คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [[[+Chapter9+]]]แก้ไขจ้า^^
9(사랑… Love)
เลิกเรียน
“ชองอาจ๋า~~~~”
(^O^)
“คิยุนว่าไง
สำเร็จมั้ย” (>_<)
“สำเร็จสิ
ฉันน่ะเฝ้าไอ้ซองวอนมันไว้ไม่ให้คลาดสายตาเลยนะ แถมยังแอบเอานาฬิกาของมันมาด้วย
นี่ไง” (>___<)
“อ้ากกกก
คิยุนนายทำดีมากเลย ฉันรักนายที่สุดเลย”
“ฉันกะว่าจะเอามันไปทิ้งในที่เผาขยะน่ะ”
“ดีเลย....”
“คุยไรกันน่ะ”
“ว้ากกกกกกกก” ชองอา
“แว้กกกกกกกก” คิยุน
“...........(-_-ll)...........” ฉัน
ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยยะ
นี่ฉันไม่ใช่ผีซะหน่อย ชิ!!!! ไปก็ได้
ฉันไม่รอให้พวกนั้นพูดต่อ
ฉันเดินล่องลอยแบบคนหมดแรงออกจากห้องไปเลย
“ชองอา
ซูฮยอนเค้าเป็นอะไรน่ะ”
“ก็เพราะไอ้นาฬิกาบ้านั่นแหละเธอถึงได้เหมือนคนไม่มีวิญญาณแบบนี้”
“งั้นซูฮยอนก็ไปฉลองกับเราไม่ได้สิ”
“ฉลองอะไรเหรอ”
“ก็วันเกิดของไอ้ซองวอนไง”
“ได้สิ
ฉันต้องลากตัวยัยซูฮยอนไปให้ได้”
ฉันเดินอย่างหมดอาลัยตายอยาก
พาร่างที่เหมือนคนไร้วิญญาณของตัวเองมาจนถึงหน้าโรงเรียน ด้วยความซุ่มซ่ามของตัวเอง
ฉันก็เดินไปชนกับคน คนหนึ่งเข้า และตัวเองก็กลับล้มกลิ้งซะเอง
ปึกกก!!!~~
“อ๊ะโอ๊ยยย!!!!~~”
“เฮ้
ยัยซุ่มซ่าม เดินไม่รู้จักดูตาม้าตาเรือ”
ฉันเงยหน้ามองคนพูดช้า
ๆ ก็พบว่าเป็นซองวอนยืนท้าวเอวมองฉันอยู่ นายไม่คิดจะช่วยฉันรึไงตาบ้า
“นายเองเหรอ
ฉันขอโทษที่เดินชนนาย”
พูดจบฉันก็เดินหนีออกไปเพราะตอนนี้ข้าง
ๆ เค้ามียัยซูจองยืนทำหน้าเยาะเย้ยอยู่ ฉันไม่อยากจะเห็นหน้าเค้าตอนนี้เลยจริง ๆ
“เฮ้
เธอจะไปไหนน่ะ”
“กลับบ้าน”
“วันนี้วันเกิดฉัน”
“ฉันรู้แล้ว”
“เธอจะไม่...”
“ซองวอน
นายจะยืนตรงนี้อีกนานมั้ย แล้วนาฬิกา”
ไม่ทันที่ซองวอนจะได้พูดอะไรจบ
ยัยซูจองก็พูดแทรกขึ้นมาเหมือนไม่อยากให้ฉันรู้งั้นแหละ
ชิฉันก็ไม่อยากจะยืนอยู่ตรงนี้นานนักหรอกย่ะ
“ฉันไปล่ะนะ”
พูดได้แค่นั้น
น้ำตาก็ทำท่าว่าจะไหลออกมา ทั้งที่ในใจอยากจะพูดว่า’ฉันไปนะ
ลาก่อนตลอดไป’ แต่ก็ทำไม่ได้
“อ้าวซองวอนนายจะรีบไปไหนน่ะ
แล้วซูฮยอนล่ะ”
“อ้าวเดินไปนั่นแล้วเดี๋ยวฉันไปตามเอง
ซูฮยอนนนนน หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
“พวกนายไปกันก่อนก็แล้วกัน
เดี๋ยวฉันตามไป”
“ทำไมล่ะ”
“ก็นาฬิกาที่ซูจองให้น่ะสิ
มันหายไปไหนก็ไม่รู้ แถมยัยนั่นก็ไม่ยอมซะด้วยให้ฉันไปหาให้เจอ”
“นาฬิกานั่นมันแพงมากเลยรึไงวะ”
“ฉันก็ไม่รู้
ไปละ”
ความคิดเห็น