คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : EPISODE:2
EPISODE : 2
นอกเหนือจากเวลาเรียนปกติแล้ว ฝาแฝดคู่นี้ยังมีสิ่งที่ต้องทำนอกเหนือจากการเรียนในโรงเรียนตามแบบคนปกติทั่วๆไปแล้ว พวกเขาเองก็ต้องมีธุระที่ต้องไปศึกษาและสอนที่โรงเรียนกวดวิชาเป็นเอกซ์โซซิสท์ สำหรับคนที่จะเป็นเอ็กซ์โซซิสท์โดยเฉพาะ โดยที่รินเป็นฝ่ายที่เข้าไปเรียนในฐานะนักเรียนที่กำลังจะเรียนเป็นเอกซ์โซซิสท์ แต่สำหรับยูคิโอะที่เป็นน้องชาย กลับได้เป็นคุณครูสอนวิชาเภสัชเพื่อต่อต้านปีศาจ หรือใช้จำพวกยาในการต่อสู้นั้นเอง ถ้าเทียบกันแล้ว ยูคิโอะได้เป็นถึง ‘เอ็กซ์โซซิสท์ อัจฉริยะที่ได้เป็นถึงคุณครูสอนตั้งแต่วัยเยาว์ที่สำคัญยังเป็นเอกซ์โซซิสท์ที่มากด้วยความสามารถตั้งแต่วัยเยาว์อีกด้วย’
ฝ่ายรินเองก็เข้ามานั่งเรียนโดยที่นั่งติดกับหญิงสาวที่รู้จักกันมาก่อนอยู่นิดหน่อย เป็นเด็กสาวที่ดูเขินอายและทำอะไรไม่ค่อยเชื่อมั่นตัวเองนัก ซึ่งรินเองก็แอบมีใจให้อยู่หน่อยๆ นั้นก็คือ ‘โมริยามะ ชิเอมิ’มีผมยาวเลยปลายหูเพียงเล็กน้อยเท่านั้น รินเองก็รู้ดีว่าเธอนั้นแอชอบยูคิโอะ สาเหตุที่สำคัญจริงๆก็คือยูคิโอะกับเธอต่างรู้จักกันตั้งแต่เด็กในฐานะเอ็กซ์โซซิสท์ที่มาแวะใช้บริการร้านขายของสำหรับเอกซ์โซซิสท์ป็นประจำอีกทั้งคุณพ่อของยูคิโอะและรินยังพาให้ยูคิโอะรู้จักกับชิเอมิอีกด้วย
“นี่…ชิเอมิ…ทำไมเธอถึงดูสั่นๆแบบนั้นกันล่ะ?...” รินเห็นท่าทีของชิเอมิตัวสั่นไปมาพร้อมกับใบหน้าแดงราวกับตำลึงสุกมาได้สักพักแล้ว อาการแบบนี้ถ้าเขาคิดไม่ผิดก็คือทีท่าของเธอตอนที่จะได้เรียนวิชาของยูคิโอะแล้ว
“กะ…ก็…วิชาต่อไป..ยูคิจังสอนนี่นา…ฉันชอบยูคิจังในมาดคุณครูน่ะ…”
คำตอบของชิเอมิทำเอารินจุดประกายความอิจฉาที่น้องชายเพียงคนเดียวของตนนั้นเลิศเลอเพอเฟ็คส์แถมยังมีสาวๆมารุมล้อมอย่างที่เขาต้องการอีก
‘หนอย…เจ้ายูคิโอะ…!! ทั้งๆที่แกกับฉันก็เป็นฝาแฝดกัน แต่ทำไมแกถึงได้ป๊อบกว่าฉันที่สำคัญไอไฝสี่ตาหนอนหนังสือแบบแกนี่มันดูดีตรงไหนกันฟ่ะ’
พอคิดแบบนี้รินก็เอากิ๊บหนีบผมของบอนหรือมีอีกชื่อที่แท้จริงว่า ‘ซุคุโระ เรียวจิ’ เพื่อนร่วมชั้นในโรงเรียนกวดวิชาเอกซ์โซซิสท์ที่ให้ยืมมาหนีบเผื่อจะได้ฟิตกับการอ่านหนังสือบ้าง เผื่อหญิงสาวข้างๆตัวเขาจะได้มาสนใจเขาเสียที
“บอน..ดูโอคุมูระคุงสิ…อ่านหนังสือแล้วมีประกายไฟออกมาที่หลังด้วย” เด็กชายที่นั่งข้างๆบอน ซึ่งอยู่คนละแถวโต๊ะกับริน สะกิดให้บอนเห็นว่ารินกำลังเกิดอะไรแปลกๆขึ้นอีกแล้ว
“เห๊อะ…!! อย่าไปมองมันดีกว่า…ท่าทางมันจะบ้า”
[เลิกเรียนที่โรงเรียนกวดวิชาเอกซ์โซซิสท์]
“เอาล่ะนะครับทุกคน บทเรียนวันนี้ก็ถือว่าพอแค่นี้ก่อนนะครับ ได้เวลาเลิกเรียนแล้วล่ะครับ”
ยูคิโอะปิดกระเป๋าใส่ยาและหนังสืออันหนาลงพร้อมกับบอกลานักเรียนด้วยใบหน้ายิ้มแย้มที่รินเห็นทุกครั้งแล้วอดหมั่นไส้ไม่ได้
เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนพอดี นักเรียนทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านจนเหลือเพียงสองหนุ่มคู่ฝาแฝดโอคุมูระที่เหลือในห้องเรียนเท่านั้นเอง
“พี่นี่รอจะกลับหอพักด้วยกันเหรอครับ?” ยูคิโอะที่เก็บของเสร็จเรียบร้อยถามพี่ชายตนเองที่กำลังนั่งที่เดิมไม่ยอมลุกแม้ว่าเพื่อนคนอื่นๆจะออกจากห้องไปแล้ว
“เออน่ะสิ…” รินตอบปัดๆไป มันเป็นเรื่องธรรมดาที่จะต้องกลับด้วยกันเพราะเป็นพี่น้องที่รักกันนี่นะ ไม่ว่ายังไงสานสัมพันธ์ของพี่น้องก็ไม่มีวันผันแปร…แต่ไม่นานนักอาจจะมีวันสั่นคลอนไปเป็นสิ่งอื่นที่เหนือเกินขอบเขตที่คิดไว้ก็เป็นได้
“พี่นี่ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย ที่จะต้องรอผมกลับด้วย”
“งั้นเหรอ…ก็นะ” รินเริ่มรู้สึกว่าเขาไม่เคยเปลี่ยนไปแต่ทว่ายูคิโอะนั้นกลับเป็นฝ่ายเปลี่ยนแปลงไปจากที่เป็นเด็กขี้แยต้องมาพึ่งพาเขาทุกอย่าง ทว่าตอนนี้ดูเหมือนเขาอาจจะต้องพึ่งพายูคิโอะแทน คิดเหรอว่าพี่ชายคนนี้จะต้องยอมพึ่งพาน้องชายน่ะ…ไม่มีทางที่จะร้องขอหรอกน่า
“แต่แกน่ะสิที่เปลี่ยนไปน่ะ ยูคิโอะ…”
พอประโยคต่อไปออกมาจากปากของริน ก็เรียกปฎิกิริยาของยูคิโอะให้หันมามองรินในบัลดล สายตาของรินนั้นจ้องมาที่ยูคิโอะด้วยสายตาจริงจัง พอที่จะเข้าใจความหมายที่พี่พูดออกมาได้
“ใช่ครับ…ผมเปลี่ยนไป…ผมต้องการที่จะแข็งแกร่ง ไม่จำเป็นที่จะต้องอ่อนแอเหมือนเด็กๆให้พี่คอยปกป้องอีกต่อไปและผมเองก็จะเป็นฝ่ายปกป้องพี่ด้วยชีวิตตามที่ผมสัญญาไว้กับพ่อ”
“แต่ว่านะ…ฉันน่ะดูแลตัวเองได้น่า..แกไม่ต้องมาเป็นห่วงและปกป้องฉันหรอกยูคิโอะ” รินเองก็แอบลอบยิ้มเหมือนกันที่ยูคิโอะจะปกป้องเขาแต่ไม่รู้ทำไมหัวใจรู้สึกเต้นตึกตักๆเมื่อได้ประโยคแบบนี้
จนในที่สุดความเงียบที่ปกคลุมมานานระหว่างสองพี่น้องก็ได้มลายหายไป เมื่อยูคิโอะเป็นฝ่ายชวนให้เขาและพี่ชายกลับหอพักเพราะเวลาที่พระอาทิตย์ใกล้ตกดินแล้ว
“เอาเถอะครับ..ยังไงซะผมก็สัญญากับพ่อไว้แล้วผมก็ต้องทำให้ถึงที่สุด เอ่อนี่ก็ใกล้จะมืดแล้วผมว่าเรารีบกลับบ้านกันดีกว่านะ”
“อะ…อือ” รินว่าขึ้นพร้อมกับก้มหน้าเดินตามยูคิโอะที่เดินนำหน้าออกจากโรงเรียนกวดวิชาเอกซ์โซซิสท์ไป ขณะที่กำลังเดินกลับหอพักต่างคนต่างไม่ได้พูดอะไรนักเพราะไม่มีเรื่องใดที่จะพูด
จู่ๆ….
“ฮึ๋ย…!!ทำไมมันหนาวแบบนี้วะ นี่มันฤดูไม้ใบผลิหรือฤดูหนาวกันแน่” รินตัวสั่นไปด้วยความหนาวถึงเขาจะเป็นผู้ชายแต่ก็ไม่ใช่ผู้ชายที่จะทนความหนาวได้แบบยูคิโอะ(ใส่ชุดหนาแน่น)แบบนั้นหรอกนะ พอผู้เป็นน้องเห็นพี่ชายตัวหนาวก็นึกใช้มือแกร่งของตัวเองสวมเข้าไปที่มือของพี่ชายแล้วขยับชิดจนแนบข้างกัน
“ยูคิโอะ…ทำอะไรน่ะ…” ถึงปากจะพูดออกมาอย่างไม่เต็มใจทว่าใจของรินกลับรู้สึกอบอุ่นเหมือนมือและร่างกายที่มียูคิโอะเดินชิดกันแบบนี้ เขาก็พอทราบว่าน้องชายที่เหมือนไม่ใช่น้องชายของเขาเข้าไปทุกทีกำลังทำสิ่งที่เรียกว่าให้ความอบอุ่นกับเขา มือทั้งสองสวมแน่นจนแทบจะเหมือนไม่สามารถทำให้หลุดออกไปได้ง่ายๆ
“พี่หนาวไม่ใช่เหรอครับ” ยูคิโอะหันมามองพร้อมยิ้มให้กับริน นี่เป็นรอยยิ้มที่รินเองก็แทบไม่ค่อยได้เห็นมากนักมันเป็นรอยยิ้มที่แสนบริสุทธิ์ที่มอบให้แต่รินผู้เดียวเท่านั้น
‘เจ้าบ้าเอ๋ย…ยิ้มแบบนี้…มันทำให้หัวใจฉันเต้นแรงมากกว่าเดิมนะ…’ รินไม่พูดอะไรมากและทั้งคู่ก็เดินจับมือและเดินแนบชิดกันจนไปถึงหอพักที่มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่ใช้อยู่
-จวบจนกระทั่งยามเข้านอน-
ทั้งคู่เข้ามาในห้องนอนเดียวกันที่มีเตียงแยกเป็นคนละฝั่ง สองชายต่างสวมชุดเข้านอนเรียบร้อยแล้วแต่ทว่าพวกเขาต่างยังไม่หลับใหลกันเพราะมีสิ่งที่ต้องการทำให้เสร็จก่อนเข้านอน
“ไม่ใช่ครับพี่…ตรงนี้ต้องใส่ค่า x ตรงนี้ต่างหากล่ะ” เสียงน้องชายฝาแฝดที่กำลังสอนการบ้านพี่ชายในวิชาปกตินั้นเอง…. ทั้งคู่ต่างกำลังง่วนกับการทำการบ้านทว่าพี่ชายกลับไม่เข้าใจวิธีการแก้การบ้านข้อนี้จึงต้องพึ่งพาน้องชายตัวเองมาสอนทั้งๆที่ไม่อยากพึ่งพาเลยสักนิด (ก็เป็นพี่นี่นะ)
“อะไรกันว้า…นี่มันการบ้านอะไรเนี่ยยากชะมัดเลย ยูคิโอะแกก็ทำไปได้สบายๆอีกนะ”รินเริ่มโวยวายเมื่อไม่เข้าใจและบิดตัวขี้เกียจไปมา การกระทำของรินครานี้ทำให้ยูคิโอะเริ่มกลุ้มใจกับพี่ชายตัวเอง
“ก็พี่ไม่ตั้งใจเรียนเองนี่นา…ผมก็พยายามช่วยเต็มที่แล้วนะ” ยูคิโอะเป็นถึงนักเรียนทุนที่สอบได้อันดับ 1 แม้ว่าจะพยายามอธิบายเรื่องยากๆให้เป็นเรื่องง่ายๆให้พี่เข้าใจแต่ยังไงพี่ก็ไม่เข้าใจสักที ไม่รู้ว่าเขาหรือพี่กันแน่ที่เป็นฝ่ายผิด
“เอาเถอะ..ฉันไปนอนก่อนนะ…”
“เดี๋ยวสิครับ…พี่!!” ยูคิโอะว่าจะเรียกให้พี่กลับมาทำการบ้านต่อทว่าเมื่อรินกระโดดลงบนเตียงที่เป็นเจ้าตัวนั้นเป็นเจ้าของก็หลับสนิทในทันทีทันใด ยูคิโอะก็ยังตกใจว่คนอะไรหลับสนิทได้ง่ายขนาดนั้น
“พี่นี่น้า…ต้องให้ห่วงทุกเรื่องจริงๆ” ยูคิโอะยิ้มบางๆออกมาและจัดการเขียนวิธีแก้โจทย์ให้กับพี่ทุกข้อเมื่อทำเสร็จก็จัดเก็บหนังสือเรียนและสมุดของพี่ชายตนไว้บนโต๊ะเป็นระเบียบ เมื่อยูคิโอะมองเวลานั้นก็ทำให้เขาเองก็เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงทำให้พี่ตัวเองหลับสนิทได้ขนาดนั้น ซึ่งก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว ตัวยูคิโอะเองเขาก็คิดว่าเป็นฝ่ายต้องนอนด้วยเช่นกัน แต่เมื่อเห็นพี่ชายตัวนอนดิ้นแถมยังถีบผ้าห่มตกจากพื้น ก็ถึงกับส่ายหัวหน่ายๆและจัดการห่มผ้าห่มให้พี่ชายดังเดิม จากนั้นก็ปิดไฟและล้มตัวลงนอนในเตียงตรงข้ามกับเตียงของริน ก่อนที่เปลือกตาจะปิดลงอย่างสนิทนั่นเอง..
“ราตรีสวัสดิ์ครับพี่…”
กลับมาอัพแล้วค่าทุกๆคน >< หวังว่าคงรอตอนนี้อยู่ใช่ไหมล่ะคะ
พอจะเห็นว่าเริ่มมีการพัฒนาความสัมพันธ์ของพี่น้องขึ้นเรื่อยๆแล้ว (ต่อไปจะขนาดไหนกันน้า)
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกๆคนที่เข้ามาอ่านแล้วคอมเมนท์ ส่วนคนที่อ่านแล้วไม่คอมเมนท์ก็ขอบขอบคุณที่ยังเข้ามาอ่านนะคะแต่ควรให้คอมเมนท์ติ-ชม เพื่อให้กำลังใจไรท์เตอร์คนนี้หน่อยนะคะ T^T
ว่าแล้วก็ไปดูตอนที่ 9 ก่อนดีกว่าค่ะ ขอบคุณนะคะทุกคน ^O^
ความคิดเห็น