คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [[Hello BaBy ep.SuJu]]...Chapter 3 {100%}
Chapter : : 3
“อะ...อะไรเนี่ย” ลีทึกยืนตะลึงกับภาพตรงหน้า
ภายในห้องเต็มไปด้วยเด็กตัวเล็กๆเป็นสิบๆคน วิ่งเล่นบ้าง นั่งดูการ์ตูนบ้าง หรือนอนหลับก็ยังมี กระจายอยู่เต็มห้องไปหมด มองแล้วเวียนหัว จนลีทึกกับชีวอนไม่กล้าที่จะขยับขาให้เดินเข้าไปในห้อง
“เข้าไปข้างในกันมั้ย” ชีวอนออกความเห็น ลีทึกพยักหน้าเห็นด้วยแต่ก็ยังไม่ยอมขยับไปไหน
“พี่กลัวอะไรของพี่เนี่ย” ชีวอนบ่นเมื่อเห็นท่าทางเก้กังๆของคนด้านหลัง
“นายเข้าไปก่อนเลย” ลีทึกดันหลังชีวอนให้เดินเข้าไปในห้อง ก่อนที่ตัวเองจะเดินตาม
บรรยากาศในห้องเติมไปด้วยความสดใสจากเด็กๆ ทั้งเสียงหัวเราะและเสียงหวานใสที่พูดคุยหยอกล้อกัน ทำให้ลีทึกรู้สึกผ่อนคลายกว่าตอนแรกมากเลยทีเดียว ร่างบางสอดส่องสายตาไปทั่วท้องอย่างสนใจ แววตาเป็นประกายไม่ต่างจากเด็กๆในห้องนี้เลยสักนิด
“นั่งตรงนี้ละกันถ้าพี่ยังเกร็งอยู่” ชีวอนหยิบโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กออกมากางก่อนจะหันไปพูดกับลีทึก และพบว่าข้างหลังของเขาว่างเปล่า ไร้เงาคนที่เคยเดินตามหลังมา ชีวอนมองหาลีทึกจนทั่วก่อนจะไปสะดุดกับร่างๆหนึ่งที่นั่งตาแป๋วอยู่หน้าจอทีวีรวมกับพวกเด็กๆ แทบแยกไม่ออกเลยนะเนี่ย
“พี่ทึก !!”
“ว่าไง” ลีทึกตอบชีวอนแต่ไม่ได้ละสายตาออกจากจอทีวีด้านหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว
“พี่ทำอะไรของพี่”
“ดูการ์ตูน เซเลอร์มูนเลยนะเนี่ย”
“แล้วนี่มันใช่เวลาดูการ์ตูนมั้ยครับ” ชีวอนประชด
“ใช่ไม่ใช่ไม่รู้ รู้แต่ว่าจะดู” ชีวอนอึ้ง ไม่เคยเห็นลีทึกในโหมตเอาแต่ใจเหมือนเด็กๆแบบนี้มาก่อน
“พี่ลืมแล้วเหรอว่าเรามาทำอะไรที่นี่”
“รู้ๆ จะจบแล้ว อีก5นาที”
5นาทีผ่านไป ~
“พี่ทึกครับ”
“รู้แล้วว จะจบจริงๆแล้วเนี่ย ขออีก5นาที”
อีก5นาทีผ่านไป ~
“พี่ลีทึก” ชีวอนเริ่มโมโห
“แปปเดียวอ่า จะจบแล้ว นะๆๆๆ”
“พี่มาเพื่อเป็นตัวถ่วงผมใช่มั้ย”
จึก !!! ประโยคนี้ของชีวอนแทงเข้าที่หัวใจลีทึกอย่างแรง ตัวถ่วง นี่ชีวอนเห็นเขาเป็นตัวถ่วงเหรอ เขาไร้ค่าสำหรับชีวอนขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย ลีทึกกัดปากกำมือแน่น ก่อนจะตัดสินใจเดินไปหาชีวอนที่โต๊ะ
“มาแล้ว”
“อืม...ในห้องนี้มีเด็กประมาณ20กว่าคน พี่คิดว่าเป็นคนไหน”
“อ้าว แล้วพี่จะรู้ได้ไงอ่ะ มันไม่มีคำใบ้เลยเหรอ อย่าบอกนะว่าเราต้องเลี้ยงหมดนี่ พี่ถอนตัวจริงๆนะ”
“เหอะ..ผมก็นึกว่าพี่จะเก่ง”ชีวอนเยาะเย้ย “เมื่อกี้ผมเดินดูรอบห้องมา เจอกระดาษแผ่นนี้วางอยู่ใต้แจกันข้างประตู เชิญลีดเดอร์คนเก่งวิเคราะห์ตามสบายนะครับ” ไอ้น้ำเสียงประชดประชันนั่นมันคืออะไร - -*
“ลีทึกหยิบกระดาษบนโต๊ะขึ้นมาก่อนจะอ่านเบาๆ”
‘เบื้องหลังความรู้คือประตูสู่แสงสว่าง’
“เบื้องหลังความรู้....” ลีทึกอ่านตามเบาๆพร้อมกับพยายามใช้ความคิด “นายแน่ใจนะว่านี่คำใบ้ พี่ว่ามันดูเหมือนคติสอนใจไม่ก็สุภาษิตอะไรสักอย่างเลยอ่ะ”
“พี่ไม่เห็นสัญลักษณ์รายการตรงมุมด้านล่างเหรอ”
“ก็เห็น..แต่ ข้อความในนี้มันไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับเด็กเลยนี่”
“อืม” ชีวอนตอบสั้นๆ
“แล้วเราจะทำไงดี”
“เก่งนักก็คิดเองละกัน”
“ชีวอนน !! ให้ความร่วมมือหน่อยได้มั้ย”
“สุดความสามารถแล้วครับ สำหรับคนอย่างพี่ คงให้ได้แค่นี้” ชีวอนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ลีทึกข่มอารมณ์ของตัวเองไว้ ก่อนจะรวบรวมสมาธิทั้งหมดไปยังกระดาษในมือ คิ้วสวยทั้ง2ข้างขมวดเข้ามาหากันอย่างใช้ความคิด ปากบางเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง
“เบื้องหลังความรู้...กับประตูสู่แสงสว่าง” ลีทึกพยายามตีความหมายของประโยค “เป็นไปได้มั้ยที่ ข้างหลังอะไรสักอย่างจะมีประตูอยู่” ลีทึกหันไปขอความเห็นจากชีวอน
“อาจจะเป็นไปได้ ในนี้มีอะไรที่เกี่ยวกับความรู้มั่งมั้ยล่ะครับ”
“อืมมม....” ลีทึกหันมองไปรอบๆห้องอย่างใช้ความคิด “อ๊ะ..นั่นไง” รางบางชี้นิ้วไปยังตู้เก็บหนังสือตรงมุมด้านในของห้อง “ทั้งห้องก็มีแค่ตู้ใบนั้นใบเดียวแหละนะที่น่าเกี่ยวกับความรู้น่ะ
ชีวอนไม่รอช้า รีบลุกตรงไปยังตู้เก็บหนังสือสีครีมใบนั้นทันที โดยมีร่างเล็กๆรีบลุกตามไป เขาไม่ต้องการให้ชีวอนคิดว่าเขาเป็นตัวถ่วงของชีวอน
“พี่ว่ามันจะมีอะไรอยู่ข้างหลังนี่มั้ย”
“มีอะไรก็มีไปเถอะ ขอแค่ไม่ใช่แมงมุมก็พอ” ลีทึกว่าพร้อมกับทำท่าขนลุก
“ฮ่าๆ มันอาจจะมีก็ได้” ชีวอนยกยิ้ม ก่อนจะตรงเข้าไปผลักตู้เก็บหนังสือ
“ใช่พี่ช่วยมั้ย” ลีทึกทำท่าจะเดินเข้าไปช่วยชีวอนขยับตู้
“อย่าเลย เกะกะ พี่ตัวแค่นี้คงช่วยอะไรผมได้ไม่มากหรอก อยู่เฉยๆไปเหอะ” ชีวอนตอบอย่างไม่ได้สนใจ ก่อนจะออกแรงผลักตู้ตรงหน้าให้มันเคลื่อนไปจากที่เดิม
“มีจริงๆด้วย” ชีวอนยกยิ้มอย่างภูมิใจในผลงานตัวเอง เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ด้านหลังของชั้นวางหนังสือ มีประตูซ่อนอยู่จริงๆด้วย
“ไชโย !!” ลีทึกเองก็ดีใจไม่แพ้กัน
ชีวอนเดินนำลีทึกเข้าไปยังประตูที่อยู่ทางด้านหลังชั้นเก็บหนังสือเรียบร้อยแล้ว ลีทึกรีบเดินตามเข้าไปทันที เพื่อไม่ให้เสียเวลา
น่าแปลกที่ห้องนี้เป็นเพียงแค่ห้องโล่งๆห้องหนึ่งเท่านั้น ทั้งห้องมีเพียงโต๊ะตัวยาวที่ตั้งอยู่ตรงกลางห้อง และเก้าอี้2ตัวตรงหัวโต๊ะ
จะว่าไป ห้องนี้มันแปลกๆเหมือนกันนะเนี่ย - -*
ผนังห้องทั้ง4ด้านล้วนมีประตูอยู่ทั้งสิ้น เหมือนกับว่าห้องนี้เป็นศูนย์กลางอะไรซักอย่าง
“พี่ทึกกี้ ชีวอน” เสียงเรียกทั้ง2คนดังมาจากทางมุมห้อง ลีทึกกับชีวอนหันขวับไปทางต้นเสียง พบเยซองกับเรียวอุคที่นั่งรออยู่แล้ว
“อ้าว พวกนายมานานแล้วเหรอ” ลีทึกเดินเข้าไปหาทั้ง2คน
“เพิ่งมาก่อนหน้าพวกพี่นิดเดียวเอง” เรียวอุคตอบพร้อมกับยิ้มให้พี่ชาย
“แล้วทำไมในนี้ถึงไม่มีใครเลยล่ะ”
“มีทีมงานฮะ เดี๋ยวเค้าเข้ามา”
“มาก่อนใครเพื่อนเลยนะ พวกนายอ่ะ” ชีวอนเอ่ยชม เรียวอุคหัวเราะเก้อ
“เพราะเจ้าตัวเล็กเนี่ยแหละคิดเองเกือบหมด ชั้นแทบไม่ต้องทำอะไรเลย” เยซองชมเรียวอุค เป็นอีกครั้งที่คนตัวเล็กต้องหัวเราะเก้อ แก้อาการเขิน “พี่เยซองก็พูดไป ผมไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอก”
“นาย2คนออกมาจากทางประตูไหน”
“ประตูข้างๆเราเนี่ยแหละฮะ” ลีทึกขมวดคิ้ว เยซองกับเรียวอุคอยู่ที่ชั้น4ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงมาโผล่ชั้น1ได้ล่ะเนี่ย
“พวกนายไม่ได้อยู่ชั้น4กันหรอกเหรอ” ชีวอนเป็นผ่ายถามขึ้นมา
“ก็อยู่ชั้น4แหละ แต่พอเปิดประตูทางด้านหลังตู้หนังสือก็มีบันไดลงมาโผล่ที่นี่”
“อ๋ออ แล้วทีมงานที่พวกนายพูดถึงเค้าออกไปทางไหนเหรอ” ลีทึกถามต่อ
“ประตูฝั่งตรงข้ามนี่แหละ พี่ทึกกี้สงสัยอะไรอีกมั้ย” เยซองแซวพี่ชาย
“แหะๆ งั้นประตูฝั่งตรงข้ามของบานที่พี่ออกมาก็เป็นของพวกซองมินสินะ” ลีทึกสรุป
“น่าจะใช่ ทำไมนานจัง จะไหวมั้ยนะคู่นั้น”
“คยูอ่ะไหว แต่อีกราย ไม่แน่ๆ” เยซองแอบจิกซองมิน
“เออใช่ ในห้องพวกนายเป็นไงมั่ง มีอะไรอยู่ในนั้นมั่งหรือเปล่า”
“มีๆๆๆ มีเด็กเยอะแยะไปหมดเลยพี่ทึกกี้”
“เหมือนกันเลย ในห้องที่พี่ได้นะ เด็กตัวเล็กๆวิ่งกันเต็มไปหมดเลย”
“จริงเหรอฮะ ของผมมีแต่เด็กทารกอ่ะ นอนอยู่ในเปลเด็กเต็มไปหมดเลย”
“โห งั้นก็เด็กเล็กมากเลยน่ะสิ”
“อื้ม”
เหมือนกับมีกำแพงสูงมาขวางกั้น ตอนนี้ปาร์คจองซูกับคิมเรียวอุคได้หลุดเข้าไปสู่โลกส่วนตัวของพวกเขาเรียบร้อยแล้ว เยซองกับชีวอนกลายเป็นคนนอกทันที
ปัง !!!!
เสียงประตูฝั่งตรงข้ามด้านที่ลีทึกออกมา เปิดออกอย่างแรง พร้อมกับร่างๆหนึ่งที่ล้มฟุบอยู่หน้าประตู เรียกความสนใจจาก4ชีวิตในห้องให้หันกลับไปดูได้ทันที
“คยูฮยอนนนน !!” ลีทึกตรงเข้าไปประคองร่างน้องเล็กของวง ที่มีซองมินเดินตามหลังเข้ามา
“กว่าจะมาได้นะพวกนาย” เยซองแขวะ
“พี่เยซองง...อย่าไปแขวะพี่ซองมินสิ หาทางมาได้ก็ถือว่าเก่งแล้วนะ” เรียวอุคเตือนคนข้างๆ ทำให้เยซองหน้าจ๋อยไป1นาที แค่1นาทีจริงๆนะ - -*
“แล้วทำไมคยูมันถึงหมดสภาพแบบนี้ได้ล่ะ” ลีทึกถามซองมิน ผู้อยู่กับคยูตลอด
“มันว่ามินอ้วน” ซองมินตอบน้ำเสียงงอนๆ
“แค่นี้เนี่ยนะ - -*” ซองมินพยักหน้า “แล้วใครเป็นคนไขคำใบ้ออกล่ะเนี่ย” ลีทึกถามอีกครั้ง
“เอ๋??...คำใบ้อะไรเหรอ” ซองมินทำหน้างง
“ก็คำใบ้ที่เป็นกุญแจมายังห้องนี้ไง” เรียวอุคช่วยอธิบาย
“อ้าวว...มันมีคำใบ้เหรอด้วย ไม่เห็นเลยนิ ถึงว่าทำไมยากจัง” ทุกคนอ้าปากค้างกับคำตอบจากปากของซองมิน มันไม่เห็นคำใบ้ แต่มาในห้องนี้ถูกได้ไงวะ !!!
“ถ้าไม่เห็นคำใบ้ แล้วมาห้องนี้ถูกได้ไงล่ะเนี่ย” ใครซักคนถามขึ้น
“ก็คยูมันว่ามินอ้วน มินก็เลยไล่ตี มันก็เลยเหยียบของเล่นลื่นล้มไปชนตู้หนังสือเลื่อน จนประตูบานนี้เปิดออก ก็เลยมาถูกทาง”
ทุกคนพร้อมใจกับตบมือให้กับคู่คยูมิน ไม่ได้ใช้คำใบ้กับความคิด มีแต่ความบังเอิญล้วนๆ - -*
แอ๊ดดด !!~ ประตูอีกบานเปิดออก พร้อมกับทีมงานที่เดินเข้ามาประจำโต๊ะตรงกลางพร้อมกับยิ้มให้ทั้ง6คน ลีทึกก้มหัวทักทาย พร้อมกับยิ้มตอบ
“ครบแล้วนะคะ” ลีทึกพยักหน้า ทีมงานสาวคนนั้นจึงพูดต่อ “ส่งตัวแทนมาคู่ละ1คนค่ะ” ทั้ง6คนหันมองหน้าคู่ตัวเองทันที ชีวอนพยักหน้าให้ลีทึกเป็นคนออกไป เช่นเดียวกับเยซองที่เสียสละให้เรียวอุค เหลือก็แค่..
“ผมขอออกไปๆ”
“ได้ไงคยู ชั้นจะไปเอง”
“ไม่ๆๆๆ ผมจะไปๆๆ”
“ได้ไง นายเกิดทีหลังนะ เสียสละสิ”
“ลีซองมิน จอมเผด็จการ”
“โจวคยูฮยอนจอมเอาแต่ใจ”
“เอ่ออ ได้หรือยังคะคู่นั้น” ทีมงานสาวเอ่ยขึ้นอีกครั้ง แต่ซองมินกับคยูฮยอนไม่ได้สนใจ
“สงสัยเราต้องตัดสินกันแบบลูกผู้ชายซะแล้ว โจวคยูฮยอน”
“หึ ได้สิ ผมพร้อมเสมอ”
“เอาล่ะนะ !!!!!”
1
2
3
....
……..
“เป่า ยิง ฉุบ !!!”
“อ๊ากกกก ชนะ โฮะๆๆๆ เสียใจด้วยนะโจวคยูฮยอน” ซองมินเยาะเย้ย ก่อนจะเดินไปรวมกับเรียวอุคและลีทึกตรงโต๊ะที่เตรียมเอาไว้ ปล่อยให้คยูฮยอนบ่นอย่างเจ็บใจ
“ลีซองมิน กระต่ายผี”
“ในกล่องใบนี้มี ภารกิจอยู่3อย่าง ให้ทั้ง3คนจับฉลากเอานะคะว่าแต่ละคู่จะได้ทำภารกิจไหน” หญิงสาวอธิบายกติกาพร้อมกับนำกล่องใสรูปทรงสี่เหลี่ยมที่มีลูกบอลกลมๆในนั้น3ลูกมาวางบนโต๊ะ ซองมินเป็นคนหยิบคนแรก ตามด้วยเรียวอุคและลีทึกตามลำดับ เมื่อหยิบกันครบแล้ว ทั้ง3คนก็รีบแกะดูด้านในทันที
“คุณซองมินกับคยูฮยอนได้ภารกิจที่2 คุณชีวอนกับคุณลีทึกได้ภารกิจที่3 และคุณเยซองกับคุณเรียวอุคได้ภารกิจที่1นะคะ” หญิงสาวคนเดิมชี้แจงให้ทุกคนฟังก่อนจะกล่าวต่อ “อีกสักครู่จะมีทีมงาน2คนมารับตัวคุณคยูฮยอนกับคุณซองมิน และคุณเยซองกับคุณเรียวอุคไปยังห้องที่ทำภารกิจ ส่วนคู่ของคุณชีวอนกับคุณลีทึกจะใช้ห้องนี้เป็นสถานที่ค่ะ”
ทั้ง6คนพยักหน้าตามอย่างเข้าใจ ก่อนจะเดินไปประกบคู่ตัวเองไว้
………………………………….(100%)..............................................................
วันนี้ลงรวดเดียวจบ แปะๆๆ หวังว่าคงจะเต็มอิ่มกันนะคะ ^^
ตอนหน้าจับตา จับหู จับจมูก จับปาก ดูให้ดีๆ หุหุ
ขอบคุณทุกคอมเม้นและทุกๆกำลังใจนะคะ ^^
เห็นหลายคน 1 ตอนเม้น 2-3 รอบ อ่านแล้วก็ปลื้มใจ อยากกอดพวกเธอซะจริง ><~
ความคิดเห็น