คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : EPISODE:9
Episode : 9
ชายหนุ่มคนน้องได้ตื่นในยามเช้าตรู่….เขาลุกขึ้นมาอาบน้ำและแต่งตัวไปเรียนอย่างเงียบๆ โดยปกติแล้วเขาจะต้องปลุกพี่ชายของตัวเองให้ตื่นขึ้นแต่หากว่า..เขากำลังพยายามควบคุมตัวเองให้ได้ แม้ว่ามันจะยากเย็นก็ตาม หากว่าเขามัวแต่ยุ่งกับพี่ สักวันใดวันหนึ่งเขาอาจจะทำล่วงเกินกับพี่ไปก็ได้
‘อย่างแรก เราจะต้องควบคุมตัวเองให้ได้…’ ยูคิโอะเดินเข้าไปในห้องเรียนประจำชั้นของตนพลางคิดในใจไปด้วย เขาจะพยายามไม่สนใจเหมือนพี่ให้เหมือนแต่ก่อน วิธีนี้อาจจะช่วยให้เขาสามารถลืมรู้สึกคำว่ารักกับพี่แท้ๆของตัวเองก็เป็นได้
“โอคุมูระคุง….อรุณสวัสดิ์!” จู่ๆ ยูคิโอะที่กำลังเดินเข้าไปในห้องเขาก็ถูกหญิงสาวร่วมห้องด้วยกันทักทายด้วยใบหน้าแจ่มใส เธอคนนี้เองก็ดูเหมือนจะเป็นมิตรและนิสัยดีพอสมควร ยูคิโอะเห็นว่าเธอทักจึงยิ้มรับและทักตอบเป็นมารยาท
“อรุณสวัสดิ์ครับ มาโยอิซัง”
“โอคุมูระคุงเหมือนมีเรื่องกังวลสักอย่างเลยนะ” หญิงสาวเริ่มฉุดคิดเมื่อมองจากใบหน้าของยูคิโอะที่ดูตึงเครียดและไม่เหมือนปกติที่จะต้องไม่ทำสีหน้าใดๆ
“จะ…จริงเหรอครับ…ผมดูออกง่ายแบบนั้นเลยเหรอครับ?” ยูคิโอะเองตกใจที่ตัวเองแสดงออกทางสีหน้าได้มากถึงขนาดนั้น
“ใช่….”
“ถ้างั้นผมขอตัวไปนั่งที่ผมก่อนนะครับ” ยูคิโอะกลัวว่าหญิงสาวจะถามต่อไป เขาจึงรีบไปนั่งที่โต๊ะเรียนของตนโดยที่ไม่ยอมเปิดปากพูดกับใคร หากว่ามีใครได้รู้ว่าเขามีความรู้สึกที่แปลกประหลาดกับพี่ตัวเองเขาจะต้องถูกเกลียดชังอย่างแน่นอน
[สองชั่วโมงต่อมา]
ในคาบเรียนสุดท้ายของช่วงเช้า ยูคิโอะนั้นยังใช้สายตามองไปที่กระดานที่คุณครูกำลังชี้และมือเองก็จดเล็คเชอร์ด้วยความรวดเร็วดุจสายฟ้า ไม่ว่าเขาจะตั้งใจเรียนหรือพยายามลืมเรื่องรินแล้ว แต่เขาก็ไม่เคยที่จะสลัดความคิดนี้ออกจากหัวให้ได้สักที
‘ทำไม…เราถึงเรียนไม่รู้เรื่อง…เพราะว่าเรามัวแต่คิดเรื่องของพี่ยังงั้นหรอกเหรอ’
‘พี่มีอิทธิพลต่อความรู้สึกเรามากเลยสินะ’
ขณะที่ยูคิโอะกำลังจดเล็คเชอร์และนั่งคิดในใจไปด้วย ทุกสิ่งทุกอย่างก็ต่างหันไปมองที่ทางประตูว่ามีอะไรบางอย่างกำลังมาด้วยความกระเสือกกระสน
‘ตุ้บ!! ตุ้บ!! ตุ้บ!!’
เสียงวิ่งด้วยความรวดเร็วค่อยๆดังและติดต่อกันมาทางห้องประจำของยูคิโอะ ก่อนที่จะตามมาด้วยเสียงตระโกนและรูปลักษณ์ของผู้ที่มาเยือน
“ยูคิโอ้!!!! แกลืมข้าวกล่องไว้ที่บ้าน…แล้ว…ฉันจะไม่ให้อภัยแกที่ไม่ปลุกฉัน!! แฮ่ก…แฮ่ก!!”
‘โอคุมูระ ริน’ พี่ชายของยูคิโอะนั้นเองที่มาเยือนพร้อมกับข้าวกล่องของยูคิโอะ
ทุกคนในห้องต่างก็พูดคุยซุบซิบกันเกี่ยวกับชายหนุ่มที่บุกเข้ามาในห้องด้วยความที่ไม่เกรงกลัวว่าจะไปรบกวนใครบ้าง แม้กระทั่งอาจารย์ที่กำลังสอน
“นั้น พี่ชายของโอคุมูระคุงเหรอ…” ผู้หญิงบางคนซุบซิบกับเพื่อนอีกคนหนึ่งด้วยท่าทีกลัวรินสุดขีด ยูคิโอะเองไม่อยากจะแอบฟังแต่ทว่าเสียงนั้นลอยเข้ามากระทบในหูเขาเอง
“น่ากลัวเนอะ...ต่างจากยูคิโอะลิบลับเลย”
‘ครืดดด...!!!’ ยูคิโอะลุกจากโต๊ะเรียนเสียงดัง ทำให้คนอื่นหันไปมองเป็นสายตาเดียวกัน ยูคิโอะแสดงสีหน้าให้เรียบนิ่งที่สุด
‘พี่...อย่าทำแบบนี้สิครับ...ผมตั้งใจจะควบคุมตัวเองแล้ว’
ยูคิโอะก้าวเดินไปเรื่อยๆจนหยุดที่ตรงหน้ารินด้วยความเงียบงัน ทุกคนเองก็ต่างไม่พูดอะไรทั้งนั้น
“แกลืมข้าวไว้ที่หอพักน่ะ....”
“พี่ครับ...พอเถอะครับ...” ยูคิโอะตั้งใจว่าเขาจะควบคุมตัวเองและควบคุมพี่ แต่คิดว่าวิธีนี้คงจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะระงับความต้องการของตัวเองได้
“แกหมายความว่าอะไร…” รินไม่เข้าใจที่ยูคิโอะพูด เห็นทีว่าเรื่องแบบนี้จะให้คนอื่นรู้ไม่ได้ ยูคิโอะจึงดึงมือรินออกไปจากห้องและพาไปคุยบนดาดฟ้าของสถาบัน
“ปละ..ปล่อย..แกจะทำอะไรยูคิโอะ เป็นบ้าอะไรของแก?” เมื่อรินถูกพามายังดาดฟ้าและมือถูกปล่อยเป็นอิสระ เขาก็รีบชิงถามก่อนที่ยูคิโอะจะได้บอกอะไรที่คิดว่ามันต้องทำให้เขาเสียความรู้สึกอย่างแน่นอน
“เพื่อความปลอดภัยของตัวพี่ และผมจะที่ได้ควบคุมตัวเอง...ผมจะทำเหมือนผมไม่รู้จักพี่...พี่เองก็ต้องทำเหมือนผมด้วยละ ที่เหมือนว่าเราไม่รู้จักกัน ไม่ว่าจะที่ไหน สถาบันหรือหอก็ตาม....ฉะนั้น..ผมเตือนแล้ว ผมไปละ” ยูคิโอะชี้แจงจบ เขาก็เดินจากรินแต่รินนั้นก็ฉุดแขนยูคิโอะไว้
“ยูคิโอะ...!! ช่วยอธิบายให้เข้าใจหน่อยทำไม..!! ทำไมแกถึงต้องทำแบบนั้น…ทั้งๆที่เราเป็นพี่น้องกันนะเว้ย!!”
“ก็ผมบอกพี่ไปแล้ว....ที่สำคัญหากว่าผมยังยุ่งกับพี่ไปมากกว่านี้...เราทั้งสองคงไม่ได้เป็นพี่น้องกันอีกอย่างแน่นอน” ยูคิโอะบอกเหตุผลให้พี่ตัวเองฟังแล้วเขาก็กำลังจะเดินออกจากดาดฟ้าไปอย่างเงียบเชียบ
‘ผมขอโทษนะครับ...พี่...แต่ผมต้องทำ’
“แล้วข้าวล่ะ....แกลืมไม่ใช่เหรอ...!!” รินรีบวิ่งไปตัดหน้ายูคิโอะไว้ก่อนและยื่นข้าวกล่องที่ยูคิโอะจงใจไม่เอาไปโรงเรียนให้กับยูคิโอะ พร้อมกับสีหน้าเสียใจสุดขีด ตัวรินนั้นยังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับยูคิโอะ ทำไมยูคิโอะถึงต้องหนีห่างเขาแบบนั้น เขาเจ็บปวด...ราวกับกระจกที่แตกเป็นเสี่ยงๆ
‘ผลั๊ก!!!’
มือหนายูคิโอะปัดข้าวกล่องของรินอย่างไม่ใยดี ข้าวกล่องที่รินทำขึ้นมา...เพื่อยูคิโอะน้องรัก...ตกลงบนพื้นพร้อมกับเม็ดข้าวและเนื้อหกหล่นออกมาด้วยสภาพที่ไม่สามารถจะเก็บกินได้อีก
ยูคิโอะกล้ำกลืนฝืนใจทำและปั้นสีหน้าตาย จากนั้นเขาก็เดินลับออกไปจากดาดฟ้าและมุ่งไปเรียนหนังสือต่อ...
“ทำไม...ยูคิโอะ....เพราะอะไรแกถึงต้องทำบ้าๆแบบนี้...”
รินเก็บข้าวกล่องที่ถูกปัดทิ้งช้าๆพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลรินออกมาจากดวงตา
‘ทำไมเราถึงเจ็บปวดขนาดนี้....เพราะว่า...ยูคิโอะมันคิดจะตัดขาดกับเรายังงั้นเหรอ..หรือเพราะอะไร...ทำไมถึงได้เจ็บปวดทรมานแบบนี้กัน..ยูคิโอะ...แกตั้งใจจะทำอะไรกันแน่...’
โอ้วว...ดราม่าค่ะ ดราม่า ^__^ จะเป็นยังไงก็ต้องลุ้นต่อไปนะคะ และขอตอบคอมเมนท์ของคุณmore
นะคะ คือว่า...ขอบคุณที่ช่วยเสนอมานะคะ แต่ว่าต้องขออภัยเป็นอย่างสูงเลยนะคะ TT^TT ไรท์เตอร์เป็นคนที่ถนัดแต่งเฉพาะคู่เดียวน่ะค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ TT______TT
ความคิดเห็น