คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : EPISODE:20
EPISODE:20
ยามเช้าที่อาทิตย์ส่องแสงออกมาอย่างสดชื่น นกนางนวลที่อยู่ในแถบทะเลก็ต่างส่งเสียงร้องออกมาอย่างไพเราะและอีกทั้งยังเหมือนกับเป็นนาฬิกาปลุกบรรดานักเรียนเอกซ์โซซิสท์และคุณครูที่มาพักผ่อนหย่อนคลายจากการเรียนและสอนที่แสนสาหัส ณ โอกินาว่าแห่งนี้ โดยเฉพาะพี่น้องฝาแฝดคู่โอคุมูระต่างยังหลับใหลบนที่นอนซึ่งปูบนพื้นเสื่อทาทามิด้วยความเหนื่อยล้า ในเมื่อเมื่อคืนวานพวกเขาทั้งสองคนนั่งกินอาหารใต้แสงจันทร์และพูดคุยเพลินเสียจนดึกดื่น ก็เลยเป็นเหตุให้พวกเขายังไม่ตื่นในยามเช้าตรู่เวลานี้ ทว่า…ดูเหมือนร่างสูงที่นอนอยู่จะเริ่มตื่นตัวด้วยสัญชาตญาณ
“อะ…อื้อ…ทำไมมันหนัก…แบบนี้” ยูคิโอะค่อยๆลืมตาอย่างไม่พอใจนัก เขารู้สึกหนักเหมือนกับมีอะไรมาทับตัวอยู่ทั้งนี้เขาก็เลยตื่นขึ้นมาเพื่อที่จะได้รู้ว่าอะไรทำให้การนอนของเขารู้สึกปวดเหมื่อยจนตื่นโดยไม่ได้ตั้งใจแบบนี้
อย่างที่คิดไว้….ร่างบางผู้เป็นพี่นั้นนอนชนิดตัวอยู่บนเหนือร่างสูงเลยก็ว่าได้ แถมที่สำคัญใบหน้าพวกเขาทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงคืบอีกต่างหาก ยูคิโอะพอได้เห็นใบหน้าพี่ชายตัวเองตอนหลับใกล้ๆแบบนี้ก็อดที่จะรู้สึกเขินไม่ได้ แต่เพราะเขาหนักก็เลยต้องพยายามลุกตัวขึ้นและจัดท่าทางพี่ให้นอนเรียบร้อยขึ้นหน่อย
“เฮ้อ…พี่นอนดิ้นซะน่ากลัวเลย” ยูคิโอะเมื่อดันตัวเองลุกออกจากร่างของพี่ได้ก็หยิบแว่นตาจากหัวผ้าปูที่นอนมาสวมก่อนที่จะเอ่ยถอนหายใจกับอะไรที่เกิดขึ้นตอนเช้าวันใหม่แบบนี้ แค่ตื่นมาเขาก็เจอพี่ทำให้เขาหวั่นไหวแบบนี้แล้วรึเนี่ย
ก็อก….ก็อก
เสียงเคาะประตูเลื่อนดังขึ้น ยูคิโอะรีบลุกตัวยืนและขานรับผู้มาเคาะประตูจากภายนอกในทันที
“ใครครับ…?”
“โอคุมูระ..นี่ฉันเอง….เช้านี้ให้ไปออกกำลังกายร่วมกับนักเรียนและอย่าลืมปลุกนักเรียนด้วยล่ะ”อาจารย์เนกอสนั้นเองที่เป็นคนมาเคาะประตูแถมยังชี้แจงงานให้ยูคิโอะทำในตอนเช้านี้อีก ดูเหมือนว่าเขาจะต้องปลุกนักเรียนคนอื่นๆรวมไปถึงพี่ตัวแสบของตัวเองที่นอนน้ำลายยืดสบายใจเฉิบให้ฝืนสังขารมาออกกำลังกายตั้งแต่เวลาหกนาฬิกาสามสิบห้านาทีแบบนี้แล้วล่ะ
“พี่ครับ…ตื่นได้แล้ว..วันนี้ตอนเช้าต้องออกกำลังกายนะครับ” ยูคิโอะเขย่าร่างรินที่กำลังนอนโดยไม่สนใจสิ่งภายนอกรอบกายว่าเกิดอะไรขึ้นมา ยูคิโอะก็เขย่าบ้างแล้ว หยิกแก้มพี่แล้วแต่ก็ไม่เป็นผล สำหรับยูคิโอะแล้วพี่นี่เป็นคนที่นอนได้ลึกที่สุดในโลก กว่าจะปลุกมาจากภวังค์การหลับได้นี้เขาก็ทำแทบตายเหมือนกัน
“ถ้าพี่ไม่ตื่นนะ…ผมจะจูบพี่…” ยูคิโอะเริ่มพูดขู่เผื่อว่ารินได้ยินอาจจะตื่นขึ้นมาในทันทีก็ได้แต่ก็กลับกลายเป็นว่า….ไม่ได้ผล… รินยังนอนนิ่งอยู่เหมือนเดิม คราวนี้ยูคิโอะตั้งใจจะทำจริงๆแล้วถ้าเกิดพี่นั้นยังไม่ตื่นอีก
“ผมเตือนพี่แล้วนะ…” ใบหน้ายูคิโอะค่อยๆโน้มเข้าหาใบหน้าร่างบางช้าๆ จนหน้าของพวกเขาทั้งสองเริ่มที่จะแนบชิดกัน ยูคิโอะคงจะได้รับความหวานจากริมฝีปากนั้นหากแต่ทว่า…
“หืม…!?” รินดันลืมตาพอดีในขณะที่ยูคิโอะกำลังโน้มใบหน้าเข้าหาริมฝีปากของเขา แค่นั้นเองรินก็รีบลุกตัวเองออกจากที่นอนด้วยความตกใจ
“ไอแว่นสี่ตา!!นี่แกคิดจะลักหลับฉันรึไงวะ..!!” ใบหน้ารินนั้นแดงราวกับลูกเชอร์รี่สดก็มิปาน ยูคิโอะแอบรู้สึกเสียดายเล็กน้อยที่พี่ตัวเองตื่นก่อนที่จะได้จูบ แต่ถ้าพี่ตื่นได้เขาก็คงจะสบายใจเมื่อเขาจะได้ไม่ต้องปลุกจนเหนื่อยแบบคราวก่อนๆๆ
“ผมป่าวนะครับ…ผมบอกพี่แล้วว่าถ้าไม่ตื่นผมจะจูบพี่ แล้วพี่ก็ยังนอนอีกผมก็ต้องทำตามที่ขู่ไว้น่ะสิครับ”
“ไอทุเรศเอ๊ย!!ไม่เห็นจะได้ยินเลยแล้วทำไมต้องเป็นจูบด้วยเล่า!” รินเอ่ยเสียงดังด้วยความเขินอายเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองจะถูกน้องชายทำสิ่งน่ากลัวไปเรื่อยๆแบบนี้ทุกทีๆซะแล้ว
“หยุดทะเลาะก่อนเถอะครับ อาจารย์เนกอสบอกให้ผมปลุกพี่แล้วก็คนอื่นๆไปออกกำลังกายในตอนเช้านี้นะครับ…” ยูคิโอะรีบยุติการโต้เถียงที่มิอาจรู้จบของพี่ชายตัวเองได้อย่างแยบยลก่อนจะบอกธุระที่จะต้องทำในเช้านี้นั้นรินเองก็ยอมฟังตามอย่างเงียบๆโดยดี
-หลังจากที่ปลุกทุกคนเรียบร้อย-
นักเรียนแต่ละคนออกมาจากห้องตัวเองและไปยังชายทะเลเพื่อที่จะออกกำลังกายในยามเช้าด้วยสีหน้างัวเงียและบางคนยังลืมตาไม่ขึ้นเลย ยูคิโอะเองก็ไม่อยากจะรบกวนให้นักเรียนฝืนสังขารมาทำอะไรแบบนี้แต่เพราะว่าอาจารย์เนกอสเป็นคนบอกให้เขาเป็นคนนำทีมนั้นเอง
“ง่วงชะมัดเลย ให้ตายสิทำไมต้องมาทำอะไรบ้าๆแบบนี้ด้วย”อิซึโมะขยี้ตาตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์แถมยังบ่นออกมาตามภาษาปากเอกลักษณ์อันที่ชินชาของเธอ
“นี่เธอไม่รู้จักอดทนอะไรมั้งรึไง เรามาพักผ่อน แต่เราไม่ใช่มาแต่นอน กิน แล้วก็เที่ยวอย่างเดียวนะยัยบ้า”บอนที่ไม่คิดอะไรกับกิจกรรมยามเช้าหันมาพูดไม่พอใจกับอิซึโมะ เขารู้สึกไม่ถูกชะตากับอิซึโมะเลยแม้แต่นิดเดียว…! เวลาที่ทั้งสองคนได้ยินคำอะไรที่ขัดหูย่อมต้องเกิดการปะทะทางวาจากัน
“นี่นายหาว่าฉันบ้าเหรอ…!! นายน่ะจะไปเข้าใจอะไรกัน..มันร้อน..มันทำให้ฉันนอนไม่เต็มที่นะยะ”
“ทั้งสองคนหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะครับ!!” ยูคิโอะที่เห็นเหตุการณ์ทะเลาะเบาะแว้งกันของทั้งสองคนไม่ไหวแล้วจึงห้ามปรามไม่ให้เรื่องมันใหญ่โตไปมากกว่านี้ ทั้งคู่จึงยอมรามือและหันหน้าไปคนละทิศละทางด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
“ถ้ายังงั้นเรามาออกกำลังกันเถอะครับ…เอ…ท่าอะไรดีล่ะ..”ยูคิโอะเป็นผู้สาธิตท่าออกกำลังกายให้แก่ทุกคนแต่ดูท่าว่าจะมีปัญหาแล้วนั้นก็คือ…. ‘ไม่เคยนำการออกกำลังกายมาก่อนในชีวิต’
“อาจารย์คร้าบบ…คิดท่าไม่ออกหรือว่าไม่รู้ท่าออกกำลังกายกันแน่ครับ?” รินที่คิดจะกลั่นแกล้งยูคิโอะนั้นเอ่ยน้ำเสียงแซวเล่นด้วยท่าทีสะใจสุดขีด ยูคิโอะได้ยินดังนี้รู้สึกหมั่นไส้เต็มที่กันเลยทีเดียว
“ดูท่าทางโอคุมูระคุงจะไม่เข็ดสินะครับ” ยูคิโอะหันมายิ้มด้วยใบหน้าที่ใสซื่อแต่น้ำเสียงนั้นรุนแรงและโหดเงียบเป็นที่สุดแม้แต่นักเรียนคนอื่นๆนอกจากรินยังขนหัวลุกในความกลัวของยูคิโอะตอนนิ่งนี้
“ขะ…เข็ด..แล้วครับ T^T” รินตัวสั่นไปด้วยความกลัว
“ถ้ายังงั้นเรามาเริ่มออกกำลังกายกันดีกว่าครับ แฮะๆ..” ยูคิโอะเริ่มเหงื่อตก ใครๆก็ตามก็รู้ว่าโอคุมูระ ยูคิโอะเป็นนักเรียนดีเด่น…สามารถแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้อย่างแนบเนียนมีความรู้ความสามารถ
และใครก็ต่างหวังในตัวเขา แต่ตอนนี้นักเรียนกำลังหวังในตัวเขาที่กำลังจะให้ออกท่ากำลังกายซึ่งในชีวิตนี้เขาไม่เคยทำ..!! ใช่ เขาไม่เคยทำมาก่อน แม้แต่ออกกำลังกายในทีวีเขาก็ไม่ได้ดูแต่เขาฟิตหุ่นได้ด้วยการออกกำลังกายด้วยร้านฟิตเนสต่างหากล่ะ (จริงอ่ะ!!)
“อาจารย์คะ..ดูเหมือนว่าอาจารย์กำลังอาการไม่ดีนะคะ” อิซึโมะเห็นใบหน้ายูคิโอะซีดเซียวราวกับไก่ต้มจึงถาม
“ปะ…ป่าวนะครับ..ผมสะ..บายดี แฮะๆ”
“อาจารย์…ไหวไหมคะ..*o*” ชิเอมิที่เห็นใบหน้ายูคิโอะเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆเพราะความเขินอายและกลัวที่คนอื่นจะหาว่าเขาทำไม่ได้
“ป่าว…ครับ..” ขณะที่ยูคิโอะจะตอบร่างกายเขาก็เกิดอาการเป็นลมในบัลดลและตัวเขาล้มลงไปนอนบนพื้นทรายสร้างความตกใจให้กับนักเรียนเป็นอย่างมาก
“อาจารย์โอคุมูระ..ทำใจดีๆไว้นะครับ!!”
“ยูคิจัง…เป็นไข้เหรอ”
โดยหาไม่ว่ารินนั้นรู้ได้เลยว่าทำไมยูคิโอะถึงได้เป็นเช่นนั้น แต่ก็อดที่จะไปดูอาการไม่ได้ว่าเป็นอะไรมากมายรึไม่
กลับมาอัพแล้วค่ะ ช่วงนี้ไรท์เตอร์เจ็บตัวบ่อยมากๆ (ชนิดช้ำแทบไปทั้งตัว) สุขภาพเองก็แย่มากมาย สุขภาพจิตก็แย่เช่นกัน ;( แต่ก็พยายามมาอัพค่ะ งานที่โรงเรียนเยอะมากๆเลย ครูก็โหด เอาเถอะค่ะตอนนี้เป็นตอนที่แต่งได้มั่วมากๆๆ แต่ก็ทำให้รู้ว่าคุณยูคิโอะของเราก็มีศักดิ์ศรีไม่ใช่ย่อยเหมือนกัน วะฮ่าๆๆ ขอบคุณที่ติดตามและคอมเมนท์นะคะ (ตอนนี้ร้างมากเลย ฮื่อๆๆ)
ความคิดเห็น