คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : EPISODE:21
EPISODE : 21
“อะ….อื้อ…ร้อน…” ร่างสูงที่ใบหน้าแดงก่ำหลังจากเป็นลมล้มพับชายทะเลส่งเสียงครางออกมาด้วยความปวดศีรษะจากพิษไข้ ซึ่งข้างๆก็มีคนนั่งคอยเอาผ้าขนหนูชุบน้ำในกะละมังที่ไม่พ้นข้างตัว หมั่นเช็ดแขนและใบหน้าของคนป่วยที่ปกติแล้วเป็นคนแกร่ง ไม่ค่อยจะป่วยหรือมีโรคภัยเข้ามานัก
“จู่ๆ..ก็ล้มพับไป…เป็นไข้สินะ..” รินใช้ผ้าขนหนูสีอ่อนที่ผืนเล็กพอดีมือเช็ดไปตามแขนแกร่งของยูคิโอะที่กำลังนอนไม่ไหวติง ในตอนเช้านั้นยูคิโอะจะพานักเรียนออกกำลังกายกลับกลายเป็นว่ายูคิโอะกลายมาเป็นหนุ่มที่กำลังนอนไม่ได้สติบนที่นอนเพราะเกิดอาการป่วยแบบนี้ งานนี้พี่ชายในฐานะคนรักอย่างรินจึงต้องมาดูแลอย่างดีกันเลยทีเดียว
ร่างบางใช้ผ้าเช็ดไปจุดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ใช่ว่าเขาดูแลคนป่วยไม่เป็นหรอกแต่ทว่าปัญหาที่จริงแล้วนั้นก็คือ… ‘เขาไม่กล้าเช็ดตัวร่างยูคิโอะนั้นสิ!!’ เป็นแบบนี้ก็เพราะ..อาย…ไม่อยากจะนึกคืนเมื่อวานได้ยูคิโอะได้เข้ามาสัมผัสกายของเขา…ไม่อยากจะพบสิ่งที่เขาไม่อยากจะนึกถึง… แค่คิดเขาก็จะบ้าตายอยู่แล้ว
“ตะ..แต่ว่า..เจ้าไฝสี่ตา มันเคยสอนในช่วงคาบของมันว่าให้ดูแลผู้ป่วยคนที่มีพิษไข้ด้วยการเช็ดตัวไปทั่วตัวแล้วให้กินยาลดไข้ มันไม่เกินไปหน่อยรึไงฟ่ะ…”
รินจำสิ่งที่ยูคิโอะสอนในชั่วโมงเรียนก่อนหน้านี้ได้ แต่พอมาทำจริงๆแล้วไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่กล้าทำ แม้ว่าจะทำให้พิษไข้ของผู้เป็นน้องดีขึ้นก็ตาม แต่เพราะความเขินอายมันทำให้เขาไม่กล้าทำไปค่อนกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว…!
“ถะ..ถ้าเราเปิดเสื้อ…เปิดกางเกงมันมาเช็ดตัว…ถ้ามันรู้จะโกรธเราไหมละเนี่ย…”
ปัญหาเดิมยังไม่สามารถแก้ได้รินเองก็เริ่มคิดปัญหาใหม่ได้อีกแล้ว…แต่ปัญหาที่น่ากลัวและน่าอายที่สุดก็คือการไม่อยากเช็ดตัวยูคิโอะในตอนเปลือยมันก็เท่านั้นแหละ!!
‘เอาฟ่ะ…ทำก็ทำ…!!’
รินใช้ความกล้าทั้งหมดที่ตนพึงมี ค่อยๆดึงเสื้อยืดสีขาวสะอาดของยูคิโอะที่เปียกไปด้วยเหงื่อตามตัวของยูคิโอะ มือบางค่อยๆเลิกเสื้อร่างสูงขึ้นจนเริ่มเห็นหน้าท้องที่แสนจะดูดีและแข็งแกร่งสมกับเป็นยูคิโอะ
‘ซะ..ซิกแพ็ค…’ รินกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากใจเมื่อเห็นหน้าท้องแกร็งของน้องตัวเอง ส่วนตนเองนั้นกลับไม่มีเลยไอสิ่งที่เรียกว่า ‘ซิกแพ็ค!!’ ที่ผู้ชายแข็งแรงและเข้มแข็งล้วนต้องมีกัน
“เอาล่ะ ฟู่…” รินปาดเหงื่อหลังจากเลิกเสื้อของยูคิโอะจนถึงอกแกร่งได้สำเร็จ เขาจัดการใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำแล้วบีบหมาดๆก่อนจะลูบไล้และเช็ดไปยังอกแกร่งจนเลื่อนมาถึงหน้าท้องของยูคิโอะ
“อือ…ร้อน…” ยูคิโอะขยับตัวไปมาช้าๆก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงไม่ค่อยมีแรงออกมาเท่าไหร่นัก นี่สาบานได้เลยว่ายูคิโอะนั้นไม่มีสติ หากว่ามีสติเขาไม่มีทางพูดอะไรแบบนี้แน่ๆ รินเองได้ยินก็ถึงกับเขินและตลกในสิ่งที่น้องตัวเองหลุดพูดในยามนอนแบบนี้ มือบางใช้ผ้าเช็ดตัวจนคิดว่าเช็ดตัวให้คนป่วยตัวโตพอสมควรแล้วจากนี้ไป…สิ่งที่เขาจะเช็ด…มันก็คือ
‘กายของยูคิโอะท่อนล่าง!!!’
ใบหน้าของรินเริ่มแดงจัดเมื่อรู้ว่าจะต้องทำอะไรต่อจากนี้…นั้นก็คือการถอดกางเกงของยูคิโอะแล้วก็ต้องเช็ดตั้งแต่เอวของยูคิโอะ…เลื่อนมาก็เป็น…ต้นขา…เลื่อนลงมาอีกก็เป็นขา… แต่ดูเหมือนเขาพยายามหลีกเลี่ยงที่จะเช็ดอะไรบางอย่างอยู่
“โธ่เว้ย…ทำไมแกต้องมาป่วยแบบนี้ด้วยวะ”
รินบ่นออกมาด้วยความอายสุดขีด ไม่อยากจะทำแบบนี้เลยแต่เพราะว่ามันทำให้ลดพิษไข้ลงได้เขาก็จำเป็นต้องยอมทำ…ต้องทำ
รินเอามือบางไปกุมขอบชายกางเกงสีดำสนิทของยูคิโอะก่อนจะหลับตาปี๊แล้วค่อยๆใช้แรงที่ตัวเองมีค่อยๆดึงกางเกงออกจากร่างของยูคิโอะ
“พี่…ทำอะไร..น่ะครับ?”
ทันใดนั้นเสียงที่เปรียบเสมือนสวรรค์ก็ได้ดังขึ้นรินรีบปล่อยมือตัวเองออกจากยูคิโอะด้วยความเขินอายแล้วรีบรับมือกับคำถามที่ยูคิโอะจะถามในต่อไป
“คือว่า..พอดีแกเป็นลมไปน่ะ...ฉันก็เลยอยากจะช่วยดึงกางเกงแกให้มันต่ำลงกว่านี้จะได้..จะได้ไม่ร้อนยังไงล่ะ เห็นแกบ่นว่าร้อนๆ” รินแถออกมาโดยไม่มองสายตาของยูคิโอะที่เพิ่งตื่น สายตาของยูคิโอะนั้นเต็มไปด้วยความสงสัยและงัวเงียในคราเดียวกัน
“ไม่ต้องเลยนะครับ…แล้วที่บอกว่าผมเป็นลมไปน่ะ จริงเหรอครับ” ยูคิโอะถาม
“เออดิ แกกำลังจะนำออกกำลังกายอยู่ดีๆก็ล้มลงไปนอนเฉยเลย แกอาจจะไม่ชินกับสภาพอากาศของโอกินาว่าก็ได้ล่ะมั้ง”
“ผมนี่แย่ชะมัดเลย อาจารย์เนกอสบอกให้ผมช่วยนำนักเรียนออกกำลังกายแท้ๆ ผมยังทำไม่ได้เลย” ยูคิโอะโทษตัวเองด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย
“ยูคิโอะ…ไม่ใช่ความผิดของแกสักหน่อย ตอนนี้ทุกคนก็ไม่ได้คิดอะไร แกก็มีหน้าที่นอนแล้วก็กินยา กินอาหารซะจะได้หายป่วยไวๆ มาพักผ่อนแท้ๆกลับต้องมานอนแต่ที่นอนแบบนี้” รินปัดผมที่บังหน้าตัวเองไปพร้อมๆกับอาการเหนื่อยหน่ายเสียดายแทนยูคิโอะที่ดันมานอนป่วย
“ผมนอนหลับไปกี่ชั่วโมงแล้วล่ะ?”
“4 ชั่วโมง”
“แล้วนี่ฉันเอาข้าวมาให้ กะว่าจะป้อนให้แกกิน อาหารเช้าชั้นหรูเลยนะเฟ้ย ^^” รินหยิบจานอาหารข้างตัวที่มีข้าวตักเต็มถ้วยให้ยูคิโอะดู เป็นข้าวหน้าปลาไหลสูตรของโรงแรมโอกินาว่านี้ แถมดูท่าทางรินตั้งใจจะมาป้อนให้ยูคิโอะกินสุดกำลังอีกต่างหาก
“ไม่ดีกว่านะครับ..ผมไม่หิว”
“จะบ้ารึไงคนป่วยมันต้องกินเยอะๆแล้วก็กินยา นอนหลับพักผ่อนจะได้หายไวๆไงเล่า ไอไฝหน้าแว่นเอ๊ย!!”
รินไม่พอใจเลยที่ยูคิโอะไม่สนใจกินอาหารแม้กระทั่งยามตัวเองนอนไม่สบายแบบนี้ ตัวรินเองก็เลยอดที่จะอารมณ์เสียกับการกระทำของยูคิโอะไม่ได้
“แต่ผมไม่หิวจริงๆนี่นา”
“หยุดพล่ามแล้วกินที่ฉันป้อนซะ!!” รินคีบข้าวด้วยตะเกียบยื่นส่งมาให้กับยูคิโอะ แต่ยูคิโอะนั้นไม่รู้สึกหิวจริๆแต่เพราะว่าเจอรินใบหน้าโหดและไม่ยอมรามือนั้นก็ทำให้ตัวเขาอ้าปากรับอาหารที่พี่ตัวเองป้อนให้สำเร็จ
“อ้าม…” ยูคิโอะยอมอ้าปากรับข้าวที่พี่ตนกินให้โดยดี ก็รู้ว่ามันก็อร่อยมากเลยล่ะ
“อร่อยใช่ไหมล่ะ ขนาดฉันไม่ค่อยได้กินอาหารมานักต่อนักหรอกแต่ฉันว่ามันก็อร่อยมากเลยล่ะ” รินก็กินในส่วนของตัวเองบ้างเล็กน้อยแต่ส่วนใหญ่จะป้อนให้กับยูคิโอะที่แทบไม่มีแรงแม้แต่จะยันตัวลุกขึ้นมารับอาหารที่ถูกป้อนจากพี่ชายตัวเอง
-หลังจากกินเสร็จ-
นี่ถือเป็นช่วงที่ยูคิโอะจะต้องกินยาหลังอาหาร รินเองก็เตรียมไว้เรียบร้อย ไม่มีสิ่งไหนที่เขาทำให้ น้องชายแล้วมีจุดผิดพลาดและบกพร่องอย่างแน่นอน
“ยูคิโอะกินยาลดไข้ซะ..”รินหยิบยาเม็ดสีขาวหนึ่งเม็ดที่เชื่อว่าเป็นยาลบไข้พร้อมกับแก้วน้ำเปล่าที่รินน้ำมาเต็มแก้วให้กับยูคิโอะ ยูคิโอะเห็นยาและน้ำในมือก็เริ่มคิดส่วนที่จะแกล้งรินได้แล้ว
“พี่ครับผมไม่ชอบกินยาเม็ดน่ะ”
“ห๊ะ…ห๊า!?” รินทำเสียงสงสัยในทันที เป็นไปไม่ได้ที่ยูคิโอะจะไม่กินยาเม็ด แถมนี่เป็นยาลดที่จำเป็นด้วย ถ้าเป็นยาน้ำก็อาจจะทำให้โรคภัยนั้นหายช้ากว่ายาเม็ดสักพัก
“พี่ครับช่วยป้อนทางปากผมหน่อย” ยูคิโอะหมายจะแกล้งรินให้ได้สุขสำราญ สำหรับยูคิโอะแล้วไม่เชื่อหรอกที่รินจะทำ แต่ทุกอย่างมันเหนือความคาดหมาย
“พี่จะเอาไปไหนน่ะครับ!!” จู่ๆยาเม็ดในมือของยูคิโอะแล้วแก้วน้ำก็ถูกดึงไปอย่างง่ายดายโดยรินจากนั้นรินก็เอายาใส่ปากแล้วตามด้วยน้ำ
“อะ…อุ้บ..!!” จู่ๆริมฝีปากบางก็ถาโถมป้อนยาโดยที่ยูคิโอะไม่ตั้งตัวสักนิด ทั้งความตกตะลึงและความเหนือคาดการณ์ทำให้เขาทำอะไรไม่ถูก
‘นี่พี่ทำจริงๆด้วยสินะเนี่ย!!’
สวัสดีค่ะ วันนี้มาอัพไวเช่นเคยนะคะ ตอนนี้หวังว่าคงจะถูกใจรีดเดอร์นะคะ ^///^
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และอ่านนะคะ(อ่านเยอะกว่าคอมเมนท์)!OTL
ไรท์เตอร์คนนี้จะอัพให้ไวทันใจแน่นอนค่ะ!!
ความคิดเห็น