คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [[[+Chapter5+]]]
5(사랑… Love)
“ฮือออออ
แงงงงง ซองวอนนนนนน”(T^T)
“เมื่อไหร่เธอจะเลิกร้องไห้ซะทีฮะ?”
(=_=)
“ฮึกก
ฉันขอโทษ ฉันเกือบทำตุ๊กตาที่นายให้หาย ฮืออออ”
“หายก็ไม่เป็นไรหรอกน่ะ
เดี๋ยวฉันซื้อให้ใหม่ก็ได้”
“ไม่ ๆ ๆ
ฮือออออ”
“เงียบร้องแล้วก็ไปนอนได้แล้ว
ดูสิเธอน่ะมอมแมมยิ่งกว่าหมาข้างถนนซะอีกนะตอนนี้น่ะ”
“ซองวอนนนน
ฮือออ นายว่าฉันแบบได้ไงเนี่ยยยย ฮืออออ”
ถึงฉันจะต่อว่าซองวอนไปแบบนั้น
แต่ก็ยอมทำตามที่เค้าบอก ฉันเอาหลังมือเช็ดน้ำตาจนหมดแล้วก็ลุกขึ้นไปล้างหน้า
แต่พอออกจากห้องน้ำ นายซองวอนตัวดีก็หายแว่บไปซะแล้ว อีตานี่มาไวไปไวจริง ๆ
ฉันพาร่างอันไร้เรี่ยวแรงของฉันออกมาเจอกับซองวอนที่หน้าบ้านเพื่อไปโรงเรียนเหมือนเคย
แต่วันนี้ฉันไม่อยาจะไปเลยให้ตายเหอะ เพราะลูกกะตาที่ปูดซะยิ่งกว่าปลาทองของฉัน
“ซูฮยอนดูลูกกะตาเธอเซ่
ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
“ซองวอนนายอย่าหัวเราะฉันนะ
ตาบ้า”
“แล้วใครใช้ให้เธอร้องไห้ไม่หยุดเล่า
ฮ่า ๆ ๆ ๆ“
“นี่ฉันบอกว่าไม่ให้หัวเราะไวเล่า”
“โทษ ๆ
ๆมันหยุดไม่ได้น่ะ ฮ่า ๆ ๆ”
ยังอีกไอ้บ้านี่บอกไม่ให้หัวเราะแล้วยังจะหัวเราะอยู่อีก
ถึงโรงเรียนซองวอนพาฉันมาที่ห้องพยาบาล แต่ก็ดันไม่มีใครอยู่สักคน
ซองวอนก็เลยต้องเอาน้ำแข็งมาประคบที่ตาฉันแทน โอยยยเย็นชะมัด
“ซูฮยอนเธออยู่เฉย
ๆ เซ่”
“ก็มันเย็นนี่”
“ก็ใครใช้ให้เธอตาปูดเป็นสัตว์ประหลาดมาแบบนี้เล่า”
“ชิ!~~”
ฉันไม่ผิดซะหน่อย
ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะนายต่างหากเล่าตางั่งลีซองวอน อีตาบ้าเอ๊ย
“ซองวอนเมื่อวานนายไปไหนมาเหรอ”
“ไปทำธุระให้แม่น่ะสิ
ถามทำไมเหรอ”
“ป่าวอ่ะก็แค่ถามเฉย
ๆ ไม่ได้รึไงเล่า”
“หุบปากของเธอไปซะ
แล้วก็อยู่นิ่ง ฉันประคบไม่ถนัด”
ปัง!~~
“ซูฮยอนเธอเป็นไรรึป่าวววว”
อ้ากกกกก
ลีชองอาใครใช้ให้เธอเข้ามาตอนนี้ยะ
“ชองอาฉันไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย”
“ของอาเธอมาก็ดีแล้ว
ทำให้ยัยนี่ตาหายบวมซะ”
“อ้าวซองวอนแล้วนายจะไปไหนอ่ะ”
“ฉันก็จะกลับไปที่ห้องน่ะสิถามได้
ไปนะ”
“อืมเดี๋ยวฉันจัดการให้เองไม่ต้องห่วง”
ชองอา
ปัง!~~
เมื่อซองวอนสั่งเสียกับชองอาเสร็จเค้าก็ไปทันที
ทิ้งให้ฉันอยู่กับยัยบ้าที่เข้ามาไม่ดูตาม้าตาเรือ ตามลำพัง ลีชองอายัยบ้า
ทำไมเธอชอบจะขัดจังหวะฉันทุกทีเลยห๊า!!~~
(พักกลางวัน)
“ชองอาเธอดูสิว่าตาฉันหายบวมรึยัง”
“ไหนดูสิ...อืม
ไม่อ่ะก็ยังเหมือนสัตว์ประหลาดอยู่เหมือนเดิม”
“หนอย ยัยบ้า
พูดไม่ได้ให้กำลังใจฉันสักนิด”
“ล้อเล่นน่า~~ มันไม่บวมแล้ว แต่ว่ายังแดงอยู่เลย”
“งั้นเหรอ
เฮ้อออ!~~~”
ฉันเดินมากินข้าวที่โรงอาหาร
พร้อมกับสภาพที่เหมือนกับกึ่งคนกึ่งสัตว์ประหลาด แล้วฉันก็เจอกับภาพบาดตาบาดใจ
ทำให้จี๊ด ชองซูจอง ยัยนั่นมันเสนอหน้ามาคุยกับซองวอน
โดยมีคิยุนยืนกันท่าอยู่ไม่ห่าง นายทำดีมากคิยุน ฉันรักนาย
ฉันเดินตรงดิ่งไปหาซองวอนทันที
โดยมียัยชองอาพยายามใช้แรงทั้งหมดของเธอลากให้ฉันเดินเข้าไป
(แล้วยังงี้จะเรียกว่าเดินตรงดิ่งได้ไงยะ ต้องเรียกว่าถูกลากตรงดิ่งตะหากล่ะ :
LeeMoon) เรื่องของฉันย่ะ
“คิยุนนนน~~~”
“อ๊ะ
ชองอาเธอมาแล้วเหรอ”
“อืม
รอนานมั้ย”
“ไม่เลยเพื่อเธอต่อให้รอนานแค่ไหนฉันก็รอได้”
โอ๊ยฉันล่ะเบื่อมนุษย์สองคนนี้จริง
ๆ หวานอยู่ได้ทั้งวี่ทั้งวัน และทุกวันไม่เว้นวันหยุดราชการ
ฉันอิจฉารู้มั้ยเนี่ยยย พวกบ้า
“ซองวอนนายมานานแล้วเหรอ”
ฉันถามซองวอน
โดยมียัยซูจอง ส่งสายตาเหลือก ๆ มาให้ ยัยบ้าเอ๊ย ไม่ต้องทำแบบนี้ตาหล่อนก็โตอยู่แล้ว
ยังจะมาทำตาเหลือกแบบนี้อีกระวังตาเธอจะถลนออกมาแทนชิ!!~ฉันล่ะอยากจะบอกนายจริง ๆ เลยว่ายัยปีศาจนี่เป็นคนเอาตุ๊กตาตัวนั้นไป
“ไม่อ่ะฉันเพิ่งจะลงมาแล้วก็พอดีเจอกับซูจองน่ะ”
“งั้นเหรอ
งั้นฉันไปล่ะ”
“อ้าวซูฮยอนเธอจะไปไหนน่ะ”
“ก็ไปกินข้าวน่ะเซ่!~ถามได้หิวจะตายอยู่แล้ว”
พูดจบฉันก็เดินออกไปทันที ชิ!!อยากคุยกันมากนักใช่มั้ยก็เชิญคุยกันให้ตายไปเลย ตาบ้าเอ๊ย ฉันมานายไม่ทักฉันสักนิดเพราะมั่วแต่คุยกับยัยตุ๊กตาผีนั่น ใช่เซ่!~ นายเคยชอบหล่อนนี่ หรือว่ายังชอบอยู่นะ โอ๊ยฟุ้งซ่านไปใหญ่แล้วฉัน
มาต่อให้แล้วนะคะ ยังไงช่วยเม้นเป็นกำลังใจด้วยนะคะ : LeeMoon
ความคิดเห็น