คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : EPISODE:15
EPISODE : 15
“ในที่สุดช่วงเวลานี้ก็มาถึงนะครับ ^^ ในวันพรุ่งนี้เราจะไปเที่ยวทะเลเพื่อพักผ่อนนักเรียนทุกๆคนนะครับ ซึ่งเป็นจังหวัดโอกินาว่า ระยะเวลาสามวันสองคืนครับ” ยูคิโอะกล่าวถึงกิจกรรมสำคัญๆภายในห้องเรียนกวดวิชาเอกซ์โซซิสต์ นักเรียนส่วนใหญ่นั้นต่างก็ทำหน้าเหมือนหวังว่าการไปเที่ยวทะเลครั้งนี้จะทำให้พวกเขาได้สนุกและคลายเครียดจากการเรียนที่แสนยากเย็นและหนักหนาเสียที
รินเองก็รู้สึกอยากจะไปเที่ยวด้วยเช่นกัน จะได้ไปเล่นกับพวกบอน ไม่ก็โคเนโกะมารุ
พอรินนึกภาพตอนที่เขาโซ้ยของทะเลพร้อมกับวิ่งเล่นลงน้ำเย็นๆยิ่งทำให้เขาเริ่มเคลิ้ม จนกระทั่ง
“นี่ ริน...” ชิเอมิเรียกรินที่อยู่ข้างๆตน รินที่กำลังเพ้อนั้นจึงได้สติกลับมาและขานรับอย่างงุนงง
“ห๊ะ...ห๊า? อะไรเหรอ ชิเอมิ?” รินหันไปมองชิเอมิแล้วก็หันไปมองตรงหน้าห้องเรียนที่มียูคิโอะยืนนิ่งอยู่แต่สายตานั้นกลับจดจ้องมาที่เขาด้วยความระรื่น ซึ่งพอจะรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น
‘ยูคิโอะ มันจะให้เราเล่นกับพวกบอนไหมเนี่ย เดียวก็ต้องให้อ่านหนังสืออีก’
ชิเอมิมองไปทางยูคิโอะเช่นกันแล้วก็พบว่าสายตาของยูคิโอะจ้องรินตั้งแต่ต้นคาบแล้วเธอจึงพอรู้ว่าเกิดอะไรที่ไม่ชอบมาพากลอย่างแน่นอน
“ริน...ฉัน...ฉันไม่ยอมแพ้หรอกนะ” ชิเอมิทำแก้มพองพร้อมกับทำหน้าโกรธๆ รินไม่รู้อะไรเลยว่าชิเอมิทำหน้าแบบนี้ไปเพื่ออะไรและที่พูดนั้นมันมีความหมายว่าอย่างไร (ใสซื่อจริงๆ)
หลังจากที่เลิกเรียนเสร็จทุกคนก็แยกย้ายกลับบ้านหรือกลับหอไปจัดสิ่งของที่ต้องเตรียมไปเที่ยวในวันรุ่งขึ้น ซึ่งรินกับยูคิโอะเองก็ต้องจัดเสื้อผ้าและเครื่องใช้ด้วยเหมือนกัน
“เอ่อนี่พี่ครับ...ตอนในคาบชิเอมิซังพูดอะไรกับพี่เหรอ แล้วทำไมต้องหันมามองผมด้วย?” ยูคิโอะสังเกตเห็นท่าทีของชิเอมิที่ดูเปลี่ยนไปจากปรกติ มือเองก็เตรียมแว่นสำรองหลายชิ้นใส่กระเป๋าสัมภาระอีกต่างหาก
รินที่กำลังจัดเสื้อผ้าในส่วนของตัวเองพอได้ยินคำถามนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันจึงตอบไปว่า
“ไม่รู้สิ..อยู่ๆชิเอมิก็พูดว่า ไม่ยอมแพ้หรอก แต่ฉันไม่รู้หรอกนะว่ายอมแพ้ฉันเรื่องอะไร”
“นั้นสินะครับ...” ยูคิโอะก็ว่าตามไป เขาก็ไม่รู้ความหมายที่ชิเอมิพูดเช่นเดียวกับพี่
“ว่าแต่ยูคิโอะ” รินชะงักทันทีเมื่อเริ่มคิดจะถามยูคิโอะ ซึ่งก็ทำให้อีกฝ่ายที่กำลังยุ่งๆอยู่หยุดทำแล้วหันมาทางพี่ชายของตนเอง
“อะไรเหรอครับ...”
“ ฉันเองก็เห็นว่าแกจ้องมาทางฉันเหมือนกัน...แกคิดอะไรอยู่ยังงั้นเหรอ?” ร่างบางอยากจะรู้ถึงดวงตาของยูคิโอะที่จ้องมาทางตัวเขาในยามนั้นว่าคิดอะไรอยู่
“ผมกำลังคิดว่า...ผมกับพี่จะได้ไปเล่นทะเลด้วยกันเหมือนตอนเรายังเด็กๆยังไงล่ะครับ” ยูคิโอะยิ้มบางๆเขานึกถึงสมัยเด็กที่เล่นทะเลกับพี่แล้วก็มีพ่อคอยดูแล แต่ตอนนี้นั้นกลับมีแต่เขาเพียงสองคนเท่านั้น
“นั้นสินะ...ไม่ได้ไม่ไปเล่นนานแล้ว ตอนนั้นสนุกมากเลยล่ะแม้ว่าจะนานแล้ว แถมมีตาแก่นั้นด้วย..คิดถึงชะมัด” รินเองก็นึกถึงพ่อไม่แพ้กัน ในตอนนี้พวกเขาก็ต้องหาทางดูแลตัวเองให้ได้และจดจำความทรงจำที่แสนดีที่พ่อของพวกเขาทั้งสองได้หลงเหลือเอาไว้ไปตลอดกาล
“นี่ จะว่าไปที่เราไปพักมันเป็นโรมแรมห้องนอนคู่ใช่ไหม”รินพอจะนึกได้ว่าสถานที่ที่เขาไปพักนั้นห้องหนึ่งนอนได้สองคน และอยากจะถามกับยูคิโอะว่าเขานอนห้องไหน เผื่ออาจาร์ยจัดไว้บ้างแล้ว
“ใช่ครับ..ซึ่งพี่กับผมก็อยู่นอนห้องเดียวกันยังไงล่ะ” ยูคิโอะตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสสุดขีดรินเห็นเองนั้นก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ นึกแล้วว่าทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้
“กะ...แกจัดให้ฉันนอนอยู่ห้องเดียวกับแกเหรอ”
“ใช่ครับ..ที่จริงผมก็ต้องนอนกับศาจารย์เนกอสน่ะ” ยูคิโอะตอบไปตามความจริง ในใจนั้นเขาไม่อยากให้ใครมานอนกับริน เพราะเขาหึงและหวงนั้นเอง
“แล้วปกติฉันนอนกับใครล่ะก่อนที่แกจะขอให้ฉันมาอยู่ห้องเดียวกับแก” รินถามพลางปั้นสีหน้าคิ้วขมวด
“ชิมะคุงน่ะครับ”
“โธ่เอ้ย..!!ถ้าอยู่ห้องเดียวกับหมอนั้นฉันก็ได้คุยมันส์เลยละสิแต่แกจะให้ฉันอ่านหนังสือจนโต้รุ่งเลยงี้ฉันก็เซ็งอะดิ!!” รินแสดงอาการสุดขีดใบบรรดาเพื่อนเขาสนิทกับชิมะที่สุด ส่วนบอนนั้นเหมือนจะสนิทแต่ที่แท้จริงแล้วอาจจะฆ่ากันตายได้
“พี่ครับ...”ยูคิโอะเพิ่งจะรู้ว่าพี่ไม่อยากจะนอนห้องเดียวกับตัวเองแต่อยากไปนอนกับห้องชายคนอื่นจึงเกิดอาการที่ไม่พอใจและเริ่มมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“อะ...อะ...ไร..เหรอ...”รินเห็นอาการของยูคิโอะแบบนี้เริ่มกลัวและพอจะเดาสถานการณ์ได้แล้วว่ายูคิโอะกำลังเข้าโหมดเยี่ยงไร
“ผม..ไม่ยอมให้พี่ไปนอนห้องใครนอกจากผม..พี่ไม่อยากนอนกับผมเหรอ?”ยูคิโอะลุกขึ้นยืนและเอ่ยเสียงดังอย่างไม่พอใจรินรู้แล้วว่าทำไมยูคิโอะถึงโกรธ
‘เพราะหึงสินะ...’ รินพยักหน้ากับความคิดตัวเอง
และเขาก็รู้ว่ายูคิโอะกับเขาเป็นฐานะคนรักกันกรณีแบบนี้ย่อมทำให้ยูคิโอะโกรธและหึงหวงเป็นธรรมดาแต่เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าการที่เขากับชิมะเป็นเพื่อนสนิทกันจะทำให้ยูคิโอะคิดไปไกลขนาดนั้น
“ขอโทษฉันไม่นึกว่าแกจะคิดอะไรแบบนั้น ฉันกับชิมะไม่ได้เป็นอย่างที่แกคิดจริงๆ”
“ถ้าเป็นยังงั้นจริง...ผมจะเชื่อพี่ก็ได้แต่ว่า”ยูคิโอะทำหน้าครุ่นคิดอยู่สักครู่
“อะ...ไรงั้นเหรอที่แต่ว่า น่ะ”จู่ๆรินก็ขนลุกซู่เหมือนรู้ว่าจะเกิดเรื่องซวยๆอะไรขึ้นกับตัวเขา
“อย่าคิดว่าพี่จะรอดในคืนนั้นนะ” ยูคิโอะยิ้มออกมาด้วยสีหน้าร่าเริง แต่คำพูดนี้สิ!!
‘เวรแล้วววว!!!’
รินรู้ชะตากรรมของตัวเองในทันที!
มาอัพดึกอีกแล้วค่ะ TT^TT พอดีวันนี้ไรท์เตอร์ไม่ค่อยว่างมาอัพแต่ก็หาเวลามาอัพจนได้ รีดเดอร์ที่วันนี้เปิดเช็คดูแล้วไม่เจอก็ขอโทษด้วยนะคะ แง่งๆ คิดว่าจะมีตอนหวานๆให้เห็นแน่นอนค่ะ ขอบคุณทุกกำลังใจและคอมเมนท์นะคะ รักรีดเดอร์ ! Daisuki!!
ความคิดเห็น