คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : EPISODE:22
EPISODE : 22
‘พี่ทำจริงๆด้วยทั้งที่ผมพูดเล่นเนี่ยนะ!’
ท่ามกลางความตกใจของยูคิโอะที่ได้ซึมซาบถึงรสยาและน้ำที่มาจากปากของพี่ชาย ยอมรับเลยว่ายาลดไข้ที่มีรสขมนั้นพอได้รับมาจากพี่ทำให้รสของยานั้นมีรสชาติที่หวานมากกว่าเดิม หรือเขาคิดไปเองกันนะ?
อึก….!
ถึงแม้ว่ายาลดไข้เพียงหนึ่งเม็ดและน้ำที่ตามเข้าไปด้วยจะถูกกลืนลงคอร่างสูงแล้วก็ตามแต่ทว่าริมฝีปากของทั้งคู่ยังเชื่อมเข้าหากันราวกับเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน แม้คนตัวเล็กจะไม่เต็มใจเท่าไหร่นักแต่เหมือนตกเข้าไปในภวังค์นี้แล้วเขาก็รู้สึกเคลิบเคลิ้มไปกับรสหอมหวานที่แลกเปลี่ยนให้กันภายในริมฝีปากของอีกฝ่าย
เวลาได้ล่วงเลยนานเท่าไหร่ไม่รู้ ยูคิโอะตัดสินใจละจากริมฝีปากร่างบางด้วยความนึกเสียดายและอยากจะลิ้มรสนั้นต่อไปทว่าเขาเริ่มรู้สึกไม่มีแรงเพราะพิษไข้
“แฮ่ก…แฮ่ก…” ทั้งสองฝ่ายต่างหอบออกมาราวกับคนที่ออกกำลังกายมา ทั้งนี้ก็เพราะพวกเขาต่างขาดอากาศหายใจกันเมื่อละออกก็จึงได้โอกาสสูดอากาศเข้าปอดทันท่วงที
“พี่ครับ…พี่กะจะให้ผม…ทำแบบนั้นกับพี่ทั้งๆที่ผมป่วยอยู่รึไงครับ?” ยูคิโอะกล่าวด้วยใบหน้าแดงก่ำเขารู้สังขารของตัวเองดีพอและพยายามระงับความต้องการของตัวเองจนสำเร็จ
“มะ..ไม่ใช่นะเว้ย…ก็แกบอกว่าไม่อยากกินยาเม็ดนี่นา แล้วแกก็บอกให้ฉันป้อน…ฉันก็ห่วงแกก็เลย…ทำลงไปน่ะ…”
“ที่จริงผมกินยาเม็ดได้แต่ผมอยากแกล้งพี่เล่นๆเท่านั้นครับ แต่ไม่นึกว่าพี่จะทำจริงๆนี่นา”
“กะ..แก…ยูคิโอะ..!!พอป่วยก็เลยได้โอกาสงั้นสินะ” รินทำหน้าบึ้งตึงอีกทั้งหางสีดำทมิฬของรินก็ตั้งสูงด้วยความโกรธไม่อยากนึกเลยว่าน้องชายของเขาจะเป็นคนที่เจ้าเล่ห์แบบนี้ (ปกติก็เจ้าเล่ห์อยู่แล้วนี่นา คึคึ) ร่างสูงปั้นสีหน้าเรียบเฉยเหมือนคนไม่ทุกข์ร้อนอะไร ไม่อยากจะคิดเลยว่าพี่ชายตัวเองเป็นคนที่จะถูกหลอกถูกไขว้เขวได้ง่ายแบบนี้ มันยิ่งทำให้เขาห่วงไปใหญ่เลยว่าพี่จะมีใครมาพาตัวไปจากเขารึป่าวนะ
“ผมน่ะแกล้งพี่ได้ตลกเวลาอยู่แล้ว” ยูคิโอะมั่นใจว่าไม่จำเป็นว่าจะต้องเป็นตอนเขาป่วยก็แกล้งพี่ได้
“แค่ก…แค่ก…”
ยูคิโอะว่าจบก็ถึงกับไอออกมาด้วยเสียงที่หลงเหลือ ดูท่าทาอาการไข้ของเขาในครั้งนี้จะดูรุนแรงและยาวนานกว่าที่เคย ที่เขาเป็นไข้ก็อาจจะเป็นเพราะเขาหักโหมมากเกินไป ไม่ก็มีอะไรดลบันดาลให้เขาเกิดสุขภาพไม่ดีกันนะ
‘สงสัยคงจะเป็นพี่นั้นแหละที่ทำให้ห่วง..’
แววตายูคิโอะที่ใกล้จะปิดอยู่ร่อมร่อมองรินด้วยแววตาที่ไม่เป็นมิตรนัก
“นี่แกจะมองอะไรฉันวะ…ป่วยแท้ๆก็หลับไปสิ เอ่อ..ก็กินยา..ที่ฉันให้แล้วนี่”
ร่างบางถึงกับเขินเมื่อพูดมาถึงประโยคท้าย ใบหน้าแดงขึ้นเล็กน้อยเพราะดันไปคิดถึงภาพตอนที่พวกเขาทั้งคู่ได้เชื่อมริมฝีปากเข้าด้วยกัน รสหอมหวานนั้นยังตรึงอยู่ในลิ้น
“ครับๆ…งั้นผมขอนอนก่อนนะ แค่ก..แค่ก..อะแฮ่มๆ..”
จากนั้นยูคิโอะก็ลงไปนอนทันทีเมื่อได้รับคำแนะนำจากพี่ชายปีศาจตัวดีที่ชอบทำให้เขากลุ้มอยู่เสมอ รินเองก็ใช่ว่าจะต้องนอนเฝ้าร่างยูคิโอะเสมอไป เขาจึงออกไปข้างนอกห้องเพื่อที่จะไปหาอะไรทำและไม่อยากรบกวนยูคิโอะที่กำลังนอนหลับพักผ่อน
“ริน!ยูคิจังเป็นยังไงมั้งเหรอ?” เมื่อรินออกมาจากห้องได้ไม่พ้นนประตูห้องตนนั้น ชิเอมิที่เดินวนไปวนมาหน้าห้องของฝาแฝดหนุ่มเหมือนกำลังดักรอถามก็รีบถามอาการแฝดน้องโอคุมูระกับรินในทันที
รินเองนั้นก็รู้สึกไม่สบายใจเลยที่ชิเอมิมาชอบยูคิโอะ ทั้งๆที่ปกติแล้วเขาจะอิจฉายูคิโอะเพราะชิเอมิหลงรักแต่ทว่าคราวนี้มันแปลกไปจากเดิม เขารู้สึกไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับยูคิโอะ แม้กระทั่งชิเอมิ
‘รึว่าเราจะชอบยูคิโอะเข้าจริงๆแล้วสินะ’
รินคิดในใจกับความรู้สึกตัวเอง พอได้สติกลับมาก็รีบตอบคำถามชิเอมิ
“อาการก็รุนแรงนะ..แฮะๆ..แต่หมอนั้นนอนแล้วละเมื่อกี้เพิ่งกินข้าวกับยาไปเอง” รินเอามือเกาหัวด้วยท่าทีปกติ ที่จริงชิเอมินั้นก็คงจะเป็นห่วงยูคิโอะมาก เพราะยูคิโอะเองกับชิเอมิต่างก็รู้จักกันมานานซึ่งก็รู้จักก่อนที่รินจะได้พบชิเอมิซะอีก ดังนั้นความสัมพันธ์ของทั้งคู่คงอาจจะมีความรู้สึกดีๆให้แก่กันก็ได้
พอรินคิดแบบนั้นเขาก็รู้สึกเจ็บปวดมาเล็กน้อย…นี่สินะความหึงหวง ไม่อยากให้ใครมายุ่ง แม้กระทั่งชิเอมิก็ตามที
“ชิเอมิฉันถามอะไรหน่อยนะ”รินค่อยๆมีท่าทีที่ดูนิ่งๆไปจากเดิมที่ควรจะเป็น
“ถามมาสิจ้ะ ริน” ชิเอมิยิ้มและรอคำถาม
“ชิเอมิ…เธอชอบยูคิโอะใช่ไหม…” รินเอ่ยถามขึ้นมาท่ามกลางความเงียบและไม่มีใครอยู่ในบริเวณนั้น ชิเอมิได้ยินคำถามก็ถึงกับลุกลี้ลุกลนแล้วเกิดอาการประหม่า
“ทะ..ทะ…ทะ..ทำไม..รินถึงถามแบบนั้นละ”
“ไม่มีอะไรหรอก..ก็แค่อยากลองถามน่ะถ้าเธอไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร”
“คะ…คือ..ฉันชอบยูคิจังนะ…แล้ว……”
“แล้ว….?” รินเอียงคอฉงนอย่างสงสัย
“ฉันกับยูคิจังเป็นแฟนกันน่ะ”
ฮ่าๆๆตัดจบให้ค้างคากันไปสไตล์ไรท์เตอร์ผู้นี้ค่ะ ^^ ช่วงนี้ไรท์เตอร์มีแต่เรื่องซวยๆและเจ็บตัว TT^TT คิดแล้วเศร้าใจไหนจะเรื่องสอบ เรื่องเจ็บตัว เรื่องเจออาจารย์สั่งงานกองพูน(แล้วก็เป็นดินพอกหางหมู) แต่เพราะว่าอยากมาอัพก็เลยโดดงานมาน่ะค่ะ (แท้จริงก็ไม่อยากทำงานใช่ไหม / ไม่ใช่เฟ้ย!!)
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์ที่ให้มานะคะ ถ้าขาดคอมเมนท์ของรีดเดอร์ไปเราก็ไม่มีกำลังใจอัพมาถึงตอนล่าสุดในขณะนี้ T^T ฉะนั้นอย่าทิ้งกันไปไหนเลยนะคะ
ความคิดเห็น