คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : EPISODE:3
EPISODE : 3
ในที่สุดวันหยุดของสัปดาห์ก็มาถึง ถึงแม้ว่าจะเป็นวันหยุดที่ผู้คนจะได้พักผ่อนจากการทำงานและเรียนหรือทำให้เหนื่อยล้าแต่ก็ไม่ได้ทำให้ ‘โอคุมูระ ยูคิโอะ’ ได้หยุดงานและพักผ่อนเหมือนคนอื่นๆและพี่ของตัวเอง ในเมื่อเขาต้องมีภารกิจที่จะต้องทำในวันเสาร์ซึ่งมีผู้ว่าจ้างให้เขาไปทำภารกิจปราบปีศาจที่กำลังเล่นงานเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายซึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลจากหอพักที่พวกเขาอยู่เท่าไหร่นัก
ร่างสูงของฝาแฝดคนน้องค่อยๆสวมชุดปฎิบัติงานเอกซ์โซซิสท์ช้าๆหลังจากที่ออกมาจากห้องอาบน้ำและเช็ดตัวหมาดๆ เมื่อแต่งตัวเสร็จยูคิโอะก็ใช้สายตามองไปยังร่างบางของพี่ชายฝาแฝดตนที่กำลังนอนไม่รู้จักตื่นแม้ว่าจะแปดโมงเช้าแล้ว (เห็นว่าเป็นวันหยุดเลยนอนได้ยาวเลยสินะริน -*-)
“เป็นคนขี้เซาวันยังค่ำนะพี่เนี่ย...” แม้ว่ายูคิโอะจะมีพี่ชายที่ไม่เอาไหนแต่สำหรับเขาแล้วรินน่ะก็คือครอบครัวคนสุดท้ายที่เหลืออยู่และยังเป็นคนที่ให้กำลังใจเขาเสมอมา ไม่มีทางเขาจะเกลียดพี่ชายตัวเองได้ลงคอหรอก ที่สำคัญการที่พี่ตนเองเป็นคนที่ได้รับพลังมาจากซาตานนั้นก็ไม่ได้เป็นประเด็นหลักที่ส่งผลให้พวกเขาต้องเข้ามาห่ำหั่นกันเองเลยสักนิดเดียว
“ไอแว่นสี่ตา...งึมๆ....” ทันใดนั้นคำพูดละเมอของรินก็พลอยทำให้ยูคิโอะถึงกับชะงักก่อนที่จะเดินออกจากห้องแล้วไปทำภารกิจ ที่สำคัญยูคิโอะสนใจว่าพี่ชายตัวเองจะพูดอะไรออกมาอีกต่างหาก
“ถึงแก...จะมีสาวๆมารุมชอบ...แต่ฉันก็อิจฉา...อิจฉาแกที่มีผู้หญิงมารุมล้อม...ถึง...แบบนั้น...แกอย่าทิ้งฉันให้..โดดเดี่ยวเลย...ฉันขอร้อง”
น้ำเสียงละเมอของพี่ชายฟังไม่ค่อยชัดหนำซ้ำยังมีเสียงสะอื้นปะปนกับระโยคนั้นๆด้วย ไม่นานนักน้ำตาหยาดใสๆก็ร่วงหล่นมาจากดวงตาที่ปิดสนิทของริน ยูคิโอะเห็นดังนั้นเขาก็เริ่มรู้สึกใจไม่ได้แล้วรีบเอาผ้าเช็ดหน้าตัวเองเช็ดหยาดน้ำตาบนใบหน้าของพี่ชายที่ตัวเองรัก
“พี่ครับ...ผมไม่มีทางที่จะปล่อยให้พี่ต้องโดดเดี่ยวหรอก” ยูคิโอะเช็ดน้ำตาบนใบหน้าพี่ชายตัวเองด้วยพลางกับตอบคำถามให้กับคนละเมอที่ไม่รู้จะได้ยินหรือไม่
“พี่น่ะ...เป็นคนที่สำคัญสำหรับผมมากที่สุด..ผมไม่มีวันที่จะทอดทิ้งพี่ไป ไม่มีวันที่ผมจะทำร้ายพี่...แล้วก็ไม่มีทางที่ผมจะเกลียดชังพี่หรอก”
น้ำตาหยาดใสๆของรินร่วงหล่นออกมาเรื่อยๆอย่างไม่ขาดสาย ยูคิโอะเองเห็นน้ำตาของพี่ก็รู้สึกเจ็บปวด การที่เขามีคนมารุมชอบมากมายทำให้พี่เสียใจและกลัวจะโดนปล่อยให้เดียวดายยังงั้นหรอกเหรอปกติแล้วรินเองก็เป็นคนที่อยู่ตัวคนเดียวมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ซึ่งยูคิโอะก็เป็น....เขาพยายามที่จะผลักดันตัวเองให้เป็นผู้ใหญ่กว่าวัยที่ควรจะเป็น...ไม่สนใจใครรอบข้าง..สิ่งที่เขาปรารถนาก็คือความแข็งแกร่ง การปกป้องพี่ชายของเขา ‘โอคุมูระ ริน’ และปกป้องคนอื่นๆจากเงื้อมมือของปีศาจที่มาทำร้าย เท่านั้นก็พอใจแล้ว
“หะ..หืม...ยูคิโอะ...?” จู่ๆรินก็ค่อยๆลืมตามองมาดูรอบๆที่สำคัญหน้าของยูคิโอะนั้นเข้าไปใกล้รินมากเกินจนลมหายใจเป่ารดหน้าอีกต่างหาก
“ตื่นแล้วสินะครับ อรุณสวัสดิ์ครับ”
“ยังมีหน้ามาบอกว่า ’อรุณสวัสดิครับ’ อีกเหรอฟะ!!! แต่ทำไมที่นอนฉันมันแฉะๆแบบนี้ล่ะ”รินใช้มือควานๆตามหมอนและผ้าปูก็รู้สึกว่ามันเย็นๆชื้นๆ นั้นก็เพราะมาจากน้ำตาของเขานั้นเอง แต่ทว่ายูคิโอะเห็นแล้วอดที่จะแกล้งพี่ชายตัวเองไม่ได้จึงตอบให้เจ้าตัวว่า
“พี่ฉี่ราดที่นอนยังไงครับ ผมก็เลยเช็ดให้พี่จนเหลือเท่านั้นละ” ^___^ ยูคิโอะยิ้มด้วยใบหน้าใสซื่อสุดๆ
“เวรแล้ว!!! ฉันฉี่ราดที่นอนแล้วแกก็เช็ดให้!! บร๊ะเจ้า!!” รินตกใจจนแทบจะตายให้ได้รู้แล้วรู้รอดโดยไม่รู้เลยว่ายูคิโอะแกล้ง แถมยังคิดจริงจังอีกต่างหาก
“ยะ...ยูคิโอะ แกอย่าไปบอกใครนะว่าฉันเหมือนเด็กๆที่ฉี่ราดที่นอน...แล้วฉันก็ขอโทษด้วยนะ...ที่ต้องให้แก เอ่อ....เอ่อ...มาเช็ดให้ทั้งๆที่มันน่าขยะแขยง” รินขอร้องยูคิโอะด้วยใบหน้าแดงก่ำเหมือนจะร้องไห้จริงๆแล้วไม่อยากจะอ้อนวอนขอพึ่งพายูคิโอะเลยแท้ๆแต่ว่าครั้งนี้มันเกินความอดทนที่จะไม่พึ่งพาซะแล้ว ยิ่งยูคิโอะมาเห็นรินในสภาพแบบนี้ ก็รู้สึกว่าพี่เขาเหมือนเด็กๆเลยที่แกล้งแล้วน่ารักสุดๆไปเลย
‘แล้วทำไมเราถึงต้องชอบแกล้งพี่ด้วยล่ะเนี่ย...’
ความคิดเคลือบแคลงในใจได้ปรากฏขึ้นมาในขณะที่ยูคิโอะกำลังยิ้มให้กับพี่ชายตัวเองที่กำลังอายสุดขีด
“พี่ครับ...ผมขอโทษ...ผมไม่นึกว่าพี่จะจริงจัง...พอดีผมแกล้งพี่น่ะ ที่เปียกๆก็เพราะว่าผมเผลอทำน้ำไปหกใส่ที่นอนพี่เข้าน่ะ” ยูคิโอะคิดว่าควรเลิกเล่นจะดีกว่า เดียวเขาอาจจะได้ทำให้พี่ตัวเองอายจนตายเลยก็ได้ ที่สำคัญเขาก็ไม่อยากให้พี่รู้ว่าร้องไห้เพราะเรื่องอะไรถ้าบอกไปสงสัยพี่คงไม่ยอมรับแหงๆ พร้อมกับรับอารมณ์ของพี่ตัวเองที่จะโกรธเมื่อได้รับรู้ว่าเมื่อครู่นั้นยูคิโอะแค่แกล้งเฉยๆ
และคิดไม่ผิดจริงๆที่รินจะโกรธ...หางของรินตั้งสูงขึ้นด้วยความโกรธพร้อมกับใบหน้าที่ยับยู่ยี่เนื่องจากโทสะ...
“กะ...แก๊!! แก๊แกล้งฉัน…!! ไอไฝหน้าแว่น...!!”
“ผมป่าวแกล้งซักหน่อย..ผมก็แค่ลองว่าพี่จะเชื่อรึป่าว^^”
“เชื่อเต็มๆเลยล่ะเฟ้ย!!”
“โว้ว!! นี่มันสุดยอดไปเลย...น่ากินชะมัดเลยโอโคโนมิยากิร้านนี้!!!” เสียงที่น่าโหวกเหวกแบบนี้คงไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นใคร ‘โอคุมูระ ริน’ นั้นเองที่ส่งเสียงดังแถมยังไปเกาะกระจกหน้าร้านอาหารระหว่างทางที่ยูคิโอะกำลังจะไปทำภารกิจ
“พี่ครับ...ผมว่าเราต้องรีบไปแล้วนะครับ...” ยูคิโอะมองนาฬิกาข้อมือขวาตัวเอง เริ่มรู้สึกผิดที่ตัวเองพาพี่ชายจอมดื้อและรั้นจะมาให้ได้ทั้งๆที่ยังไม่ได้เป็นเอกซ์โซซิสท์แต่เพิ่งเป็นเอกซ์ไวส์....
“โธ่เอ้ย...ก็ได้ฟะ คนอยากกินแท้ๆ” รินทำปากไม่พอใจแต่ก็ยอมเดินตามยูคิโอะโดยดี โดยระหว่างทางก็คิดในใจว่า
‘เอ็งเป็นแม่รึไงกัน! สั่งนู่นสั่งนี่อยู่ได้..-3- ‘
“ถ้ายังงั้นหลังผมทำภารกิจแล้ว ผมจะพาพี่มากินเป็นการเลี้ยงละกันถ้าพี่ยอมทำตัวดีๆไม่ทำให้ผมระหว่างทำภารกิจต้องเดือดร้อนน่ะ”
ยูคิโอะเริ่มหาวิธีการทำให้พี่ตัวเองเริ่มยอมเชื่อฟัง จะได้จัดการง่ายๆไม่ขัดขวางเขาระหว่างปฎิบัติงาน
“คร๊าบ..ๆ คุณแม่” รินขานรับด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก แต่เพื่ออาหารตรูต้องอดทน!!
“แต่ถ้าพี่...มาทำให้ทุกอย่างพัง ผมจะทำให้พี่เข็ดไปตลอดกาลเลย” ยูคิโอะหันหลังมาบอกกับพี่ชายตนเองด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบพอๆกับใบหน้าที่ส่งสัญญาณว่าขู่ รินเองพอได้เห็นก็ถึงกับตัวสั่นระริกๆ
“ดะ...ได้ฮับ...ผมจะไม่รบกวน...”
“ดีมากครับ ต้องแบบนี้สิ^^”
จากนั้นทั้งสองหนุ่มพี่น้องฝาแฝดต่างก็มุ่งตรงไปเป้าหมาย โดยไม่กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม..
สวัสดีค่ะ รีดเดอร์ที่น่ารักทุกคน ^O^ มาอัพแล้วนะคะ ต้องขอขอบคุณทุกคอมเมนท์ที่เริ่มมีมากขึ้นกว่าตอนแรกเลยนะคะ และการแอดเป็นแฟนพันธุ์แท้ เราเองก็ขอขอบคุณมากๆเลยนะคะแฮะๆ มีกำลังใจในการอัพมากขึ้นเยอะเลย ตอนต่อไปคิดว่ามีบู๊มาแน่ๆเลยแต่ไม่ลืมที่จะใส่ฉากหวานแหววให้ได้เคลิ้มกันหรอกนะคะ ถ้างั้นก็ติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ
ความคิดเห็น