คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : EPISODE:8
Episode : 8
ยามราตรีที่เงียบสงัดและไร้สีแสงใดๆทั้งสิ้น มีเพียงแต่ความมืดมิดที่เข้ามาครอบคลุมทุกสิ้นทุกอย่างในยามนี้ ผู้คนและนานาสรรพสัตว์ต่างพากันหลับใหลเพราะถึงเวลาที่ต้องพักผ่อน มีเพียงชายคนหนึ่งที่ยังคงไม่หลับใหลในเวลาที่ดึกดื่นเอาป่านนี้
ซึ่งอยู่ในหอพักที่ตั้งอยู่ภายในพื้นที่สถาบันสัตยกางเขน และอาศัยอยู่ห้อง 602 ที่ใครๆก็รู้ว่าเป็นหอพักของสองหนุ่มฝาแฝดโอคุมูระที่มีแฝดน้องอัจฉริยะด้านการสอบเข้ามาเรียนสถาบันที่ระดับไฮคลาสแห่งนี้
อย่างที่แน่นอน แฝดคนน้อง ‘โอคุมูระ ยูคิโอะ’ ยังไม่หลับต่างจากแฝดคนพี่ ‘โอคุมูระ ริน’ ที่นอนกรนบนเตียงอย่างสบายใจ ส่วนคนน้องที่ยังไม่หลับใหลนั้นก็ก้มหน้าก้มตาทำงานในส่วนของตัวเองอย่างสุดความสามารถ
ตอนนี้ทั้งสองคนต่างมีปัญหาของความรู้สึกและความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมที่ควรจะเป็น พวกเขาต่างมีความรู้สึก ‘หวั่นไหว’ กับอีกฝ่ายทั้งๆที่ตลอดมาเป็นในฐานะ พี่น้อง แต่ทว่าไม่รู้เหตุใดทำให้พวกเขากำลังจะแปรสถานะเป็น ‘คนที่ชอบ’
ปัญหานี้ต้องขอหยุดไว้เท่านี้...! ในเมื่อตอนนี้ยูคิโอะกำลังมีปัญหาใหม่ครั้งใหญ่ที่จะต้องทำกับพี่ชายตัวเองให้ได้
บนโต๊ะของยูคิโอะมีหนังสือเรียนและหนังสือแพทย์เกินที่เด็กวัยอย่างเขาจะเข้าใจได้กองพะเนินตั้งไว้สูงเกินศีรษะของเขาซะอีก โดยเฉพาะตัวการที่ทำให้เขาต้องมานั่งอ่านหนังสือดึกดื่นก็เพราะพี่ชายตัวดีของเขาที่กำลังนอนอย่างสบายใจยังไงล่ะ
“เฮ้อ...จะต้องทำยังไงถึงจะให้พี่เข้าใจการสอนของเราได้นะ...”
ยูคิโอะกุมขมับตัวเองด้วยความตึงเครียด เขาเองก็เป็นคนที่มักจะต้องหาบทเรียนทุกวิถีทางที่จะทำให้พี่ตัวเองที่แสนจะเข้าใจยาก ให้เข้าใจให้ได้ แต่ทว่ากลับไม่เป็นผลสักที ไม่ว่าจะสอบกี่บทพี่ก็ตกซะจนเหมือนกับว่าความรู้ที่เขาพยายามถ่ายทอดไปนั้นไม่มีความหมายใดๆ เหมือนกับสิ่งที่ลอยหายไปมากกว่า จนเขาคิดว่าบางทีเขาจะต้องมีการสอนแบบที่เด็ดขาดซะทีแล้ว
ยูคิโอะหันไปมองร่างพี่ชายตัวเองที่นอนบนเตียงและนึกความคิดสองสามอย่างได้อย่างน่ากลัว
‘ถ้าเกิดพี่ไม่ตั้งใจเรียนเราก็ลงโทษพี่ด้วยการให้อ่านหนังสือให้เราฟังทุกวันเลย…’
‘ไม่สิ…ถ้าเกิดพี่สอบตก เราจะต้องให้พี่ทำตามที่เราสั่งทุกอย่าง อันนี้ก็น่าจะได้ผลแฮะ’
พอคิดไปคิดมายูคิโอะเริ่มมีสติได้ว่าเขากำลังมีความคิดที่น่าสะพรึ่งกลัวต่อพี่ชาย แถมถ้าเขาทำจริงๆพี่ชายของเขาไม่ตายคามือรึยังไงกันล่ะนั้น
“ไม่เอาดีกว่า…แบบนั้นมันโหดร้ายเกินไป” ยูคิโอะถอนหายใจเมื่อมาคิดดูๆแล้วถ้าเกิดเขาได้ลองทำจริงขึ้นมาย่อมเกิดปัญหาต่อไปอย่างแน่นอน
ขณะนี้เป็นเวลาตีสองสามสิบนาที ยูคิโอะเองก็ยังง่วนกับการสรุปบทเรียนที่จะสอนต่อไปให้ละเอียดพอที่คิดว่าคนหัวไม่ดียังแทรกซึมมันได้ แต่มีอันว่าเขาต้องหยุดชะงักลงเพียงเท่านี้
“ยูคิโอะ…ปิดไฟหน่อย…แสบตาเว้ย”
ดูเหมือนว่าการที่เขาเปิดไฟอ่านหนังสือตอนดึกดื่นๆแบบนี้ทำให้รบกวนกับการนอนของรินได้อย่างดี ยูคิโอะเมื่อเห็นว่ามันเป็นการรบกวนพี่ชายของเขา จึงปิดหนังสือแล้วปิดไฟให้ทุกอย่างมืดมิดและกลมกลืนไปกับสีของท้องฟ้าภายนอกตัวอาคาร
“นี่เวลาดึกขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย…พรุ่งนี้จะสอนไหวไหมเรา” ยูคิโอะว่ากับตัวเอง เขาเองก็ต้องพักผ่อนเพื่อเตรียมสอนพวกเอกซ์โซซิสต์ฝึกหัดและต้องไปเรียนหนังสือทั่วๆไปในวันพรุ่งนี้อีกด้วย เห็นทีว่าเขาเองก็ต้องพักผ่อนเหมือนกับพี่ชายเสียแล้ว
ยูคิโอะเดินไปที่เตียงของริน แล้วจดจ้องใบหน้าของพี่ชายที่นอนหลับตาพริ้มโดยไม่รู้อะไรทั้งสิ้น
ใบหน้านั้นช่างดูใสซื่อ บริสุทธิ์และไม่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมเลยสักนิด ยูคิโอะเห็นแล้วเขาก็ยิ้มขึ้นมาบางๆ
‘ทำไมเราถึงได้คิดอะไรกับพี่เกินเลยแบบนั้นกันนะ…’
‘ทำไมถึงเพิ่งมาคิดชอบตอนนี้ล่ะ ทั้งๆที่เราอยู่ด้วยกันมาตลอดแท้ๆ…..’
ยูคิโอะครุ่นคิดกับตัวเองด้วยความสับสน เขาไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองว่าทำไมถึงได้มาคิดชอบพี่แท้ๆของตนทั้งๆที่พวกเขาอยู่ด้วยกันมาตลอดแท้ๆ
‘ไม่เข้าใจเลยสักนิด….แต่ว่า…เราก็ไม่อาจจะหยุดความคิดนี้ได้ มีแต่จะต้องปลดปล่อยมันออกไปสินะ’
ยูคิโอะไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนที่หนอนหนังสือและเอาแต่สนใจเรื่องการเป็นเอกซ์โซซิสต์แบบเขาจะมีความรู้สึกที่เรียกว่า ‘รัก’ และนี้ก็เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกแบบนี้ แถมยังมาเป็นความรักที่เกินขอบเขตอีกด้วย
ใบหน้าของรินเหมือนมีแรงดึงดูดให้ยูคิโอะอยากเข้าไปมองใกล้ๆ จนกระทั่งมันเกิดสิ่งที่เขาได้เผลอกระทำไปโดยไม่รู้ตัว…
ตอนนี้ริมฝีปากของยูคิโอะได้แตะที่หน้าผากขาวสะอาดของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา พอเขารู้สึกตัวก็รีบถอยหนีจนแทบจะล้มไปกับพื้น
“นี่เราทำบ้าอะไรเนี่ย…” ยูคิโอะแตะริมฝีปากตัวเองอย่างไม่เข้าใจ เขาเริ่มที่จะควบคุมตัวเองไม่ไหวแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้อีกต่อไปเขาจะต้องทำอะไรที่ล่วงเกินพี่ไปมากกว่านี้แน่ๆ…
“ผมขอโทษนะครับ…พี่” ยูคิโอะเอ่ยออกแม้ว่ารินจะหลับโดยไม่รู้เรื่องก็ตาม
ยูคิโอะก็เลยคิดล้มตัวลงนอนและพยายามข่มตาให้หลับและลืมเรื่องเมื่อครู่ให้ได้ แต่เหมือนว่าจะยากเอาการ
‘พี่นี่เป็นปีศาจจริงๆเลย…ทำให้ผมรู้สึกรับหวั่นไหวและรับมือยากได้แบบนี้’
‘ผมจะพยายามคุมพี่ให้ได้…ไม่ว่าวิธีใดก็ตาม’
กลับมาอัพแล้วเน้อ ^O^ ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ วันนี้มาอัพเร็วกว่าเดิมนิดหน่อยเพราะว่าอยากจะปลดปล่อยค่ะ เหนื่อยจากการบ้าน(สะสางเกือบเสร็จ) หวังว่าตอนนี้คงไม่สั้นมากนะคะ และเป็นตอนที่เหมือนระบายความรู้สึกภายในใจของยูคิโอะ ตอนต่อไปอาจจะมีเซอวิส..(คิดว่านะคะ) แต่ขอไปคิดก่อนนะคะ บายเจ้าค่า
ความคิดเห็น