เพียงท่านและข้าเลิกแล้วต่อกันทุกอย่างล้วนสิ้นสุด​

เพียงท่านและข้าเลิกแล้วต่อกันทุกอย่างล้วนสิ้นสุด

นานนับรุ่นสู่รุ่นที่พรรคฝ่าย​มารและพรรคฝ่ายธรรมะเป็นปฏิปักษ์​กัน จนกระทั่งข้า 'อีหลงฉื่อ' ขึ้นเป็นประมุกพรรค ก็ต้องมาจัดการกับปัญหา​ดังกล่าวต่ออย่างหลีกเลี่ยง​ไม่ได้​

"ท่านไม่เบื่อบ้างรึ 'เฟิงฉีหยาง'​ เราสู้การมานานนับพันพันปี ล้วนแล้วแต่เสียเวลา เสียกำลังพล และไร้ซึ่งประโยชน์​อันใด" และข้าก็เบื่อมากด้วย ข้าพูดต่อเพียงในใจ

"เป็นเช่นนั้น" บุรุษ​ผู้นั้นตอบเพียงแค่นั้นแต่สายตายังจองมองมามิวางตาราวกับว่าจะจับพิรุธ​ข้าซึ่ง​แน่นอนว่าไม่มี

"เป็นเช่นนั้น ข้าเพียงต้องการความสงบ" เอาจริงข้าว่าข้าคงเป็นลูกหลานที่นอกคอกกระมังเพราะนอกจากสายโลหิตและเบ้าหน้าที่ท่านพ่อท่านแม่ให้มาก็มิมีสิ่งอื่นใดเหมือนคนพรรคมารเลยโดยเฉพาะ​อุปนิสัย​ ข้านั้นคิดว่าตัวข้าล้วนแตกต่าง

"นั้นนับเป็นเพียงลมปากของมารมิใช่หรือ ใช่จะเชื่อถือได้" เฟิงฉีหยางท่านมันหน้าตายนักใยต้องทำให้ข้ามีอารมณ์​ฉุนเฉียว​อยู่ร่ำไปกัน

"ข้าเพียงแต่ต้องการอยู่อย่างสงบแต่ง'ฮูหยินสักนาง'​ มี'เจ้าเต้าหู้น้อยกับนาง' และจะทำสัญญาสงบศึก​ระหว่างเราต่างคนต่างอยู่ไม่ข้องแวะต่อกันจากนี้ 6 หมื่นปี เป็นเช่นไร" ไม่รู้​ว่าเพราะสู้กันมานานนับพันพันหรืิอไร ใบหน้าที่เคยไร้ซึ่ง​การแสดงอารมณ์​ของเฟิงฉีหยางนั้นกับมีการขมวดคิ้ว​กับประโยคที่ข้าเอ่ยออกมา ข้ากล่าวสิ่งใดผิดกัน

" แท้จริงแล้วเจ้าจะสงบศึกเพียงเพื่อไปมีฮูหยินหรอกรึ" เสียงของเฟิงฉีหยางเข้มขึ้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนจนข้ารู้สึกราวกับว่าความกดดันนี้หากเขาใช้มันแต่แรกข้าคงพ่่ายแพ้ต่อเขาไปนานแล้วกระมัง "ข้าขอปฏิเสธ" เดี๋ยว​นะอะไรกัน ใยจึงเป็นเช่นนั้น "สู้กันต่อไปเช่นนี้แหละดี เจ้าจะได้ไม่ต้องสนใจสิ่งอื่นใดอีก" ข้าว่าท่านกำลังหลงประเด็นนะเฟิงฉีหยาง!!