คนนี้อ่ะ(มากกว่า)เพื่อน<นทแอป>

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

 Note

         "ติ๊ด  ติ๊ด  ติ๊ด"  โอ๊ย!!เสียงอะไรเนี่ย ใครมาตั้งนาฬิกาปลุกข้างๆหูฉัน เฮ้ย อะไรนะ เสียงนาฬิกาปลุกหรอตายหล่ะหว่า  ฉันลืมไปสนิทเลยว่าวันนี้เปิดเทอมวันแรก ฉันรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว เพราะตอนนี้เวลา 7:36 น. แล้วหน่ะสิ โรงเรียนของฉันเข้าเรียนตอน 8:20 น. ถ้าขืนไปสายวันแรกไม่ดีแน่ เดี๊ยวโดนหักคะแนนอีก

         "พ่อค่ะ แม่ค่ะ สวัสดีค่ะ นทไปโรงเรียนก่อนนะเดี๊ยวไม่ทัน"  ฉันรีบวิ่งลงมา เพื่อที่จะรีบไปที่รถมอไซค์คู่กายของฉัน
         
         "นทไม่กินข้าวก่อนเหรอลูก" แม่พูดขึ้น แต่ฉันคงไม่มีเวลามากพอหรอก สายแล้วๆ

          "ไม่กินค่ะแม่" ฉันหันมาตอบแม่แป๊ปนึง แล้วก็หันไปวิ่งต่อ
        
                   คิดแล้วฉันก็เจ็บใจตัวเองชะมัด กะว่าจะตื่นตั้งแต่ 6 โมง เพื่อไปโรงเรียนอย่างแจ่มใส แต่ที่ฉันอยากไปโรงเรียนหน่ะ ไม่ใช่เพราะฉันอยากไปเรียนหรอกแต่อยากไปเจอเพื่อนของฉันคนนึงเขามีนามว่า "แอปเปิ้ล" แค่ชื่อก็น่ากินแล้ว เอ้ย ไม่ใช่  ฉันแอบชอบเขามาตั้งแต่ ม.2  จนตอนนี้ขึ้น ม.6 แล้วฉันก็ยังไม่กล้าบอกเขาสักที แต่ที่ฉันไม่บอกก็เพราะว่าฉันกลัวเสียเพื่อนดีๆอย่างเธอไปมากกว่า แล้วฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาคิดยังไงกับฉัน เพื่อนดีๆเดี๊ยวนี้หาง่ายซะที่ไหน ฉันทั้งรัก ทั้งหวง ทั้งห่วง แต่เขาจะรับรู้บ้างไหมนะ

           "โหยยยยยยยย!!ไอ้นทเปิดเรียนวันแรกก็มาซะเช้าเชียว ไม่อยากจะเชื่อ" เสียงไอ้เนียร์เพื่อนในกลุ่มฉันคนนึงทักขึ้นมา กวนแต่เช้าเลยนะไอ้นี่ -*-
 
           "แน่นอน ฉันมาเช้าทุกวัน" ฉันตอบอย่างภาคภูมิ อย่างน้อยก็มาทันเข้าแถวหล่ะว่ะ เพราะเกือบทุกวันฉันเคยมาทันเกือบเข้าแถวซะที่ไหน ว่าแต่คนที่ฉันอยากเจออยู่ที่ไหนกันนะ เจอแต่ไอ้เนียร์กับไอ้พราวนั่งอยู่ข้างหน้า คนที่อยากเจอดันไม่เจอแต่ไอ้คนที่ไม่อยากเจอนี่เจอจัง 

           "ฮันแน่!!ชะเง้อหาใครอยู่อ๊ะป่าว" พราวถามฉันว่าแต่มันรู้ได้ไง ฉันยังไม่ได้ชะเง้อหาใครเลยนะ ก็แค่หันซ้ายที ขวาที เขย่งขาอีกทีก็เท่านั้นเอง ฉันชะเง้อเหรอก็ป่าวนี่

            "อะไรไอ้พราว อย่ามามั่ว ฉันไม่ได้ชะเง้อหาใครสักหน่อย" ฉันตอบเสียงปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ในใจฉันมันไม่ปกติเลยอ่ะตอนนี้ หยุดเต้นสักทีได้ไหมเดี๊ยวคนอื่นได้ยินหมด

            "แอปๆทางนี้ๆ" หะ อะไรนะ แอปเหรอ เมื่อกี้เสียงพราวเรียกแอปจริงๆใช่ไหม ฉันรับหันไปทางเข้าหน้าโรงเรียนทันที แอปจริงๆด้วยไม่ได้เจอตั้ง 2 เดือนกว่า สวยขึ้นกว่าเดิมอีกนะเนี่ย
           
            "ไหนบอกไม่ได้มองหาใครไง ฮ่าๆๆ" พราวกระซิบข้างหูฉันทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ทันที ไอ้พราวนะไอ้พราว ฝากไว้ก่อนเถอะ ลืมบอกอีกอย่งคนที่รู้ว่าฉันชอบแอปก็มีแต่จูเนียร์ ซิลวี่ และก็พราวนี่แหละ 

            "ทำไมวันนี้มาสายจัง" จูเนียร์ถามแอปทันทีที่เดินมานั่งที่โต๊ะมาหินประจำกลุ่มของพวกเรา

            "หรือเพราะไอ้นทมาเช้า แอปก็เลยมาสาย" แต่แอปยังไม่ทันจะตอบก็มีเสียงไอ้พราวขัดขึ้นมาซะก่อน แหม นั่งเฉยๆคงไม่มีใครว่าแกเป็นใบ้หรอกมั้งไอ้พราว

            "ฮ่าๆๆ ไม่ใช่หรอก พอดีวันนี้แอปตื่นสาย ก็เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ตี 1 แหน่ะ" แอปพูดจบก็หาวโชว์หนึ่งที

            "ทำไมนอนดึกหล่ะ" ฉันถามพร้อมทำหน้าตาซื่อๆ 

                         จริงๆที่แอปมาสายไม่ใช่เพราะใครหรอก ก็เมื่อวานฉันโทรไปหาแอปตอน 4 ทุ่มกะจะถามแค่ว่าพรุ่งนี้เอาอะไรไปบ้าง แต่มันก็ดันยาวมาถึงตี 1 ก็พอได้ยินเสียงแอปทีไร มันก็ไม่อยากวางหนิ ถ้าแอปไม่บอกว่าตี 1 แล้วคงคุยถึงเช้าแน่ๆ

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

อ่านแล้วช่วยเม้นต์หน่อยนะค่ะ 

1 เม้นต์ 2 เม้นต์ 3 เม้นต์.... จะเป็นกำลังใจได้ดีมากเลยทีเดียว