คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [[[+Chapter 1+]]]
[[[+Love is all I need : TVXQ+]]]1(사랑… Love)
ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก กรี๊งงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!
“อ้ากกกก~ไอ้นาฬิกาบ้าเอ๊ยทำไมเดินเร็วอย่างนี้!!แป๊บเดียวก็เช้าซะแล้ว แต่นี่มันวันอาทิตย์ไม่ใช่เหรอ ย้ากกกกก แล้วใครสั่งให้เธอปลุกนาฬิกาห๊า!!! ชินซูฮยอน”
ปัง ๆ ๆ ๆ ๆ
“...........(-_-^^)...........”
ปัง ๆ ๆ ๆ ๆ
“โอ๊ยยย~!!!!ไอ้บ้าเอ๊ยใครมาเคาะประตูแต่เช้าอีกเนี่ยยยยย ฮืออออฮือออ วันหยุดของฉันแท้ ๆ “
แอ๊ดดด~~~~(เสียงเปิดประตู)
“ฮะ?.....นี่นายเองเหรอมาทำไมแต่เช้าฮะ”
“ฉันหิวข้าวน่ะสิ”
“ว่าไงนะ!!นายหิวข้าวแล้วมาเกี่ยวอะไรกับฉันเล่า”
“ก็ฉันจะมากินข้าวกับเธอไงเล่า นี่ผัดข้าวให้กินหน่อยสิ”
“.........(-_-;;;).........”
ไอ้บ้าเอ๊ยมาปลุกคนอื่นเค้าแต่เช้าเพื่อให้มาผัดข้าวให้กินงั้นเหรอยะ สำหรับนายแล้วฉันมีค่าแค่คนผัดข้าวรึไงกัน งึมงำ ๆ ๆ พึมพำ ๆ ๆ @#$%^&*……
ฉันชินซูฮยอนเป็นนางเอกของเรื่องนี้ (ไม่เห็นต้องบอกขนาดนั้น : ผู้แต่ง) ส่วนอีตาที่มาเคาะประตูนั่นคือแฟนฉันเอง ลีซองวอน ฉันกับซองวอนเพิ่งจะคบกันได้ไม่นานนี้เองทั้ง ๆ ที่เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ บ้านซองวอนอยู่ใกล้ ๆ กับบ้านฉัน พ่อกับแม่ฉันอยู่ต่างจังหวัด ส่วนพ่อแม่ของซองวอนอยู่เมืองนอก เหอะ!!!ต่างกันลิบลับ
ฉันคิดกับซองวอนเป็นเพื่อนมาตลอด จนกระทั่งเมื่อสามเดือนที่แล้ว ตอนที่เราไปผับด้วยกัน ฉันถึงได้รู้ใจตัวเอง
(ย้อนกลับไป 3 เดือน)
“ซูฮยอน นี่ ๆ “
จิ้ม ๆ
“มีไรซองวอน นายกำลังขัดจังหวะการกินของฉันอยู่นะ”
“เธอช่วยไรฉันหน่อยได้มั้ย”
“ช่วยอะไรของนาย ไม่เอาหรอกฉันจะกิน”
“ชินซูฮยอนเธอเป็นเพื่อนฉันรึป่าวฮะ ช่วยฉันหน่อยไม่ได้เหรอไง”
“นายจะให้ฉันช่วยไรเล่า”
“เธอรู้จักชองซูจองมั้ย”(>O<)
เชอะ นี่นายจะระรี้ระริกเกินไปแล้วนะยะ ไอ้เพื่อนบ้าทำไมนายไม่ไปขอเองเล่า ทุกทีก็ไม่เห็นเคยให้ช่วยเรื่องแบบนี้ซะหน่อย ฉันบ่น
“ยัยคนที่หน้าเหมือนตุ๊กตา Dollfie นั่นน่ะเหรอ”
“ใช่ ๆ นั่นแหละ เธอช่วยไปขอเบอร์ให้หน่อยสินะ ๆ ๆ ซูฮยอนนะ”
“ฉันทำไม่ได้”
เจ็บอะไรอย่างนี้นะ สีหน้าของซองวอนที่แสดงอยู่ตอนนี้มันทำให้ฉันเจ็บ มันเจ็บอย่างบอกไม่ถูก ทำไมกันนะทำไมอยู่ ๆ ถึงเป็นแบบนี้นะ หรือว่า....หรือว่า ฉันจะรักซองวอนเข้าแล้ว ไม่จริงอ่ะ แต่...ใช่สินะ เป็นอย่างนี้สินะ ฉันคงจะรักซองวอนเข้าให้แล้วจริง ๆ น่ะสินะ
เมื่อคิดได้อย่างนั้น ฉันก็นั่งเงียบอยู่คนเดียว ฉันนั่งกระดกเบียร์ไม่สนใจคนรอบข้าง ฉันปฏิเสธซองวอนเรื่องที่เค้าขอร้องให้ช่วย ซองวอนมองฉันด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะลุกออกไป นายคงเกลียดฉันแล้วสินะที่ฉันไม่ช่วยนายน่ะ ฉันขอโทษฉันทำไม่ได้จริง ๆ เรื่องที่นายขอมันทำให้ฉันแทบไม่มีแรงจะทำอะไร ฉันเสียใจจริง ๆ
“เอื้อกกก~~~ฮ่า ๆ ๆ เบียร์ ๆ อาววมาอีกกกก อาวอีกกกก อาวเบียร์อีกกกก”
“ซูดดดด~~~~อา~~~~”
เสียงซดเบียร์ของชินซูฮยอน
“นี่ ๆ ๆ ชองอา คิยุน เดี๋ยวช้านนนมาน้า~~~~~”
“อ้าวววว~~~ซูฮยอนนนเธอจาปายหนายยย~~~”
เสียงชองอาที่เมาได้ที่ถามฉัน
“ปายยยฉี่~~~~”
และนี่ก็เสียงฉันที่ตอบเธอกลับไปในแบบเดียวกัน ก็เล่นซดเบียร์เข้าไปแบบไม่ลืมหูลืมตานี่ ไม่เมาก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว เอิ๊ก!~มึนไปหมดเลย~~~
ฉันเดินเบียดเสียดผู้คนที่ยืนกันเกะกะเต็มพื้นที่ไปหมด จนในที่สุดก็ถึงห้องน้ำ ฉันเดินพาร่างอันหนักอึ้งของตัวเองมาจนถึงห้องน้ำจนได้ เอิ๊ก~~~~
ปัง!!~~~
อุ๊ย!!!(O_O")
ปัง!!~~~~
อะไรกันเนี่ย~~~ใครก็ได้บอกฉันทีว่าเมื่อกี้มันคืออะไร เมื่อกี้นี้มันซองวอนไม่ใช่เหรอถึงแม้ว่าฉันจะเห็นแค่ด้านหลังแต่ฉันก็จำได้แม่นว่าต้องเป็นเค้า แล้วเจ้าของเสียงอุ๊ยนั่นมันยัยซูจองนี่นา พะ...พวกเค้าทำไรอะไรกันน่ะ อ้ากกกก~~~~ลีซองวอนนายจะทำร้ายจิตใจฉันมากเกินไปแล้วนะ ถึงแม้ว่าฉันจะเพิ่งรู้ตัวว่าชอบนายเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านก็เหอะ(T^T)
ฉันเดินกลับมานั่งที่โต๊ะอย่างหมดแรง ฉันคว้าโซจูของคิยุนมาดื่มอย่างไม่ลืมหูลืมตา จนชองอาและคิยุนนั่งมองตาปริบ ๆ จนมนุษย์สองคนนั้นเลิกสนใจฉัน ฉันก็เมาได้ที่อีกรอบพอดี ฉันเริ่มโวยวาย และร้องไห้
“ฮึกฮืออออ ทามมายยยยยชองอาบอกฉันที ฉันมันไม่ดีตรงหนายยยย”
“ฮือออออ แงงงงงงง ฮืออออออ ฮื้ออออฮืออออออ”
ฉันร้องไห้ออกมาราวกับจะตายเสียให้ได้ จนเมาหลับไป รู้สึกตัวอีกทีฉันก็อยู่บนหลังซองวอนเรียบร้อยแล้ว แล้วนี่ฉันมาอยู่บนหลังนายได้ไงล่ะเนี่ย นึกแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอีกรอบ และฉันก็เริ่มคร่ำครวญอีกครั้งอย่างไม่อาย ปกติฉันขี้อายจะตายไป ครั้งนี้คงจะเพราะฤทธิ์เหล้า ( เอะอะอะไรก็โทษเหล้านะยะ : ผู้แต่ง)
“ฮึก ฮือออ ซองวอนนนนายทำงี้กับฉันได้ไงฮะ?”
“นี่เธอพ้อเจ้ออะไรเนี่ย”
“ฮือออออ ลีซองวอนไอ้คนบ้า~~~”
“เธอจะมากไปแล้วนะ”
“ฮืออออ ฮึกฮืออออ นาย...น้าย...นายยยย”
“................”
“นายยย กล้าจูบกับยัยตุ๊กตาผีชองซูจองต่อหน้าฉันได้ยังไงห๊า!!!~~~”
“.........................”
“ฮือออ นายมาทำงี้กับฉันได้งายยยย ฮือออ”
“..................”
“ฮืออออ นายทำให้ฉัน...นายยยย ฮืออออฮืออออ”
“เธอว่าไงนะซูฮยอน”
“ฉันบอกว่า นายมาทำให้ฉันรักนายทำไม ได้ยินมั้ยฮะ ว่าฉันรักนาย ชินซูฮยอนรักลีซองวอน”
ฉันกระโดดลงจากหลังซองวอนก่อนจะตะโกนเรื่องน่าอายใส่หน้าซองวอน นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย พ่อจ๋าแม่จ๋าหนูทำเรื่องที่น่าละอายแบบนี้ลงไปได้ยังไง(-///-)
ก่อนที่ซองวอนจะได้พูดอะไรฉันก็วิ่งหนีเข้าบ้านไปแล้ว หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้เจอกับซองวอนอีกเลย เป็นเพราะว่าฉันหลบหน้าซองวอนน่ะเอง เพราะเรื่องคืนนั้นทำให้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าซองวอน
เช้านี้ฉันไปโรงเรียนตามปกติ แต่ไม่เหมือนทุกวันก็ตรงที่ฉันเดินมาเจอกับซองวอนที่หน้าบ้านน่ะสิ ทำไมนายต้องมายืนอยู่ที่หน้าบ้านคนอื่นเค้าด้วยเนี่ย
“ซูฮยอน”
“…………..”
“เดี๋ยวก่อนสิ ซูฮยอน”
“มีอะไรซองวอน ฉันต้องรีบไปโรงเรียนนะ ฉันนัดกับชองอาไว้”
ซองวอนเรียกฉัน เค้าจับมือฉันไว้แน่น ราวกับกลัวว่าฉันจะบินหนีไปงั้นแหละ ฉันเริ่มรู้สึกเจ็บมือขึ้นมานิด ๆ
“ทำไมเธอถึงหลบหน้าฉัน”
“ฉันไม่ได้หลบหน้านายซะหน่อย ตอนนี้ฉันก็กำลังยืนคุยกับนายอยู่”
“เพราะฉันจับมือเธอไว้ต่างหากล่ะ ถ้าฉันไม่ทำงี้เธอก็จะหนีหน้าฉันไปอีก”
“....ละ...แล้วนายไม่ต้องไปกับซูจองเหรอ นายชอบเธอนี่”
เมื่อไหร่นายจะปล่อยมือฉันซะทีนะ ฉันเริ่มจะรับไม่ไหวแล้วนะ ปล่อยฉันไปซะที เพราะฉันจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว
“ซูฮยอน เรื่องที่เธอพูดกับฉันวันนั้นมันเป็นความจริงเหรอ”
“เรื่องอะไร ฉันลืมไปแล้วนายไม่ต้องคิดมากหรอก แล้วก็ปล่อยมือฉันซะทีฉันจะรีบไป”
“ถ้าจริง....ถ้าเรื่องที่เธอพูดเป็นเรื่องจริง”
“...................”
“ถ้าสิ่งที่เธอพูดกับฉันมันเป็นเรื่องจริง เราก็มาคบกันเถอะ”
“ฮะ?...วะว่าไงนะ”
อะไรกันเนี่ยยยย~~~โอ้พระผู้เป็นเจ้า ซองวอน เค้าพูดจริงเหรอเนี่ย พ่อจ๋าแม่จ๋าซองวอนเค้าขอหนูคบกับเค้าล่ะ ฮี่ ๆ ๆ ฉันแทบเก็บอาการดีใจเอาไว้แทบไม่อยู่แล้ว ฮ่า ๆ ๆ กร้ากก ๆ ๆ (>_<)
“ซองวอนที่นายพูดมาเมื่อกี้จริงเหรอ”
“ก็จริงน่ะสิ เธอจะไม่คบกับก็ได้นะ”
โอ๊ยอีตาบ้าฉันก็แค่ถามเพื่อความแน่ใจเท่านั้นเอง ทำเป็นน้อยใจไปได้ เดี๋ยวฉันก็ไม่คบด้วยเลยนี่ อ้ากกกกก ดีใจสุด ๆ(^o^) แล้วฉันกับซองวอนก็คบกันตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา อิอิ
(จบ)
LeeMoon
ความคิดเห็น