ไม่ห่าง (รัก) ไกล

ลำดับตอนที่ #1 : ไม่ห่าง (รัก) ไกล...เปิดเทอม 100 %

                                                                    [1]

"ดูนั้นดิผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้เนอะไร้อารมณ์ชะมัด"

"ใช่ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนั้นยิ้มซักครั้งเลย"

เสียงรุ่นน้องที่ซุบซิบเวลาฉันเดินผ่านทำให้ฉันถอนหายใจอย่างเซ็งๆไม่เข้าใจเลยว่าไอ้การที่ฉันไม่ยิ้มตลอดเวลาที่ฉันเรียนอยู่ที่นี่ 2 ปีมันไปหนักหัวใครตรงไหนฉันชื่อนางสาวชลิศา  กฤษติกร ตอนนี้เรียนอยู่ชั้นม.6 ฉันเป็นมนุษย์ผู้หญิงที่ไม่แยแสต่อสิ่งใดใครจะนินทาก็ปล่อยไปแม้จะมีอารมณ์โมโหนิดหน่อยแต่ก็ไม่ใช่ประเด็น แถมฉันยังเกลียดสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าเพื่อนสนิทผู้หญิง

"น้ำเย็นวันนี้มาโรงเรียนแต่เช้าเลย"

หัวหน้าห้องเดินเข้ามาทักฉันพร้อมทวงการบ้านนายวาเป็นข้อยกเว้นจากสิ่งที่ฉันเกลียดเพราะเป็นคนเดียวที่ฉันคบมาตั้งแต่เด็กทั้งที่เราแตกต่างกันสุดขั้ว วาเป็นคนที่มีเพื่อนเยอะมากในขณะที่ฉันไม่มีใครคบนอกจากมัน วามักจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าเสมอในขณะที่ฉันไม่ชอบยิ้ม

"ขอลอกการบ้านหน่อย"

"อย่าให้ใครรู้เลยนะเนี้ยว่าคุณหนูน้ำเย็นขอฉันลอกการบ้าน"

ฉันมองหน้านายวาที่ทำท่าระแวงหันไปมองรอบๆห้องเหมือนกลัวใครจะมาเห็นทั้งที่ทั้งห้องยังไม่มีใครมาฉันจึงตบไหล่วาไปเบาๆอย่างหมั่นไส้

"รู้ใช่ไหมต้องจ่ายค่าจ้างอย่างไง"

"อืม"

ฉันรับสมุดการบ้านจากมือวาลุกไปนั่งด้านหลังห้องที่มีโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กตั้งอยู่พร้อมหมอนรองนั่งพอฉันนั่งลงเรียบร้อยนายวาก็มาคิดค่าจ้างโดยการนอนลงข้างๆใช้ตักฉันแทนหมอนแล้วหลับไป วาเป็นอย่างนี้เสมอเพราะฐานะทางบ้านไม่ดีแถมพ่อยังฆ่าตัวตายจากการล้มละลายวาเลยต้องเป็นคนทำงานหาเลี้ยงแม่ตอนกลางคืนเลยนอนไม่พอต้องมานอนที่โรงเรียนตอนเช้าทุกวัน

"วาการบ้านเสร็จแล้วลุกเร็ว เดี๋ยวคนอื่นจะเข้ามาในห้องแล้ว"

"ขอนอนอีกหน่อยไม่ได้เหรอ"

"นายเลิกไปทำงานที่นั้นได้แล้วมั้ง ไปทำงานที่บ้านฉันดีกว่าตอนนี้กำลังขาดคน"

"งานอะไร"

"งานสวนนะคนสวนคนเก่าลาออกไปแล้ว ตอนนี้ขาดคนอยู่ไปทำหน่อยสิ นายชอบต้นไม้นี่แค่นี้สบายอยู่แล้ว"

"ไม่ใช่ไล่คนสวนคนเก่าออกเพื่อให้ฉันมีงานหรอกนะ"

"เปล่าลุงจ้อยแกแก่แล้ว ลูกหลานเลยมาขอลาออกให้แกกลับไปใช้ชีวิตที่ต่างจังหวัด"

"ตกลงฉันจะไปทำให้"

"วันนี้ไปลาออกจากงานตอนกลางคืนนะ พรุ่งนี้เริ่มงานได้เลย"

ฉันลุกกลับไปนั่งที่ของตัวเองที่อยู่เกือบหลังห้องติดหน้าต่างส่วนวากลับไปนั่งด้านหน้าห้องเพราะเป็นหัวหน้าห้องจึงต้องนั่งโต๊ะใกล้ๆโต๊ะอ.เสียงทักทายเริ่มดังขึ้นเมื่อมีคนเข้ามาในห้องแต่ไม่มีใครทักฉันซักคนเพราะฉันเป็นมนุษย์ไร้ความสัมพันธ์กับคนอื่นฉันฟุบลงกลับโต๊ะอย่างเบื่อหน่ายจนเสียงเงียบลงเพราะอ.ที่ปรึกษาเดินเข้ามาฉันจึงเงยหน้าขึ้น

"ยินดีต้อนรับเปิดเทอมค่ะนักเรียนทุกคนวันนี้ห้องเรามีนักเรียนย้ายมาใหม่ 2 คน ทั้งคู่เข้ามาในห้องเลย"

ประตูถูกเปิดและปิดลงพร้อมเสียงกรี๊ดของนักเรียนหญิงเกือบทั้งหมดยกเว้นฉันที่ยังนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างเสียงแนะนำตัวทำให้ฉันเกร็งขึ้นเพราะตกใจแต่ยังไม่ยอมหันกลับไปมอง

"ผมกิตติ กันจา ชื่อเล่นชื่อเกมส์ย้ายมาจากอเมริกาครับฝากตัวด้วยนะครับ"

"ผมบริพัธ ปิยากร ชื่อเล่นชื่อพัธ"

เสียงหลังแม้จะห้วนแต่ได้รับเสียงกรี๊ดไม่แพ้เสียงเสียงแรกจนอ.ต้องเคาะกระดานให้เหล่านักเรียนหญิงเงียบจนเสียงนายวาที่เป็นหัวหน้าห้องเสนออ.ขึ้นมาฉันถึงหันกลับไปมอง

"อ.ครับผมจะเป็นคนดูแลกิตติเองครับ"

"ดีงั้นกิตตินั่งข้างวาทิตแล้วกันส่วนบริพัธไปนังข้างชลิศา"

"คนไหนชื่อชลิศาครับอ."

"ชลิศายืนขึ้นหน่อย"ฉันลุกจากเก้าอี้ตามคำสั่งอ.ผู้ชายตัวสูงที่อยู่ในชุดนักเรียนไม่ค่อยเรียบร้อยชายเสื้ออยู่นอกกางเกงผมทำไฮไลท์สีแดงเดินเข้ามาหาฉันทันทีพร้อมคำกำชับของอ. "ดูแลเพื่อนด้วยนะชลิศากลางวันแนะนำโรงเรียนให้เพื่อนด้วย"

"ยืมดูหนังสือหน่อย"ฉันเลื่อนหนังสือให้คนข้างๆดูหลังจากอ.เข้ามาสอนคาบแรกแล้วนักเรียนใหม่ยังไม่ได้ซื้อหนังสือ "เธอเป็นใบ้รึเปล่าเนี้ย"

"......"

"ดีแล้วฉันไม่ชอบผู้หญิงพูดมาก"

"......"

"ได้ยินเสียงแง่วๆแล้วปวดหู"

"......"

"ฉันตกลงแล้วจะให้เธอเป็นแฟนฉัน"

"อ่ะ"

ฉันแค่ทำตาโตแล้วกระตุกนิดหน่อยหันไปมองไอ้คนข้างๆนายนั้นจับหน้าฉันไว้แล้วยิ้มบาดใจจนฉันตาพร่าพร้อมหัวเราะเล็กๆยิ้มจนเห็นเขี้ยวก่อนจะทำสิ่งที่คิดไม่ถึง

"เธอนี่น่ารักชะมัด จุ๊บ"

ริมฝีปากบางที่โฉบลงมาแค่ชั่วครู่แต่ทำให้ฉันหน้าแดงทันทีฉันปัดมือนายนั้นออกแล้วถลึงตาใส่ยกมืออีกข้างปิดปากแต่นายนั้นกลับหัวเราะคิกคัก

"เธอนี่น่ารักจริงๆด้วย"

"มีอะไรตลกนักหนาบริพัธ"อ.ที่สอนอยู่หน้าห้องตะโกนถามนายตัวดีเรียกให้คนทั้งห้องหันมามองฉันต้องก้มหน้าลงกับโต๊ะ

"เปล่าครับพอดีผมชอบชลิศาที่ให้ยืมหนังสือครับ"

"แล้วชลิศาเป็นอะไรทำไมฟุบลงไปกับโต๊ะ"

"พอดีเลือดกำดาวชลิศาไหลครับผมเลยให้บีบจมูกไว้"

ไอ้บ้าเอ้ยไม่มีข้ออ้างอื่นแล้วหรือไงเนี้ยข้ออ้างปัญญาอ่อนอย่างนี้ใครเชื่อก็บ้าแล้วแต่เสียงอ.ที่เรียกคนไว้ทำให้ฉันงง

"กิตติ วาทิตจะลุกไปไหน"

"ผมจะไปดูชลิศาครับ"

นายวาเป็นคนตอบคำถามในขณะที่คนข้างๆฉันยังไม่เลิกฉันเราะจนฉันต้องสะกิดให้มันเลิกบ้าบอซักทีนายนั้นจึงลุกตอบอ.กลับไป

"ไม่เป็นไรแล้วครับอ.ผมดูแลชลิศาให้แล้วครับรับรองหายขาด"

"ไปห้องพยาบาลไหม"

"ไม่ครับอ.สอนต่อได้เลยครับ"อ.หันกลับไปสอนเนื้อหาเหมือนเดิมแต่เสียงกระซิบที่ข้างหูทำให้ฉันอยากจะฆ่าคนเลยทีเดียว "เธอติดหนี้ฉันครั้งหนึ่งนะ แม่แฟนคนใหม่"