มหาวิบัติล้างเชื้อนรก

"เชื้อไวรัสหรือครับ"

"ครับ เชื้อไวรัสBSE เชื้อนี้จะไปทำลายระบบประสาทของสมองทำให้ลืมเรื่องทุกอย่างที่เคยทำ และยังมีผลอีกอย่างคือทำให้ผู้คนที่ได้รับเชื้อเกิดอาการบ้าคลั่งอย่างหนัก"เป็นคำพูดของ ดร.แอนดลิวจากกรมปศุสัตว์บันทึกข่าว

ในปี 2015 เกิดการแพร่กระจายของเชื้อBSE

ซึ่งกระจายไปทั่วโลกภายในเวลาเพียงหนึ่งอาทิตย์ ซึ่งทำให้ผู้คนเกิดอาการบ้าคลั่ง คนตายก็กลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้ง ซึ่งเป็นเรื่องที่ใครๆฟังก็จะตลกว่า เกิดขึ้นได้อย่างไรดูหนังซอมบี้มากไปหรือเปล่า ยกเว้นผมคนนึงที่ต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้  

ผมชื่อ ชอร์น นายตำรวจผู้มีชีวิตรอดมาจากเมืองโมรันโก ในวันที่เกิดเรื่องการแพร่กระจายเชื้อนั้น

ผมนั่งทำงานอยู่ใน สน. บังเอิญว่าเพื่อนผมที่เป็นตำรวจเกิดจับชายผู้นึงมา ได้คนนี้มีหน้าตาที่เปื้อนเลือด ซึ่งจากที่ได้ฟังเหตุการณ์ จึงได้ทราบว่าชายคนนี้มีอาการบ้าคลั่งแล้วไปทำร้ายชายเก็บขวดข้างถนนจนเสียชีวิต 

อ๊ากกกกกกก โอ๊ยยยยย

"เจ้านั่น มันต้องเพี้ยนแน่ๆ ดูสิ มันกัดแขนฉัน ขอผ้าหน่อยสิชอร์น"

"ฉันว่านายไปโรงพยาบาลดีกว่าน่ะ แขนนายทำไมมันถึงเน่าเละอย่างนี้ว่ะ เพื่อน"

หลังจากที่ชอร์นให้คำแนะนำกับนายตำรวจคนที่โดนกัด ในไม่ช้าเขาก็เดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานหวังจะอู้งานหงีบหลับซะหน่อย แต่ก้นยังไม่ทันถึงเก้าอี้เลย นายตำรวจคนนั้นก็ร้องด้วยความเจ็บปวดจนทุกคนตกใจกับเสียงที่ได้ยิน

อ๊ากกกก อ๊ากกกก

ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนนายตำรวจที่นั่งโต๊ะข้างๆกับเพื่อนคนนั้นจึงจะยืนมือไปแตะที่หน้าผากของเขา

ทันใดนั้นเพื่อนผมก็กัดที่แขนของนายตำรวจจนเลือดสาดกระเด็นไปทั่วร่างของเขา

"โอ๊ยยยยย คุณทำบ้าอะไรเนี่ย ว๊ากกกก"เสียงร้องอันเจ็บปวดรวดร้าว

"นายทำบ้าอะไรน่ะ หยุดน่ะ"

ทุกคนต่างวิ่งเข้าไปล้อมรอบกายเพื่อนของผมที่เกิดอาการบ้าคลั่งคนนั่น ในขณะที่นายตำรวจผู้นั่นที่โดนกัดก็นอนดิ้นทุนรทุรายอยู่ที่พื้นอย่างทรมาน

"จับเขาไว้ เร็วๆเข้า"

ใบหน้าอันน่าสยดสยองที่เปื้อนเลือดจนมองไม่เห็นแม้แต่สิวนั้นกำลังจ้องที่ขยั้มเหยื่อรายต่อไปอย่างโหดเหี้ยม ซึ่งทุกคนต่างก็จับนายตำรวจยึดติดไว้กับกำแพง

"ให้ตายเถอะ ชอร์น พวกผมสู้แรงเขาไม่ไหวแล้ว"

"มาฉันจับเขาเอง นายไปดูอาการเขาหน่อย"

หลังจากที่ได้ยินคำสั่งนั่นแล้ว เขาจึงปล่อยมือออกจากเพื่อนผมคนนั้น แล้วไปเช็คชีพจรนายตำรวจที่โดนกัด

"ชอร์น เขาตายแล้ว"ชายผู้นั่นพูดไปพร้อมกับนำมือมากุมที่ปากหยุดห้ามน้ำตาไม่ไหวโดนที่ไม่ทันระวังภัยที่กำลังคืบคานมาถึงตัวเอง

อ๊ากกกก กั๊บกรุ๊บ

เสียงคมเขี้ยวอันเล็มขมกำลังขยั้มแขนของชายผู้ที่คิดว่าเพื่อนของเค้านั่นได้ตายไปแล้วอย่างเอร็ดอร่อย

"ไหนนายบอกว่าเขาตายแล้วไง"

"ใช่ ฉันตรวจแล้ว ชีพจรเขาไม่เต้นแล้ว โอ๊ยยยย"

ชอร์นคิดในใจว่าควรจะทำไงดีกับสถานการณ์ตอนนี้ สถานการณ์ที่เพื่อนตัวเองกำลังโดนกัดทีละคนทีละคน จนเหลือบหันไปเห็นดาบเล่มนึงอยู่บนข้างกำแพงที่แขวนไว้ตกแต่ง

ชิ้งงงงง

ชอร์น ชักดาบอันเล็มคมเล่มนั้นฟันไปที่หัวของเพื่อนตัวเองที่เกิดอาการบ้าคลั่งคนนั้น พร้อมกับหันมาตัดแขนของเพื่อนอีกคนที่โดนกัด

"หยิบผ้ามาเร็ว เอาไฟแช็กมาด้วย อดทนไว้เพื่อน ฉันจะช่วยนายเอง ทำใจดีๆไว้"ชอร์นพูดไปพร่างกำแขนที่เลือดกำลังไหลออกมาไม่หยุด

หลังจากได้สิ่งที่ต้องการแล้ว ชอร์น จึงนำผ้ามาพันแขนเพื่อนที่ตัดไป พร่างฟังเสียงร้องอันเจ็บปวดของเพื่อน

"เอาผ้ามาพันที่ดาบแล้วหาน้ำมันราดที เร็วๆ"

ซุ๊บบบบบบ

ชอร์น จุดไฟไปบนดาบเล่นนั่นที่มีผ้าเปื้อนน้ำมันอยู่ รนไปที่แขนเพื่อนตัวเอง

"อ๊ากกกกก โอ๊ยยยยย"เสียงร้องอันทรมานดังก้องกังวานจนแสบแก้วหู

หลังจากที่ทำการปิดปากแผลได้แล้ว ชอร์น จึงแบกเพื่อนหวังจะออกไปข้างนอก ในขณะที่กำลังก้าวขาเดินไปที่ประตูนั่น

ตู้มมมมมมม

ประตูและหน้าต่างนั่นกลับระเบิดจนพัดร่างของทุกคนแยกไปคนละทิศละทาง เสียงระเบิดนั่นทำให้โต๊ะไม้ล้มมาทับที่ขาของชอร์นจนติดแง็กคลานไปข้างหน้าไม่ได้ 

"อ๊า ขาฉัน โอ๊ ซวยแล้ว"เสียงชอร์นพูดด้วยความตกใจ หลังจากที่เห็นร่างของเพื่อนตัวเองที่กำลังถูกไฟครอก กำลังคลานมาหาชอร์นอย่างช้าๆ

ตึงงงงง ตึงงง

ชอร์นพยายามจะดันโต๊ะออกไปจากขาให้ไวที่สุด เมื่อได้เห็นร่างเพื่อนตัวเองที่กำลังรุกไหม้ไปด้วยไฟ แต่กลับไม่ร้องซักคำ มีแต่จ้องจะมากัดกินชอร์นเหมือนกับเพื่อนๆทุกคนที่โดน

"อ๊ากกกก ออกไปสิโว้ย ออกไป ย๊ากกก"ชอร์นออกกำลังสุดแรงดันโต๊ะให้ออกไปจากขาของเขา ชอร์นดันโต๊ะไปเรื่อยๆ จนสามารถดันออกไปได้สำเร็จ แต่ก็ไม่ยังเดินไม่ได้ จึงพยายามคลานหนีไปที่ประตูหลัง สน. 

คลืดดดด คลืดดดด

ชอร์น พยายามลากตัวเองออกห่างจากเพื่อนที่กำลังบ้าคลั่งอย่างหนัก

"ฉันไม่ยอมกลายเป็นแบบพวกนายหรอกน่ะ ย๊ากกกก"

ปึ้งงงงง

เสียงประตูด้านหลังนั่นกระเด็นออกมาอย่างแรง แล้วก็มีชายร่างสูงใหญ่ ถือไม้เบสบอลวิ่งเข้ามาดึงแขนชอร์นไว้ พร้อมกับลากเขาออกไปที่ด้านนอก

"ลุกขึ้นมาเร็วๆ เราไม่มีเวลามากน่ะ"

ชายผู้นั่นยกชอร์นขึ้นไปบนไหล่แล้ววิ่งแบกเข้าออกไปจาก สน.วิ่งเข้าไปในป่าด้านหลังของเมือง สภาพเมืองที่ชอร์นเห็น ไม่ใช่เมืองที่เขาเคยอยู่อีกต่อไป มีผู้คนวิ่งหนีตายกันอย่างอลหม่านไฟที่รุกไหม้บ้านหลายหลังในเมือง ผู้คนที่กำลังกินคนกันเอง

หลังจากที่วิ่งมาได้ซักระยะนึง ชายผู้นั่นก็เกิดอาการเหนื่อยล้าจึงวางชอร์นลง พิงไว้ข้างหิน

"คุณเป็นใคร"เสียงชอร์นถามด้วยความสงสัย

"สวัสดี ผมชื่อ เอเลน ผมได้ยินเสียงคุณอยู่ใน สน.นั่นน่ะเลย ตัดสินใจวิ่งเข้าไปดูน่ะ"เอเลน ตอบเพื่อให้ ชอร์น หายสงสัย

"มันเกิดบ้าอะไรขึ้นน่ะ"

"เมื่อ 5 ชั่วโมงก่อน มีการประกาศออกมาทางทีวีว่า เชื้อไวรัสBSE ได้แพร่กระจายไปยัง วัว หมา สิ่งมีชีวิตต่างๆ ทำให้พวกที่ได้รับเชื้อโรคนั่นเกิดอาการบ้าคลั่งไล่กัดกินผู้อื่นอย่างไม่เลือกหน้า แถมคนที่โดนกัดก็จะกลายเป็นพวกมันด้วย"เอเลนพูดไป พร่างถอนหายใจด้วยความไม่สบายใจ