!!!’
ยูคิโอะอ้อมไปด้านหลังรินและคิดว่าถ้าเอาเครื่องไปวัดที่อกพี่ชายของตัวเองโดยไม่สบตากับพี่จะดีกว่าแต่ทำให้ว่า มือเขาแทนที่จะเอาไปทาบกับอกกลายเป็นว่า
‘มือของเขาดันไปจับยอดอกของพี่ชายตัวเอง!!?’
“อื๊อ…!! ยะ..ยูคิโอะ แกทำบ้าอะไรวะ!!” รินเผลอรู้สึกที่จุดนั้นได้ทันควันแถมเป็นความรู้สึกที่เรียกว่า มีความสุขแทนที่จะรังเกียจหรือปัดป่าย แถมการพูดของเขานั้นยังตรงกันข้ามกับความรู้สึกที่ต้องการให้ยูคิโอะมาสัมผัสอีก
‘ฉะ..ฉันอยากให้..ยูคิโอะ…ทำแบบนี้เหรอ..ทำไม..รู้สึกดีแบบนี้’ รินคิดในใจด้วยความเขินอายแต่ก็พยายามสลัดความคิดออกไปและพยายามให้ยูคิโอะออกจากตัวเขาให้ไกลๆ
“พะ…พี่! ผมขอโทษครับ!! ผมไม่ได้ตั้ง…ตั้ง..ใจ” ยูคิโอะเองก็ไม่คิดว่ามือของตัวเองจะซนไปจับยอดอกของพี่ตัวเองได้เหมาะมือ แถมยังรู้สึกไม่อยากปล่อยอีกด้วย ยูคิโอะเองก็เริ่มคิดว่าเขาท่าจะต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ แท้ที่จะทำธุระให้เสร็จกลับกลายว่าทำให้เรื่องมันยาวขึ้นไปอีก
“ไม่ได้ตั้งใจบ้านแกอะดิ...!! ยังไงตรวจก็เร็วๆหน่อย!!” รินพยายามให้ยูคิโอะรีบตรวจเขาให้เสร็จเร็วๆแล้วเขาจะได้ออกไปพ้นๆหน้ายูคิโอะเพราะเขาคิดว่าอารมณ์มันเริ่มอดกลั้นไม่ไหวแล้ว และมันกำลังจะพรั่งพรูออกมา
“ครับๆๆ!!!” ยูคิโอะเองก็เริ่มใจสั่น และเริ่มลามไปที่ร่างกาย เขาตั้งใจจะทำธุระให้เสร็จแท้ๆแต่ว่าจิตใจของเขามันเริ่มโอนเอนไปทางกามมากขึ้นเรื่อยๆ.... ที่เขาไปจับยอดอกของรินแบบนั้นมันจะต้องออกมาจากจิตสำนึกเขาบางส่วนอย่างแน่นอน!!
คราวนี้เครื่องมือทาบลงไปที่อกของรินได้สำเร็จ ทั้งคู่จึงถอนหายใจอย่างโล่งอกและดูผลต่อไป
แทนที่เครื่องจะต้องส่งเสียงร้องหากว่าผ่านการตรวจ แต่หากว่ามันไม่มีเสียงใดๆบังเกิดขึ้น ทำให้ทั้งคู่เริ่มตึงเครียด
“ทำไมมันไม่ดังเลยอะ” รินเริ่มถาม เครื่องตรวจนั้นจอดำสนิท
“ผมไม่รู้...สงสัยเครื่องมันอาจจะพังก็ได้”ยูคิโอะเริ่มคิดได้ว่าก่อนที่เขาจะนำเครื่องนี้ไปจากมือของเซอร์เมฟิสโต เขาก็ได้กล่าวกับยูคิโอะด้วยใบหน้าระรื่นว่า
‘ถ้าหากว่ามันไม่ส่งเสียงหรือเกิดอะไรขึ้น แสดงว่ามันเสียนะครับ อาจารย์โอคุมูระ...มีวิธีตรวจร่างกายอีกวิธีหนึ่งก็คือ เราจะต้องใช้ตัวแนบกันแล้วจูนจิตในตัวของผู้ถูกตรวจว่าเหมาะสมรึป่าวซึ่งคนอย่างคุณซึ่งเก่งแล้วถูกสอนมาแล้วคงทำได้ไม่ยาก’
“เย้...ถ้ามันพังแล้ว..!! ฉันจะได้ไม่ต้องให้แกตรวจแล้วสินะ” รินดีใจเหมือนลิงได้เพชร แต่เหมือนว่ารอยยิ้มนั้นจะหุบลงเรื่อยๆเมื่อประโยคต่อไปหลุดจากปากยูคิโอะ
“พี่ครับ..ยังมีวิธีตรวจอย่างอื่นอีก...ซึ่งผมจะต้องแนบตัวกับพี่แล้วจูนจิตพลังในตัวพี่มาน่ะ”
“หะ...เห๊?..”
“ไม่เอาเว้ยยยยยยยยยยยยย!!!!”
จากนั้นก็ทำให้รินเข็ดกับการตรวจร่างกายไปอีกนานเท่านาน
กลับมาอัพแล้วค่า หลังจากอู้ไปนานโคตรๆ เพราะว่างานและการบ้านเยอะมากเลยค่ะ T^T ต้องขออภัยด้วยนะคะ ต้องขอบคุณรีดเดอร์ที่ติดตามอ่านและให้คอมเมนท์กันนะคะ
เนื่องจากมาอัพช้า และมีของมาฝากค่ะ นั้นก็คือ ‘โดสั้นๆของพี่น้องคู่นี้ค่ะ’ ซึ่งเราก็แปลเองค่ะหวังว่าจะถูกใจรีดเดอร์นะคะ >////< Cradit : Zerochan ค่า
ความคิดเห็น