คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : EPISODE:19
EPISODE : 19
‘ผมผิดสัญญาที่ให้ไว้กับพี่…ผมพลั้งทำผิดพลาดไป..แต่พี่ก็กลับไม่โกรธผม ทำไม…ทำไมกัน’
‘แค่เราไม่อยากอยู่โดดเดี่ยวก็ทำให้เราทำร้ายพี่…ทำให้พี่ร้องไห้…เรานี่มันแย่จริงๆ’
“อาจารย์โอคุมูระคร้าบบ…ไม่กินอาหารเหรอครับออกจะอร่อยนา” จู่ๆร่างสูงที่กำลังนั่งคิดโทษตัวเองจากเหตุการณ์เมื่อตอนเย็นก็ถูกเรียกสติให้หันมาตอบคำถาม ในตอนนี้เป็นเวลาค่ำทุกคนจะต้องมารับประทานอาหารจากทางโรงแรมส่วนรินนั้นยังนอนหลับสนิทจากความเหนื่อยล้า ซึ่งยูคิโอะก็ไม่ได้ปลุกพี่เพราะกลัวจะรบกวนพี่ที่กำลังหลับ
“คือผมไม่หิวน่ะครับ…พอดีผมไม่อยากจะทานอะไรน่ะ”ยูคิโอะรีบตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแต่ภายในใจนั้นยังว้าวุ่นกับเหตุการณ์เมื่อตอนเย็นที่ทำให้เขาเปลี่ยนแปลงเป็นคนที่ดุดันและแข็งกร้าวไม่เหมือนปกติเพียงเพราะความเข้าใจผิด…เขารู้ว่าตัวเองนั้นไม่เชื่อใจที่พี่พูดเลย ทำให้เขาต้องทำร้ายพี่เหมือนเมื่อครู่นั้น
มือหนาของร่างสูงจับตะเกียบแน่นราวกับจะหักคามือเสียให้ได้ ไม่ว่าเขาจะทำตัวอย่างไรพี่ก็ไม่เคยโกรธ ไม่เคยคิดที่จะทำร้ายเขากลับ…แต่สิ่งที่เขาทำไปกับพี่นั้นมันตรงกันข้าม ทำร้าย..ทั้งคำพูดและการกระทำ ไม่ว่าเขาจะได้รับการยกโทษแล้วก็ตามแต่ใจของเขานั้นก็รู้สึกผิดอยู่
“งั้นผมขอตัวนะครับ…”ยูคิโอะลุกจากที่เบาะรองนั่งแบบญี่ปุ่นและโต๊ะอาหารที่มีบรรดานักเรียนจำนวนไม่มากนัก แล้วออกไปเดินเล่นริมชายทะเลตอนกลางคืนที่มีแต่แสงไฟจากประภาคารที่ทำให้เขาสามารถมองเห็นทิศทางได้
ลมเย็นๆจากชายทะเลในตอนกลางคืนนั้นเย็นสบายเสมือนกำลังจะปลอบใจให้แก่ชายหนุ่มที่กำลังคิดเรื่องว้าวุ่นสาหัส แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ช่วยให้เขาดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย
‘ถ้าเราเป็นคนรักกับพี่แล้วทำให้พี่เจ็บแบบนี้…ผมไม่ควรจะเป็นเลยจะดีกว่า…’
‘ตั้งแต่ที่ผมมีพี่ในฐานะคนรัก…ผมก็เหมือนกับอารมณ์ร้อนและหึงหวงทุกอย่างที่เป็นพี่’
‘ทำร้ายพี่…ขาดสติทำอะไรไม่ยั้งคิด…’
ยูคิโอะเดินเหยียบย่ำทรายตรงชายหาดไปเรื่อยๆพลางคิดโทษตัวเอง…เขาคิดว่าตัวเองนั้นทำให้พี่มีแต่เจ็บปวด อารมณ์เขาที่เคยสงบนิ่งมันหายไปไหนแล้วมีแต่ความโกรธกร้าวในเรื่องของพี่เวลาที่เขาไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับพี่หรือแม้แต่ที่พี่จะห่วงใคร ราวกับว่าพี่เป็นเสมือนตัวควบคุมอารมณ์โมโหของตัวเขาเลยก็ว่าได้
‘แซ่ด…แซ่ด…’
เสียงย่ำเท้าค่อยๆดังมาจากด้านหลังของยูคิโอะ เป็นรินนั้นเองที่เดินมาแต่ทว่าเหมือนกับรินยังไม่ค่อยมีแรงนักจึงเดินมาอย่างโซเซ ยูคิโอะเห็นจึงรีบพูดใส่พี่ตัวเองอย่างหนักแน่น
“พี่..!! ทำไมพี่ถึงต้องมาตรงนี้ด้วย..ทั้งๆที่พี่น่าจะนอน”
“พอดี..อยากตื่นน่ะ พอถามทุกคนว่าแกไปไหน พอรู้ก็เลยมานี่ไง” รินเอ่ยทั้งๆที่มือยังขยี้ตาไปด้วย รินเองก็รู้ว่ายูคิโอะจะต้องกังวลเรื่องเมื่อครู่แน่ๆ ไม่มีอะไรที่เขาจะไม่รู้ว่าน้องตัวเองรู้สึกยังไงจากการกระทำครั้งไหนๆ
“ผมน่ะ…ทำร้ายพี่..แต่พี่ยังมาใจดีกับผมอีกเหรอ” ยูคิโอะไม่มองหน้าริน ใบหน้านั้นยับยู่ยี่ไปด้วยความโกรธในตัวเองที่ทำให้คนรักต้องมาเจ็บปวด
“ฉันน่ะ..ไม่คิดอะไรมากอยู่แล้วล่ะ ฮะๆ…แต่แกน่ะยังมีสติพอที่จะรู้ตัวเอง..และถ้าแกสบายใจฉันก็ไม่คิดอะไรหรอก ฉันรู้ว่าแกคิดมาก”
“พี่…” ยูคิโอะไม่เข้าใจเลยว่าทำไมตัวเองถึงยังทำร้ายกาจกับพี่ได้ลงคอทั้งๆที่พี่น่ะไม่เคยคิดจะทำร้ายเขาเลยแม้แต่น้อย เขาเหมือนกับถูกเปลี่ยนแปลงไปในทางด้านเลวร้ายมาขึ้นเรื่อยๆ ความต้องการของเขาทำให้สตินั้นเริ่มเลอะเลือนจากที่ควรจะเป็น
“แฮะๆๆ..ข้าวแกก็ไม่กินสินะ..เอ้านี่”จู่ๆรินก็ยื่นจานข้าวที่ใส่ของกินเป็นกองพะเนินให้กับยูคิโอะ ยูคิโอะเห็นก็รับมาอย่างงุนงงและรู้สึกดีใจที่พี่รู้ว่าตัวเขายังไม่ได้กินอะไรลงท้องเลย
“ผมไม่หิวน่ะครับ..พี่เอาไปกินเถอะ พี่น่ะดูเหนื่อยและน่าจะหิวกว่าผมน่ะครับ” ยูคิโอะรับจานมาแต่ไม่คิดจะกินเลยสักนิด เขาไม่อยากกินอาหารเพราะสิ่งที่เขาคิดและกลัดกลุ้มอยู่มันบังความต้องการอาหารออกไปจนไม่เหลือในความคิดสักนิด
“ใครให้แกกินหมดคนเดียวกันล่ะเฟ้ย ฉันเอามาเผื่อของฉันด้วยต่างหาก!!” รินเองก็หิวเหมือนกัน เขาไม่ใช่เอามาเผื่อให้ยูคิโอะกินคนเดียวซักหน่อย
“ฮ่ะๆๆ…นั้นสินะครับ..พี่ก็กินคนเดียวเลยล่ะกันผมไม่หิว..” ยูคิโอะยื่นจานคืนให้พี่แต่รินกลับไม่รับ
“แกกับฉันต้องช่วยกินด้วยกันเซ่!!”
“ห๊า?” ยูคิโอะส่งเสียงสงสัยในบัลดล
“ไม่ต้องมาห๊า…อุตส่าห์เอามาให้กินแล้วก็ช่วยกินหน่อย”
“ผมไม่ได้อยากกินสักหน่อยพี่เอามาเองแล้วให้ผมกินเนี่ยนะ”
จากนั้นทั้งคู่ก็นั่งกินอาหารริมทะเลภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องมายังพวกเขาทั้งสอง…และดูเหมือนว่าเหตุการณ์ครั้งนี้จะทำให้พวกเขาได้เข้าใจกันมากขึ้นไปอีก
เฮ้อมาอัพแล้วค่ะ ดีใจมากเลยค่ะที่มีคนติ-ชมเรื่องการเขียน NC พอดีเราไม่ค่อยได้แต่งฉากทำนองนั้นเท่าไหร่ ^^= แต่จะพยายามค่ะ ต้องขอบคุณนะคะ และตอนนี้เหมือนยูคิโอะคิดมากกกกกเลยทีเดียว
ขอขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ
ความคิดเห็น