>>ร้อยรักที่อดีต<<

ลำดับตอนที่ #1 : บท1 (รีไรท์)

บทที่ 1

                 'โลก' สำหรับฉันคือโลกที่มัน 'เน่าเฟะ' จนน่าสะอิดสะเอียน เเละ 'ตัวฉัน' สำหรับโลกสิ่งคือที่ไม่ต้องการให้มีอยู่ ทั้งทีก็มีครอบครัวที่ร่ำรวย ต้องมีความสุขเเละได้อยู่สบายๆไปทั้งชาติเเน่ๆเลยในสายตาของคนอื่น แต่ความเป็นจริงชีวิตฉันไม่ได้โรยไปด้วยกลีบกุหลาบเลยเเม้เเต่กลีบเดียว กลีบกุหลาบที่คนอื่นมอง ฉันกลีบมองว่ามันคือก้อนกรวดคอยร่วงหล่นเพื่อปิดกันหนทางที่ทำให้ฉันได้มีความสุข โดยเฉพาะยิ่งมีคนชอบโปรยกรวดทรายเข้ามาในทางเดินของฉัน

     รึก็คือ สิ่งมีชิวิตที่ใช้กล้ามเนื้อมากกว้างสมองอย่าง พี่ชายทั้ง 3 คน ฉันเป็นลูกสาวคนสุดท้องเป็นเด็กที่คุณท่านเจ้าของบ้านเเละเหล่าคุณชาย 'รังเกียจ' ไม่ก็ตัวอัปมงคล เพราะเมื่อตอนที่คุณแม่คลอดฉัน ร่างกายท่านอ่อนแอมากจึงไม่สามารถยื้อท่านไว้ได้ ก็จากไปเป็นเหตุผลที่ 'คุณพ่อ' กับ 'พี่ชาย' ไม่ชอบฉัน ห้องนอนที่แม่เตรียมไว้ให้ฉันพ่อเอารูปแม่ไปไว้ในนั้นและให้ฉันมานอนที่ห้องเล็กชั้นล่างเเทน การเป็นอยู่เเละการศึกษาไม่ได้ด้อยไปกว่าพวกพี่ชายเลย ตอนเด็กฉันพยายามเรียนให้ได้คะเเนนเเละเกรดดีเพื่อที่จะเอาไปให้คุณพ่อได้เห็นเเล้วให้คำชมฉันเหมือนพวกพี่ชายบ้าง เเต่ก็ไม่เคยมี 

จนเมื่อฉันอยู่ปี 3 ความอดทนของฉันก็ได้หมดลง เเละเกิดขึ้นเพียงเเค่ ฉันทีตอนนี่โดนทำโทษให้ทำหน้าที่คนใช้เพราะทำกระถามบอนไซในสวนของคุณพ่อเเตก เลยโดนให้ทำหน้าที่นี้ 3 เดือนเต็ม เเละมันก็เหลืออีกเเค่ 2 วัน ฉันก็จะเป็นไทเเล้วค่ะทุกคน ฉันที่กำลังกวาดหญ้าใรสวนข้างสระว่ายน้ำ ก็ได้มีเสียง 'ปีศาจ' เรียกเธอ 

'ยัยโรสเเกเอาผ้าเช็ดตัวมาให้พวกฉันด้วยพวกฉันจะขึ้นจากสระเเล้ว' เสียงเรียก ดังออกมาจากสระว่ายน้ำภายในบ้านหลังใหญ่ 

"ค่ะ" ฉันขานเเล้วเดินเข้าไปหยิบผ้าในบ้านมาให้คุณพี่ชายที่ 'น่ารัก' มาก    

'เธอก็รู้ไม่ใช่หรอว่าถ้าพวกฉันว่ายให้เอาผ้าเตรียมไว้น่ะ เคยฟังบ้างมั๊ย' หาเรื่องนี่มันหาเรื่องกันชัดๆ 

"ค่ะ" ยุบหรอ พองหนอ ไม่ร้อนหนอ ฉันได้เเต่บอกให้ตัวเองใจเย็นๆ 

'แล้วถ้าเตรียมไว้ ทำไมเดินเข้าไปเอาได้ยังไง!!! ฉันจะบอกพ่อว่าแกละเลยน่าหน้าที่' ยุบไม่ไหวเเล้วหนอ 

 

"เตรียมไว้เเล้วค่ะ" ฉันที่ความอดทนเริ่มหมด

'งั้นมันก็ต้องวางอยู่บนโต๊ะเเล้วสิ!! เธอกล้าบอกว่าเตรียมเเล้วได้ยังไง' บ้าบอ เรื่องเเค่เนี่ยโกรธ

 เหอะๆ โกรธมาก โดดน้ำตายไปเลยมั๊ยห๊ะ 

"เอ๊ะ อะเสียงดังอะไรกัน"  โอ้ บันเทิง ลาสบอส โผล่ออกมาเเล้วค่ะ สุดยอดไปเลย ฉันกระโดดหนีลงสระไปเลยดีม่ะ 

"คุณพ่อครับยัยโรสเถียงพวกเราครับคุณพ่อ" หนึ่งในพี่ชายพูดตอบ 

"ไม่ค่ะ!!!  โรสไม่ผิดทำไมต้องขอโทษ" ไม่มีทางให้ตายฉันก็ไม่ขอโทษ ต่อให้ฉันผิดจริงก็ไม่ขอโทษด้วยเรื่อง บ้าๆ แบบนี้เเน่ 

 

"โรส แก!กล้าขัดคำสั่งฉันงั้นหรอ ขอโทษลูกของฉันเดี๋ยวนี้"  เดี๋ยวนะฉันก็ลูกพ่อป่ะ ฮัลโหล อยากรับรู้พัฒนาการของฝีปากฉันสินะได้ 

"ได้ เอ้า! พวกคุณพีมาขอโทษฉันเร็วไม่ได้ยินที่คุณท่านสั่งรึไงห๊ะ! "  คุณพ่อ เเละ พี่ชายที่ตอนเเรกยัง งง อยู่พอได้สติ ก็รวมตัวกันทันที เฮ้ ฉันตัวคนเดียวป่ะเเก 

-คณะคุณพี่ชาย -

คนเล็ก 

"ยัยโรสแกสิต้องขอโทษ ไม่ใช่พวกฉันที่ต้องขอโทษเเล้วอยากเเกไม่ใช่ลูกคุณพ่อสะหน่อยอย่าสำคัญตัวสิ"  

  

คนโต

"เหอะ เเกกล้าบอกว่าตัวเองเป็นลูกของพ่อ เป็นน้องของพวกฉันงั้นหรอ ไม่ทางเเกมันตัวอัปมงคล!"

 

คนกลาง 

"้น่าสมเพชละจริง" 

ลาสบอส 

"เพราะแกทำให้ฉันเสียเธอไป เป็นเพราะเเกยัยโรส"  

หืมพวกพี่ๆ พูดฉันยังพอทน เเต่ของลาสบอสเนี่ยพัดเอาความอดทนฉันไปทั้งหมดทันที 

ตลอดหลายปีที่ผ่านฉันไม่เคยพูดรึโต้เเย้งในเรื่องพวกนี้เลยสักครั้งเพราะฉันคิดว่ามันหาสาระอะไรจากสิ่งเหล่านี้ไม่ได้ ไม่ใช่ว่าฉันไม่เถียงฉันเถียงกลับนะ เเต่ก็ไม่มีใครรับฟังเลย ถ้าครั้งนี้ไม่ฟังอีกนะจะเผาบ้านนี้เเม่งเลยเอาสิ  

" ห๊ะ อะไรนะคะฉันทำเเม่ตายงั้นหรอ ฉันเนี่ยมันลูกอกตัญญูสินะคะอกตัญญูทั้งที่เเค่พึ่งลืมตาดูโลก ตัวฉันก็ทำท่านตายสะเเล้ว ฉันที่ยังไม่รู้เรื่อง เป็นคนทำเรื่องแบบนี้ได้ตั้งเเต่เกิดหรอเนี่ย โอ้พระเจ้าฉันนี้มันสุดยอดไปเลยเนอะว่ามั๊ยค่ะคุณพ่อ~" ฉันที่ตอนนี้ปวดใจอย่างที่สุดเเต่น้ำตาที่มันเคยไหล ได้เเปรเปลี่ยนเป็นร้อยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยันเหล่าคนที่อยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้ 

"แก!!...." x4 เสียงที่กำลังจะด่าว่าตัวฉัน ช้าไปนะ 

"แกทำไม ห๊ะ เคยสักครั้งป่ะที่พวกคุณคุณเคยนึกย้อนกลับไปบ้างรึเปล่า! ถ้าพวกพี่ไม่พูดว่าอยากมีน้องพ่อจะทำเเม่ท้องจนเเม่ตายเคยคิดโทษตัวเองบ้างรึมั๊ยห๊ะ ตอบสิ!! ตอบฉันมาสิ!! ว่าเคยคิดโทษตัวเองนอกจากเด็กที่พวกคุณในตอนนั้นอยากให้เกิดมาบ้างมั๊ย"  ฉันที่ตอนนนี้เริ่มเดินหน้าสู้ ครั้งนี้ฉันจะชนะต่อให้ไม่ชนะ เสมอก็ยังดี เรื่องนี้มันสมควรที่จะจบได้ตั้งนานเเล้ว 

"...." x4  เงียบๆ  โง่จริงๆ โตเป็นคนกันมาได้ยังไง 

"ตอบกันไม่ได้ เรื่องเเค่คิดกันไม่ได้รึยังไงห๊ะ แหน่ะ! ไม่ต้องเถียงดูสิเนี่ยมันผ่านมากี่ปีเเล้วกับเรื่องของเเม่ 21 ปี ที่เอาเเต่โทษฉันว่าเป็นเพราะฉันเเม่เลยตาย สติค่ะฉันเกิดมาเป็นเเค่เด็กทารกโง่ๆ ตอนเเม่ท้องฉันก็ยังเกาะผนัง'มดลูก' อยู่เลยฮัลโหล พวกคุณที่อยุ่ข้างนอกตอนนั้น มัวทำอะไรกันละห๊ะ ไม่รู้เลยรึยังไงว่าเเม่ร่างกายอ่อนแอเเค่ไหน หยุดเลยคุณพ่อนั้นแหละที่ควรคิดได้มากกว่านี้ นี่อะไรกันทำตัวเป็นผีบ้า โทษทุกอย่างยกเว้นโทษตัวเอง ตัวฉันคงยังมีโชคสินะที่หน้าเหมือนเเม่ ไม่งั้นฉันคงกลายเป็นเด็กกำพร้าไปแล้วเเน่ๆ พวกคุณโตๆกันเเล้วป่ะ ฉันทนมาได้ขนาดนี้ก็ดีเเค่ไหนเเล้ว ฉันที่ไม่เคยได้ความรักความอบอุ่นหรือที่เรียกว่าครอบครัวทั้งๆที่ก็มี ฉันควรได้รับสิ่งเหล่านี้ตั้งเเต่เกิดงั้นหรอห๊ะ!! ตอบมาสิ"   ฉันที่ตอนนี้พูดจนหอบ ได้เเต่มองเเค่คนทำหน้าเหมือนพึ่งคิดได้เเละรู้ว่าตัวเองผิด  เหอะฉันมั่นใจเเน่ว่า ป้าเเม่ครัวหุงข้าวให้กินนะ ทำไมเเลเหมือนสารอาหารไปเลี้ยงสมองไม่พอจนคิดไม่ได้กันเลย ประสาท!! 

"เห้อ- ในตอนเเรกพวกฉันก็ได้เเต่โทษตัวเอง เเต่พ่อนานวันเข้าแกก็หน้าตาเหมือนเธอคนนั้นเข้าไปทุกวันๆ 

ตัวฉันเเละพี่ๆเเก ทำใจไม่ได้ที่จะต้องยอมรับว่าเธอจากพวกเราไปเเล้วให้เราเสียใจเเล้วจะเหลือสิ่งที่เหมือนเธอประหนึ่งว่าเธอเอาตัวเองเข้าแลกเพื่อให้เเกมีชีวต...ฉะ"   พอๆ

"อ่า..ใช่!!!การที่เเม่ตายเพื่อเเลกกับการให้ฉันมีชีวิต เพราะอะไรรู้มั๊ยเพราะว่าฉันคือสิ่งที่พวกคุณขอจากเเม่ไง เพื่อความสุขของพวกคุณเเม่เลยยอมเเลกเสี่ยงไง ทุกครั้งที่พวกคุณพูดว่า ฉันไม่น่าให้เเกเกิดเลยใช่พวกคุณไม่น่าคิดเรื่องแบบนี้เลย เพราะฉันก็ไม่อยากเกิดมาเจออะไรเเบบนี้เหมือนกัน"  

"..." x4   เงียบ กันเข้าไป

"พวกเรา..ขะ."   หืม 

"อะไรจะขอโทษงั้นหรอ ฉันว่าสายเกินไปมั้ง " ฉันพูดขัดพวกเขาทันที

"เเล้วจะให้พวกฉันทำยังไงละ! ทำไม่ก่อนหน้านี้เเก..เอ่อ..เธอไม่เคยโต้เเย้งออกมาแบบนี้เลย" ไม่โต้เเย้ง อยากขำให้ฟันร่วง

"ฉันเนี่ยไม่โต่เเย้ง มีหลายตอนเลยที่ฉันพยายามเเย้งออกแทบเป็นแทบตาย เเต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเจ็บปวดที่เพิ่มขึ้นๆในทุกครั้งที่ฉันสู้เพื่อตัวของฉันเอง คำพูดที่พวกคุณกล่าวว่าฉันมาตั้งเเต่จำความได้ พวกคุณลองนึกถึงว่าเป็นตัวเองโดนสิ 21 ปีเลยนะ อีกไม่นานก็จะ 22 ปีเเล้ว ลองคิดสิถ้าเป็นคุณเจอแบบนี้จะยอมยกโทษให้ง่ายๆงั้นหรอ โดนกล่าวหา โดนกระทำทั้งที่ตัวเองไม่ผิดเลยเเม้เเต่น้อย"   ฉันถามกลับตอนนี้หน้าฉันคงยิ้มไม่ออกเเล้วละ 

"พวกเราขอโทษเเม้เธอไม่ยกโทษให้กกต่พวกเราก็อยากจะขอโทษเราจะคืนสิ่งที่ควรเป็นของเธอให้ทุกๆอย่าง" ด้านจริงเนอะคนพวกนี้ 

"...." x4 

"ให้คืนหรอ มีเเค่สิ่งเดียวที่พวกคุณควรคืนให้ฉันนั่นคือการปล่อยตัวฉันให้เป็น 'อิสระ' จากพวกคุณสะ"

"..หึ...ทำหน้าทุเรศจริงพวกคุณน่ะ...ของๆฉันมันคืนให้ยากมากหรอก็ไม่นะ"  

"พ่อขอเวลาหน่อยได้มั๊ย"    เเทนตัวเองว่าพ่อกับน้ำตาฉันเเเทบพุ่งออกจากเบ้า

"ได้สิ..ถึงมื้อเย็นวันนี้เท่านั้น..อ่อไม่ต้องแทนตัวเองว่าพ่อ รึ พี่ ฉันไม่ชิน"  

"ทำไมละเเค่แทนตัวเอง เธอจะให้พวกฉันพูดจิกหัวเธอไปรึยังไง"  อะไรกันความอยากรู้นี้ฉันจะบอกให้ก็ได้ 

"ใช่ เพราะฉันขยะเเขยงน่ะ หวังว่าจะเข้าใจ ฉันขอตัวก่อนนะพอดีมีการบ้านต้องทำ"  ฉันบอกเสร็จเดินออกไปทันทีโดยที่ไม่รอให้ใครตอบกลับ  เสียงคุณพ่อก็ดังขึ้นมาว่าจะให้เธอย้ายไปนอนห้องที่สมควรที่จะเป็นของเธอ ฉันจึงหยุดเดินเเละตอบกลับทั้งๆที่หันหลังให้อยุ่ 

"ไม่จำเป็น เพราะมันเป็นของฉันมาตลอด เป็นของตัวฉันที่ถูกวางให้พบเจอเเต่ความสุขที่อยู่ภายในห้องนั่น  ส่วนตัวฉันตอนนี้ ไม่สามารถที่จะพบเจอความสุขจากภายในห้องนั้นได้อีกเเล้ว ให้มันเป็นที่ๆเก็บความฝันที่มีความสุขของตัวฉันในตอนนี้ต่อไปเถอะ"   ฉันพูดจบเเละเดินจากไป 

ทางด้านอีก 4 คน

ได้สะอึกกับประโยคเมื่อกี้ นี้มันชั่งดูเจ็บปวด นี่เป็นอะไรไปกันนะทำไมเรื่องเเค่นี้คิดกันไม่ได้ 

แผ่นหลังเล็กๆนั่น ต้องแบกสิ่งที่พวกเขากล่าวหา ไว้มาตลอดเลยงั้นสินะ นี่มันเเย่มากๆ 

"เธอคงไม่ยกโทษให้พวกเราเเล้วละ มันก็สมควรเเล้วกับสิ่งต่างๆที่ผ่านมาทั้งๆพวกเราขอให้มีเธอพอได้มากลับ ไม่ดูเเล ชั่งสมเพชสะจริงนะตัวฉันเนี่ย"   

เมื่อคนอายุมากสุดกล่าวจบทุกคนจริงเเยกย้ายเพื่อไปนั่งทบทวนตัวเองว่าพวกเขาได้ทำอะไรลงไปบ้าง 

-โรส-

'หลงผิดมานาน เมื่อรับรู้ความจริง จึงอยากได้รับการให้อภัย 

เเล้วสิ่งที่คนโดนกระทำละ ระยะเวลาเหล่ามันนานมาก เเต่คุณกลับให้เราอภัยให้กับสิ่งที่เราโดนมาตลอด 

มันคงเป็นไปไม่ได้เพราะความเจ็บที่เราได้รับมันกลายเป็นบาดแผลที่ไม่มีทางรักษาหาย เเม้เราอภัยให้เเต่ 

เเต่บาดแผลยังคงอยู่ ยิ่งโดนทำดีใส่ยิ่งตอกย้ำเรื่องราวในอดีต ทางที่ดีพวกเราตวรไม่ต้องพบเจอกันเลยจะดีมากกว่า'  

รีไรท์ 17/7/0263