คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [[[+Chapter10+]]]
มาอ่านกันได้เรยจร้าาาา อัพตอนใหม่แล้วรับรองมันส์ : LeeMoon^O^
10(사랑… Love)
(ณ ร้านเหล้า)
“ชองอาเธอพาฉันมาที่นี่ทำไม
ฉันจะกลับบ้าน”
“ยัยบ้าเธอจะกลับบ้านได้ไงเล่า
เธอลืมไปแล้วเหรอว่าวันนี้วันเกิดซองวอน”
“ไม่
ฉันไม่เคยลืม แล้วก็จะไม่มีวันลืมด้วย”
“ถ้างั้นเธอก็ต้องอยู่
เพราะเราจะฉลองวันเกิดให้ซองวอนกัน”
“อย่างงั้นเหรอ”
งั้นตอนที่ซองวอนจะบอกฉันก็เรื่องนี้สินะ
แต่ยัยซูจอง ยัยนั่นต้องไปอยากให้มาด้วยแหง ๆ คิดจะให้ฉันผิดใจกับซองวอนงั้นเหรอ
เธอเกือบทำสำเร็จแล้วยัยบ้า
ปัง!!!~~~
“อ้าวเฮ้ยมาแล้วเหรอ
เป็นไรไปวะทำหน้าเป็นตูด”
คิยุนถามเสียงดังที่เห็นเพื่อนเดินเข้ามาทำหน้าไม่พอใจ
“ก็ฉันหาไอ้นาฬิกาบ้านั่นไม่เจอน่ะสิ”
“ฉันอุตาส่าห์ให้นายนะ
นายทำหายได้ไง”
ยัยซูจองแว้ดขึ้นมา
หล่อนทำอย่างกับว่าเป็นแฟนกับซองวอนงั้นแหละ
“แล้วเธอเป็นอะไรกับเพื่อนฉัน
ถึงต้องให้หาของที่หายไปแล้วน่ะ”
“เอ๊ะแล้วนายเกี่ยวไรด้วย?”
“เธอนั่นแหละ”
ปัง!!! (เสียงซองวอนทุบโต๊ะ)
“เงียบทั้งคู่เลย
ฉันเหนื่อยจะแย่ ยังต้องมานั่งฟังพวกนายทะเลาะกันอีกเหรอไง”
ฉันได้แต่นั่งมองสถานการณ์อยู่เงียบ
ๆ ก่อนจะลุกไปห้องน้ำ ฉันเบื่อที่จะต้องทนนั่งเห็นหน้ายัยซูจองเต็มทน
ทำไมหล่อนจะต้องตามมาด้วยวะ (เริ่มพูดจาหยาบคาย)
“ซูฮยอนเธอไม่ต้องกังวล
เดี๋ยวฉันจะจัดการเขี่ยยัยนั่นให้กระเด็นเอง”
“ขอบใจแต่ฉันอยากเขี่ยยัยนั้นด้วยตัวเองมากกว่า”
“งั้นฉันจะเป็นผู้ช่วยให้เธอเอง”
“ขอบใจ”
ฉันกับชองอาเดินกลับมาที่โต๊ะ
ที่ตอนนี้สถานการณ์กลับแย่กว่าเมื่อกี้นี้ซะอีก เกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นเหรอ
“นั่นไง
ยัยคนขี้ขโมยมานั่นแล้วไง ซองวอนนายจัดการเลยสิ”
“จัดการ?
จัดการอะไรยะ ใครขี้ขโมยพูดให้มันดี ๆ นะ”
ชองอาเริ่มยั๊วะจัด
จนคิยุนต้องลุกขึ้นมาช่วยฉันห้ามด้วยอีกแรง
“คิยุนนายบอกมาสิว่าเกิดอะไรขึ้น”
ฉันถาม
“เธอไม่ต้องไปถามใครทั้งนั้นแหละ”
“อะไรของนายน่ะ
จะหาเรื่องฉันเหรอ”
ฉันเริ่มโมโหบ้างแล้ว
“ซูฮยอนเธอทำให้ฉันผิดหวังในตัวเธอมากนะ”
“ผิดหวังในตัวฉัน
เกี่ยวอะไรกับฉันฮะ?”
“ยังจะมาทำเป็นไม่รู้เรื่องอีกเหรอ”
“หุบปากนะ
ฉันไม่ได้พูดกับเธอชองซูจอง”
“เธอนั่นแหละที่ต้องเงียบชินซูฮยอน”
ชินซูฮยอนงั้นเหรอ
นายไม่เคยเรียกฉันเต็ม ๆ แบบนั้นเลยสักครั้งนะ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่
“ซองวอน
เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับซูฮยอนนะ
“แกหุบปากไปเลยไอ้คิยุน”
“ฉันทำอะไร”
ฉันเอ่ยปากถามเค้าในที่สุด
“ทำอะไรงั้นเหรอ
นี่ไงล่ะสิ่งที่เธอทำ”
ยัยซูจองชูนาฬิกาของฉันขึ้นมา
พร้อมกับทำหน้าเยาะเย้ย
“นี่เธอกล้าค้นกระเป๋าฉันงั้นเหรอ”
เพี้ย!!!~”
เสียงฉันตบหน้ายัยซูจองดังสนั่น
จนทุกคนหันมามองฉันเป็นตาเดียวกัน ที่สำคัญซองวอนมองฉันด้วยสายตาที่เย็นชาที่สุด
ที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน
“ชินซูฮยอน
เธอทำอะไร เธอเป็นอะไรของเธอ”
“ฉันเป็นอะไร
ฉันก็เป็นฉันนี่ไง แล้วฉันก็ไม่ได้ขโมยนาฬิกาของนายด้วย”
“เธอยังจะโกหกอีกเหรอ
ฉันไม่นึกเลยนะว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้”
“ใช่ฉันมันก็เป็นคนแบบนี้แหละ
แต่นาย...นายมันโง่เองที่รู้จักกับฉันมาตั้นาน แต่กลับไม่รู้ว่าฉันเป็นคนแบบไหน”
“ชินซูฮยอน”
“ฉันรู้!!!
ฉันรู้ว่าฉันชื่อชินซูฮยอนนายไม่ต้องกลัวว่าฉันจะลืมชื่อตัวเอง”
ความคิดเห็น