คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [[[+Chapter2+]]]
[[[+I'm your man : TVXQ & SJ+]]]
2(사랑… Love)
(เข้าสู้โหมดปัจจุบัน)
“ซองวอนนายกินเสร็จแล้วก็ล้างจานให้ฉันด้วยนะ”
“อะไรกัน
นี่มันจานบ้านเธอนะ ทำไมให้ฉันล้างล่ะ”
“แต่ฉันผัดข้าวให้นายกินแล้วนะ
นายก็ควรจะตอบแทนฉันด้วยการล้างจานสิ”
“............(-_-''')...........” ซองวอน
ซองวอนชักสีหน้าเล็กน้อยก่อนเดินเอาจานไปล้างอย่างว่าง่าย
รึป่าวไม่รู้ แต่เค้าก็ทำแล้วล่ะ เออจริงสิไหน ๆ วันนี้ก็เป็นวันหยุดทั้งที
ชวนซองวอนไปดูหนังดีกว่า
“นี่
ซองวอน ๆ “
“มีไร
เธอเห็นมั้ยเนี่ยว่าฉันล้างจานอยู่”
“เห็น
แต่วันนี้นายว่างรึป่าว เราไปดูหนังกันมั้ย”
“วันนี้ฉันไม่ว่าง
เธอชวนคนอื่นแล้วกัน”
“อ้าวทำไมล่ะ
นายผลัดฉันมาหลายครั้งแล้วนะ”
“วันนี้ฉันนัดกับไอ้คิยุนว่าจะไปเล่นบอลน่ะ
เธอไปชวนชองอาแทนก็แล้วกันนะ”
“.........(.-_-.)........” ฉัน
แบบนี้ทุกทีอ่ะ
มีครั้งไหนที่นายไม่ปฏิเสธฉันมั่งมีมั้ย นับครั้งได้ล่ะมั้งเนี่ย นายรู้มั้ยว่านายอยู่กับคิยุนมากกว่าอยู่กับฉันซะอีก
ฉันชักจะน้อยใจแล้วนะ พวกนายนี่น่าจะแต่งงานกันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยนะ ยึ้ย ๆ
“ซูฮยอน
ฉันล้างจานเสร็จแล้ว”
“เหรอขอบใจนะ
ซองวอน”
“อื้อ
ฉันไปนะ แล้วก็ขอบใจสำหรับข้าวเช้า”
ซองวอนออกไปหาคิยุนแล้ว
ที่นี้ก็เหลือฉันที่นอนดิ้นกระแด่ว ๆ อยู่คนเดียว ฉันลุกเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง
ฉันนั่งจ้องตุ๊กตาหมีที่ซองวอนให้ฉันทีละตัว 1 2 3 4.........50 51 52 .........99
100 หนึ่งร้อย ซองวอนให้ตุ๊กตาหมีฉันมาหนึ่งร้อยตัวแล้วเหรอเนี่ย
งั้นก็แสดงว่าฉันคบกับเค้ามา100วันแล้วสิ วันนี้ก็เป็นวันที่101 สิ อิอิ ฮี่ ๆ ๆ
ฉันนั่งดูตุ๊กตาไปมาพลางยิ้มน้อยยิ้มให้กับเจ้าตุ๊กตาเหล่านั้น
เจ้าตุ๊กตาหมีน้อยเอ๋ยยย~~~พวกแกรู้มั้ยว่าพวกแกน่ะมีความสำคัญกับฉันมากเลยนะ
เพราะอะไรน่ะเหรอก็เพราะว่าพวกแกเป็นตุ๊กตาที่ซองวอนให้ฉันน่ะสิ
ฉันนั่งยิ้มอยู่คนเดียว แฮะ ๆ สงสัยว่าฉันจะบ้าไปแล้ว แต่ถึงฉันจะบ้าก็บ้ารักน้า~~~~~ (>_<)
แล้วเย็นวันนั้นหลังจากที่ซองวอนกลับมาเค้าก็เอาตุ๊กตาหมีตัวที่หนึ่งร้อยหนึ่งมาให้ฉันที่บ้าน
ที่รักของฉันเค้าเป็นแบบนี้เสมอแหละ
(แปดโมงเช้าวันอังคาร)
อากาศสดชื่นแจ่มใส
วันนี้ฉันก็ไปโรงเรียนพร้อม ๆ กับซองวอนอีกน่ะแหละ
ซองวอนมักจะมารอฉันที่หน้าบ้านเป็นประจำเวลาไปเรียน
เพราะมันเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้เราสองคนอยู่ด้วยกันได้
“อรุณสวัสดิ์
ซองวอนนนนน~~~” \(^O^)/
“หวัดดี
ซูฮยอนวันนี้เธอไม่สบายรึป่าว ดูเธออารมณ์ดีผิดปกตินะ”(-O-)
“ไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย
นายจะหาเรื่องฉันเหรอไงซองวอน” (.-_-.^^)
“ป่าวจ้าป่าว
เราไปโรงเรียนกันดีกว่านะฉันว่า” (^_^;;;)
หึ้ย!~ทำไมนายชอบให้ฉันขึ้นเสียงอยู่เรื่อย ฉันอารมณ์ดีแล้วมันไม่ดีเหรอไงยะ
รึอยากให้ฉันเล่นบทโหดฉันก็ทำได้นะ หึ!~
ปึบ!!~
เอ๊ะอะไรหว่านิ่ม
ๆ อยู่ที่เท้า ฉันชะงักกึกเพราะรู้สึกว่าตัวเองเหยียบอะไรเข้าให้ก็ไม่รู้
เพี้ยงขอให้อย่าเป็นอึหมาก็เป็นพอ
“ซองวอนฉันเหยียบอะไรก็ไม่รู้อ่ะ”
(=_=;)
“เอ่อ....”(-_-;;)
ฉันกับซองวอนก้มลงไปมองพร้อม
ๆ กัน อ๊ะหยา!!!~~(O_O'') พระเจ้าช่วยกล้วยทอด ฉะ...ฉัน เหยียบหางเจ้าหมาน้อยตัวโตเข้าให้ซะแล้ว
อ้ากกกกใครก็ได้ช่วยด้วย ฉันกลัวหมา
แฮ่
ๆ ๆ ๆ
เหอ ๆ ๆ
เสียงเจ้าหมาน้อยร้องขู่ ฉันกับซองวอนหันหน้ามามองกันช้า ๆ ไม่ทันที่ฉันจะได้ตั้งตัว
ซองวอนก็ลากฉันใส่เกียร์หมาวิ่งหนีหมาซะแล้ว
“ซะ....ซองวอน”
(>O<)
“วิ่ง!!!~~~”
“กรี๊ดดดด!!!~~~~”
โฮ่ง
ๆ ๆ ๆ
ฮือออ
พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยหนูด้วย หนูกลัวหมาอ่า~~!!!!
ซองวอนลากให้ฉันวิ่งเข้าซอยโน้นออกซอยนี้
ไอ้หมบ้านั่นก็วิ่งตามไม่ยอมลดละ ฮืออออ ซองวอนนายพาฉันวิ่งเร็ว ๆ เซ่
มันจะกัดฉันอยู่แล้วววว ฮือออออ (TOT)
ในที่สุดพระเจ้าก็ทรงเมตตาฉัน
ซองวอนลากฉันมาจนถึงโรงเรียนจนได้ โดยที่ฉันไม่โดนไอ้หมบ้านั่นกัดเอา แฮ่ก ๆ ๆ ๆ
โหยยยเหนื่อยชะมัดเลย ดีนะที่มันตาเราเข้ามาในนี้ไม่ได้ แฮ่ก ๆ ๆ
“นะ...นี่ซองวอนขอบใจมากนะที่ช่วยไม่ให้ฉันโดนหมากัดน่ะ”
“ก็เธอกลัวหมาไม่ใช่หรอไง”
“ฉันเข้าห้องเรียนก่อนนะ”
“เออเดี๋ยวซูฮยอน”
“มีไรเหรอ”
“วันนี้เราไปเที่ยวกันนะ
ชดเชยที่เมื่อวันก่อนที่ฉันไม่ได้ไป”
“อืมจ๊ะ”
กรี๊ดดดดดด!!~~~~\(>O<)/ ซองวอนชวนฉันไปเที่ยวกับเค้า
นี่เป็นครั้งที่สามได้มั้งตั้งแต่คบกันมาที่ซองวอนชวนฉันน่ะ
อ้ากกกกกอยากให้ถึงตอนเย็นเร็ว ๆ จัง
ครืด!~~~
(เสียงเลื่อนประตูห้องเรียน)
“ว้ากกกก!!~~ซูฮยอนเธอไปรบที่ไหนมาน่ะ” (O_o'')
“รุณวัสดิ์ชองอา”
(^O^)
“อืม ๆ
เธอไม่ได้เป็นไรมากใช่มั้ย” (-_-)
“ไม่นี่ฉันปกติดีทุกอย่าง
แต่เมื่อเช้านี้อ่ะฉันวิ่งหนีหมามา” (=_=)
“ฮะ?หนีหมา
ทำไมต้องหนีด้วยอ่ะ”
“ก็เพราะว่าฉันเดินไปเหยียบหางมันน่ะสิ”
“ชิ!!สมน้ำหน้า”
อ๊ะยัยนี่
นอกจากไม่ช่วยแล้วหล่อนยังซ้ำเติมฉันอีกเหรอเนี่ย
ยัยเพื่อนบ้าคอยดูฉันจะฟ้องคิยุนเรื่องที่เธอแอบไปนัดบอร์ดชิ!~~~
กรี๊งงง!~~~~(เลิกเรียน)
เย้ ๆ ๆ
เลิกเรียนแล้วช่างไวอะไรเช่นนี้เหมือนโกหกเลย แต่มันคือเรื่องจริง ฮ่า ๆ ๆ
ฉันรีบเก็บกระเป๋าทันทีที่อาจารย์เดินออกจากห้องเพื่อไม่เป็นการเสียเวลาฉันก็รีบเดินออกมารอซองวอนที่หน้าโรงเรียนทันที
ทิ้งให้ยัยชองอาวิ่งหน้าตูมตามมาทีหลัง
“ชินซูฮยอน
เธอไม่รอฉันเลยนะยะยัยเพื่อนบ้า”
“อะไรเล่า...”
“อ้าวมากันแล้วเหรอ
ชองอารอนานยัง”
“ไม่หรอกแต่ยัยนี่น่ะสิไม่รอฉันเลย”
อะไรกันนี่หล่อนฟ้องคิยุนงั้นเหรอ
พวกเธอนี่ไม่รู้อะไรซะเลยว่าวันนี้ฉันมีนัดกับซองวอนน่ะ พวกนายจะไปไหนก็ไปเลยไป๊!!
“ซองวอนเราจะไปกันรึยัง”
“อืมไปสิ
พวกนายถ้ามากันหมดแล้วก็ไปกัน”
เอ๊ะ!!~~มากันหมดแล้วงั้นเหรอ ลางสังหรณ์ชักไม่ค่อยดีแหะ
ฉันมองไปด้านหลังของซองวอน เป็นอย่างที่ฉันนึกไว้ไม่มีผิด
ทำไมฉันไม่เอะใจตั้งแต่แรกนะว่าที่ซองวอนชวนฉันน่ะไม่ได้ชวนฉันคนเดียวแต่ยกพวกไปอีกเป็นโขยง
ชีวิตฉันช่างเศร้านัก (T^T)
เมื่อตรวจดูความเรียบร้อยของกำลังพลเสร็จพวกเราก็ยกขบวนพลเคลื่อนตัวออกจากหน้าโรงเรียน
ซองวอนเดินอยู่ข้างซ้ายของฉันส่วนชองอากับคิยุนเดินอยู่ข้างขวาของฉัน
นั่นก็เลยทำให้ฉันกับชองอาเหมือนนักโทษที่ทำผิดอะไรร้ายแรงมาก ๆ
มันเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
“ซองวอนนี่เราจะไปไหนกันเหรอ”
“กินเหล้าน่ะ
วันนี้เป็นวันเกิดของไอ้ฮุนจองมัน”
“งะ...งั้นหรอกเหรอ”
โธ่ที่แท้ก็เป็นวันเกิดของฮุนจองน่ะเอง
ฮุนจองเป็นบุคคลที่ตัวใหญ่ที่สุดในกลุ่มของซองวอนเลยก็ว่าได้ ฮุนจองนายใจกล้ามากที่เลี้ยงเหล้าคนพวกนี้น่ะ
คิดเอาเองแล้วกันนะเพราะฉันไม่อยากจะพูด วันนี้นายได้หมดตัวแหง ๆ
พวกเราทั้งหมดเดินเข้ามาในร้านซึ่งเป็นร้านประจำของพวกเรา
ไม่สิของซองวอนกับพวกเพื่อนเค้าต่างหากล่ะ ไม่นานของมึนเมาทั้งหลาย
ก็ลำเลียงจนเต็มโต๊ะ ว้าวว!~~~เหล้า ๆ ๆ ซูดดด!~~~วันนี้ฉันจะกินให้เปรมไปเลย ว่าแล้วก็เอื้อมมือไปหยิบมันซะเลย
เพี้ยะ!!!!~~~
(เสียงซองวอนตีมือซูฮยอน)
“โอ๊ย!!!(T_#)~~~เจ็บนะซองวอนอะไรของนายน่ะ”
“ซูฮยอนเธอห้ามแตะมันเป็นอันขาดนะ
อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”
“อะไรกัน
ไม่ยุติธรรมเลยอ่ะ”
แงงงงงง
ฉันจะกินอ่ะ ฉันจะกิน ซองวอนไอ้บ้า ชิ!!~~~นายห้ามฉันไม่ได้หรอกย่ะ
แบร่ ~~~ (-^-)
สี่ทุ่มผ่านไป
ทุกคนพากันเมาไม่รู้เรื่อง มีแต่ฉันชองอา คิยุน แล้วก็ซองวอนที่นั่งกันอยู่ เซ็ง ๆ
ๆ ซองวอนไม่ยอมให้ฉันแตะเหล้าเลยแม้แต่น้อย แต่ฉันก็แอบขโมยของซองวอนกินตอนที่เค้าไปไม่เห็น
ฮี่ ๆ ๆ มีของมาล่ออยู่ตรงหน้าเป็นใครจะไม่อยากกันเล่า
“ชินซูฮยอนใครใช้ให้เธอกินเหล้าฮะ?”
“ซองวอนฉันขอโทษ!~~”
“เธอนี้จริง
ๆ เล้ยยยย~~~”
เท่านั้นแหละซองวอนก็ลากฉันออกมาจากร้านทันที
“ชินซูฮยอนฉันบอกไม่ให้เธอกินเหล้าใช่มั้ย”
“ฉันก็บอกไม่ให้นายสูบบุหรี่เหมือนกัน”
“แต่ฉันก็ไม่ได้สูบนี่”
“ไม่จริง
นายไม่สูบเฉพาะตอนที่อยู่กับฉันเท่านั้น แต่ฉันอยากให้นายไม่สูบตลอดไปต่างหากล่ะ”
“นี่เธอ...”
“ถ้านายทำได้เมื่อไหร่เมื่อนั้นฉันก็จะทำตามที่นายบอกได้เหมือนกัน”
ซองวอนขยี้หัวฉันเบา
เค้าจับมือฉันเดินกลับบ้าน พอถึงหน้าบ้าน เค้าก็เอาตุ๊กตาหมียื่นให้ฉัน
ฉันยิ้มรับมันมาถือไว้ ซองวอนนายจะให้ตุ๊กตาหมีกับฉันไปจนถึงเมื่อไหร่นะ
แต่ไม่ว่าเมื่อไหร่ฉันก็จะรับมันไว้เพราะมันเป็นของนาย ของลีซองวอนคนที่ฉันรัก
ความคิดเห็น