คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : EPISODE:10
EPISODE : 10
บรรยากาศห้องเรียนกวดวิชาเอกซ์โซซิสต์นั้นต่างเงียบงันและไม่มีผู้ใดที่คิดจะริ่เริ่มประโยคพูด นั้นก็เพราะพวกเขาได้มองสีหน้าคุณครูที่กำลังสอนก็ทำให้พวกนักเรียนอย่างเขาอดที่จะทำหน้าเครียดตามไม่ได้ โดยคุณครูที่กำลังสอนพวกเขาคือ ‘โอคุมูระ ยูคิโอะ’ ที่กำลังขีดเขียนชอล์กลงบนกระดานด้วยความรวดเร็วและดูเคร่งเครียดกว่าเดิมที่ผ่านๆมา ดูก็รู้ว่าต้องมีปัญหาอะไรสักอย่างแน่นอน
รินซึ่งนั่งแถวหน้านั้นต่างจดจ้องยูคิโอะไม่วางสายตา พลางกับนึกย้อนเหตุการณ์ที่สะเทือนจิตใจเขาเมื่อเช้าวันนี้…ยูคิโอะตัดสินใจตัดขาดกับเขา…และปัดข้าวกล่องที่เขาทำมาอย่างไม่ไยดี… เขาอยากรู้ว่าจริงๆยูคิโอะต้องการจะทำอะไรกันแน่..เขาไม่อาจจะล่วงรู้ได้เลย
‘ยูคิโอะ…แกเปลี่ยนไปจริงๆ…อย่างน้อยแกก็บอกฉันสิวะ..ว่าทำไมแกถึงต้องทำแบบนั้น’
ตลอดชั่วโมงรินนั้นแทบไม่ได้แตะหนังสือเลย มัวแต่จดจ้องมองยูคิโอะด้วยสายตาสงสัยและคิดว่าจะไปถามไถ่เรื่องนี้ให้เข้าใจที่สุด จนกระทั่งโอกาสนั้นมาถึง
“เอาล่ะครับ..ผมจะประกาศผลคะแนนสอบวิชานี้ บทที่สอง คะแนนเต็ม 100คะแนน ช่วยมารับใบคะแนนด้วยนะครับ”
ยูคิโอะเอาใบข้อสอบของนักเรียนที่สอบเมื่อคาบที่แล้วออกมาจากกระเป๋าทำงานของเขา ซึ่งกระดาษทั้งหมดก็ตรวจเสร็จเรียบร้อยแล้ว และเขาก็ประกาศชื่อเจ้าของใบและคะแนนที่ได้ ไปเรื่อยๆจนถึงริน
“โอคุมูระ ริน 10 คะแนน”
ยูคิโอะกล่าวจบด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนกับน้ำเสียงของเขาอีกด้วย ทุกคนต่างตกใจที่คะแนนของรินช่างเหมือนนรกก็ไม่ปานซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติไปแล้ว
รินลุกจากที่นั่งแล้วค่อยๆเดินมาดึงใบจากยูคิโอะแต่หากว่าเขาไม่กลับไปนั่งที่ หากแต่ว่าเขาดึงคอเสื้อยูคิโอะด้วยมือซ้าย ส่วนมือขวาเขากำหมัดแน่นพร้อมที่จะชกใส่คนตรงหน้าเขา
ทุกคนในห้องที่นอกเหนือจากแฝดโอคุมูระต่างอ้าปากด้วยความตกตะลึงในเหตุการณ์ พวกเขาต่างไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับความสัมพันธ์ทั้งสอง
“ยูคิโอะ…แกบอกมาสิวะ…ว่าแกทำไปเพื่ออะไรจริงๆ…แกบอกว่าทำเพื่อฉันและตัวเอง…แต่ทำแบบนี้แกไม่คิดว่ามันจะทำให้แกต้องเสียใจรึไง!!”
“ไม่….ผมไม่เสียใจ”
ยูคิโอะปั้นสีหน้านิ่งตอบ ทั้งๆที่เขาคิดจะตอบว่าเสียใจ แต่ว่าจิตใจของเขามันถูกควบคุมไม่ให้ทำตามใจพอรินเห็นแล้วก็เริ่มมีน้ำตาไหลออกมาด้วยความโกรธปนเปไปความเสียใจ โดยปกติแล้วยูคิโอะจะต้องเข้าไปขอโทษพี่อย่างรวดเร็วแต่คราวนี้ไม่ใช่…ราวกับว่าตัวตนเขาได้ตายจากใจไปแล้ว
“ฉันเป็นพี่แกนะเว้ย…แกไม่คิดจะพูดอะไรเลยเหรอไง!!”
รินตะคอกใส่ยูคิโอะเต็มเสียง แต่ทว่ายูคิโอะนั้นไม่มีท่าทีใดๆทั้งสิ้น
‘ผัวะ!!!!’
กำปั้นขวาของยูคิโอะชกเข้าไปที่ใบหน้ายูคิโอะเต็มแรง ดังนั้นแรงชกทำให้หน้ายูคิโอะหันไปทางซ้ายพร้อมๆกับความแรงของหมัดที่ทำให้แว่นของเขาหลุดออกจากใบหน้าและแตกละเอียดบนพื้น ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน ยูคิโอะค่อยๆเก็บแว่นที่แตกขึ้นมาใส่ในกระเป๋าเสื้อ ก่อนจะลุกตัวขึ้นยืนไปพร้อมๆกับปาดโลหิตเล็กน้อยที่มุมปากซ้ายของเขา
ยูคิโอะไม่ทำอะไรทั้งสิ้น เขายืนมองรินด้วยใบหน้านิ่งเฉย…ไม่มีความรู้สึกใดๆ…เขาทำเพื่อควบคุมตัวเองและไม่ให้เกินเลยกับพี่ไปมากกว่านี้
‘ผมบอกให้พี่เลิกยุ่งกับผมแล้วแท้ๆ…ทั้งๆที่ผมอุตส่าห์พูด แต่พี่ไม่ฟังอะไรเลยสักนิด’
‘คิดจะทำให้ผมทรมานตายรึยังไง…’
ยูคิโอะคิดในใจด้วยความเจ็บปวดไม่แพ้ใจแต่ความคิดนั้นอันอ่อนแอและอ่อนโยนนั้นถูกซ่อนด้วยใบหน้าราบเรียบแทนที่จะปลดปล่อยออกมา
‘กิ๋ง….ก่อง…ก๋อง…ก่อง’
อ๊อดโรงเรียนกวดวิชาดังขึ้น บ่งบอกว่าเป็นเวลาเลิกเรียนแล้วทั้งรินและยูคิโอะจึงกลับไปประจำตำแหน่งเดิมของตน ยูคิโอะนั้นค่อยๆเก็บอุปกรณ์ใส่กระเป๋าถือขนาดใหญ่และพูดกับทุกคนเหมือนปกติ
“วันนี้พอแค่นี้ก่อนละกันนะครับ…อย่าลืมไปอ่านหนังสือมานะครับ..งั้นผมไปก่อนละ”
ยูคิโอะพูดจบประโยคเขาก็เดินออกจากห้องด้วยความเงียบสงบ รินเองนั้นก็ไม่อยากจะพูดคำใดๆ ชิเอมิที่ห่วงทั้งคู่จึงถามริน
“ระ…ริน…กับ…ยูคิจังเกิดอะไรขึ้นยังงั้นเหรอ?”
ชิเอมิถามด้วยน้ำเสียงสั่นเทา เธอเองทั้งกลัวและตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่ จึงอยากรู้ให้ชัดเจนเลยถามรินที่กำลังทำหน้าตาทมึงตึง
“เห๊อะ!! ปล่อยๆมันไปเถอะ ชิเอมิ อย่างมันน่ะ..กำลังตัดขาดพี่น้องกับฉันไง”
“เห…ตัดขาดพี่น้อง” ชิเอมิได้ยินก็ถึงกับแทบลมจับ ไม่อยากจะเชื่อว่าแฝดพี่น้องคู่นี้จะเกิดเรื่องกันถึงขนาดคิดตัดพี่น้อง ซึ่งตัวยูคิโอะเองก็เป็นฝ่ายเริ่มต้นก่อน ทำให้เธอไม่อยากจะนึกเลยว่ายูคิโอะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร ทั้งๆที่เขาออกจะรักพี่ชายและครอบครัวมากแค่ไหน
“ไม่หรอก…ยูคิจังไม่มีทางทิ้งรินอย่างแน่นอน” ชิเอมิคิดว่ายูคิโอะไม่มีทางที่จะตัดขาดกับพี่แท้ๆของตัวเองได้ เพราะเธอเองก็รู้จักกับยูคิโอะมาได้นานและคิดว่ายูคิโอะไม่ใช่คนที่จะทำตัวแบบนั้น
“ทำไมเธอถึงคิดแบบนั้นล่ะ ชิเอมิ?”รินถามด้วยความงุนงง
“ก็พวกเธอทั้งสองน่ะ รักกันออกนี่นา…ฉันคิดว่าพวกเธอจะต้องกลับมาคืนดีกันได้แน่นอนว่าไหมจ้ะ นีซัง” ชิเอมิยิ้มให้กำลังใจรินพร้อมกับถามภูตประจำตัวของเธอที่เกาะบนไหล่
“นี!!---“
ภูตินั้นตอบรับชิเอมิด้วยใบหน้ายิ้มแย้มด้วยเช่นกัน มีเพียงอิซุโมะที่นั่งหลังห้องและเริ่มรู้สึกไม่เหมือนกับคนอื่นๆ
“นี่มันบ้าอะไรกัน….”
[หอพักของแฝดโอคุมูระ]
รินกลับมายังหอพักและไม่อยากจะเผชิญหน้ากับยูคิโอะเท่าไหร่ เพราะเขาเพิ่งไปมีเรื่องกันเมื่อครู่ แต่ดูเหมือนว่ายูคิโอะยังไม่มาที่หอพักเลย ถ้าไม่คิดจะออกไปจากที่นี่ก็คงไปทำภารกิจล่ะมั้ง
“นี่มันบ้าอะไรวะเนี่ย…” รินค่อยๆนอนแผ่หลาลงบนเตียงของตัวเอง แล้วค่อยๆคิดดูว่าอะไรกันแน่ทีทำให้ยูคิโอะเปลี่ยนไปราวกับคนละคน
“ยูคิโอะ..แกคงจะไม่คิดจะตัดขาดครอบครัวกับฉันใช่ไหม…”
รินลองปลดปล่อยดู ถ้าหากว่าเขาเสียยูคิโอะไปก็เหมือนกับเขาเป็นคนที่โดดเดี่ยวอีกแล้ว เหมือนตอนเด็กๆ ทุกอย่างเขาก็มีความทรงจำที่ดีกับยูคิโอะมาตลอด
‘พี่ฮะ…อ่านหนังสือด้วยกันไหม…’ เป็นภาพของยูคิโอะตอนเด็กๆที่ได้หนังสือแพทย์ซึ่งมันเกินตัวแต่ยูคิโอะก็ชอบที่จะอ่านและสืบค้นมัน แต่ดูเหมือนว่ารินตอนเด็กไม่สนอะไรพวกนี้เลยแม้แต่นิดเดียว
‘ไม่เอาหรอก…มันเข้าใจจะตายไป แต่ว่ายูคิโอะ…สุดยอดไปเลยนะเข้าใจสิ่งแบบนี้แล้วนายจะเป็นแพทย์สินะ สู้ๆเข้านะ’ รินในตอนเด็กเป็นกำลังใจให้กับยูคิโอะพร้อมๆกับรอยยิ้มที่เป็นกำลังใจให้กับอีกคนได้เป็นอย่างดี
‘ขอบคุณนะฮะ พี่’ ยูคิโอะเมื่อได้รับแรงใจจากพี่ก็ทำให้ตัวเขามุ่งหวังที่จะเป็นดังฝันมากขึ้นไปอีก…
“ฮึก….ทำไม…แกถึงได้เปลี่ยนไปนะยูคิโอะ…” รินเลิกคิดถึงอดีตในวัยเยาว์แล้วเอามือมาปิดใบหน้าตัวเอง เขาไม่อยากร้องไห้ ไม่อยากอ่อนแอแบบนี้ แต่มันก็อดทนไม่ได้ เขาไม่อยากเสียน้องชายไป ไม่อยากอยู่ตัวคนเดียว ไม่อยากให้คนอื่นต้องมาเกลียดชังเขาแม้กระทั่งน้องชายตัวเอง เขาสูญเสียพ่อไปแล้วจากนั้นเขาต้องมาสูญเสียน้องชายแท้ๆอีกรึยังไงกัน….เรื่องแบบนั้นมันทำให้เขาเจ็บปวด…
ดราม่ายกสอง วู้วๆ ขอบคุณที่มาติดตามกันนะคะ สำหรับเรื่องนี้ดราม่าไม่นานหรอกค่ะเดียวๆทั้งคู่ก็กลับมาคืนดีกันค่ะ วันนี้ตอนที่ 13 ออกมาแล้วนะเจ้าค่ะ เปลี่ยนเพลง OP กับ ED เพราะมากเลยค่ะ ><ลองไปหามาดูกันนะครับ และสุดท้ายขอขอบคุณรีดเดอร์ผู้น่ารักทุกคนนะคะ พอเห็นคอมเมนท์ขึ้นตลอดมีกำลังใจในการอัพมากมาย จะพยายามอัพให้เร็วที่สุดเลยล่ะค่ะ!
ความคิดเห็น