คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : EPISODE:12
EPISODE : 12
“ถ้าผมจะคบกับพี่….พี่จะรังเกียจไหมครับ?”
ประโยคถามอีกฝ่ายเล็ดลอดออกมาจากปากฝาแฝดคนน้องด้วยน้ำเสียงจริงใจที่แสดงออกไปพร้อมๆกับแววตาที่ดูต้องการคำตอบเท่านั้น พอคนตัวเล็กได้คำถามนี้เขาก็เริ่มหน้าแดงก่ำ มือไม้สั่นหยิบจับอะไรไม่ถูกเพราะไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้มาก่อนแถมยังเป็นน้องชายตัวเอง แบบนี้เขาไม่ยิ่งกว่าช็อคอีกเรอะ!!
“ยะ..ยูคิโอะ…แกรู้รึป่าว…ว่าแกพูดอะไรออกมา” รินตัวสั่นระริกๆถามยูคิโอะให้แน่ใจ
“รู้สิครับ…พี่ตอบผมมาก่อนว่าพี่จะรังเกียจไหม…”ยูคิโอะเริ่มใส่น้ำหนักเสียงมากกว่าเดิม เขาต้องการความจริงใจตอบกลับมาจากพี่ชายตัวเอง เท่าที่เขาได้คำแนะนำมาจากชูร่านั้นก็เป็นสิ่งที่ดีเลย ทีเดียวที่คิดอะไรไปแล้วถ้าหากว่ามันไม่ทำให้ตัวเขานั้นทุกข์ทรมานก็ทำไป….ไม่ต้องมาอดกลั้นมันไว้อีกแล้ว
“ฉัน…ก็ไม่รังเกียจหรอกนะ…”รินค่อยๆตอบพลางก้มหน้าไม่ยอมมองหน้ายูคิโอะ คนน้องเลยเดินเข้าไปใกล้พี่แล้วพยายามจับหน้ารินให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับตนเอง
“แล้วพี่ทำไมถึงหลบหน้าผม…รึว่าพี่รังเกียจ?”
“มะ…ไม่ใช่ซะหน่อย…!!” รินพยายามใช้มือตัวเองดึงมือแกร่งของยูคิโอะออกจากใบหน้าขาวสะอาดของตนอย่างสุดความสามารถ ที่ทำไปแบบนั้นก็เพราะว่าอายที่จะสบสายตาที่มุ่งมั่นของยูคิโอะเวลาทำอะไรจริงจังต่างจากเขาที่ทำอะไรไม่ถูกแล้วมาหลบหน้าด้วยความเขินอายแบบนี้
“….ผมเข้าใจว่าพี่อาจจะตกใจที่ไม่นึกว่า…ผม…มาคิดอะไรแบบนี้…แต่ว่าผมมีความรู้สึกที่ชอบพี่ไปแล้ว และผมเองก็อยากจะคบกับพี่ในฐานะคนรัก..ขอเพียงแค่พี่ให้คำตอบผม เลือกตอบผมมาว่า…พี่จะคบกับผม หรือ ไม่….”
รินเริ่มกังวลและลังเล…ไม่อยากจะเชื่อว่าถ้าเกิดพวกเขาทั้งคู่ต่างมีฐานะเป็นคนรักแล้วจะเกิดอะไรขึ้น ยิ่งแถมเขาเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่แบบนี้มันไม่น่าแปลกรึยังไงกัน
“งั้นฉันขอเวลาไปคิดก่อน…”พอรินพูดจบก็รีบเดินออกจากห้องโดยไม่ให้คำตอบยูคิโอะ ตัวยูคิโอะเองก็เข้าใจว่าพี่นั้นอาจจะรังเกียจหรือไม่ก็ยังลังเลไม่รู้ว่าความรู้สึกของตัวเองนั้นมีให้แก่เขายังไงกันแน่…
“…เฮ้อ…จะทำยังไงต่อละ” ยูคิโอะเองก็คิดไว้แล้วว่าคำตอบที่ได้มาสัก 80% จะต้องเป็นปฎิเสธอย่างแน่นอนในเมื่อพวกเขาต่างเป็นพี่น้องท้องเดียวกันน เพศเดียวกัน เป็นไปได้ยากที่ความสัมพันธ์พี่น้องของทั้งคู่จะกลับตาลปัตรเป็นในฐานะคนรัก
‘แต่ไม่ว่ายังไง..ความรู้สึกนี่ผมก็ห้ามไม่ได้แล้วละ…’
[ที่สถาบันสัตยกางเขน]
บรรยากาศเวลาพักกลางวันของสถาบันนั้น นักเรียนส่วนมากต่างไปโรงอาหารเพื่อกินอาหารพักกลางวัน ซึ่งมันก็มีราคาแพงมาก แต่พวกเขาต่างเป็นนักเรียนที่มีฐานะดีย่อมไม่ขัดข้องอยู่แล้ว แต่ก็ยังมีชายหนุ่มตัวโตที่กำลังนั่งกินข้าวกล่องใต้ต้นไม้ที่ดูร่มรื่นที่สุดที่เขาเลือกสรรมา
นั้นก็คือ ‘โอคุมูระ ยูคิโอะ’ นั้นเอง
โดยตอนเช้านั้น รินเป็นฝ่ายออกจากบ้านก่อนยูคิโอะจะออกจากบ้านด้วยซ้ำ ซึ่งมันเป็นเรื่องที่น่าแปลกมากสำหรับคนขี้เซาแบบพี่ แถมยังเตรียมข้าวกล่องเอาไว้โดยไม่เขียนบอกกล่าวสักอย่าง ถ้ายูคิโอะคิดไม่ผิด รินจะต้องหลบหน้าตนเองอยู่อย่างแน่นอน
“เราคิดถูกที่ไปบอกขอคบพี่แล้วสินะ…” ยูคิโอะถอนหายใจกับตัวเอง การที่รินขอเวลาไปคิดนี่มันทำให้ตัวเขาลำบากใจขนาดนี้เลยหรือ…ถ้าเกิดว่ารินตอบตกลง..อันนี้เขาก็คงคิดได้ว่ามันเป็นแค่ฝันลมๆแล้งๆไปเท่านั้น ไม่มีทางที่จะเป็นจริงไปได้เสียหรอก
ขณะที่ยูคิโอะกำลังนั่งกินข้าวกล่องที่พี่ทำมาให้ด้วยความโดดเดี่ยว
“โอคุมูระคุง..พวกเราขอนั่งกินข้าวด้วยคนได้ไหมจ้ะ?” เสียงหวานแหลมที่คุ้นเคยดังจากด้านหลังยูคิโอะ อย่างที่คิดไว้เป็นนักเรียนสาวสามคนที่เป็นแฟนคลับยูคิโอะหนำซ้ำเคยเป็นคนที่สร้างปัญหาให้กับอุโคบาค(ปีศาจในห้องครัวตอน 6) อีกด้วย คราวนี้พวกเธอมาขอนั่งกินข้าวกับยูคิโอะ หวังจะสร้างความสัมพันธ์ให้ยูคิโอะหันมาสนใจพวกหล่อนบ้าง
โดยปกติแล้วยูคิโอะจะบอกปฎิเสธแล้วรีบหนีไป แต่ทว่า…
“ครับ…มานั่งกินด้วยกันก็ได้”
ยูคิโอะยอมให้พวกเธอมากินข้าวด้วยเพราะเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากอยู่แล้ว รึว่าเพราะพี่ชายตัวดีทำให้เขาอยากทำแบบนี้…
‘ถ้าเกิดเรามานั่งข้าวกับพวกผู้หญิงสามคนนี้..พี่จะคิดยังไง..อิจฉาผมหรืออิจฉาพวกเธอนะ….’
ยูคิโอะคิดในใจพร้อมกับคีบอาหารเข้าปากแต่ละคำช้าๆ
“เอ้า โอคุมูระคุง…อ้ามมม” หนึ่งในสามสาวคีบคร็อกเก้มาทางปากยูคิโอะ ซึ่งปกติยูคิโอะก็ไม่มีทางจะกินเด็ดขาดเพราะกลัวพวกหล่อนจะเข้าใจผิด แต่คราวนี้…
ยูคิโอะกินคร็อกเก้ที่ถูกหยิบยื่นเข้าปากโดยว่าง่ายและไม่มีคำพูดใดๆทั้งนั้น สาวผู้ป้อนคนนั้นถึงกับแทบจะละลายไปกับพื้นดินบริเวณนั้น
“กรี๊ด!!...โอคุมูระคุงกินอาหารที่ฉันทำ..แล้วก็ป้อนด้วย…อ๊า---- >///<”
“นี่หล่อน..!! เขาจะต้องกินของฉันด้วยยะ!!” อีกสาวคนหนึ่งยอมไม่ได้จึงป้อนอาหารที่ตนเองทำมากับมือด้วย ซึ่งยูคิโอะก็กินอีกแม้ว่าจะถูกป้อนมากี่ครั้งก็ตาม แต่ภายในใจนั้นเขากำลังรอใครสักคนว่าจะมาสนใจเขาที่กำลังทำแบบนี้อยู่รึไม่?
และแล้ว….
“เฮ้ย!! หยุดเดี๋ยวนี้นะเว้ย!!” เสียงกร้าวที่คุ้นเคยดังออกมา ทั้งยูคิโอะและสามสาวต่างตกใจกับเสียงที่เข้ามาห้ามนั้น เป็นรินนั้นเองที่เดินออกมาจากไหนก็ไม่รู้เข้ามาทางยูคิโอะ
“พี่…..” ยูคิโอะก็หวังว่าให้เป็นแบบที่เขาคิด
“ยูคิโอะ..แก.........ทำไมแกถึงได้เนื้อหอมแบบนี้วะ” รินเว้นคำพูดหลังชื่อของยูคิโอะไว้สักครู่ก่อนจะออกมาจนจบประโยคแต่มันดูไม่เป็นตามที่ยูคิโอะคาดไว้เลย ส่วนสามสาวต่างกลัวรินจนหนีกระจัดกระจายออกห่างไปลับตา
“ก็เพราะว่าผม..เนื้อหอมยังไงล่ะครับ..ไม่เหมือนพี่..” ยูคิโอะลองแหย่เข้าดูตามปกติที่เขาจะต้องแกล้งพี่
“หยุดพูดได้แล้ว!!” รินตะคอกใส่ยูคิโอะจบปุ้บก็ดึงเนกไทของยูคิโอะเต็มแรงให้ตัวของยูคิโอะย่อลงมาให้เสมอๆพอดีกับความสูงที่ไม่ค่อยมากนัก จากนั้นก็….
“พี่..จะทำอะ…อุ้บ…” ยูคิโอะที่ไม่รู้ว่าพี่ทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกันแน่ พร้อมกำลังจะทักท้วงถามแต่ก็ถูกปิดปากด้วยริมฝีปากบางของคนตัวเล็ก นี่มันเป็นเหนือความคาดหมาย…รึว่ารินกำลังหึงเขาจริงๆ
ซึ่งรินเองก็คงจะแอบมองยูคิโอะกับสามสาวห่างๆ..แล้วเกิดความรู้สึกหึง…แบบที่กำลังจูบเขาเพราะหึงแบบนี้น่ะเหรอ…!?
มาอัพแล้วค่า พอดีวันนี้ไรท์เตอร์ได้หยุดเรียนอ่านหนังสือสอบ ก็เลยแอบมาอัพสักหน่อยค่ะหวังว่าตอนนี้อาจจะถูกใจใครๆหลายๆคนนะคะ =//O///= ไม่น่าเชื่อว่ารินเราจะโมเอ้และซึนได้ขนาดนี้ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์นะคะใครที่กำลังสอบก็ขอให้สอบได้คะแนนดีๆ แล้วอย่าลืมอ่านหนังสือกันนะคะ
ความคิดเห็น