คนไทยหรือเปล่ากับร้านอาหารริมน้ำ

ข้อมูลเบื้องต้น

ในควันบุหรี่มีสารก่อมะเร็งไม่เพียงแต่คนสูบเท่านั้นที่ได้รับแต่คนรอบข้างที่ได้สูดควันบุหรี่เข้าไปก็จะไดรับสารพิษเหล่านั้นไปด้วย

ดังนั้นจึงมีการรณรงค์กระทั่งออกเป็นกฎหมายห้ามสูบบุหรี่ในที่สาธารณะ หากฝ่าฝืนมีโทษปรับไม่เกิน 2000 บาท

เนื้อเรื่อง

21.18น

1 สิงหาคม 2552

วันนี้น้องตั้งมีโอกาสได้เปลี่ยนบรรยากาศไปทานอาหารเย็นนอกบ้าน ที่ร้านอาหารริมแม่น้ำเจ้าพระยาที่มีชื่อเสียที่สุดร้านหนึ่งของจงหวัดพระนครศรีอยุธยา

ความสุขที่ได้รับประทานอาหารพร้อมหน้ากันของครอบครัวกลับถูกรบกวนด้วยคนเพียงไม่กี่คนที่ทำผิดกฎหมายโดยไม่มีจิตสำนึก

เนื่องจากเป็นร้านอาหารริมแม่น้ำจึงมีลมธรรมชาติพัดโชยตลอดเวลา ซึ่งถ้าไม่มีพวกไร้จิตสำนึกพวกนั้นบรรยากาศคงจะดีมาก

แต่เมื่อคนพวกนั้นนั่งสูบบุหรี่ บรรยากาศอันน่ารื่นรมกลับพังทลาย

น้องตั้งพยายามจะไม่สนใจ เพราะใครๆก็ไม่สนใจ แต่น้องตั้งก็ทนไม่ได้ น้องตั้งสงสัยมากว่า

“ทำไม่คนเกือบร้อยคน ต้องยอมให้คนเพียงสองสามคนมาสร้างความเดือดร้อนรำคาญให้โดยไม่มีใครลุกขึ้นมาทำออะไรซักอย่าง”

น้องตั้งคิดจะลุกไปต่อว่าแต่เห็นว่าควรให้ทางร้านเป็นฝ่ายจัดการดีกว่าจึงไปขอพบเจ้าของร้าน แต่พนักงานกลับบอกให้น้องตั้งย้ายโต๊ะ

“แล้วน้องตั้งทำผิดอะไรถึงต้องเป็นฝ่ายหนี แล้วที่นั่นร้านริมน้ำนะ จะให้น้องตั้งไปนั่งหลบอยู่ในหลืบได้ไง”

เมื่อไม่มีใครแก้ปัญหาให้ได้

“งั้นน้องตั้งลุยเอง”

น้องตั้งลุกขึ้นยืนแล้วตะโกนบอกกับทุกคนในร้านว่า ที่นี่เป็นเขตปลอดบุหรี่ให้เลิกสูบด้วย

ได้รับการตอบรับดีมากจากคนที่มียางอายอยู่บ้าง แต่...

มีโต๊ะหนึ่งยังคงสูบต่อ น้องตั้งกำลังคิดจะลุกไปโวยแต่น้องชายสุดที่รักชิงลุกไปซะก่อนแล้วสปีคอิงลิชไฟแลบ “อ้อเค้าเป็นคนต่างชาตินี่เอง

เรื่องราวควรจะจบลงแล้วแม้ว่าคนต่างชาติโต๊ะนั้นจะไม่เลิกสูบบุหรี่ก็ตาม

แต่น้องตั้งรับประทานไม่ลงแล้วพาทั้งบ้านเลิกกินหมด กับข้าวที่สั่งมาหกอย่างสั่งห่อกลับบ้านหมด

เรื่องควรจะจบใช่ม๊ะ แต่เปล่า คนต่างชาติคนนั้นเดินมาหาที่โต๊ะและพูดจาต่อว่าน้องชายสุดเลิฟของน้องตั้ง แล้วอย่างนี้จะยอมได้งัย

น้องตั้งโทรแจ้ง 191 เกือบสิบรอบจนอาหารที่ให้ห่อมาและเช็คบิลเสร็จแต่นั้องตั้งไม่ยอมแพ้

เราคนไทยเจ้าของประเทศจะปล่อยให้คนต่างชาตมาหยามได้ไง พวกมันบอกว่ามันเป็นลูกค้าของร้านเหมือนกันมันจะทำอะไรก็ได้

น้องตั้งให้พ่อขับรถไปสถานีตำรวจ ไปแจ้งความและขอให้ส่งสายตรวจไปที่ร้านด่วน

สายตรวจมาได้เร็วทันใจมากเสียแต่ว่ากลัวคนต่างชาติจนไม่กล้าพูดอะไรเลย

น้องตั้งพยายามบอกว่ามีคนที่พูดไทยได้ (ซึ่งน้องตั้งเพิ่งรู้ตอนเขาเดินมาต่อว่าที่โต๊ะแหละ)แต่ตำรวจก็ยังคงยืนดูปล่อยน้องตั้งกับน้องชายลุยเองและในที่สุดเจ้าของร้านที่น้องตั้งถามหาก็มาซะทีและออกโรงช่วยน้องตั้งต่อว่าพวกที่สูบบุหรี่ทันที

ไม่รู้เพราะทนไม่ได้ที่พวกนั้นก่อความรำคาญให้ลูกค้าคนอื่นหรือกลัวที่น้องตั้งประกาศจะเอาเรื่องเจ้าของร้านด้วยที่ปล่อยปละละเลยให้มีการสูบบุหรี่ในร้านซึ่งเป็นสถานที่สาธารณะตามกฎหมายต้องห้ามสูบบุหรี่

และเรื่องน่าสลดใจอีอย่างที่น้องตั้งได้พบเมื่อตามเจ้าหน้าที่ตำรวจไปที่ร้านนั้นอีครั้งคือ โต๊ะนั้นมีคนไทยอยู่ด้วย

ไอ้คนไม่รักชาติมันกลับพยายามเบี่ยงประเด็นว่าน้องชายของน้องตั้งทำไม่ถูกที่ไปโวยพวกเขา ตรงนี้แหละที่เจ้าของร้านออกมาช่วยโวยและยืนยันเรื่องการกระทำผิดกฎหมาย (ซึ่งตำรวจยังคงแค่ยืนดู)

คนพวกนั้นจึงขอเช็คบิลจะกลับ แต่มีหรือน้องตั้งจะยอม

น้องตั้งบอกตำรวจว่าจะต้องให้พวกนี้ไปเสียค่าปรับให้ได้เพราะทำผิดกฎหมาย

คุณตำรวจเพิ่งทำหน้าที่ได้ดีก็ตอนนี้เองที่ยืนกรานให้พวกนั้นไปโรงพัก แม้ไอ้คนที่ไม่สมควรเป็นคนไทยคนนั้นจะพยายามเข้าไปขอเจรจาแต่สุดท้าย คุณตำรวจก็ขี่มอเตอร์ไซสายตรวจตามประกบพาไปโรงพักจนได้

จากตอนแรกน้องตั้งโกรธคนต่างชาติที่ไม่เคารพกฎหมายไทย ถึงขนาดท้าให้พาตำรวจมา(ซึ่งน้องตั้งก็รับคำท้า)

ตอนหลังน้องตั้งทั้งโกรธทั้งเกลียดไอ้คนเสียชาติเกิด

มันบอกว่าไม่รู้ว่าที่ร้านนั้นห้ามสูบบุหรี่

มันเป็นคนไทยเสียชาติเกิดจริงๆน้องตั้งไม่ได้พูดเกินจริงเลย

มันไม่รู้ได้ไงว่าร้านอาหารเป็นสถานที่สาธารณะที่หลายหน่วยงานรณรงค์ไม่ให้สูบบุหรี่ จนกระทั่งออกเป็นกฎหมายมาหลายปีแล้ว

เมื่อน้องตั้งอยู่รอจนเห็นกับตาว่าคนทำผิดได้เสียค่าปรับ 200 บาทไปแล้ว

ไอ้ทุเรศคนเดิมมันยังคงยืนยันอีกว่ามันไม่ผิด มันไม่รู้จริงๆ โอ๊ย ! บี๊ดเลย ว่าจะไม่ใช้อารมณ์ เพราะตั้งแต่แรกน้องตั้งข่มเอาไว้ตลอด

แต่มันยืนยันว่ามันไม่รู้ในสิ่งที่คนทั้งประเทศรู้ แถมยังคุยว่ารู้จักตำรวจที่โรงพักหลายคน

น้องตั้งเลยต้องถามมันว่า “คุณต้องรู้ว่าเค้าห้ามสูบบุหรี่ และก็ต้องรู้ตั้งแต่ฉันตะโกนครั้งแรกแล้ว คุณปล่อยให้พวกนั้นทำผิดกฎหมายไทยโดยไม่ห้ามปราม คุณเป็นคนไทยรึเปล่า”

ขอฝากหน่อยนะ เพราะคนไทยเองก็ไม่เครรพกฎหมายเป็นตัวอย่างให้คนชาติอื่น คนอื่นเลยคิดว่าไม่เห็นจะแคร์

ส่วนคนที่ถูกละเมิดทำไมเราไม่ทวงสิทธิ์ของเรา เราควรมีอากาศดีๆให้หายใจไม่ใช่ปนเปื้อนสารก่อมะเร็ง

และน่าจะมีการแก้ไขกฎหมายให้เป็นคดีอาญาหนักๆหน่อย ไม่ใช่ปรับแค่ 200 บาท

ที่จริงมันควรเป็นคดีทำร้ายร่างกาย ถึงแม้ ณ ตอนนั้นจะไม่ได้เจ็บตัว แต่ความเสี่ยงในการเกิดมะเร็งก็สูงขึ้น ยังไม่นับการระคายเคืองทางเดินหายใจนะ

ทุกคนคิดว่างัย