คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : EPISODE:4
EPISODE : 4
“นี่สินะ สถานที่ที่มีพวกกูลตามแกที่ได้รับไหว้วานมาให้ปราบน่ะ” รินเอ่ยถามเพื่อแน่ใจกับยูคิโอะเมื่อพวกเขาทั้งคู่ได้เดินทางมาถึงจุดหมายที่ตรงหน้าเป็นสถานที่มืดๆแถมยังเป็นตึกร้างที่ขาดการดูแลและไม่มีคนอาศัยอยู่อีกต่างหาก
“ครับ…ตามที่ได้รับไหว้วานมา เป็นกูลที่มีพลังรุนแรงพอสมควรเลย..พี่ไม่ควรจะมายุ่งหรอกนะครับ”ยูคิโอะว่าด้วยน้ำเสียงราบเรียบแถมยังไม่แสดงอารมณ์ออกมาทางใบหน้าใดๆ
“ยูคิโอะ..!! หมายความว่ายังไงที่ว่าไม่ควรมายุ่งน่ะ…ฉันน่ะมาเพื่อที่จะช่วยแกสู้…กลัวที่แกจะต้องเจอทำร้าย” รินเริ่มรู้สึกว่าน้องชายตัวเองจะหนีห่างตัวเองเข้าไปเรื่อยๆและเริ่มทำตัวเป็นผู้ใหญ่โดยที่เหมือนกับว่าเขานั้นไม่ได้มีหน้าที่ที่ต้องดูแลในฐานะ ‘พี่ชาย’ อีกต่อไปแล้ว
“หมายความว่า…เรื่องแบบนี้ผมจัดการเองได้โดยไม่ต้องมีพี่มาช่วยยังไงล่ะ”
“ยูคิโอะ…แก…” รินถึงกับชะงักเหมือนได้ยินคำนี้ออกมาจากปากของน้องชายตัวเอง เขารู้มาตลอดว่าตัวเองน่ะไม่เอาถ่าน ไม่ดีตรงไหนเลยสักอย่าง ไม่เหมือนกับยูคิโอะที่เป็นที่หนึ่งตลอด จากที่เขาคอยเป็นฝ่ายปกป้องยูคิโอะ กลับกลายเป็นว่ายูคิโอะคิดที่จะพึ่งพาตัวเองได้ แบบนั้นเขาก็น่าจะดีใจ แต่ทว่าไม่รู้ทำไมเขารู้สึกเจ็บปวด เหมือนคนที่ไม่สามารถจะช่วยแม้กระทั่งน้องชายได้เพราะว่าตัวเองไม่ได้เรื่องล่ะสินะ
“ถ้ายังงั้นผมขอเข้าไปปราบมันข้างในก่อนล่ะกัน..พี่ก็คอยอยู่ตรงนี้ เดียวผมกลับมา” ยูคิโอะดันแว่นให้พอดีกับระดับสายตาก่อนจะเดินลับตาจากรินโดยเข้าไปยังภายในตึกร้างตรงหน้า ปล่อยให้รินยืนตัวนิ่งดั่งหินที่ไม่สามารถกระทำสิ่งใดๆได้ทั้งนั้น
“โธ่เว้ย!!…ฉันนี่มันแค่ตัวถ่วงเรอะ…” หมัดของรินที่กำแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดขึ้นมาด้วยอารมณ์โมโห ทั้งๆที่เขาคิดว่าจะสามารถช่วยเหลือยูคิโอะในฐานะพี่ชายแล้วแท้ๆ
ยูคิโอะเดินเข้าไปในตึกร้างด้วยท่าทีที่ไม่มีอาการแสดงความกลัวใดๆ ในมือทั้งสองของเขาประสานไว้ที่ปืนและพร้อมกับก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยความระมัดระวัง เพราะทางตรงหน้านั้นมืดสนิทจนไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแสงอาทิตย์ในยามเช้ายังไม่อาจเข้ามาในตึกร้างนี้ได้
‘ขอโทษครับพี่..ผมจำเป็นต้องทำแบบนี้…ผมไม่อยากให้พี่ต้องมาคอยปกป้องผมอีกต่อไปแล้ว..ในเมื่อผมจะปกป้องพี่แทน’
‘ผมกำลังจะทำให้ตัวเองแข็งแกร่ง…ต้องแข็งแกร่งเหมือนพี่…ต้องทำในสิ่งที่พี่ทำไม่ได้…และผมก็จะปกป้องครอบครัวคนสุดท้ายนั้นก็คือพี่…ไม่ให้ต้องมาพลอยอันตรายด้วยเด็ดขาด’
‘ตุ้บ!!…ตุ้บ!!…’
เสียงรอยเท้าขนาดใหญ่ดังภายในตึกร้างและสะท้อนไปทั่วทุกทิศ รวมถึงแรงสั่นสะเทือนในการก้าวเดินของกูลแต่ละทีด้วย เมื่อยูคิโอะได้รู้สึกถึงเขาก็เริ่มที่จะมีอาการหวาดหวั่นแต่ก็ยับยั้งอาการนี้ในทุกๆครั้งที่เขาปฎิบัติภารกิจเพื่อพยายามให้เขาแข็งแกร่งแทนที่จะต้องมาขี้แยเหมือนตอนเด็กๆ
“เป็นกูลขนาดใหญ่จริงๆด้วย” ยูคิโอะหยิบกระป๋องน้ำมนต์ออกมาจากข้างตัวและรอดูสถานการณ์ต่อไป เท่าที่เขาได้รับข้อมูลมาคือกูลขนาดใหญ่ที่มีความว่องไวสูง การที่จะใช้ปืนและน้ำมนต์จัดการก็ดูท่าทางยุ่งยากและเสียเปรียบเอาการ
ทันใดนั้นยูคิโอะรู้สึกได้ถึงความอันตรายและเมื่อเขาหันไปข้างหลังก็พบปีศาจหรือกูลที่เป็นเป้าหมายเขาในครั้งนี้อยู่ด้านหลัง จิตสำนึกสั่งให้เขาหยิบยกปืนขึ้นมายิงแต่ไม่ทันกาล…
‘ปึ๊กกกกกกก!!!’
“อ๊ากกก…” ปีศาจใช้กรงเล็บอันแหลมคมปัดเข้าที่ลำตัวของยูคิโอะเต็มแรงจนร่างกายนั้นกระเด็นออกไปหลายเมตรพร้อมกับความรู้สึกที่เจ็บไปทั่วร่างกายแต่เขาก็ยังมีแรงดันตัวขึ้นมายืนได้ต่อ
“แฮ่ก..แฮ่ก…” ยูคิโอะหยิบปืนขึ้นมาและยิงไปปีศาจด้วยกระสุนน้ำมนต์แต่ดูท่าทางมันจะระคายเคืองเพียงตรงกระสุนที่ได้เข้าไปยังผิวอันแกร่งของมัน หนำซ้ำร่างกายของมันยังฟื้นฟูบาดแผลได้เหมือนผิวตอนแรกดังเดิมอีกด้วย
‘เราจะมาตายไม่ได้…เราจะต้องปกป้องพี่…!!’
ยูคิโอะใช้แรงฮึดสุดท้ายปลีกตัวถอยห่างออกไปตั้งหลักก่อน…แต่หากว่าปีศาจตัวนี้มันวิ่งไล่ตามได้รวดเร็วเอามากๆ จนทำให้เขาหาทางหลบแทบไม่ได้
“ปืนเอามันไม่อยู่…สงสัยต้องใช้น้ำยาต้านชนิดรุนแรงแล้ว…” ยูคิโอะคิดแผนไว้และจัดการหยิบน้ำยาที่เขาผสมเอาไว้ใช้กับศัตรูที่ฉกาจและแน่นอนว่าถ้าหากปีศาจตนไหนได้โดนสิ่งนี้เข้าไปรับรองว่าต้องตายอย่างแน่นอน
และแล้วด้วยการตัดสินใจของยูคิโอะ เขาก็ฝ่าหน้าออกมาประจัญหน้ากับปีศาจพร้อมกับน้ำยาที่เขาหวังจะใช้จัดการมัน ทันใดนั้นเขาก็ใช้โอกาสที่ปีศาจกำลังยืนนิ่งอยู่ขว้างน้ำยาหลอดเล็กที่มีสรรพคุณร้ายกาจใส่ปีศาจเต็มแรงจนควันนั้นฟุ้งกระจายพร้อมๆกับเสียงหวีดร้องด้วยความเจ็บปวดของปีศาจดังกึกก้อง
ในที่สุดปีศาจตนนั้นก็ล้มลงไปนอนอย่างสงบ ยูคิโอะเมื่อได้เห็นผลของน้ำยาก็รีบเดินออกจากตึกร้างทว่า….
ปีศาจตนนั้นยังไม่ได้สิ้นใจ มันได้ลุกตัวขึ้นมาและหมายจะใช้กำลังของมันเข้าจัดการที่จุดสำคัญของยูคิโอะ
‘จะต้องมาจบชีวิตแบบนี้ยังงั้นเหรอ….’ ในระหว่างความคิดของยูคิโอะที่เตรียมตัวรับความเจ็บปวด ดวงตาของเขาปิดลงเหมือนพร้อมที่จะรับทุกสิ่งทุกอย่าง แต่เหมือนว่าเขาไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆสักนิดที่สำคัญยังได้ยินเสียงเหล็กตัดเข้าที่บางสิ่งบางอย่างจนรู้สึกได้พร้อมๆกับความอบอุ่นที่ยากจะอธิบายได้
เท่านั้นแล้วยูคิโอะก็ค่อยๆลืมตาก็พบว่ามีบุรุษที่ถือดาบหันหลังให้กับเขาพร้อมๆกับไฟที่ลุกโชนทั่วร่างสีฟ้าทั้งๆที่ใกล้เขามากขนาดจนแทบจะติดกันแต่รู้สึกว่ามันอบอุ่น..ไม่ได้ร้อนเลยสักนิด
ปีศาจตรงหน้าได้สูญสลายหายไปแล้วเหลือเพียงแต่เขาและบุรุษตรงหน้าที่คอยช่วยเขามาเสมอ ‘โอคุมูระ ริน’ นั้นเอง
“พี่….” ยูคิโอะนั้นทั้งชื่นชมและตกตะลึงในสิ่งที่พี่ของเขาได้ทำลงไป ถ้าหากว่าพี่ไม่ได้มาปกป้องตอนนี้เขาคงอาจจะได้ตายจริงๆแล้วก็ได้
“แกน่ะ…ทำตัวเหมือนเป็นผู้ใหญ่แล้วก็คิดว่าตัวเองจะจัดการปัญหาได้..แต่ที่จริงแล้วแกก็แค่คิดไปเอง ปัญหาน่ะก็ต้องหัดพึ่งพาคนอื่นให้ช่วยเหลือด้วยสิฟ่ะ ไอแว่นเอ๊ย” รินเองที่คอยตรงหน้ามาตลอดเมื่อได้ยินเสียงการต่อสู้ที่ดังสนั่นและรับรู้ว่าน้องของตัวเองเดือดร้อนเขาจึงตัดสินใจเข้ามาช่วยเหลือโดยไม่คิดกังวลใดๆทั้งนั้น
“ผมก็ไม่อยากจะต้องให้พี่มาเดือดร้อนอีกแล้ว…”
“จะบ้ารึไง!!แค่นี้เดือดร้อนรึยังไงกัน…แกน่ะเป็นน้องของฉันน่ะเว้ย ไม่ว่ายังไงไอเรื่องแบบนี้มันต้องทำเป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอ ทำเหมือนกับคนไม่คุ้นเคยไปได้” รินเคาะหัวของยูคิโอะด้วยความโมโห
“โอ๊ย…!! พี่ทำอะไรเนี่ย” ยูคิโอะกุมหัวตัวเองด้วยความเจ็บแต่เขาก็ไม่ได้โกรธพี่ชายตัวเองเลยสักนิดเดียว เพราะการกระทำแบบนี้เขารู้สึกว่าพี่ชายห่วงเขามากแค่ไหน
“…แล้วก็…อย่าลืมตามที่แกสัญญาไว้ด้วยละว่าจะพาไปเลี้ยงโอโคโนมิยากิหลังเสร็จงานนี้น่ะ” รินค่อยๆพูดสัญญานี้ขึ้นมาด้วยใบหน้าแดงจัดที่แท้จริงแล้วเขาก็อยากกินใจจะขาดแล้ว
“ได้สิครับ..งั้นเราไปกินกันเถอะ อุ้บ!!” ยูคิโอะค่อยเผยรอยยิ้มบริสุทธิไร้สิ่งเคลือบแคลงใดๆให้กับพี่ชายตัวเอง ขณะที่กำลังจะเดินนั้นเขาก็รู้สึกว่าปวดแปลบเข้าที่กระดูกทั่วร่างกาย รินเห็นท่าไม่ดีจึงช่วยพยุงน้องตัวเอง
“เอาเถอะ..ไว้ทีหลังแกหายบาดเจ็บก็แล้วกันนะ”
“..ครับ…”
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ช่วยพยุงกันพากลับหอพักของตัวเอง ครั้งนี้ทำให้ยูคิโอะได้รับสิ่งบางอย่างที่สอนเขาอีกหนึ่งสิ่งจากพี่…. ‘พี่ก็คือคนที่แข็งแกร่งกว่าเขา ไม่ว่ายังไงก็ยังห่วงเขาตลอดมา’ ซึ่งก็ได้พร้อมมากับความรู้สึกซาบซึ้งจนแทบจะเอ่อล้นออกมาจากอกพร้อมๆกับจังหวะหัวใจที่เต้นแรงมากกว่าเดิมเสียอีก
อ๊ากกก ตอนนี้อาจจะไม่สนุกไปบ้างนะคะเพราะมันมีบู๊(เป็นคนแต่งบู๊ไม่เก่งเอามากๆ) แต่ว่าดูเหมือนว่าช่วงแรกๆเรื่องจะเป็นแนวพี่น้องห่วงใยกันแต่เดียวไม่นานก็ได้ยลพี่น้องค้ำคอร์กันแล้วค่า โฮะๆ ^O^ วันนี้ก็ออกอนิเมะตอนที่ 10 แล้ว แต่เป็นดิบๆเลยนะคะ(ไม่มีซับ) แต่จะเหลือรึก็หามาดูเรียบร้อยแล้วค่ะ มีพี่น้องทะเลาะกันด้วย สุดท้ายก็ขอขอบคุณทุกๆคอมเมนท์ที่ให้กำลังใจกันนะคะ จะพยายามหาเวลามาอัพให้ได้แม้ว่าจะมีงานเยอะค่า( _/ \ _ )
ความคิดเห็น