คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : EPISODE:25
EPISODE : 25
“แกคิดว่าฉันควรจะทำยังไงดีละ?” รินเอ่ยถามบอนด้วยสีหน้าหนักใจสุดขีด เขาไม่อยากจะนึกว่าต้องมาขอความช่วยเหลือจากบอนแต่ก็อดรู้สึกดีใจไม่น้อยที่บอนนั้นอยากจะเป็นฝ่ายที่ให้เขาให้ความไว้วางใจบ้าง นี่ก็คือ ‘เพื่อน’ ที่เขากำลังตามหามานานแสนนาน
“ถึงฉันจะไม่เคยมีแฟนมาก่อนก็เถอะนะ..แกก็ควรจะปรับความเข้าใจกับคนที่แกรักแล้วแกก็ตัดขาดกับเขาไปจะได้ไม่ต้องมาเสียใจอีกยังไงล่ะ” บอนใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งกว่าจะตอบคำถามของคนตัวบาง
“ถ้าทำแบบนั้นได้ฉันก็ทำไปนานแล้ว..ไม่ว่าคิดเท่าไหร่มันก็ไม่ออกจากสมองสักทีสงสัยเพราะว่าฉันรักคนคนนั้นมากเลยสินะ” รินเอ่ยพลางยิ้มเศร้าๆ พอบอนเห็นก็อดรู้สึกแย่ตามไปด้วย ตัวบอนนั้นไม่เคยเห็นโอคุมูระ ริน ในยามที่ดูขนาดนี้มาก่อนถึงแม้ว่าเขาจะสังเกตเห็นอะไรได้ชัดเจนจากรินมากกว่าคนอื่นก็ตามแต่คิดว่านี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นรอยยิ้มที่ดูยังไงก็ไม่พ้นความเศร้าจากริน
“โทษทีวะ…ฉันอาจจะช่วยแกเรื่องนี้ได้ไม่มาก”
“ไม่เป็นไร..แค่แกพูดช่วยฉัน ฉันก็รู้สึกเริ่มมีกำลังใจขึ้นมาบ้าง…..แล้ว…” จู่ๆรินที่กำลังนึกขอบคุณเพื่อนคนนี้ของตนนั้นสายตาของเขาก็เผลอไปสบพบกับร่างสูงที่กำลังเดินมาพร้อมกับชิเอมิที่ควงแขนด้วยท่าทางเบิกบานและร่าเริงเป็นพิเศษ ต่างจากยูคิโอะที่ทำหน้าเรียบนิ่งและบ่งบอกได้เลยทันทีว่ายูคิโอะกำลังโมโหอยู่นั้นเอง
“เป็นอะไร..เฮ้…”บอนที่ไม่รู้เรื่องราวพอเห็นรินชะงักก็เลยสะกิดเรียก
“มะ..ไม่มีอะไร”รินตอบกลับด้วยถ้อยคำที่คิดว่าสามารถที่จะเลี่ยงสนทนาประโยคต่อไปได้ สายตาของรินนั้นรีบหันไปมองทางอื่น ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง
‘มันเป็นฝันไปใช่ไหม…ที่ชิเอมิกับยูคิโอะนั้นเป็นแฟนกันจริงๆ…แล้วเดินควงแขนมาด้วยกัน ทำไมต้องมาที่นี่…มาเพื่อซ้ำเติมฉันน่ะเหรอ?’
รินถามกับตัวเองอย่างสับสนอลมุ่นไปหมด ดูท่าทางที่ชิเอมิพูดจะเป็นจริงเรื่องที่เธอกับยูคิโอะ น้องชายร่วมสายเลือดและคนรักของเขานั้นคบกันเป็นแฟนจริงๆไม่ได้หลอกลวงหรือแต่งเรื่องกุขึ้นมาหลอกและทำร้ายเขา
“ชิเอมิซังครับ…กรุณาปล่อยแขนออกจากแขนผมก่อนเถอะครับ…” ยูคิโอะสั่งออกมาอย่างสุภาพซึ่งชิเอมิก็ยอมถอดวงแขนตัวเองออกจากแขนยูคิโอะด้วยความขุ่นเคือง และสังเกตท่าทีของยูคิโอะที่กำลังเดินตรงไปหาร่างรินด้วยความเงียบงันและไม่ค่อยจะเหมือนกับยูคิโอะคนเดิมที่ดูใจดีและอ่อนโยน แต่เป็นยูคิโอะที่กำลังชิงชังผู้อื่นยังไงล่ะ
หมับ..!!
มือแกร่งของยูคิโอะบีบเข้าที่มือของรินเต็มแรง สายตาที่ยูคิโอะมองมาทางรินนั้นเป็นสายตาอาฆาตราวกับกำลังจะฆ่าร่างบางที่ตกอยู่ในกำมือให้ตายช้าๆ
“โอ๊ย..!!ทำบ้าอะไรของแก…อย่ามายุ่งกับฉัน..!!” รินสะบัดมือของยูคิโอะให้หลุดออกจากมือตัวเอง ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมยูคิโอะถึงต้องมาทำอะไรร้ายกาจแบบนี้กับเขาทั้งที่น่าจะไปเสวยสุขกับชิเอมิและหลงลืมคนที่เป็นแค่ ‘ของเล่น’ แบบเขาที่จะโยนทิ้งได้เมื่อไหร่ก็ตามไม่ใช่รึยังไงกัน
“คิดว่าสนุกรึไง…เห็นผมเป็นตัวอะไร…ที่คิดจะทำร้ายผมได้มาโดยตลอด..ผมหลงนึกว่าคนอย่างนายจะเป็นคนที่ดีกว่านี้ซะอีก” ยูคิโอะไม่ใช้สรรพนามเรียกอีกฝ่ายว่าพี่อีกต่อไปแล้ว ราวกับว่ารินเป็นแค่คนแปลกหน้าที่มาทำร้ายเขาให้เจ็บปวดและต้องไปแก้แค้นให้เจ็บสาสมคืนก็เท่านั้น
“จู่ๆพูดอะไรของแก..ฉันสนุกที่ไหนแล้วฉันไปทำอะไรให้แกทีแกล่ะ…แกก็หลอกลวงฉันเหมือนกันคิดว่าฉันไม่รู้รึยังไง…หึ…ก็นะคนแบบแกน่ะ..ก็เป็นแค่ไอสี่ตาที่มีสมองไว้ประดับหัวเพื่อหลอกลวงคนอื่น”
“หมายความว่ายังไง..!!” ยูคิโอะได้ยินคำด่าในท้ายประโยคก็ทำให้เขาถึงกับปลดปล่อยอารมณ์ที่ไม่พาความสงบมาแก่ตนและคนรอบข้าง
“คิดว่าแกจะเข้าใจมากกว่านี้ซะอีก…” รินเองก็ไม่ยอมที่จะต้องถูกทำร้ายไปฝ่ายเดียวหรอก
“ได้ใจสินะครับ?...คนแบบนายที่ดูไม่มีสมองมากกว่านะ…คิดจะมาสั่งสอนผมน่ะก็เร็วไปแล้วล่ะ ดูท่าทางคนแบบคุณจะไม่มีสมองที่มีการประเมินอะไรที่ดูเป็นเท็จ-จริงหรือล่ะสินะครับ”
ทั้งสองคนก็ยังโกรธเกรี้ยวใส่กันอย่างไม่ยั้ง ใบหน้าของทั้งคู่นั้นยับยู่ยี่ไปด้วยอารมณ์โทสะ บอนกับชิเอมิเองก็ตกใจไม่รู้ว่าทั้งคู่จู่ๆจะมีเรื่องกัน
‘หึหึหึ น่าสนุกเลยน้า..ที่ยูคิจังกับรินจะมีปากมีเสียงขนาดนี้ได้เพราะว่าฉัน’ ชิเอมิยิ้มให้กับตัวเอง บอนเองก็ลอบมองชิเอมิด้วยใบหน้าสงสัยอยู่
“คนแบบคุณนี่…สวะสินะครับ…” ยูคิโอะด่าออกมาโดยที่ไม่รับรู้เลยว่าเมื่อรินได้ยินจะเจ็บปวดขนาดไหนที่คนเป็นน้องและคนรักของตัวเองนั้นพูดออกมาใส่คนที่สำคัญอย่างเขา รินนั้นเจ็บปวดที่ต้องมาเจออะไรที่โหดร้ายที่แทบจะติดต่อกันทั้งที่เขาหลงเชื่อมาตลอดว่ายูคิโอะรักเขาจริงๆแท้ที่จริงก็เป็นแค่คนหลอกลวงที่เล่นละครได้เก่งและตบตาเขา
มือของยูคิโอะดึงให้ร่างรินตามมาด้วยแต่รินนั้นขัดขืนไม่ยอมตามไปพร้อมกับโวยวาย
“ปล่อยนะเว้ย!! จะพาฉันไปไหน!!ไอชั่ว”
“ไม่มีเหตุจำเป็นที่ผมจะต้องบอกคนที่เลวอย่าง คุณ หรอกครับ” ยูคิโอะกล่าว มือของเขาดึงมือรินแน่นจนเป็นรอยแดง เขาไม่รู้สึกคิดว่าคนตัวเล็กจะเจ็บปวดแค่ไหนที่เขาทำแบบนี้ คิดว่าคนแบบรินน่ะได้รับบาดแผลที่เขาได้รับก็พอแล้วเท่านั้นเขาก็รู้สึกว่าเขาไม่ได้เป็นฝ่ายที่ได้รับแต่ความเจ็บปวดเพียงฝ่ายเดียว
“นี่…!! ถึงจะไม่รู้หรอกนะว่าอาจารย์กับโอคุมูระจะทะเลาะอะไร แต่ผม…คิดว่าอาจารย์ไม่น่าจะไปบังคับฝืนใจเขา..เขาเป็นเพื่อนผมที่สำคัญถ้าพวกเขาเกลียดกันก็ไปหาเวลาทะเลาะที่อื่นที่เหมาะสมกว่านี้ซะเถอะครับ” บอนที่นิ่งเงียบมานานทนไม่ไหวที่จะเจอกับปัญหาที่อยู่ตรงหน้าโดยที่เขาไม่สามารถจะช่วยอะไรได้จึงออกปากมีส่วนรวมในการที่จะยุติการโต้เถียงของคนทั้งสองฝ่ายที่กำลังไม่เข้าหูเข้าตาตรงหน้าตนเอง
มือหนาของบอนนั้นจับแขนยูคิโอะยกออกไปจากรินด้วยความนิ่งเงียบ เขาเองก็ไม่อยากจะเห็นเพื่อนของตัวเองและอาจารย์มีเรื่องกัน เขาเลยคิดจะยุติให้ได้
ใบหน้ายูคิโอะนิ่งเรียบเหมือนไม่ถูกใจที่บอนนั้นมาขัดขวางเขาเองก็ได้ยินจากชิเอมิว่าบอนนั้นเป็นคนที่รินคบหาด้วยกัน ดังนั้นเขาจึงไม่สบอารมณ์สุดขีดที่บอนจะเข้ามายุ่มย่ามกับปัญหาส่วนตัวของพวกเขาทั้งสอง จึงแสดงอากรับกิริยาที่ไม่พอใจ
“ผมกลับสถาบันสัตย์กางเขนก่อนละ” ยูคิโอะบอกมาช้าๆและหันตัวกลับไปยังโรงแรมเพื่อที่จะเก็บสัมภาระการเดินทางกลับไปยังสถาบันสัตย์กางเขน ทั้งรินและบอนต่างก็ไม่เข้าใจร่างสูงที่ทำแบบนี้ ดูยูคิโอะเปลี่ยนไปจากเดิมที่เป็นอยู่มาก
“ยูคิจังจะไปไหนน่ะ รอด้วยสิ!” ชิเอมิที่เห็นยูคิโอะเดินกลับออกไปโดยไม่รอเธอ เธอจึงรีบตามยูคิโอะด้วยความเร่งรีบ
“โธ่เว้ย…!! บ้าชะมัดไอหมอนั้น” รินสบถออกมาด้วยน้ำเสียงแข็ง
“รึว่าคนที่แกรักคืออาจารย์โอคุมูระ”บอนที่สามารถประมวลข้อมูลได้จึงลองถามรินที่ยืนข้างๆและมีอารมณ์ไม่ดีอยู่
“เออน่ะสิ…!”
กลับมาดราม่าต่อกันอีกแล้วค่ะ ตอนนี้ดูท่าทางเหมือนพี่น้องจะทะเลาะตามประสาพี่น้องมากกว่านะ ^^ ต่อไปจะต้องกลับไปสถาบันกางเขนกันแล้ว ดูท่าทางงานนี้ทั้งสองจะอยู่เรือนหอ เอ้ย!!ห้องเดียวกันไหมน้า ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
ของแถมอีกเช่นเคยค่า เห็นว่าดราม่ากันมาเยอะแล้ว ไรท์เตอร์เองก็อยากแปลโดให้อ่านเล่นๆ ต้องนี้เลยค่ะ (เครดิต Zerochan อีกตามเคย OTL)
ชอบหรือป่าวคะ หุๆๆ >///<
ความคิดเห็น