OneShot [เปรมวาด] จุดเปลี่ยน....

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สวัสดีทุกคนที่หลงเข้ามานะคะ วันนี้ขอนำเสนอ SF เปรมวาด เนื่องจากช่วงนี้เหงาๆ เหงามากโมเม้นไม่มีเลยแต่งเองซะเลย5555

หัวข้อที่แต่งวันนี้ก็คือ เมื่อพี่ว้ากเมา... ถามว่าพล็อตมาจากไหน ที่ออกมานี่คือหลุดจากพล็อตมากมาย พล็อตที่วางไว้จะเอาโรแมนติกดราม่าสุดๆ แต่แต่งไปแต่งมาก็ออกมางี้เลย โรแมนติกคอม 555555

ฝากติดตามเรื่องสั้นเรื่องนี้ด้วยนะคะ

เนื้อเรื่อง

"เดินดีๆดิวะพี่" เด็กปีหนึ่งตวัดเสียงเพราะกำลังอารมณ์ไม่ดี
ใช่สิจะให้นายวาดคนนี้อารมณ์ดีได้อย่างไร ไปร้องเพลงหาเงินค่าขนมใช้อยู่ที่ร้านเหล้าหลังมออยู่ดีๆ ก็มีภาระตัวใหญ่มาหล่นตุ้บใส่
"เฮ้ย วาด รู้จักไอ้เปรมใช่ไหม เรียนคณะเดียวกันนี่" พี่โจ้เจ้าของร้านถามผม
"รู้จักครับ มีอะไรเหรอพี่"
"มันเมาเละเลยว่ะ แล้วเสือกโวยวายอีก เอ็งช่วยไปส่งมันที่หอหน่อย ฝากด้วยนะ" ฝากฝังไอ้พี่เปรมไว้กับเขาเสร็จก็รีบเผ่นไปรับออเดอร์ลูกค้าต่อ
"อ้าวเห้ย พี่โจ้ โว๊ะ.. เอาก็เอาวะ"  จริงๆเขาเห็นกลุ่มพี่ว้ากตั้งแต่เข้ามาสังสรรค์ในร้านแล้ว ผงกศีรษะทักทายไปตอนอยู่บนเวที พอหันมาอีกทีก็เหลือพี่เปรมอยู่คนเดียวแล้ว เพิ่มเติมคือพอเพื่อนไม่อยู่ก็ดันซดแหลกเหมือนพรุ่งนี้โลกจะแตกอย่างนั้น สุดท้ายก็เมาเละกลายมาเป็นภาระให้เขาแบกอยู่นี่แหละ

"แม่ง ผู้หญิงแม่งเหี้ย มีคนอื่นก็บอกมีคนอื่นดิวะ มาบอกว่าไม่รักกันแล้ว"
"ทำไมฟ้าทำกับพี่แบบนี้ พี่ไม่ดีตรงไหน"
ประโยคข้างต้นเป็นเพียงตัวอย่างประโยคเท่านั้นที่ภาระของเขาพล่ามบ่นมาตลอดทาง
ตกลงที่เมาเละกลายเป็นภาระของชาวบ้านนี่คือถูกแฟนทิ้งว่างั้น
หลังจากแบกลากกันมาสักพักก็ถึงหน้าห้องพี่เปรมจนได้
"พี่เปรม.. ไอ้พี่เปรม กุญแจห้องอยู่ไหน"
"น้องฟ้าใจร้ายยยยยย"
"โว้ยยยย กุญแจโว้ยยยยยย" เด็กปีหนึ่งเริ่มหมดความอดทน ควานหากุญแจในกระเป๋ากางเกงของพี่ว้าก
"ฮ่าๆๆ คิกๆ จั๊กจี้"

ก่อนที่เจ้าปีหนึ่งคิ้วขมวดจะโยนคนโตกว่าทิ้งไว้กลางทางเดิน กุญแจห้องน้อยๆก็เลิกซ่อนตัว วาดรีบไขกุญแจห้องพี่ว้าก ลากร่างพี่ว้ากมาโยนไว้ที่เตียง
"โว้ยยย ถึงซะที หนักชิบหาย แดกอะไรเข้าไปวะ"
"น้องฟ้าจ๋าาา อย่าทิ้งพี่ไป"
วาดมองเปรมด้วยความสมเพศ เห็นใจอยู่หรอกนะที่อกหักมา แต่ก็รำคาญคนเมาขี้โวยวาย แม่งจะว้ากหรือจะเมาก็ขี้โวยวายเสียงดัง
แต่ก็ด้วยเพราะความสมเพศนั่นแหละ เลยเดินไปรื้อตู้เสื้อผ้าเพื่อหาผ้าขนหนูมาเช็ดตัวให้คนเมา

"พี่เปรม ลุกมานั่งก่อน" ว่าแล้วพยุงพี่ว้ากขึ้นนั่ง
แต่คนเมาไม่ได้ให้ความร่วมมือแล้วยังดึงเขาเข้าไปกอดแล้วก็พร่ำเพ้อต่อ
"ฟ้าจ๋าาาา"
"ไอ้พี่เปรมปล่อยกู กูไม่ใช่น้องฟ้าของมึงงงงง"
วาดพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอด ทำไมคนเมามันแรงเยอะจังวะ
"ฟ้า พี่รักฟ้านะ" พูดจบก็กดจูบลงมาทันที
"อื้ออออ"
คนโดนจูบช็อกไปชั่วขณะ พอตั้งสติได้วาดก็ฮึดสุดแรงผลักร่างพี่ว้ากออก แล้วเอาหลังมือถูริมฝีปากอย่างแรง ใบหน้าแดงก่ำ รีบผุดลุกหนีออกจากห้องพี่ว้ากทันที เสียงปิดประตูห้องดังสนั่น

หลังจากเดินกลับห้องตัวเองที่อยู่หอเดียวกันแต่คนละชั้น ร่างโปร่งของเด็กปีหนึ่งที่กำลังอารมณ์ไม่คงที่ล้มลงนอนบนเตียง แล้วคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ที่โดนจูบ หน้าก็แดงขึ้นมาอีก
"ไอ้เหี้ยพี่เปรม แม่งอยากตายเหรอวะ"

"โว้ยยยย..ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิดไปอาบน้ำดีกว่า"
คว้าผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างหงุดหงิด

 โดยที่ไม่รู้เลยอีกฝ่ายนอนหลับฝันดีไปแล้ว ฝันว่ามีนางฟ้าคนสวยมาจูบปลอบใจ

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"หวัดดีครับพี่โจ้ วันนั้นผมขอโทษนะที่ทำให้ลำบาก"
"เออๆ กูไม่ได้ลำบากอะไรหรอก ไอ้วาดโน่นลากมึงไปส่งถึงหอแหนะ"
"ห๊ะ ไอ้วาดเนี่ยนะพี่"
"เออดิ มึงอย่าลืมขอบใจน้องมันด้วยล้ะ"

หลังจากแยกกับพี่โจ้แล้ว เปรมก็นั่งปะติดปะต่อเรื่องราวดู พร้อมยกยิ้มมุมปาก เมื่อแน่ใจแล้วว่านางฟ้าคืนนั้นเป็นใคร
"แล้วเจอกันนะ น้องวาด"

---The End---

จบปลายเปิดนี่แหละของชอบของเรา55555 ให้จินตนาการต่อกันเอง
ดีใจที่ทุกคนเข้ามาอ่านนะ ขอให้มีความสุขกับฟิคสั้นเรื่องนี้นะคะ
ไว้มาคุยกันได้นะที่ทวิตเตอร์ @MoOK2i11a

ปล. เข้ามาแก้คำผิดจ้าาาา ฝากเม้นท์ให้เราหน่อยนะ