คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [[[+Chapter6+]]]
6(사랑… Love)
ฉันนั่งกินข้าวไม่สนใจใคร
ต่างคนต่างพากันเงียบไปหมด ซองวอนซื้อข้าวมานั่งข้าง ๆ ฉัน
แล้วยัยซูจองก็ตามมานั่งด้วยอีกคน นังหน้าด้านเอ๊ย
นี่หล่อนจะตามติดแฟนฉันมากไปแล้วนะ ฉันไม่มีทางปล่อยให้พวกเธออยู่กันสองคนหรอก
“ซูฮยอนเธอไม่ได้เอาปากมาด้วยเรอะ”
“ไม่เอามาด้วยแล้วฉันจะกินข้าวได้ไงยะ”
ฉันเริ่มกวนประสาทซองวอน
“ใครให้เธอขึ้นเสียงฮะ”
“ไม่มีใครใช้นายจะทำไม”
ซองวอนไม่พูดไรต่อ
ฉันจึงหันไปกินข้าวตามเดิม แล้วยัยซูจองที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็เริ่มออดอ้อนจนฉันแทบอ้วก
“ซองวอนนายกินนี่มั้ยอ่ะ”
“อะไรกันซูจองเธอไม่กินผักเหรอเนี่ย”
“ไม่อ่ะมันขม”
“ยัยเบ๊อะเธอโตแล้วนะ
กินผักซะมั่งเซ่!~”
เอ๊ะคำนี้มันคุ้น
ๆ แหะ
(ย้อนอดีต
ชินซูฮยอน สมัย 10 ขวบ)
“ซองวอนนายชอบกินผักเหรอ
อ่ะฉันให้นะ”
“ซูฮยอนเธอไม่กินมันเธอก็บอกฉันเหอะ”
“ก็มันไม่อร่อยนี่”
“ยัยเบ๊อะเธอน่ะโตแล้วนะ
กินผักซะมั่งดิ กินมันซะไม่งั้นฉันจะไม่เล่นกับเธออีก”
(จบการย้อนอดีตของซูฮยอน)
อ้อเมื่อก่อนนี้ซองวอนก็เคยพูดแบบนี้กับฉันเหมือนกันนี่
แต่เค้าก็บังคับให้ฉันกินมันจนหมด
ตั้งแต่นั้นมาฉันก็พยายามกินผักทุกชนิดเพราะไม่งั้นซองวอนจะไม่เล่นด้วย
คนอะไรใจร้ายชะมัด แต่ทีกับยัยนี่ทำไมถึงได้รับมากินหน้าตาเฉยแบบนี้ล่ะ
ไอ้คนลำเอียง
ฉันทนมอง
ทนฟังพวกเค้าสองคนออดอ้อนกันต่อไปไม่ไหวแล้ว
ฉันกระแทกช้อนลงกับจานข้าวจนจานข้าวแทบกระจาย
ปัง!!~~เคร้งงง
“ยัยบ้าเธอเป็นอะไรของเธออีกเนี่ย
ไม่เห็นเหรอว่าเค้ากำลังกินข้าวกันอยู่”
“เรื่องของฉันย่ะ”
“แล้วนั่นเธอจะไปไหน”
“กลับห้อง”
“อะไรกันเธออิ่มแล้วเหรอ
ไหนบอกว่าหิวไง”
“ฉันอิ่มขึ้นมากระทันหันน่ะ
จะอ้วก สงสัยว่าคงจะแพ้ท้อง”
พูดจบฉันก็รีบเดินออกไปทันที
ส่วนยัยซูจองดูจะตกใจไม่น้อยกับคำว่าแพ้ท้องของฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจเพราะเดินออกมาแล้ว
“อะ..เอ่องั้นเดี๋ยวฉันไปดูซูอยอนนะ
สงสัยจะแพ้ท้องจริง ๆ”
“ซูฮยอนนนน!~~~รอฉันด้วยย”
“.........(-_-'')........”ซองวอน
“.........(O_o'')........” คิยุน
ฉันเดินกลับมาที่ห้องเรียน
ตอนนี้ฉันไม่อาจจะกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกแล้วฉันรีบเดินมานั่งฟุ่บกับโต๊ะก่อนที่ใครจะเห็นน้ำตาฉัน
ฉันสะอื้นเบา ๆ แบบไม่ให้ใครได้ยิน แล้วชองอาก็ตามเข้ามาในห้อง เธอนั่งลงข้าง ๆ
ฉัน ก่อนจะเอามือของเธอลูบผมฉันเบา ๆ แต่ฉันอยากให้มือนี้เป็นมือของซองวอนจัง
“ซูฮยอนเธอไม่เป็นไรนะ”
“ไม่เป็นไรชองอา”
“ไม่เป็นไรแน่นะ
เธออยากให้ฉันไปจัดการกับยัยนั่นมั้ย”
“ไม่ต้องชองอา
เธอจะเดือดร้อนนะ”
“ไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย
เธอเป็นเพื่อนฉันนะ เห็นเธอเป็นแบบนี้ฉันก็เหนื่อยใจเหมือนกัน”
“ฮืออออ
ชองอา ขอบใจมากนะเธอเป็นเพื่อนที่ดีจริง ๆ ฮืออออออ” (T_T)
“อย่าร้องเซ่
เดี๋ยวตาเธอก็บวมอีกหรอก”
“จริงด้วยสิ”
ชองอาเอามือมาเช็ดน้ำตาให้ฉัน
แล้วเราก็กลับมาหัวเราะกันได้อีกเหมือนเดิมจนเลิกเรียน
ฉันกลับบ้านกับซองวอนตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซองวอนไม่พูดฉันก็ไม่พูด
มันก็ดีอยู่หรอกนะที่เค้าไม่ถามว่าเมื่อกลางวันฉันเป็นอะไร
แต่แบบนี้มันรู้สึกอึดอัดยังไงไม่รู้ สู้ให้ถามยังจะดีซะกว่า
ความคิดเห็น