คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : EPISODE:17
EPISODE : 17
หลังจากพี่น้องโอคุมูระหลับใหลไปได้สักพัก รถไฟฟ้าก็มาถึงโอกินาว่าซึ่งก็เป็นจุดหมายของพวกเขาในวันนี้ที่จะมาพักผ่อนเพื่อคลายความเครียดจากการเรียนและการสอบที่แสนลำบากยากเข็ญ
“ในที่สุดก็มาถึงแล้ว โอกินาว่า” ชิมะพูดขึ้นอย่างตื่นเต้นขณะยกสัมภาระของตัวเองออกจากรถไฟฟ้าคนอื่นๆก็ทยอยตามมา รวมไปถึงยูคิโอะกับรินที่เพิ่งตื่นก็ลากกระเป๋าออกมาจากรถไฟด้วย
“แกนี่ดูตื่นเต้นจริงๆเลยนะ” ชายหนุ่มที่มีทรงผมดูเถื่อนดิบกว่าคนทั่วๆไป หรือมีชื่อว่า บอน ไม่ก็ สุกุโร่ ริวจิ นั้นสังเกตเห็นเพื่อนตัวเองที่ดูตื่นเต้นกับการมาพักผ่อนโดยสำหรับตัวเองแล้วมีอาการเซ็งเล็กน้อย
“บอน นายก็น่าตื่นเต้นด้วยนะ เรามาเที่ยวทั้งที” โคเนโกะมารุที่ยืนข้างๆบอนเอ่ยปากพูดบ้าง
“เห๊อะ...น่าตื่นเต้นตายล่ะ” บอนเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก พอคำพูดนี้ได้ไปกระทบถึงหูคนตัวเล็กที่เป็นคู่กัดอย่างรินแล้วก็พลอยที่อดอารมณ์โมโหให้แก่รินไม่ได้
“แกว่ามันน่าเบื่อรึยังไง!! แกนี่ไม่รู้จักคำว่าผ่อนคลายหรือปลดปล่อยอารมณ์ร้ายๆของแกรึยังไงกันฟ่ะ!!” รินเริ่มโต้ใส่บอนก่อน เห็นทีอีกฝ่ายก็ไม่ยอมเหมือนกันที่จะต้องถูกโต้เพียงฝ่ายเดียว
“แล้วแกมายุ่งอะไรเรื่องของฉันวะ!!” บอนเองจะเข้าไปชกรินแต่พวกโคเนโกะมารุห้ามไว้ ส่วนรินเองก็ถูกยูคิโอะห้ามไว้ด้วยเช่นกัน
“พี่ครับจะไปหาเรื่องสุกุโร่คุงก่อนทำไมล่ะเนี่ย” ยูคิโอะถามพี่ชายตัวดีที่คอยสร้างแต่ปัญหาหลังจากห้ามรบกันจนสงบเรียบร้อย
“ก็มันน่าโมโหนี่นา...ไอหมอนั้นทำตัวเบื่อแทนที่จะตื่นเต้น ทั้งๆที่ฉันเองอยากจะมาเที่ยวนอกสถานที่แบบนี้ใจจะขาด” รินบอกให้ยูคิโอะฟังด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เมื่อประโยคของรินจบลงความคิดบางอย่างที่ทำให้ยูคิโอะรู้สึกไม่ค่อยดีนักปรากฎขึ้นมา
‘พี่รู้สึกแคร์คนอื่นมากขนาดนี้เลยเหรอ...สุกุโร่คุง...พี่ถึงกับยอมไม่ได้ที่สุกุโร่คุงไม่ตื่นเต้น ทำไมกัน...เราถึงรู้สึกไม่ชอบเลยนะ..’
ยูคิโอะคิดในใจจนลืมทุกสิ่งทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ลืมแม้แต่กระทั่งเสียงบางเสียงที่กำลังเรียกชื่อเขาเพื่อให้คืนสติสักที
“อาจารย์โอคุมูระคะ!!! อาจารย์โอคุมูระ!!”
อิซึโมะที่เหนื่อยกับการถือกระเป๋าสัมภาระเต็มทนจึงเรียกอาจารย์เพื่อจะให้อาจารย์นำทางไปยัง ที่พักแต่ดูเหมือนว่าอาจารย์โอคุมูระ ยูคิโอะกำลังครุ่นคิดจนลืมสติว่ามีใครกำลังเรียกตนอยู่
“เฮ้ ยูคิโอะ...มีสติรึป่าว..” รินเขย่าแขนยูคิโอะให้คืนสติ เท่านั้นเองยูคิโอะก็กลับมามีสติและถามพี่ตัวเองด้วยท่าทีมึนงง
“ครับ...มีอะไรเหรอ”
“อาจารย์คะ...พวกเราต้องการจะไปที่พักแล้วค่ะ...ไม่ทราบว่าอาจารย์โอคุมูระจะพาพวกเราไปยังโรงแรมที่เตรียมไว้หน่อยได้ไหมคะ” อิซึโมะเริ่มบอกธุระที่ตัวเองจะพูดในทันทีเมื่ออาจารย์กลับมามีสติ
“อ่า...ได้สิครับ...งั้นทุกคนตามผมมาเลยครับ”
หลังจากนั้นทุกคนก็ถือสัมภาระตามหลังยูคิโอะที่เดินนำหน้าพาไปยังโรงแรมในแถบโอกินาว่าที่พวกเขาจะต้องพักในอีกสองคืน
-----[เมื่อถึงโรงแรม]---------
ภายในโรงแรมนั้นตกแต่งด้วยสิ่งของที่สวยงามและคงเอกลักษณะของความเป็นญี่ปุ่นดั้งเดิมได้อย่างดีอีกทั้งภายในห้องพักนั้นไม่ใช่เลิศหรู เหมือนโรงแรมชั้นดีอย่างใด แต่เป็นห้องพักสไตล์ญี่ปุ่นที่มีเสื่อทาทามิและฟูกที่ปูนอนสำหรับสองคนต่อหนึ่งห้อง และยังเป็นประตูเลื่อนแบบดั้งเดิมเลย
ยูคิโอะเองก็ให้นักเรียนนั้นจัดข้าวของไปไว้ที่ห้องที่นักเรียนคนนั้นเลือกและเป็นเจ้าของห้อง ส่วนตัวเองก็ไปจัดข้าวของใส่ในห้องของตนพร้อมกับริน
“โว้ว...ห้องสวยชะมัดเลยถึงจะไม่ประดับอะไรแบบโรงแรมหรูๆก็เถอะ” รินเลื่อนประตูเข้ามาในห้องเมื่อพบกับลักษณะของห้องก็เลยอึ้งถึงกับอุทานออกมา ส่วนยูคิโอะนั้นเองก็นิ่งๆและไม่ได้พูดอะไร อีกทั้งยังเตรียมของที่จะต้องออกมาใช้ในคืนนี้พับเป็นระเบียบวางไว้ในตู้ของห้องพักอีก
“นี่..ยูคิโอะ...แกเป็นอะไรทำไมแกไม่พูดอะไรเลย” รินที่กำลังพิจารณาห้องด้วยความตื่นเต้นพอเห็นท่าทีของยูคิโอะดูนิ่งๆซึมๆตั้งแต่ออกมาจากรถไฟฟ้านั้นก็ทำให้ตัวเขาเริ่มคิดแล้วว่ายูคิโอะกำลังเกิดความผิดปกติผิดแผกไปก่อนธรรมดาที่น่าจะพูดอะไรสักหน่อย
“นี่..ยูคิโอะ”รินเข้าไปแตะไหล่ของยูคิโอะเท่านั้นเอง ฝ่ายที่ถูกสัมผัสนั้นใช้มือปัดมือบางออกจากไหล่ตนในทันทีอย่างไม่ต้องพูดอะไรให้มากความออกมา
รินเองที่ถูกปัดนั้นเริ่มรู้สึกว่ายูคิโอะต้องมีปัญหาเกิดขึ้นกับตัวเขาแน่ๆ ไม่เช่นนั้นคงไม่ทำแบบนี้หรอก
“พี่…ทำไม…พี่ถึงแคร์คนอื่นมากกว่าผม…” ร่างสูงของยูคิโอะที่กำลังหันหลังให้กับรินเอ่ยเสียงเย็นถาม ตั้งแต่เมื่อครู่แล้วเขาคิดมาตลอดว่าทำไมพี่ถึงแคร์คนอืน…ทั้งๆที่ตัวเขาน่ะ…พี่ไม่เคยคิดอะไรแบบนี้มาก่อนมันทำให้เขารู้สึกว่า..พี่อาจจะกำลังถูกแย่งจริงๆก็ได้
“ห๊า…” รินนั้นเกิดอาการงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นอีกทั้งเขายังไม่ได้ยินที่ยูคิโอะรำพึงเมื่อครู่ด้วย
“ผมไม่เข้าใจเลย…ไม่เข้าใจว่าทำไมผมต้องรู้สึกแบบนี้…”
ทันใดนั้น
‘ก๊อกๆ…’
เสียงเคาะประตูเลื่อนของห้องยูคิโอะดังขึ้น จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงของนักเรียน
“อาจารย์คะพวกเราขอออกไปชมทิวทัศน์ข้างนอกนะคะ” เสียงของอิซึโมะดังขึ้น
“เชิญตามสบายครับ” ยูคิโอะพูดด้วยน้ำเสียงปรกติส่งผ่านไปยังคนภายนอกห้อง และแล้วทุกคนก็ออกไปจากโรงแรม เหลือเพียงแต่รินกับยูคิโอะที่กำลังมีปัญหากันในห้องเท่านั้น
“ยูคิโอะ..แกไม่พอใจฉันเหรอ...แกก็บอกมาสิวะว่าแกไม่พอใจฉันตรงไหน!?” น้ำเสียงรินกระแทกถาม
“ใช่…ผมไม่พอใจพี่…” จู่ๆยูคิโอะก็เดินเข้ามาหาร่างรินแล้วใช้แรงที่ตนมีมากกว่ากระชากร่างรินให้นอนลงบนฟูก
"โอ๊ย!!..กะ..แกจะทำอะไรน่ะ ยูคิโอะ" รินไม่เข้าใจว่ายูคิโอะจะทำแบบนั้นกับเขาไปเพราะอะไรแต่สิ่งที่เขากำลังรู้นั้นก็คือว่ายูคิโอะไม่พอใจตัวเขาบางสิ่งบางอย่าง
ยูคิโอะใช้มือซ้ายตรึงแขนอันบอบบางของพี่ทั้งสองก่อนที่ตัวเองกำลังใช้มือขวาดึงเนกไทออกจากเสื้อนักเรียนสีขาวด้วยท่าทีนิ่งๆ และเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดูเย็นชาออกมาว่า
“แล้วนี่ผมกำลังจะให้พี่ได้รู้ยังไงล่ะ....ว่าผมไม่พอใจพี่ตรงไหน…”
อ๊ากกกก ตอนหน้า NC สินะคะ ^^= ตัดฉับๆไว้แค่นี้ก่อน ฮ่าๆๆ วันนี้ไรท์เตอร์มาอัพตอนนี้หวังว่ารีดเดอร์คงไม่รอนานกันใช่ไหมคะ แถมพรุ่งนี้ไรท์เตอร์สอบวันสุดท้ายแล้ว TT^TT ก็ต้องขอไปอ่านหนังสือก่อนนะคะ ขอขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีให้อัพตอนใหม่ต่อๆไปนะคะ { _ / \ _ ]
ความคิดเห็น