คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : EPISODE:26
EPISODE : 26
ยังไม่ทันที่นักเรียนของโรงเรียนกวดวิชาเอกซ์โซซิสท์จะได้พักผ่อนครบสองคืนสามวันนั้นก็มีกำหนดการเลื่อนให้เดินทางกลับเร็วไปหนึ่งวันทั้งนี้เพราะยูคิโอะ ผู้เป็นครูผู้ดูแลคิดจะเดินทางกลับ เลยทำให้นักเรียนคนอื่นๆที่ไม่รู้เรื่องราวว่าเกิดอะไรกับยูคิโอะต่างก็พากันเซ็งบ้าง ดีใจบ้างที่จะได้กลับ ส่วนรินนั้นยังนั่งเครียดเรื่องเมื่อวานที่มีปากมีเสียงกับยูคิโอะไม่หาย ข้างๆตัวเขานั้นเป็นชายหนุ่มผู้ไม่พูดอะไรมากนักมักจะพกตุ๊กตาติดตัวไปด้วยเสมอ ส่วนยูคิโอะนั้นขอกลับก่อนที่นักเรียนจะเดินทางกลับออกจากโอกินาว่าซะอีก
“มันต้องการอะไรจากฉันอีกวะ…” รินขยี้ผมตัวเองด้วยความสับสนไม่เข้าใจความคิดของยูคิโอะเลยถ้าหากว่ายูคิโอะคบกับชิเอมิแล้วทำไมจะต้องมาทำร้ายเขาทั้งๆที่เขาไม่น่าจะมีความสำคัญอะไรนี่นา คงเป็นไปไม่ได้ที่ยูคิโอะโกรธเขาเพราะอาลัยอาวรณ์อยู่
“ริน!..ยูคิจังไม่เป็นอะไรมากหรอกนะ…แต่ยูคิจังดูโกรธเธอมากเลย มีเรื่องอะไรกันเหรอ?” ชิเอมิที่นั่งอยู่เก้าอี้ตรงหน้ารินนั้นหันหลังมาถามรินด้วยสีหน้าเบิกบาน ตอนนี้รินเองไม่อยากจะตอบคำถามที่เกี่ยวอะไรกับยูคิโอะทั้งนั้น
“ไม่มีอะไรหรอกน่า…”
“จริงๆเหรอ…ดูเหมือนว่ารินกับยูคิจังจะมีเรื่องนะ” ชิเอมิทำหน้าสงสัยมากกว่าเดิม รินนั้นเริ่มมีอาการหงุดหงิดมากกว่าเดิม
‘ยูคิโอะน่ะ..ไม่จำเป็นต้องคิดถึงเรื่องมันเลยสักนิด…!ทำไมฉันต้องรู้สึกโกรธชิเอมิด้วยล่ะ..ทำไมกันถ้าพวกเขารักกันแล้วฉันก็เพียงเป็นได้แค่ของเล่นของไอหมอนั้นสินะ’
“ริน…เป็นอะไรมากรึป่าวจ้ะ?” ชิเอมิเห็นอาการรินที่กำลังก้มหน้าคิดเรื่องสารพัดที่มาวนเวียนในสมองไม่ขาดสาย…..เธอนั้นใช้มือหวังว่าจะไปทาบดูอุณหภูมิไข้ของริน
“อย่ามาแตะต้อง!!!”รินตระโกนออกมาด้วยความโกรธเขาปัดมือชิเอมิราวกับสิ่งที่ไม่มีค่า ทุกคนในรถไฟที่เป็นนักเรียนกวดวิชาเอกซ์โซซิสท์และชิเอมิต่างตกตะลึงในความโกรธที่ล้นทะลักออกมาจากใจของริน
“ขะ…ขอโทษ…ฉันไม่ได้ตั้งใจ”รินเอ่ยเบาๆเขาเผลอทำอะไรออกไปกับชิเอมิน่ะ สำหรับเขาแล้วชิเอมิไม่ผิดเลยแต่ยูคิโอะน่ะสิที่ผิดทำให้เขาเหมือนไอโง่ที่ถูกหลอกมาตั้งนมนาน พอมารู้ก็เหมือนกับคนบ้าที่ฟูมฟายและสับสนในเรื่องที่มันนานไปแล้ว
“จ้ะ…” ชิเอมิทำสีหน้าไม่ค่อยดีนักก่อนจะหันตัวกลับไปนั่งที่นั่งบนรถไฟให้เรียบร้อยดังเดิม
‘ธะ..โธ่เว้ย..ทำไมฉันต้องอารมณ์เสียใส่ชิเอมิแบบนั้นกันล่ะ บ้าชะมัด..ทำให้คนอื่นต้องมาพลอยเจ็บปวดไปด้วยฉันนี่มันบ้าจริงๆ’
-หลังจากถึงสถาบันสัตย์กางเขน-
นักเรียนทุกคนต่างเดินทางกลับหอพักที่ตัวเองอยู่หรือไม่ก็บ้านส่วนรินนั้นก็รู้อยู่แล้วว่าจะต้องไปไหนต่อ…หอพักที่มีแต่เขากับน้องชายเพียงสองคนเท่านั้น..ปกติแล้วเขาจะคิดว่ามันเป็นที่ที่สบายใจที่สุดแต่ตอนนี้กลับกัน มันเหมือนกับนรกที่เขาต้องมาทนอยู่กับคนที่ชั่วและเลวร้ายที่กล้าหลอกลวงเขาได้ลงคอ
ไม่คิดเลยว่าถ้าเจอหน้ากันแล้วจะปั้นสีหน้ายังไงดี สงสัยคงไม่พ้นกับคำว่าเมินเฉยใส่กันหรือต้องทะเลาะวิวาทกันอย่างแน่นอน
‘จะเอายังไงดีวะ…ยูคิโอะมันคงอยู่ในหอพักสินะ’ รินไม่กล้ากลับไปที่หอพักสักเท่าไหร่แต่ดูเหมือนว่าวันหยุดหลังจากไปพักผ่อนกับค่ายทางกวดวิชาแล้วเขาคงต้องเอาสัมภาระที่เยอะจนดูไม่ได้แบบนี้เก็บไว้ที่ห้องของเขาแต่มันมีคนที่เขาไม่อยากเจออยู่น่ะสิ…เพราะแบบนี้เขาเลยไม่อยากไปยังไงล่ะ
‘เอาก็เอาวะ ไหนๆก็ไม่มีทางหนีรอดจากการพบหน้ากันอยู่แล้ว’ รินตัดสินใจยกสัมภาระที่ยกได้สบายๆไปยังหอพักเพื่อจะนำมาเก็บไว้
ทันใดนั้นเมื่อร่างบางได้ถึงหอพักแล้วก็เหมือนกับว่าไม่มีร่างสูงที่เขาไม่อยากพบหน้าอยู่ทำให้รู้สึกใจโล่งขึ้นเยอะ รินก็เลยนำสัมภาระวางไว้ที่ตู้เก็บของตนเองจากโต๊ะเรียนของยูคิโอะนั้นเต็มไปด้วยหนังสือเล่มหนาปึ๊กกองพะเนินจนแทบจะล้มลงมาเผยให้รู้ว่ายูคิโอะกลับมาจากค่ายนั้นคงไม่ได้นอนหลับเต็มที่เหมือนอย่างที่เขาคิดกลับกันยูคิโอะอ่านหนังสือทบทวนอีกช่างเป็นคนที่แก่เรียนต่างจากเขาซะจริงๆ…แต่ทว่าสมองที่แสนฉลาดนั้นฉลาดจนทำให้เขาหลงกลและยอมถูกหลอกหัวใจมาตั้งนาน
“ไอชั่วเอ๋ย…! กล้าหลอกกันได้...มีดีแค่สมองแต่ไม่คิดจะทำให้สมองนั้นมีคุณค่า…!” รินมองไปที่หนังสือของยูคิโอะแล้วพูดออกมาด้วยความโมโหที่เก็บสั่งสมไว้มานาน ร่างบางหวังว่าจะได้ปลดปล่อยคำพูดที่หงุดหงิดนี้ให้ได้ยินเพียงคนเดียวแต่ดูเหมือนว่าจะมีคนอื่นที่นอกจากตัวเขาได้ยินอยู่…และที่สำคัญคำนี้ไม่น่าจะได้กระทบถึงหูด้วยซ้ำ
ตุบ…!
ร่างยูคิโอะที่สวมชุดเสื้อยืดสบายๆนั้นเข้ามาในห้องด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงคำด่าของพี่และตกใจที่พี่กลับมาแล้วด้วยเช่นกัน รินเองเมื่อได้เห็นยูคิโอะเข้ามาในห้องแล้วยังได้ยินคำที่เขาด่าก็ทำใจปั้นหน้าให้นิ่งเฉยที่สุดแล้วเดินออกจากห้องเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“คิดว่าด่าคนอื่นแล้วจะหนีไปง่ายๆงั้นเหรอครับ?” ยูคิโอะเอ่ยทันทีเมื่อรินเดินลับหลังเขาไปแล้วทันใดนั้นร่างบางก็ถูกจับให้กระแทกเข้าที่ฝาผนังเต็มแรง
ตึง!!!
“จะ..เจ็บ..!! อย่ามายุ่งกับฉัน!! ไอเลวเอ๊ย..!!” รินที่ร่างกายบอบบางนั้นเมื่อถูกแรงของผู้เป็นน้องที่เปี่ยมไปด้วยความโทสะย่อมเอาชนะไม่ได้อยู่แล้ว ร่างบอบบางนั้นเจ็บปวดไปทั่วร่างราว ใบหน้าหวานเอ่ยคำห้ามออกมาเต็มเสียง
“เจ็บเหรอครับ…? เจ็บแบบนี้มันไม่เจ็บเท่ากับที่ผมได้รับมาจากนายด้วยซ้ำ..เพราะฉะนั้นอย่ามาเสแสร้งทำเป็นเจ็บให้น่าสงสารหน่อยเลยดีกว่า” ยูคิโอะจับแขนรินตรึงไว้ที่ฝาผนังห้องเต็มแรงราวกับจะจับให้หักเสียได้ ร่างบางหน้านิ่วออกมาด้วยความเจ็บปวดของร่างกายและคำด่าชนิดที่เจ็บแสนจะฆ่าตัวเขาได้
‘ไม่อยากจะยินออกมาจากปากแกเลยนะ ยูคิโอะ…’ รินคิดในใจด้วยความเศร้า ไม่นึกเลยว่าน้องชายที่ดีแสนดีจะกลายเป็นคนเลวที่ไหนมาแปลงกายไปแล้ว
“แกน่ะ…ไม่เคยใช้สมองคิดรึไงว่าแกนั้นทำให้เจ็บมั้งรึป่าว..แกน่ะก็แค่คิดว่าตัวเองถูกเสมอไม่คิดว่าคนอื่นจะถูก คนอย่างแกน่ะอย่าหวังจะได้ความจริงใจจากใครเลยแม้กระทั่งฉัน …แกยังกล้าหลอกฉันได้ลงคอ!!”
“หลอก?..ผมไปหลอกอะไรคุณครับ…คุณมากกว่าไม่ใช่เหรอที่หลอกผมน่ะ..คิดเหรอว่าคำพูดจากปากของคนที่ไม่มีสมองอย่างคุณผมจะเชื่อน่ะ..คิดว่าผมจะให้โอกาสคนโง่ได้พล่ามออกมาล่ะกันนะครับ”
ยูคิโอะยิ้มที่มุมปากด้วยความสะใจ คิดว่าได้เห็นใบหน้าพี่เจ็บปวดเขาก็รู้สึกว่าพี่ควรจะได้เจ็บแบบที่เขาเจ็บสักที…ตัวยูคิโอะเองก็ทนใจยอมรับที่พี่มีคนอื่นนอกจากเขาไม่ได้ จากวันนั้นวันที่พี่อยู่กับบอนก็ทำให้รู้สึกว่าสิ่งที่โมริยามะ ชิเอมิพูดมานั้นเป็นจริงตามที่เธอพูดไว้ด้วย เขาเลยคิดว่าตัวเองนั้นเป็นของเล่นในกำมือพี่มาตลอดจากนี้ไปจะไม่ไว้ใจ’โอคุมูระ ริน’ ในฐานะพี่ชายอีกต่อไปแล้ว..
“แก….”
“แกมันไอชั่ว..ไอสี่ตาไร้สมอง..ไอ…อุ้บ!!”
เมื่อร่างบางว่าไม่ทันจบริมฝีปากก็หยุดขยับคำด่าที่พรั่งพรู่ออกมาจากเนื่องจากร่างสูงจับใบหน้าดึงด้วยแรงมหาศาลมาโน้มรับกับริมฝีปากหนาบนใบหน้าของเขา รินนั้นพยายามที่จะขัดขืนออกให้ได้ไม่ว่าจะใช้เล็บมือตัวเองจิกที่หลังของยูคิโอะเต็มแรงก็ตาม ยูคิโอะนั้นแม้ว่าจะโกรธเพราะเรื่องที่พี่หลอกลวงตัวเองและใช้เล็บจิกที่หลังอันแกร่งนั้นเขาก็กลับไม่ได้ทำปฎิกิริยารุนแรงตอบโต้กลับกลายว่าเขาทุ่มให้กับริมฝีปากที่กำลังจัดการคนตัวเล็กไปตามอารมณ์
“อะ…อื้อ…!!...ฮือ…!!” รินนั้นไม่อยากจะได้รับรสจูบจากคนที่เขาเกลียดเลยสักนิด เขาเองก็ไม่อยากจะไว้ใจยูคิโอะแล้วเช่นกัน ไม่เข้าใจเลยว่ายูคิโอะจะจูบเขาไปเพื่ออะไร เพื่อทำให้เขาตกเป็นลูกไก่ในกำมือเหมือนเมื่อก่อนอีกรึไง
เมื่อทั้งคู่ถอนริมฝีปากออกจากกัน ร่างของรินก็แทบจะทรุดลงไปนั่งกับพื้น ยูคิโอะเองก็มองร่างบางที่เริ่มหมดแรงด้วยความสะใจที่ได้ทำร้ายคนตัวเล็ก
“เป็นยังไงล่ะ..นึกเสียใจอยากอ้อนวอนให้ผมทำดีไหมล่ะ?” ยูคิโอะกล่าวออกมาด้วยท่าทีที่นึกสนุก
“เห๊อะ…อย่างแกน่ะนะ…ไม่มีวันว่ะ”รินเช็ดริมฝีปากตัวเองด้วยแขนเสื้อสุดกำลังที่จะมีไม่ว่าจะถูไปกี่รอบกี่ทีจนทำให้ริมฝีปากบางนั้นที่ช้ำไปด้วยรสจูบตะกี้เริ่มที่จะเริ่มช้ำแดงมากกว่าเดิมแต่เพราะว่ารสจูบที่ไม่อยากได้รับมานั้นมันยังตราตรึงอยู่
“ผมน่ะจะทำให้คุณได้รู้ว่า..รสชาติบาดแผลที่คุณก่อไว้กับผมนั้นมันบาดลึกแค่ไหน…อย่าได้มาร้องไห้อ้อนวอนขอให้ผมหยุดก็แล้วกัน”
กลับมาอัพแล้วค่าหลังจากอู้ไปหนึ่งวัน (คงไม่โกรธกันใช่ไหมค่า ^^) ช่วงนี้อากาศแปรปรวนมากทำให้ร้อนๆหนาว (OTL) หวังว่าตอนนี้แฟนคลับคู่นี้คงไม่โกรธไรท์เตอร์ใช่ไหมค่า ดราม่ากระจายกันแบบนี้ แล้วที่สำคัญชิเอมิฮอตมากเลย 555+ ขอบคุณมาคอมเมนท์ให้กำลังใจนะคะ ^___^
ความคิดเห็น