Soul Mate..รักสุดต๊อง บ๊องยกกำลัง2 : Super Junior_Yaoi_KiHae

ลำดับตอนที่ #11 : Chapter9 : Soul Mate..รักสุดต๊อง บ๊องยกกำลัง2

Chapter9 : Soul Mate..รักสุดต๊อง บ๊องยกกำลัง2







Kibum talk :





                                 วันนี้แล้วซินะที่จะกำหนดชะตาชีวิตของผม แง๊งงงงงงงงงง!!~ แม่จ๋าช่วยบอมมี่ด้วย เห้อ~ แล้วจะเอายังไงกับชีวิตดีว่ะเนี่ย ตอนนี้ผมออกมายืนตรงหน้าห้องยัยน่ารักแล้ว จะเคาะ ไม่เคาะ เคาะ ไม่เคาะ เอาไงดีว่ะ(แกไปเอาดอกกุหลาบมานั่งเด็ดตัดสินไหม) เออ เป็นความคิดที่ดี แต่จะไปหามาจากไหนเนี่ย(ชั้นประชดดด~) เฮ้ยๆ!!~ นั่นไอ้ฮยอคแจนี่หว่า มาพอดี ใช้มันให้เป็นประโยชน์ดีกว่า(ดูธาตแท้ของบอมมัน)

"อ้าว!!~ พี่คิบอมมาทำอะไรหน้าห้องพี่ด๊องอ่ะ" ชั่งเป็นไก่ที่แสนรู้มากเลย(ฮยอคมันไก่นะเฟ้ยไม่ใช่หมู)(หมาว้อยยย~ : คิบอม)

"อ่อ!!~ พอดีเมื่อวานเห็นเค้าโดนประตูหนีบ ก็เลยจะมาดูอาการหน่อยน่ะ"(แค่เห็นเองหรอบอม ไม่ใช่รึที่ทำให้ลูกด๊องโดนประตูหนีบอ่ะ)

"จริงหรอพี่~ งั้นรีบๆเข้าไปกันเหอะ " (เกินหน้าเกินตาไปแล้วไก่)






                                ตอนนี้ผมยืนรอคุณน้องไก่ยืนขันเรียกยัยน่ารักอยู่(โห~ นึกภาพออกเลย) เพียงครู่เดียวยัยน่ารักก็เดินมาเปิดประตูด้วยน่าตายิ้มแย้ม ต่างจากเมื่อวานนี้ลิบลับ(แหม~ ก็เค้าโดนประตูหนีบนิ ไม่ได้ไปเที่ยวสวนสยาม จะได้มานั่งยิ้มอ่ะ) แต่พอสายตาของเค้ามาเจอกับใบหน้าอันหล่อเหลาของผม(เหมือนวอนเป๊ะ แกกลัวเค้าไม่รู้รึไงว่าแกหล่ออ่ะ) กลับทำเจอใบหน้าอันเฉยชา(สมน้ำหน้า) แง๊งงงงงงงงง~~~ เค้ายังไม่หายโหรธผมใช่ไหมอ่ะ ทำยังไงดี ไรเตอร์ช่วยคิดมั่งดิ(ชิ!!~ ชั้นอยู่ฝั่งหมวยย่ะ) ง่า~ งั้นๆ คนอ่านก็ได้ ช่วยบอมมี่ด้วยนะคร้าบ(ส่งความคิดเห็นของท่านมาได้ที่ 1900 900 XXX กด1 ชั่งหัวแกสิทำด๊องเสียใจ กด2 ไอคิวแกตั้งสูงทำไมไม่รู้จักคิดเอง กด3 เลือกข้อ1กับ2 กด4 ฝากข้อความของตัวเองไว้ที่เม้นเลยจ๊ะ 555+) อ๊ากกก~ ดูดิยัยน่ารักพาไอ้ไก่เดินเข้าห้องไปเฉยเลย ไม่แม้แต่ชายตาแลผมซักนิดอ่ะ

"ฮยอค ทานเหมือนเดิมแล้วกันนะ" ดูๆดูยิ้มให้ไอ้ไก่ ชิ~ เห็นชั้นเป็นสากกระเบือรึไง?(ช่าย~~~)

"ขอบคุณคร้าบพี่ด๊อง" ดูไอ้ไก่มันยื่นมือไปรับจาน ทำไมต้องจับมือกันด้วยเล่า โมโหแล้วนะเฟ้ย(- -*)

"พี่บอมทานด้วยกันไหมคร้าบ" ดูมานยื่นจานมาให้ผม แล้วยังจะเอาเหงือกบานๆของมันมาชี้หน้าผมอีก(เฮ้ย!!~ บอมแกไม่กลัวคลับไอ้ไก่ปารองเท้ามารึไง)

"ไม่เป็นไรหรอก พี่อิ่มแล้ว พี่แค่จะมาดูอาการยัย...เอ่อ ดงแฮน่ะ" เกือบหลุดไปแล้ว แค่นี้เค้าก็โกรธชั้นจะตายอยู่แล้ว แค่นี้ก็มีข้อหาเยอะอยู่แล้ว(แหมพูดอย่างกับเป็นโจร...โจรปล้นใจ)

"ลืมไปเลย พี่ดงแฮคร้าบนิ้วพี่อาการเป็นยังไงบ้งคร้าบ" โห~ ไอ้ไก่แกเห็นแก่กินจนลืมเลยหรอเนี่ย นี่น่ะหรอที่ชอบยัน่ารักอ่ะ(ไก่อ่ะของ...ไว้ลุ้นกันเอง)

"อ๋อ!!~ ไม่เป็นไรแล้วล่ะจ๊ะ" ยัยน่ารักพูดพร้อมกับชูนิ้วโป้งขึ้นมาให้ดู

"แล้วพี่ไปโดนอะไรมาหรอครับ" แล้วไอ้ไก่มันก็เดินไปแต๊ะอั๋งมือของยัยน่ารักด้วย อะไรว่ะ ที่ชั้นล่ะโดนนิดโดนหน่อยล่ะไม่ได้

"พอดีหมาแถวนี้มันมาเข้ามาในห้องน่ะ พี่ไม่ระวังเลยรีบปิดประตูไปหน่อย เลยหนีบนิ้วแบบนี้แหละ" ไอ้หมาแถวนี้ก็ใช้ไม่ได้เลยเนอะ (ที่เค้าพูดหมายถึงแกบอมเอ๋ย)

"โห~ พี่ครับนี่น่ะหรอไม่เป็นอะไร ดูดิเลือดออกด้วย แถมนิ้วยังบวมอีก แล้วอย่างนี้พี่จะพิมพ์นิยายยังล่ะครับ" เฮ้ย!!~ ทำไมอาการมันไม่เบาลงเลยอ่ะ

"ทำไมไม่ไปหาหมอล่ะ ดูสิอาการยังไม่ลดเลย" ทันทีที่ผมพูดออกไป(ออกแนวตะโกนมากกว่า) สายตาของยัยน่ารักกับไอ้ไก่ก็หันมามองหน้าผมทันที

"แล้วนายมาเกี่ยวอะไรด้วย กลับห้องนานไปเลย ไม่มีธุระอะไรแล้วนิ" ทำไมคำพูดชั่งขัดกับหน้าตาแบบนั้น แง๊งงงงงงง!!~ บอมจะไปฟ้องแม่(โอ๋ๆ ไม่ร้องนะลูก)

"เอ่อ...อืม งั้นผมขอตัวไปก่อนนะ ลาล่ะ" แล้วผมก็จำต้องถอยทัพกลับกรุงศรีอยุธยา หลังจากพ่ายแพ้ต่อไก่ (แกหลุดมาจากช่วงประวัติศาสตร์ไทยรึไงเนี่ย) โอ๊ย!!~ ที่เค้าทำแบบนี้ก็ต้องหมายความว่า เค้า...โกรธผมอ่าดิ ผมจะต้องง้อเค้าให้ได้ เอ๊ะ!!~ ว่าแต่...ทำไมผมต้องไปง้อเค้า(โง่อีกและแก) อ๋อ!!~ เพราะผมไปทำให้เค้าเจ็บนั่นเอง ฉลาด(น้อย)ชะมัดเลยเรา







To Be Con...