คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [[Hello BaBy ep.SuJu]]...Chapter 2 {100%}
Chapter : : 2
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
“พี่ทึกกี้ มาแล้ววว” เรียวอุควิ่งมาหาพี่ชายอย่างอารมณ์ดี
“เป็นไงบ้างเราอ่ะ”
“อิ่มสุดๆไปเล้ยยย” เรียวอุคว่าพลางลูบท้องไปมา
“ไม่อิ่มก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว กินซะขนาดนั้น” เยซองแซวคนตัวเล็ก เรียวอุคพองลมเข้าปากอย่างงอนๆ
“ก็มันอร่อยอ่ะ นี่ๆ เรียวซื้อมาฝากพี่ทึกด้วยยยย” คนตัวเล็กชูถุงเค้กขึ้นแล้วแกว่งไปมาตรงหน้าพี่ชาย
“ขอบใจจ้ะ” ลีทึกรับถุงเค้กมาก่อนจะลูบหัวน้องเบาๆ น่ารักเสมอเลยน๊า เรียวอุคเนี่ย
“ผู้จัดการยังไม่มาตามใช่มั้ย งั้นเรียวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะฮะ”
“อะไรเนี่ย กินเสร็จก็จะเอาออกเลยเหรอ”
“พี่เยซองปากเสีย !!!” เรียวอุคหันไปตะโกนใส่หน้าเยซองก่อนจะวิ่งหายไป
“ฮ่าๆๆ นายเนี่ยนะ ไปแกล้งน้อง ระวังเหอะ วันไหนเรียวอุคไม่คุยกับนายขึ้นมาแล้วจะรู้สึก” ลีทึกเตือนเยซอง
“โหยพี่ทึกอ่ะ อย่าขู่ดิ เดี๋ยวผมตามไปง้อก็ได้” เยซองวิ่งตามเรียวอุคไปเข้าห้องน้ำอีกคน ลีทึกแอบขำกับคู่นี้ ทั้งๆที่เยซองทุ่มเทขนาดนี้ แต่เรียวอุคก็ยังคงไม่รู้เรื่องอะไรเลย จะไหวมั้ยเนี่ยคู่นี้ แต่เอ๊ะ ถ้าคู่ของเยซองกับเรียวอุคไม่ไหว แล้วคู่ของลีทึกกับชีวอนจะเรียกว่าอะไรละเนี่ย อึ๋ยย ไม่อยากจะคิด
ร่างบางค่อยๆนำกล่องเค้กออกจากถุง กลิ่นหอมหวานของเค้กลอยมาแตะจมูก จนท้องเริ่มร้อง เมื่อเปิดกล่องออก ก็พบกับสตรอเบอรี่ชีสเค้ก เค้กรสโปรดของตนเอง ลีทึกแอบชื่นชมเรียวอุคไม่ได้ ที่จดจำรายระเอียดคนในวงได้แม่นยำขนาดนี้
“เรียวอุคกับเยซองยังไม่มาเหรอครับ” ชีวอนที่เพิ่งคุยโทรสับกับฮีชอลเสร็จ เดินเข้ามถามลีทึกเพราะเมื่อกี้ รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงทั้ง2คน
“มาแล้ว แต่ไปเข้าห้องน้ำน่ะ”
“อ๋ออ แล้วนั่นเค้กใครเหรอ”
“เรียวอุคซื้อมาน่ะ”
“ผมกินได้มั้ย”
“อะ..อ๋ออ ได้สิ ก็เรียวอุคตั้งใจซื้อมาฝากนาย” ลีทึกโกหกออกไปเต็มๆ ชีวอนเลื่อนกล่องเค้กเข้าหาตัวเองก่อนจะลงมือกินอย่างเอร็ดอร่อย
‘เกิดเป็นคนดีมันก็น่าสงสารแบบนี้แหละนะ ปาร์คจองซู’
“กลับมาแล้วครับบบบบ” ซองมินวิ่งตรงเข้ามาหาลีทึก พร้อมกับคยูฮยอนที่เดินตามหลังมาช้าๆ
“อ้าว พี่ซองมินกลับมาแล้ววว” เรียวอุคที่เพิ่งกลับจากห้องน้ำวิ่งมาหยุดตรงหน้าซองมิน
“แต่เอ๊ะ ในมืออ??”
“ก็นี่แหละฮะ ของสำคัญที่มินกลับไปเอา” ซองมินชูตุ๊กตากระต่ายสีขาวขนนุ่มให้ทุกคนดู
“แค่นี้เนี่ยนะ”
“ใครบอกกก ถ้าผมไม่ได้นอนกอดมัน ผมก็จะนอนไม่หลับนะฮะ”
“นอนกอดผมแทนก็ได้หนิ”
“ห๊ะ.. เมื่อกี้ว่าไงนะคยู”
“ป่าว แค่บอกว่าตุ๊กมามันอ้วนๆกลมๆ เหมือนพี่ซองมินเลย”
“นี่นายอยากตายมากใช่มั้ยฮะ !!”
“อย่าเข้ามานะ ถ้าพี่ทำร้ายผม กระต่ายตัวนี้ตาย” คยูฮยอนแย่งตุ๊กตาจากมือซองมิน ก่อนจะทำท่าล็อคคอไว้ เหมือนจับตัวประกัน
“หนอยยย ฝากไว้ก่อนเหอะ”
“เรียวอุค ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ” ลีทึกเห็นน้องชายตัวเล็กของตนสีหน้าไม่ดีจึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“พี่ทึกกี้” เรียวอุควิ่งเข้าไปกอดลีทึก
“โอ๋ๆคนเก่ง ไม่เป็นไรนะ มีอะไรก็เล่าให้พี่ฟังได้”ลีทึกลูบหัวน้องชายเบาๆเป็นเชิงปลอบใจ คนอื่นๆมองตามด้วยสายตาเป็นห่วง โดยเฉพาะ ...เยซอง
“ก็ผม...ผมก็อยากกลับไปเอาตุ๊กมาที่หอมั่ง”
“แล้วทำไมไม่บอกก !!”
“ก็ผมกลัวคนอื่นหาว่าไร้สาระอ่ะ ไม่รู้แหละ ทำไมพี่ซองมินไม่บอกตั้งแต่แรกล่ะ ว่าจะไปเอาตุ๊กตา ผมจะได้ไปด้วย”
“เด็กๆ มาครบหรือยัง โปรดิวเซอร์เรียกแล้ว อ้าวเรียวอุค เป็นอะไรหรือเปล่า” ผู้จัดการเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นสมาชิกตัวเล็กของวง ยืนกอดพี่ชายแน่น
“ไม่เป็นไรฮะ”
“แน่นะ ไม่สบายหรือเปล่า”
“เปล่าฮะ ไม่ต้องห่วง” เรียวอุคตอบพร้อมกับชู2นิ้ว
“ดีแล้ว งั้นไปกันเหอะ” ผู้จัดการพาสมาชิกทุกคนกลับไปที่ห้องเดิมอีกครั้ง
“เอาล่ะทุกคน เราจะเริ่มภารกิจแรกกันแล้วนะ”
..............................(30%)..........................................
สมาชิกเอสเจทั้ง6คน ถูกพาตัวขึ้นรถตู้อีกครั้ง ผ่านไป10นาที รถก็แล่นเข้ามาจอดที่สถานที่แห่งหนึ่ง ลักษณะคล้ายๆเนิร์สเซอรี่ ซองมินกับเรียวอุคกระโดดลงรถตู้อย่างตื่นเต้น
“สวัสดีครับทุกคน ที่นี่เป็นสถานที่ใช้ทำภารกิจแรกนะครับ” ทีมงานยื่นซองส่งให้กับทั้ง3คู่ เมื่อทุกคนเปิดดูในซอง ก็พบกับกระดาษ1แผ่น กับแหวนอีก2วง
‘นี่มันรายการการ Hello baby หรือ we got married วะเนี่ย’
“แหวน2วงนี้ ต้องใส่ติดตัวไว้ให้ตลอดนะครับ หยิบแหวนขึ้นมาแล้วหันไปสวมให้คนข้างๆเลยครับ” ทุกคนถึงกับอ้าปากค้างกับคำสั่งแรก แต่ก็ค่อยๆหยิบแหวนขึ้นมาอย่างประหม่า อยู่ดีๆอาการเขินก็เล่นงานแบบไม่ได้ตั้งตัว
‘มาเขินอะไรตอนนี้วะเนี่ย’ คยูฮยอนบ่นในใจ แต่ก็พยายามรวบรวมสติ สวมแหวนเข้าไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของซองมินจนได้ ซองมินเองก็รีบสวมแหวนให้กับคยูฮยอน โดยที่ไม่กล้าเงยหน้าไปสบตาแม้แต่นิด หลังจากสวมแหวนเสร็จ ก็ขำกลิ้งกับท่าทางของแต่ละฝ่าย
“พี่เขินผมเหรอ”
“ใครจะไปเขินเด็กเอ๋ออย่างนาย ฮ่าๆ ตลกแล้วๆ”
“ถึงเอ๋อก็หล่อล่ะครับ ดีกว่าคนแถวนี้ที่ชอบทำตัวน่ารัก ทั้งๆที่ตัวเองน่ะอ้วน”
“โจวคยูฮยอน !! นายกล้าว่าชั้นอ้วนเหรอ”
“พอๆๆ เผลอไม่ได้เลยนะคู่นี้ เอะอะก็จะกัดกันอย่างเดียว” ลีทึกหันไปเอ็ดทั้ง2คน ก่อนจะส่งสัญญาณให้เยซองกับเรียวอุค
“จะสวมแล้วนะครับ” เยซองจับมือเรียวอุคขึ้นมา ไม่มีท่าทางเขินแม้แต่น้อย มีแต่รอยยิ้มที่แสดงออกว่าตนเองสุขเพียงใด ต่างจากเรียวอุคที่พยายามก้มหน้าหลบซ่อนความเขินอาย
“อื้ม” เยซองบรรจงสวมแหวนลงบนนิ้วนางข้างซ้ายอย่างเบามือ ก่อนบรรจงจูบลงบนหลังมือของคนตัวเล็ก
“เฮ้ยๆๆ นอกบทไปมั้งงง ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ” คยูเอ่ยแซวด้วยความหมั่นไส้ เยซองหัวเราะเก้อ ต่างจากเรียวอุคที่แทบจะมุดดินหนี
“ตานายแล้วเรียวอุค” เรียวอุคหยิบแหวนขึ้นมาก่อนจะค่อยๆสวมให้กับเยซอง เยซองแอบขำกับท่าทางประหม่าของคนตัวเล็ก ดูสิ มือสั่นเชียว
“ชีวอนกับลึทึก”
คู่นี้ตากจากคู่อื่นโดยสิ้นเชิง ไม่มีการแสดงออกถึงความรู้สึกใดๆ ชีวอนสวมแหวนให้ลีทึก ลีทึกสวมแหวนให้ชีวอน สีหน้านิ่งเฉย ไร้การแสดงออกใดๆ จนคนรอบข้างเครียดแทน
‘มันจะพังเพราะคู่นี้มั้ยเนี่ย’
“แล้วทำไงต่อครับ” ลีทึกหันไปถามทีมงานอีกครั้ง เมื่อเสร็จภารกิจแรกเรียบร้อยแล้ว
“แล้วแต่พพวกคุณสิครับ หน้าที่ผมมีแค่นี้ ขอให้ทุกคนโชคดีครับ”
ทั้ง6คนหันมองหน้ากันอย่างงงๆ เอาไงต่อดีวะเนี่ย เยซอง คยูฮยอน ชีวอน ซึ่งเป็นผู้ถือซอง เปิดอ่านจดหมายภายในซองทันที
“เค้าบอกให้พวกเราตามหาตัวเด็ก แล้วให้พาไปที่ห้องโถงชั้น2 ของพวกนายเขียนว่าไง”
“ของฉันก็เขียนไว้แบบนั้น”
“งั้นพวกเราเข้าไปข้างในกันเถอะ”
ชีวอนกับลีทึกเดินนำอีก2คู่เข้าไปด้วยใน แต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหน สายตาก็ไปสะดุดกับซอง3ซองที่วางอยู่บนโต๊ะด้านหน้า
“ซองแบบเดียวกับเมื่อกี้เลย”
“มีชื่อพวกเราอยู่ด้วย” เยซองหยิบซองขึ้นมาแจกให้แต่ละคู่ ลีทึกรับซองมาก่อนจะเปิดดูด้านใน จดหมายแบบเดิมอีกแล้ว แต่ความนี้กลับมีลูกกุญแจอยู่ในซองด้วย ลีทึกส่งกระดาษให้ชีวอนเป็นคนอ่าน
“ภายในนี้มีห้องเรียงอยู่เป็นร้อยห้อง คุณต้องหาห้องเด็กของคุณให้เจอ แล้วไขกุญแจเข้าไป ถ้าคุณไขกุญแจผิดห้อง จะถูกปรับแพ้ในภารกิจนี้ทันที”
ลีทึกกับชีวอนมองหน้ากันโดยอัตโนมัติ เช่นเดียวกับอีก2คู่
“แล้วเราจะรู้ได้ไงว่าของเราห้องไหน”
“พี่ว่ามันคงต้องมีคำใบ้อะไรสักอย่างแหละ ลองเดินสำรวจดูก่อนมั้ย หรือจะแยกกันไปเป็นคู่”
“ไปด้วยกันมีกว่าฮะ จะได้ช่วยๆกันคิด”
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยกับเรียวอุค ลีทึกจึงพาน้องๆเดินสำรวจชั้นหนึ่ง ทางเดินที่ปูด้วยพรมสีชมพูอ่อน เข้ากันดีกับผนังสีครีม ทั้ง2ฝั่งเต็มไปด้วยประตูห้องสีขาวสะอาด แปะสัญลักษณ์รูปการูตูนไว้ที่ประตู ใต้ป้ายชื่อห้อง
“ด้านริมในสุดตรงนู้นฝั่งซ้ายป็นห้องหมายเลข1ถัดมาเรื่อยๆจนสุดแล้ววนกลับไปที่ฝั่งขวา แค่ชั้นนี้อย่างเดียวก็เกือบ40ห้องแล้วนะเนี่ย” คยูฮยอนบ่นอย่างท้อใจ
“ผมว่ามันอาจจะไม่ได้อยู่ชั้น1นะ เพราะมันใก้ลเกินไป คงไม่ง่ายขนาดนั้น”ชีวอนออกความเห็น
“แต่พวกเราก็มีกันตั้ง3คู่นี่นา บางทีอาจจะมีสักคู่ที่อยู่ชั้น1ก็ได้” เยซองช่วยเสริม
“ลองขึ้นไปดูชั้นอื่นมั้ย”
“อื้มไปสิ ป่ะพี่ทึก อะ..อ้าว พี่ทึก” เมื่อซองมินหันไปอีกทีก็ไม่พบลีทึกยืนอยู่ข้างๆแล้ว แต่กลับไปยืนอยู่ที่ห้องริมสุดแทน ทุกคนจึงรีบเดินเข้าไปหา
“มีอะไรหรือเปล่า” ชีวอนเดินไปหยุดข้างๆแล้วจึงถามขึ้น
“ทุกคนมองป้ายห้องนี้ดีๆสิ มันมีอะไรแปลกๆมั้ย” 5คนที่เหลือเงยหน้ามองป้ายห้องที่ลีทึกกำลังยืนอยู่อย่างสงสัย
‘01’
“ก็ไม่แปลกนี่นา ก็ห้องนี้มันห้องแรก ก็ต้องเป็นห้องหมายเลข1สิ”
“ไม่ใช่แบบนั้น ดูป้ายห้องข้างๆสิ” ลีทึกชี้มือไปที่ห้องติดกัน ทุกคนจึงรีบหันไปดูป้ายห้องข้างๆ
‘2’
“เฮ้ยยยย !!!” ทั้ง5คนร้องออกมาพร้อมกัน เข้าใจสิ่งที่ลีทึกพยายามจะสื่อทันที
“ทั้งๆที่ห้องอื่นเป็นตัวเลขตัวเดียวแท้ๆ แต่ห้องแรกกลับมีเลข0อยู่ข้างหน้า”
“ไม่ใช่แค่นั้นนะ” ลีทึกออกความเห็นอีกครั้งก่อนจะพยักหน้าให้ชีวอนอธิบาย
“ป้ายห้องของห้องนี้ดูใหม่กว่าของห้องอื่น และขนาดยังไม่เท่ากันด้วย เหมือนกับว่าเพิ่งโดนเปลี่ยนไปเมื่อไม่นานมานี้”
“เราเจอแล้ว เย้ !!” ทุกคนตบมือให้ลีทึกอย่างชื่นชมในความสามารถของลีดเดอร์
“พี่เลิกเป็นนักร้องแล้วไปเป็นนักสืบแบบโคนันเหอะ” คยูฮยอนแซว
“งั้นฮีชอลก็จะกลายเป็นลีดเดอร์แทนพี่” ลีทึกว่าพลางยิ้มอย่างอารมณ์ดี คยูฮยอนและคนอื่นๆที่กำลังนึกภาพตามถึงกับหน้าซีด คิมฮีชอล นางมารประจำวงกับบทบาทลีดเดอร์ ไม่เกิน1เดือนเอสเจได้ตายยกวง
“ว๊ากก ไม่ได้ๆๆ ถ้าพี่ฮีชอลเป็นลีดเดอร์ล่ะก็ มีแต่ซวยกับซวย พี่ทึกกี้อยู่กับวงเราไปนานๆนะคร้าบบบบ”
“ฮ่าๆๆพวกนายเนี่ยน๊า อย่าเพิ่งเล่นกันสิ เรายังเหลือปัญหาอีก1อย่างนะ”
“???”
“ห้องนี้เป็นของคู่ไหน” คำถามที่เจ็บปวดหยุดออกจากปากลีทึกอีกครั้ง ทุกคนถึงกับหน้าเสียไปตามๆกัน ทำไมมันซับซ้อนนักวะเนี่ย !!
“ช่วยกันคิดเถอะ” ชีวอนบอกทุกคน ก่อนทั้งวงจะตกอยู่ในความเงียบไปนานถึง15นาที
“ผมรู้แล้วทำไง” ซองมินโพล่งขึ้นมา
“จริงเหรออ ทำไงๆๆ”
“เป่ายิงฉุบ ใครชนะก็เอากุญแจคนนั้นไข”
“สิ้นคิดมากกกกก แล้วถ้ามันผิดล่ะ”
“ก็ซวยไง”
“พอเลยๆๆ ใช่เวลาเล่นมั้ยเนี่ย”
“ทุกคนนน เรียวอุคน้อยของเราคิดอะไรดีๆออกแหละ” ลีทึกเรียกทุกคนมารวมตัวกันอีกครั้ง
.........................................(60%)...................................................
“ว่ามาสิเรียวอุค”
“ผมแค่เดาๆเอานะฮะ ชั้นนี้เป็นชั้นที่1 ห้องนี้ก็เป็นห้อง01”
“อื้มๆ แล้วไงต่อ”
“ชั้นที่1ห้อง01” เรียวอุคพูดให้คนอื่นคิดตาม
“ชั้น1ห้อง01 เหรอ 1 ....01 เฮ้ยยยยย 101” เยซองร้องออกมาอย่างเข้าใจความหมาย คนที่เหลือจึงค่อยๆคิดได้ตามๆกัน
“101ทำไมเหรอคยู” ซองมินที่ไม่ค่อยเข้าใจหันไปถามคยู
“มันเป็นรหัสสำคัญไงครับ”
“ยังไงอ่ะ”
“เอางี้ซองมิน วงเรามีทั้งหมดกี่คน” ลีทึกพยายามอธิบายให้ซองมินฟัง
“ก็13คนไง มันเกี่ยวมั้ยเนี่ย”
“เกี่ยวอย่างแรง!!” ทุกคนตอบพร้อมกัน
“เกี่ยวยังไงอ่ะ” คยูฮยอนส่ายหัวให้กับความเข้าใจยากของซองมิน
“เลขที่เรียวอุคบอก มันก็น่าจะมาจากเลขเมมเบอร์ของพวกเรายังไงล่ะ เลข101 ก็หมายถึงเมมเบอร์หมายเลข10นั่นก็คือชีวอน และเมมเบอร์หมายเลข1 นั่นก็คือพี่ลีทึก ง่ายๆก็คือเอาเลขเมมเบอร์ของ2คนนี้มาต่อกัน”
“อ๋ออออ เข้าไปแล้ว งั้นห้องนี้ก็....”
“ใช่แล้ว...ชีวอน กุญแจล่ะ” ชีวอนหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะค่อยๆไขเข้าไป โดยมีคนรอบข้างยืนให้กำลังใจกันอย่างลุ้นๆ
กริ๊ก !!
“ไชโย !!!!!” เสียงเฮลั่นดังไปทั่วชั้น ชีวอนกับลีทึกดีใจจนถึงกับกอดกันกลม คู่อื่นๆก็เช่นกัน แต่เมื่อได้สติ ทั้ง2ก็รีบผละออกจากกันอย่างรวดเร็ว
“เอ่อออ....จะเข้าไปกันเลยมั้ย” ลีทึกถามชีวอน แต่ไม่กล้าหันไปสบตาตรงๆ
“ครับ”
“งั้นพี่เข้าไปข้างในก่อนนะ พวกนายก็รีบหาห้องตัวเองให้เจอล่ะ” ลีทึกอวยพรให้กับน้องๆ ก่อนจะเดินเข้าไปกอดทีละคน
“ครับพี่ งั้นพวกผมไปก่อนนะ” เยซองพาอีก3คนที่เหลือเดินไปตามหาห้องตัวเองบ้าง พอเข้าใจรหัสแล้ว ทุกอย่างก็แทบจะไม่ต้องอะไรมาก สบายๆกันเลยทีเดียว
“ไปกันเถอะ” ชีวอนสะกิดลีทึก ก่อนจะเปิดประตูห้องแล้วเดินนำเข้าไปก่อน
“ชีวอนน..เป็นอะไรหรือเปล่า” ลีทึกเอ่ยถามเมื่อเห็นชีวอนยืนตัวแข็งไม่ขยับเขยื้อนไปไหนแม้แต่นิดเดียว
“พะ...พี่เข้ามาดูเองสิครับ” ลีวอนตอบเสียงสั่นๆ
“มีอะไรในนั้นเหรอ” ลีทึกถามด้วยความสงสัย ก่อนจะเดินตามชีวอนเข้าไปในห้อง แล้วก็ตกอยู่ในอาการเดียวกับชีวอน
กลายเป็นว่าตอนนี้ หน้าประตูห้องมีผู้ชายหน้าตาดี2คน ยืนตัวแข็งเป็นรูปปั้น สีหน้าเหมือนเห็นผี
ชีวอนกับลีทึกหันหน้ามาสบตากัน ก่อนจะร้องออกมาพร้อมกัน
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก อะไรกันเนี่ยยย !!!!!”
“เหมือนได้ยินเสียงร้องของพี่ลีทึกนะ”ซองมินหันไปมองทางประตูห้องที่ลีทึกกับชีวอนเพิ่งเข้าไป
“หูฝาดหรือเปล่าพี่ซองมิน พี่เยซองเรากำลังจะไปไหนกันเหรอ” เรียวอุคถามคนที่เดินนำอยู่ข้างหน้า เยซองพาทุกคนมาหยุดอยู่หน้าลิฟท์
“ขึ้นลิฟท์ไง”
“อ๋อ จริงด้วย เลขของคู่เรามัน411นี่นา ชั้น4ใช่มั้ยฮะ” เยซองยิ้มหน้าบานทันที เมื่อเรียวอุคพูดออกมาว่าเลขคู่เรา
“แล้วทำไมต้องขึ้นลิฟท์วะ” คยูฮยอนที่ไม่ได้ฟังเย่เรียวคุยกันถามเยซองขึ้นมา
“ฉันต้องถามพวกนายว่าจะเดินตามฉันขึ้นลิฟท์มาทำไม”
“อ้าว”
“มาอ้าวอะไร ของฉันกับเรียวอุคเลข411ก็ชั้น4ของพวกนายมันชั้น4ที่ไหนเล่า!!!!”
“เออใช่ ฮ่าๆ แล้วของเราเลขอะไรนะ 127ป่ะ”
“137!!! 12มันเลขของพี่คิบอมม ถามจริงๆพี่จำเลขของผมไม่ได้เหรอเนี่ย”
“จะอะไรนักหนา ขนาดเลขเมมเบอร์ตัวเองฉันยังจำไม่ค่อยได้เลย”
“เฮ้อออ” คยูฮยอนถอนหายใจอย่างท้อใจ
“ตกลงของเราชั้น13ใช่มั้ย”
“พี่ครับ ตึกนี้มีถึงชั้น5”
“งั้นก็ชั้น1 ห้อง37” เป็นครั้งแรกที่ซองมินพูดอะไรแล้วมันถูกต้อง - -*
“ถูกต้อง ไปกันเถอะ” คยูฮยอนเดินนำหน้าซองมินไป
“อ้าวคยู ไม่ขึ้นลิฟท์เหรอ”
“พี่ครับ นี่ชั้นอะไร” คยูเริ่มเหนื่อยกับซองมิน
“จริงด้วยย นี่ชั้น1นี่นา แหะๆ ป่ะๆ ไปหาห้อง37กัน” ซองมินเดินไปจูงมือคยู
อยู่กับลีซองมิน คยูฮยอนอยากจะตายวันละ13เวลา - -*
ไม่นานนัก ทั้ง2คนก็เดินมาหยุดที่ห้อง37คยูฮยอนหยิบกุญแจขึ้นมาไข ซึ่งก็เป็นไปตามที่ทุกคนคิดเอาไว้ ลูกกุญแจสามารถไขออกได้อย่างง่ายดาย ซองมินกับคยูฮยอนหันมาแปะมือกันอย่างดีใจ
“ว้าว ใช่จริงๆด้วย ชั้นเก่งใช่มั้ยล่ะ”
“เก่งมากครับ ที่เก่งที่สุดดดดด”
“น้ำเสียงนายมันประชดประชันมากเลยนะโจว คยูฮยอน”
“เปล่าซะหน่อยยย ผมจริงใจน๊า”
“เออๆ งั้นเข้าไปกันเถอะ” ซองมินดึงประตูเปิดแล้วก้าวเข้าไปในห้อง
“อื้ม” คยูรีบเดินตามเข้าไปแล้วปิดประตู
ทายซิ เกิดอะไรขึ้น !!
สภาพคยูฮยอนกับซองมินไม่ได้ต่างอะไรกับชีวอนกับลีทึกเลย ซองมินเข้าใจทันทีว่าเสียงร้องที่ไก้ยินเมื่อกี้ ต้องเป็นเสียงของลีทึกแน่ๆ และก็คงจะเป็นเหตุผลเดียวกันกับเขา ซองมินขยับปากกำลังจะร้องออกมาอีกคน ถ้าไม่ติดว่ามีเสียงนึงลอยมาตามสายลม
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!! ไม่จริง”
ใช่แน่ๆ เสียงสูงๆแหลมๆแบบนี้ เป็นใครไปไม่ได้นอกจากหนึ่งในสมาชิกคณะลิงเสียงทอง(K.R.Y.) เสียงเรียวอุคแน่ๆ มั่นใจ100% และก็มั่นใจด้วยว่าเพราะอะไรที่ทำให้เรียวอุคเป็นแบบนี้ เพราะเขาเองก็เจอมันกับตัวเหมือนกัน
..........................
เสียงเรียวอุคเงียบไปแล้ว ซองมินสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนที่จะ....
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!! กูอยากจะบ้าตายยย”
ซองมินตะโกนจนคยูฮยอนสะดุ้งรีบหันกลับมามอง
ซึ่งแน่นอนว่าเสียงของซองมินมันดึงไปถึงห้องที่ลีทึกกับเรียวอุคอยู่แน่ๆ และทั้งหมดก็เข้าใจทันทีว่าสมาชิกร่วมวงที่เหลือกำลังตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน
ลีทึก ซองมิน เรียวอุค สูดหายใจเข้าลึกๆพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหาย ก่อนที่จะ
1
2
3
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!”
....................................(100%)........................................................
จบตอน เย้ !!
ไม่ต้องตกใจว่าทั้งพี่ทึก มิน แล้วก็อุคกี้ร้องอะไรกัน
เพราะเฉลยมันอยู่ตอนหน้า 55+
ไม่เม้นก็ไม่รู้นะเออ ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ ^^
ความคิดเห็น