คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : EPISODE:6
EPISODE : 6
‘พี่นะพี่…หลอกผมได้นะ..ผมไม่มีทางปล่อยให้พี่รอดได้หรอกคราวนี้!!’
ยูคิโอะก้าวเท้าเดินด้วยความเร็วไปยังหอพักที่คิดว่าพี่ของเขาน่าจะอยู่ที่แห่งนั้นด้วยอารมณ์ที่โมโหอย่างรุนแรง จากความเดิมที่แล้วยูคิโอะจะเป็นคนตรวจร่างกายรินและจะต้องส่งข้อมูลไปให้เซอร์เมเฟสโตภายในวันนี้ ซึ่งไม่มีเวลามาเล่นเหมือนพี่ชายเขาอีกแล้ว
เมื่อยูคิโอะเข้ามาในตัวตึกของหอพัก เขาก็ตรงดิ่งไปยังห้อง 602 ที่เป็นห้องนอนของพี่กับเขาในบัลดล
‘แอ๊ดดดดด!!!’
ยูคิโอะเปิดประตูออกมาเต็มแรง เมื่อมองไปรอบๆห้องก็ไม่พบร่องรอยของพี่แม้แต่นิดเดียว แต่ใครจะรู้ว่ารินนั้นกำลังหลบอยู่ในตู้เสื้อผ้าภายในห้องนอนด้วยความกลัวสุดขีด
‘ต้องเจอมันฆ่าไม่เหลือสภาพแน่เลย ตายโหงล่ะ!!’ รินพยายามขยับตัวให้เงียบที่สุดแต่ด้วยความที่หางจอมซนมันทำให้เขาถึงวันที่ชีวาจะได้สิ้นซักที
‘ตึงๆ…!! ตึงๆ..!’
หางสีดำของรินฟาดไปมาที่ตู้เสื้อผ้าก่อให้เกิดเสียงดังจนแม้กระทั่งคนที่อยู่นอกหอพักยังได้ยิน มีเหรอที่จะยูคิโอะจะไม่ได้ยิน เมื่อยูคิโอะได้ยินเขาก็ถึงกับยิ้มชั่วร้ายออก และเปิดตู้เสื้อผ้าออกมาเต็มแรงและแน่นอนรินกำลังเอาหน้าซุกกับเข่ากลัวจนตัวสั่น (พี่กลัวน้อง >///<)
“แฮะๆ..ยูคิโอะเองเหรอ พอดีฉันกำลังเล่นซ่อนหาน่ะ” รินเงยหน้าขึ้นมาพูดพลางหัวเราะแห้งๆ แต่ไม่ดูเอาซะเลยว่าน้องชายตัวเองกำลังทำหน้าเครียดถึงขนาดไหน
“พี่…นี่ไม่ใช่เวลามาเล่นน่ะ ผมต้องทำงานต้องเอาผลการตรวจร่างกายพี่ไปยื่นให้เซอร์เมเฟส”ยูคิโอะว่าจบก็ดึงแขนรินออกมาจากตู้เสื้อผ้าด้วยอารมณ์เหนื่อยใจ อยากจะลงโทษพี่ชายตัวเองเลยจริงๆแต่พอเห็นพี่ชายของเขาทำหน้าสำนึกผิดแล้วกลัวแบบนี้เขาก็ทำตัวไม่ถูกเลย
“ก็ได้…ฉันแค่ไม่อยากให้แกเห็นว่าฉันหุ่นไม่ดีเท่าแก” รินยอมสารภาพความจริงออกมาให้ยูคิโอะรู้ ซึ่งเจ้าตัวเองก็ถึงกับก้มหน้าเมื่อได้บอกลงไป
“ไม่เป็นไรหรอกพี่…พี่เป็นแบบนี้ของพี่ก็ดีแล้วล่ะ..” ยูคิโอะไม่ได้รู้สึกดูถูกดูแคลนพี่ชายตัวเองเลยสักนิดเดียวกลับกลายเป็นว่าเขาอยากให้พี่เขาตัวเล็กๆบอบบางแบบนี้ตลอดไปให้เขาดูแลจะดีกว่าที่พี่จะต้องมาหันดาบต่อสู้ซึ่งก็เป็นอันตรายต่อร่างกายของพี่และชีวิตซะเปล่าๆ
“เห๊อะ…แกจะบอกว่า แกจะได้หุ่นดีคนเดียวสินะ!!” รินช่างเป็นคนที่ใสซื่อจริงๆ โดยหารู้ไม่ว่ายูคิโอะอยากให้เขาน่าถนุถนอมแบบนี้ต่อไปจะดีกว่า
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ…ผมอยากปกป้องพี่…พี่เป็นคนที่ตัวเล็กน่าปกป้อง…”
“น่าปกป้อง….!!!?” รินทวนคำที่ยูคิโอะพูดด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง ยูคิโอะค่อยๆสาวเท้าเข้ามาหารินเรื่อยๆจนหน้าห่างกันไม่ถึงคืบ สองคนต่างเงียบงันไม่พูดสิ่งใดทั้งนั้น มือของรินทั้งสองกำลังดันหน้าอกแกร่งของยูคิโอะให้ไปห่างๆตัวเขาด้วยความเขินอาย
“เห็นไหมแค่นี้พี่ก็ยังไม่มีแรงผลักตัวผมได้เลย”ยูคิโอะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้พี่ชายตัวเอง เขารู้สึกสนุกที่ได้แกล้งพี่ชายตัวเล็กของตน ได้เห็นการกระทำที่ดูขัดต่อปากของพี่ชายตัวเอง อันไหนก็น่าแกล้งไปซะหมด
‘ทำไมผมถึงอยากแกล้งพี่ด้วย แล้วทุกครั้งที่ผมแกล้งพี่ก็มีความสุขที่สุดเลย รึว่าความรู้สึกที่ผมมีให้กับพี่น่ะ…เป็นความสัมพันธ์ต้องห้ามที่เกินขอบเขตคำว่า พี่น้อง แล้วน่ะหรือ? ‘
“เชอะ..ถ้าฉันฝึกฝนแบบแกฉันก็แข็งแกร่งกว่าแกล่ะน่า!” รินไม่อยากยอมรับ น้องชายตัวเองที่เคยอ่อนแอที่จะต้องมาร้องไห้ขอให้เขาช่วยแทบทุกอย่าง กลับกลายเป็นว่าโตมาแล้วแข็งแกร่งกว่าตัวเอง อันนี้เขาไม่อยากยอมรับ…อยากจะให้น้องชายคนนี้พึ่งพาเขาตลอดไป ไม่อยากให้ทิ้งเขาไว้ตัวคนเดียวและยืนหยัดด้วยขาของตัวเอง
‘นี่ฉัน…รู้สึกกับไอแว่นสี่ตา…แบบที่มันไม่ควรจะเป็นยังงั้นหรอกเหรอ?’
ทันใดนั้นทั้งคู่ที่กำลังเริ่มเข้าใจความรู้สึกตัวเองก็ดันมาผละอีกฝ่ายพร้อมกัน ทำให้ร่างของรินที่บอบบางกว่าจะหงายหน้าล้มไปกับพื้น แต่ยูคิโอะที่ไวกว่านั้นดึงตัวพี่ชายมาประคองไว้ทัน
“ยูคิ…อุ๊บ…!” ริมฝีปากบางของรินนั้นจังหวะที่เขากำลังล้มและยูคิโอะช่วยประคองก็ทำให้ไปสัมผัสกับริมฝีปากของยูคิโอะอย่างประจวบเหมาะ ทั้งๆที่ถ้าพวกเขาไม่ได้คิดอะไรกันก็ต้องรีบผละออกจากกันแต่หากว่าทำให้พวกเขาดิ่งลงสู่ห้วงความสุขเนิ่นนานมากยิ่งขึ้น
ผู้เป็นน้องประคองใบหน้าพี่ชายตัวเองอย่างอ่อนโยน
ทั้งสองฝ่ายกลับไม่รู้สึกรังเกียจหรือขยะแขยงเลยแม้แต่นิดเดียว เหมือนว่านี่คือความสุขสมที่พวกเขารอคอยมานานจากอีกฝ่าย ผู้เป็นน้องรับรสหอมหวานจากพี่ชายตนเองจนกระทั่งไม่รู้เลยว่าเขากำลังกระทำอะไรลงไปกับพี่ชายที่สำคัญที่สุดของตน
ร่างบางที่ถูกสัมผัสก็เผลอผยอริมฝีปากให้ร่างสูงได้เข้าไปยังโพรงปากกักเก็บความหอมหวานที่หวานเสียจนไม่อาจจะมีขนมหวานชนิดใดเทียบเทียมได้ ลิ้นหนานั้นตวัดกับลิ้นบางชนิดที่แทบรุกเร้าจนไม่ให้หายใจได้ทันท่วงที
“แฮ่ก..แฮ่ก…” รินหอบหายใจหนักออกมาเพราะเริ่มขาดอากาศหายใจ เมื่อยูคิโอะได้เห็นอาการของพี่ชายตนเองก็รีบผละออกอย่างเสียดายแต่ก็ต้องมาดูอาการพี่ตัวเองก่อน
“พี่ครับ…ไม่เป็นอะไรใช่ไหม…เรื่องเมื่อกี้ผมขอโทษนะ…คือ”ยูคิโอะประคองรินไว้ในอ้อมแขนไปพร้อมๆกับขอโทษพี่ชายตัวเล็กของตนกับเรื่องที่เผลอทำอะไรที่ต้องห้ามแบบเมื่อครู่ไป
“ยูคิโอะ…ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ได้โกรธหรือเกลียดแกเลยสักนิด ฉันก็ไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงยอมให้แกทำแบบนั้นลงไปได้ ที่สำคัญฉันยังมีความสุขอีก” รินหอบหายใจในอ้อมแขนของยูคิโอะ เขาก็เริ่มจะสับสนและลังเลว่าที่เขายอมให้ยูคิโอะทำไปเมื่อครู่มันคืออะไรกัน?
“รึว่า…ผมกับพี่…เราทั้งสองคนกำลังคิดเกินเลยเหรอครับ” ยูคิโอะถามออกมาตรงๆ
“คงจะยังงั้นล่ะมั้ง…แฮะๆ”รินหัวเราะด้วยรอยยิ้มบางๆ เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเผลอรักน้องชายของตัวเองได้ ไม่เข้าใจเลยจริงๆนี่เป็นความรักต้องห้ามของพวกเขาทั้งสองคนสินะ
“ว่าแต่มาตรวจร่างกายของพี่ก่อนดีกว่าไหมครับ?”ยูคิโอะที่จำธุระของตัวเองได้ก็รีบเอ่ยปากเตือนให้พี่ชายตัวเองต้องทำหน้าที่อะไรต่อไปจากนี้
“ กะ…ก็เอาสิ” รินรีบพยุงตัวเองให้ยืนได้มั่นคงแล้วตอบรับคำชวนของยูคิโอะด้วยใบหน้าเขินอาย ทั้งเรื่องที่เขาจะต้องให้ยูคิโอะตรวจร่างกาย แถมยังเรื่องที่เขากับยูคิโอะจูบกันเมื่อครู่นี้
แบบนี้สินะที่เรียกว่า ‘ความรัก’ น่ะ
อ๊ากก กลับมาอัพเช่นเคยค่ะ คราวนี้อัพช้ามากๆเลยต้องขอโทษนะคะ =3= งานที่โรงเรียนเยอะมากๆๆไหนจะมีประกวด การบ้านอะไรอีก กลับมาบ้านก็นอนอย่างเดียวเลยค่ะ แต่คราวนี้เลยมาอัพให้หวานขึ้นบ้างเพื่อชดเชยการรอคอยที่ยาวนานค่ะ >< ขอบคุณทุกๆคนที่คอมเมนท์นะค่า
ความคิดเห็น