ไม่ห่าง (รัก) ไกล

ลำดับตอนที่ #3 : ไม่ห่าง (รัก) ไกล...พวกเธอจะยุ่งอะไรกับฉันนักหนา 100 %

                                                                              [ 3 ]
"พี่น้ำเย็นค่ะ"เด็กม.ต้นกลุ่มใหญ่ส่งหน่วยกล้าตายเข้ามาดักฉันกลางทางเดินไปโรงอาหารเนื่องจากนายพัดลมลาโรงเรียนไปไหนไม่รู้ นายวาอ.ที่ปรึกษาเรียกไปพบฉันเลยชิ่งหนีออกจากห้องมาคนเดียว

"มีอะไร"

"พี่เป็นคู่หมั้นกับพี่พัธจริงๆเหรอค่ะ"

"แล้วที่เขาลือว่าพี่เป็นแฟนเก่ากับพี่เกมส์ล่ะค่ะ"

"ถามจริงๆเถอะนะได้คำตอบไปแล้วจะเอาไปสร้างสรรค์อะไรได้"

ฉันถามยัยเด็กพวกนั้นด้วยใบหน้าเรียบเฉยตามปกติตั้งแต่นายพัดย้ายมาฉันต้องคอยตอบคำถามตลอดเวลาที่มีคนอยากรู้เรื่องของฉันแท้ๆแต่ยัยพวกนี้ทำเหมือนเป้นเรื่องของตัวเอง ฉันส่ายหัวอย่างนึกเซ็งยัยเด็กผมสั้นท่าทางห้าวๆก็เข้ามาขวางเพราะเด็ก2คนนั้นทำท่าเหมือนจะร้องไห้

"2คนนี้เขาชอบพี่พัธกับพี่เกมส์"

"ก้ไปบอกพวกนั้นสิมาบอกฉันทำไม บอกฉันไปนาย2คนนั้นก้ไม่รับรุ้ไปด้วยหรอกนะฉันว่าพวกเธอเอาเวลาไปคิดวิธีบอกรักพวกนั้นจะรุ่งกว่า"

"นี่เหรอน้ำเย็น"

นักเรียนชายหน้าสวยผมยาวที่อยู่ในชุดนักเรียนหญิงแล่นมาขวางทางฉันอีกกลุ่มหลังจากพ้นยัยเด็กเปรตพวกนั้นที่ร้องกรี๊ดกราดอยุ่ด้านหลังมือเรียวของฝ่ายตรงข้ามเอื้อมมาหยิบสร้อยของนายพัดลมไปดุแล้วกระชากแรงๆจนฉันถลาเข้าไปชนเสียงกรีดดังขึ้นกว่าเดิมเพราะรวมเสียงฮือฮาของนักเรียนชายที่อยู่รอบๆไว้ด้วย

"ปล่อยดีกว่ามั้ง"

"เธอไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอย่ะ"

"รู้สึกอะไร หิวข้าวนะเหรอ ฉันหิวตั้งแต่ยัยเด็กพวกนั้นมาขวางทางแล้วล่ะ"

"ฉันไม่ทำให้เธอรู้สึกอะไรเลย"

เออนายเป็นกระเทยไม่ใช่เหรอแล้วกอดฉันทำไมเนี้ยแถมกระซิบข้างหูอีกต่างหากนักเรียนชายรอบข้างบางคนแถบจะแล่นเข้ามากระชากฉันออกด้วยซ้ำ

"รู้สึก ว่านายสวยดีพอใจรึยังปล่อยฉันซักที"

"เธอบอกว่าฉันสวยเหรอ"

ฉันกำลังจะตอบเมื่อยัยสาวประเภทสองคนสวยถามแถมรัดฉันแน่นเข้าแต่เสียงอดีตเพื่อนสนิทที่ดังจากทางด้านหลังทำให้ฉันชะงักคำพูด

"ต๊าย น้ำเย็นแม้แต่สาวประเภทสองเธอก็ไม่เว้นเหรอ ดูสิเกมส์อย่างนี้นี่เองน้ำเย็นถึงยกนายให้ฉันง่ายๆ"

"ยัยปอบอย่ามาพูดอะไรขยะแขยงแถวนี้ได้ไหม ดูแลแฟนหล่อๆของเธอที่จ้องจะกลับไปหาแฟนเก่าให้ดีเถอะดูตาสิทำท่าอย่างกับจะกระโจนเข้าใส่ฉันอย่างนั้นแหละ"

"แล้วเธอกอดน้ำเย็นทำไม"

"เกมส์ใครเขาจะกอดกันก็ช่างเขาสิเราไม่เห็นต้องไปสนใจเลย"

"ฉันตกลงแล้วตั้งแต่วันนี้ไปน้ำเย็นจะเป็นเพื่อนสนิทของฉันถ้าใครแตะต้องน้ำเย็นแม้แต่ปลายเล็บฉันจะทำให้มันอยู่ในโรงเรียนนี้ไม่ได้เลย"

"หล่อยเป็นใครถึงมีสิทธิ์มาสั่งคนอื่น"

"อย่ามาก้าวร้าวใส่คุณเฟยนะ"นักเรียนชายที่อยู่รอบๆทำท่าจะกระโจนเข้าใส่แป้งจนแป้งต้องหลบไปอยู่ข้างหลังเกมส์ "คุณเฟยเป็นหลานผอ.เธอคิดเอาแล้วกันว่ามีสิทธิ์รึเปล่า"

"เออ เธอชื่อเฟยสินะ ไม่ต้องมาเป็นเพื่อนสนิทฉันหรอก ทุกวันนี้ก็ไม่มีใครกล้ายุ่งกับฉันอยู่แล้ว"

"นี่เธอไม่สังเกตุเหรอ"

"สังเกตุอะไร"

"ก็ตั้งแต่เปิดเทอมมา คนมายุ่งกับเธอเยอะแยะขนาดไหนยิ่งมีข่าวกับผู้ชาย 2 คนนั้นเธอก็ยิ่งดังขนาดรุ่นน้องยังเข้ามาขวางทางเธอเลย เมื่อก่อนเคยมีที่ไหนกัน"

ฉันฟังคำพูดของคุณหลานชายผอ.ที่เคยได้ยินชื่อมาบ้างก็เห็นจริงด้วยแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจมากพวกที่มาถามก็แค่รำคาญแต่ถ้าเป็นพวกที่เข้ามาทำร้ายจะลองดูก็ได้ฉันก็มั่นใจในฝีมือตัวเองพอดูเหมือนกัน

"จริงด้วย"

"เพราะฉะนั้นฉันมาเป็นเพื่อนให้เธอนะดีแล้วรับรองปลอดภัย"

"แต่น้องพวกนั้นก็ไม่ได้แตะตัวฉันนี่ แค่ถามเฉยๆ อีกอย่างนายพัดก็อยู่กับฉันอยู่แล้ว"

"แล้วนายพัดของเธอไปไหนล่ะ"

"จะไปรู้ได้ไงตื่นเช้ามาก็เจอแค่จดหมายแปะหน้าห้องว่าไม่อยู่ ไม่ไปเรียน ไม่ต้องตามหา เหมือนคนอกหักเลย"

"อ้าวแล้วเขาไม่ได้เป็นคู่หมั้นเธอเหรอ"

"ก็เป็น แต่เราก็ไม่จำเป็นต้องรักกันนี่"

"ทำไมพูดอย่างนั้น น้ำเย็นเดี๋ยวนายเกมส์ก็กระโดดเข้ามาแกะเธอหรอก"เฟยลายแขนฉันไปประชิดตัวแล้วกระซิบเบาๆก่อนลากฉันตรงไปยังโรงอาหารไม่สนใจคนข้างหลังอีกตอนนี้นอกจากผู้หญิงที่สนใจฉันมากขึ้นผู้ชายก็เพิ่มมากขึ้นเหมือนกัน

..............................................................

"น้ำเย็นกลับบ้านอย่างไง"เฟยเลื่อนกระจกรถสปอร์ตสีแดงลงทักฉันขณะที่เดินออกจากโรงเรียนตามหลังด้วยรถของเกมส์ที่มีแป้งนั่งคู่อยู่

"แท็กซี่ล่ะมั้งไม่ได้เอารถมา"

"ขึ้นมาสิจะไปส่ง"

"กลับกับเกมส์ดีกว่าน้ำเย็น เกมส์ไปส่งเอง"

"เกมส์ไปชวนน้ำเย็นทำไม วันนี้แป้งจะรีบกลับบ้านนะ"

"รบกวนด้วยนะ เฟย"

"ไม่เป็นไรย่ะ เพื่อนกัน"

ภายในรถฉันมองผมยาวสีดำสนิทของเฟยแล้วอยากลองจับดูจึงเอื้อมมือไปจับรถเป๋ไปนิดหนึ่งก่อนคนขับรถจะมันมามองตาเขียวฉันจึงหัวเราะออกมาเฟยยิ่งทำหน้าอึ้งไปอีกแต่ฉันไม่ปล่อยมือ

"ผมสวยดี ฉันชอบ"

"ขอบใจย่ะ เธอก็หัวเราะแล้วน่ารักดีทำไมไม่หัวเราะบ่อยๆ"

"ไม่เอาตีนกาขึ้น เดี๋ยวหน้าแก่"

"นี่นะเหตุผลที่เธอไม่ชอบยิ้ม"

เฟทำหน้าเหมือนเจอสิ่งมหัศจรรย์ของโลกปากแดงๆอ้าค้างทำให้ฉันหัวเราะออกมาอีกจนรถมาหยุดหน้าบ้านหลังใหญ่สีขาวประตูเหล็กดัดขนาดใหญ่ปิดสนิทป้ายหน้าบ้านกฤษติกรตัวอักษรสีทองตวัดหางสวยงามลุงยามเดินมาดูใกล้ๆพอเห็นว่าฉันนั่งอยู่ด้วยก็รีบวิ่งไปเปิดประตู

"บ้านเธอใหญ่ชะมัด อยู่กี่คนเนี้ย"

"2 คน ฉันกับนายพัดลม"

"พ่อแม่เธอล่ะ"

"ไปเที่ยวกันสิ้นปีโน้นถึงจะกลับมา"

"น้ำเย็นเธอชวน 2 ตัวนี่มาด้วยเหรอ"

ฉันหันไปมองตาสายตาของเฟยเห็นรถของเกมส์แล่นเข้ามาจอดต่อท้ายลุงยามคงนึกว่ามาด้วยกันเลยปล่อยให้เข้ามาฉันส่งกระเป๋าให้แม่บ้านที่มารอรับยืนรอทั้งคู่ที่หน้าประตู

"อ้าว เกมส์ แป้งตามมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เข้าไปในบ้านก่อนสิ"

"นี่บ้านน้ำเย็นจริงๆเหรอ"

"ก็ใช่นะสิย่ะ นายคงไม่คิดว่าน้ำเย็นเช่าบ้านนี้มาต้อนรับพวกนายหรอกมั้ง"

"คุณหนูค่ะ วันนี้ข้าวเย็นทานอะไรดีค่ะ"

"อะไรก็ได้ค่ะป้า แต่ไม่ต้องทำเอาใจนายพัดแล้วนะค่ะ น้ำเย็นกินอาหารอิตาเลียนมาหลายวันแล้ว"

"งั้นวันนี้เป็นอาหารไทยนะค่ะ แล้วจะให้จัดโต๊ะกี่ที่ค่ะ"

"เฟยวันนี้กินข้าวเย็นด้วยกันนะ เกมส์กับแป้งล่ะมีธุระที่ไหนรึเปล่าถ้าไม่มีก็เชิญนะ"

"ตกลง"

"เกมส์แต่แป้ง.."

"ถ้าจะกลับก็กลับไปก่อน"

"เพิ่มอีก 3 ที่นะค่ะป้าส่วนของนายพัดวันนี้ไม่ต้องจัดเผื่อคงกลับมาไม่ทันอาหารเย็น"

"น้ำเย็นฉันอยากล้างหน้า"

เฟยตามฉันขึ้นไปบนห้องโดยปล่อยให้ 2 คนที่เหลือนั่งเป็นหลักให้แม่บ้านเฝ้าข้างล่าง

"