คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ขี้หมาเป็นเหตุ
6
บนรถ…
บรรยากาศเงียบเกินจะบรรยาย ฉันกับเซลเซียสไม่เคยมีบรรยายกาศแบบนี้ด้วยกันมาก่อน ปกติอยู่ด้วยกันแล้วก็จะเฮฮาปาร์ตี้กันไปตามภาษาเพื่อนสนิท อยากจะถามจริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น-_-?
“ฉันไม่ควรรู้เรื่องอะไรเลยหรือไง”ฉันถาม ก็ไม่ใช่อะไรหรอกนะ ที่พูดไปเพราะอยากรู้ทั้งนั่นแหละ
“โอเค๊ ถ้าเธออยากรู้ฉันบอกให้ได้อยู่แล้วแหละ แต่อย่ามาเสียใจภายหลังก็แล้วกัน”
“ฉันจะเสียใจทำไมไม่ได้เป็นอะไรกับพวกนายสักหน่อย-3-“
“ถ้าชอบพี่ไฮต์ละก็นะ”
คำพูดนั่นของเซลเซียสทำเอาฉันหยุดหายใจไปชั่วขณะ ความจริงแล้วบางทีฉันอาจจะชอบฟาเรนไฮต์ไปแล้วก็ได้นี่เนอะ อ๊ากก ทำไมฉันจะต้องคิดอะไรบ้าๆด้วยเนี่ย ชอบหรือไม่ชอบแล้วมันยังไงละ
“บอกๆมาเถอะน่า ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่จะมานั่งร้องไห้เพราะใครก็ไม่รู้หรอกนะ”ฉันว่าด้วยท่าทางชิลๆ
“เอางั้นก็ได้ ถ้าเธอร้องไห้ฉันไม่ช่วยปลอบนะ เหอะๆ-_-“
“เออ~~”
“ก็พี่องศาเป็นคนรักของไอ้ฟาเรนไฮต์น่ะสิ ไม่น่าถามเลย พูดถึงพี่เขาก็คงเป็นแค่อดีตที่พี่ไฮต์ลืมไม่ได้ก็เท่านั่นแหละ ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าไปหลงรักไอ้คุณป้าขี้บ่นนั่นได้ยังไง”
“…”
“อ้าวเฮ้ย! ไหนเธอบอกว่าจะไม่ร้องไห้ไง ยัยบ้า”เซลเซียสหันมาทำหน้าเหวอใส่ฉันที่น้ำตากำลังไห้พราก เฮ้ย!นี่ตูเป็นอะไรของตูฟะT_T จู่ๆน้ำตามันก็ไหลอะ แง้ๆ
“ฉะ…ฉัน ฮึกๆ”
“พอๆ ถ้าเธอร้องไห้ฉันก็ขับรถไม่ได้น่ะสิ”เซลเซียสว่าก่อนจะขับรถไปเทียบฟุตบาทข้างทาง ก่อนจะทำท่าทีลุกลีลุกลน ฉันเอามือกุมหน้าปาดน้ำตา โอ๊ย ให้ตาย ฉันไม่ใช่คนที่ชอบเสียน้ำตาซะหน่อยนะ แง้~TOT
“เซล…ทำไม”
“ทำไม? ทำไมอะไรของเธอ-O-^”
“ก็…ทำไมฉันถึงร้องไห้ไง ฮือ~”ฉันตะโกนร้องลั่น
“เฮ้ย จะตะโกนหาเตี๋ยแกเหรอ ยัยคุณหนูบ้า เดี๋ยวพ่อจับฆ่าซะเลยนี่=O=!”เซลเซียสทำท่าจะเข้ามาบีบคอฉัน โธ่!ฉันเป็นอะไรของฉันเนี่ย นี่มันไม่ใช่ฉันเลยนะ
“ทำไมอ่าาา~~ ฮือ~”ฉันปล่อยโฮไม่หยุด
“ฉันจะไปรู้เธอไหมเนี่ย หยุดร้องๆๆๆ พอๆ ไม่งั้นฉันจะเรียก…พี่ไฮต์มาแล้วนะ โฮๆTOT”เซลเซียสทำน้าเหมือนจะร้องไห้ตามฉัน
“นี่ นายจะร้องไห้ทำไมเนี่ย ฮือๆT^T”
“แล้วเธอจะร้องทำบ้าออะไรหล่า ยัยบ๊อง ฮือ~”ฉันกับเซลเซียสร้องไห้โฮกันยกใหญ่ สงสัยว่าเซลเซียสจะขับรถต่อไม่ได้แล้วละ
“ผู้ชายบ้าอารายยยฮะ ลูกผู้ชายเขาต้องไม่ร้องไห้สิ ฮือออ”
“ไมรู้โว้ยย ฮึก ฮือๆ”
21:00 น.
ฉันกับเซลเซียสที่หลังจากร้องไห้แง้ๆอยู่กว่าสองชั่วโมง ก็ได้เที่ยวเล่นไปทั่วกรุงเทพเพื่อคลายเครียด และในที่สุดเราก็มาหยุดกันที่ผับ วันนี้ฉันจะดริ้งให้ลืมโลกไปเลย
“ทำไมไม่โทรชวนเพื่อนที่ณะมาหน่อยละ จะได้มันส์กว่านี้ นั่งดื่มสองคนมันไม่สนุกหร๊อกกก”ฉันว่าพลางใช้มือโอบไหล่เซลเซียสอย่างสนิทสนม
“ใครจะให้พวกมันเห็นสภาพแบบนี้ของฉันกันเล่า”เซลเซียสว่า อ้อ จริงสิ ตอนนี้มันตาบวมเลยนี่น่าพวกเราสองคนยังต้องใส่แว่นดำเพื่อปิดบังตาบวมของพวกเราทั้งสองคน ตอนเข้าผับยังถูกมองแบบแปลกๆเลย คิดแล้วมันน่าอายชะมัดT_T
“นี่…มาดื่นรวดหนึ่งแก้วเลยไหม”
“เออ ก็เอาสิฟะ ดื่มให้ลืมโลกไปเลย ฉันไม่อยากจำวันอุบาทอย่างวันนี้นักหรอก”
“จัดไป”ฉันหยิบเหล้าที่วางอยู่มาใส่แก้วทั้งสองแก้วเตรียมจะผสม
“เฮ้ย! อยากลืมไม่ต้องผสมหรอก”เซลเซียสจับมือฉันไว้ก่อนจะจัดการรินเหล้าใส่ประมาณครึ่งแก้ว เฮ้ย!หมอนี่มันบ้าไปแล้วหรือไงจะให้กินเหล้าเปล่าเยอะขนาดนั่นเนี่ยนะO_O!
“นายบ้าไปแล้วหรือไง”
“ไม่บ้าโว้ย เพราะเธอฉันถึงได้ร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังขนาดนั่น รับผิดชอบด้วย!”เซลเซียสหยิบแก้วขึ้นมายัดใส่มือฉันพร้อมกับนับถ้อบหลัง “เอ้า! สาม สอง หนึ่ง…”
ติ๊ดๆ
ฉันซดเหล้าเข้าไปเต็มกระเพาะ รสชาติคมๆติดลิ้นอย่างแรงเลยแฮะ ยี้ ไม่อร่อยเลยอ่า@_@
“ใครโทรมาวะ”เซลเซียสวางแก้วเหล้าที่ยังไม่ได้กระเดือกเข้าไปสักอึกไว้ที่โต๊ะก่อนจะรับสาย “เฮ้ย เดี๋ยวมา”
“เออๆ@_@”
บอกตรงๆตอนนี้ฉันรู้สึกอยากอ้วกมากๆ คลื่นไส เวียนหัวไปหมด สงสัยตอนนี้โลกคงหมุนรอบตัวเองอยู่หรือเปล่า ฉันฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะก่อนจะควานหาขวดน้ำเปล่า เพลงในผับถูกเปิดดังสนั่น โอ๊ย มึนหัวจังเลย
สักพักเซลเซียสก็เดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมชายอีกคนหนึ่ง ภาพมันเบลอจนฉันมองไม่เห็นว่าเป็นใครซะแล้วน่ะสิ ตัวสูงชะมัดเลยแฮะ งืมๆ
“กว่าจากลาบมาน้า อ้ายเซลเชี่ยยย”
“ยัยบ้า เซลเซียสโว้ย-O-”
“ไอ่หย่า ซอรี่ๆ ช้านนม่ายยรู้ อุวะฮ่าๆ@_@”
“อุวะฮ่าๆ บ้านพ่อแกสิ ยัยบ้า เมาแล้วใช่ไหมเนี่ย”
“อุ๊ยโย่ ครายมาว พูดห้ายดีๆหน่อยย ช้านม่ายมาวว”
“…-_-”สายตาของคนตัวสูงมองมาที่แน เมื่อจะสื่อความหมาย คลื่นไสจังแฮะ
“แน่ะๆ พาครายมาหยอ ม่ายบอกช้านเบยยย”
“โอ๊ย กลับๆ แกเมาไม่เหลือแบบนี้เดี๋ยวถ้าฉันนั่งดื่มต่อมีหวังต้องขับรถเข้าข้างทางแหง ลุกได้แล้ว ยัยขี้เมา-_-^”เซลเซียสเดินเข้ามาพยายามจะพยุงฉัน ฉันไม่เมาซะหน่อย จะมาพยุงทำมายหว่า@^@
“…แกกลับบ้านไปก่อน เดี๋ยวฉันเอายัยนี่ไปส่งเอง-_-”
“เอางั้นเหรอ ก็ได้ๆ”เซลเซียสวางฉันลงที่เก้าอี้เหมือนเดิม ก่อนที่จะมองอย่างเป็นห่วงแต่สุดท้ายก็เดินออกไปอย่างไม่ใยดี
กรี๊ดด ไอ้บ้าเซลเซียส แกปล่อยให้ฉันอยู่กับคนแปลกหน้าหรา@O@!
“…-_-”สายตาของคนตัวสูงมองฉันอีกครั้งก่อนจะอุ้มฉันพาดบ่า
“อ้ายบ้า ปล่อยช้านนน>O<///”ฉันใช้มือทุบไปที่แผ่นหลังเขาไปหลายรอบ แต่เขาก็ไม่มีที่ท่าว่าจะหยุด เอิ๊ก!อุบส์ ถ้าเขายังไม่หยุดเขย่าหน้าท้องฉันละก็มันต้องทะลักออกมาแน่เลย@_@
เขาอุ้มฉันออกมาจากร้านเดินมาถึงรถของเขา บีเอ็มดับเบิ้ลยูสีดำคันหรูดูเข้ากับเขาจังน้า…โอ๊ย!นี่ไม่ใช่เวลามาชมขักหน่อย ตอนนี้ขึ้นอยู่กับเวลาแล้ว เพราะฉันจะกลั่นมันไม่ไหวแล้ว
“เธอ…”
“โอ๊ย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”ฉันพยายามควบคุมสติเพียงน้อยนิดของตัวเอง คนแปลกหน้าวางฉันลงกับเบาะหน้าข้างคนขับ ฉันมองหน้าเขาภาพทุกอย่างเริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ นะ…นีมันฟาเรนไฮต์-O-!
“-_-”
“สะ…สวัสดีจ้ะ@^@!”ฉันเริ่มทำตัวให้เหมือนคนเมาเหมือนเดิมดีกว่าโดนเขาดุแหละ เอ๋ะ!แต่เขาไม่ชอบพูดนี่คงไม่ดุฉันหรอกมั้ง เอ่อ…ถึงไม่ทางคำพูดก็ทางสายตาอยู่ดี ทำไมพอเห็นหน้าเขาฉันรู้สึกว่าฉันสร่างเมาเลยอะT_T
“รีบๆขึ้นไปนั่งให้ดีๆสิ-_-+”
“อ่ะ…อือ”ฉันรีบเก็บแขนหุบขาเข้ามาในรถทันที
ปัง!
เสียงปิดประตูดังกระแทกหน้าฉัน โอ๊ย!เอาให้หูฉันหนวกเลยไหมT^T แต่แปลกจัง ปกติถ้าจะสั่งอะไรแบบนี้เขาชอบจะส่งสายตาหรือไม่ก็แพร่รังสีมานี่น่า แปลกจัง-O-
“…”
“…”
ทำไมฉันรู้สึกว่ามันเงียบจนได้ยินเสียงแอร์เลยละ ทำไมวันนี้ไม่เปิดเพลงเหมือนทุกทีนะ เซ็ง-3-! บรรยากาศดูน่าอึดอัดชะมัดเลยแฮะ เขาแค้นอะไรฉันมาหรือเปล่าเนี่ย
“ขะ…ขอฉันเปิดเพลงได้ไหม(._.)”
“อือ”
ฉันเอื้อมมือไปกดเปิดเครื่องเล่นเพลง ก่อนที่เสียเพลงจะดังขึ้น ฟาเรนไฮต์เหลือบมามองฉันก่อนจะหันกลับไปเหมือนเดิม
“นายโกรธอะไรฉันหรือเปล่าเนี่ย-O-;” ฉันรวบรวมความกล้าทั้งหมดและถามเขา แอร์เย็นฉ่ำแต่เหหงื่อฉันกลับไหล ให้ตายสิ T^T
“ก็เปล่านี่-_-” ฟาเรนไฮต์พูดโดยไม่ได้หันมาสบตากับฉัน
“โกหกชัดๆ”
“ห๊า-_-!?”
“สบตาฉันแล้วบอกสิว่าไม่ได้โกรธไม่งั้นฉันไม่เชื่อจริงๆด้วย-3-!” ฉันว่าพลางสะบัดหน้าหนี
“ฉันขับรถอยู่นะ ว่าแต่เธอเถอะ สร่างแล้วเหรอ”
“เห็นหน้านายแล้วไม่กล้าเมา”
“อ้อเหรอ=_=”
“อะ...อือ...ฉันดีใจนะที่นายไม่โกรธแล้วก็ไม่เกลียดฉัน แล้วก็ขอบใจที่นายไม่คุยภาษาสายตากับฉันแล้วด้วย ก็ไม่รู้ว่าคิดเข้าข้างตัวเองหรือเปล่า แต่หมู่นี้ฉันรู้สึกเหมือนนายแคร์ฉันขึ้นมานิดๆน่ะเนี่ย ฮ่าๆ”
“…-_-;;;”…ยี้
“อย่ามา ‘ยี้’ สิยะ-O-^”ฉันว่า
“…เหม็น” ฟาเรนไฮต์ว่าพลางยื่นมือมาเปิดลิ้นชักด้านข้างคนขับ เท่าที่ฉํนเห็นเขาหยิบสเปยร์กระป๋องขึ้นมา…อะเหร่-O-!? ทำไมต้องหันขวดสเปรย์มาทางฉันด้วยเล่า
ฟู่~
“กรี๊ดดดด” ฉันหลับตาหันหน้าหนี เมื่อรู้ตัวว่าเขาจะฉีดไอ้สเปยร์กระป๋องนั่นใส่ฉัน “แค่กๆ…นายจะบ้าหรือไงเนี่ย ฉีดอะไรไม่ดูตาม้าตาเรือ ถ้าเกิดมันเข้าตาฉันขึ้นมาจะทำยังไงละTOT”
“หา-_-? ฉันฉีดไปข้างใต้นั่นต่างหากละ”
“เอ๋ะ-O-” ฉันก้มลงไปมอง
ตรงเท้างั้นเหรอ?
“เท้าเธอ โครตเหม็นเลย ถอดร้องเท้างั้นเหรอ-_-” ฟาเรนไฮต์ว่า ฉันมองเท้าตัวเองงงๆ ไม่เห็นจะได้กลิ่นเลย แต่เกิดมาเพิ่งเคยเห็น ฟาเรนไฮต์พูดคำว่า ‘โครต’ เป็นครั่งแรก แสดงว่ามันเหม็นจริงๆงั้นสินะ
“ฉันไม่ได้ถอดร้องเท้าสักหน่อย…นะ” ฉันพลิกเท้าตัวเองขึ้นมาดู สีเหลืองทองอร่ามตา ติดอยู่กับร้องเท้านั่นทำให้ฉันรู้เลยว่ามันคือ…ขี้หมา ชีวิตใครจะมาโชคร้ายไปกว่าฉันTT_TT
“สรุปคือ…?”
งั้นถ้าสมมุติว่าฉันบอกว่า
‘ฉันถอดร้องเท้า เพิ่งรู้เหมือนกันว่าเท้าฉันเหม็น แหะๆ’
ไม่อ๊าววววT_T
‘ฉันไปเหยียบขี้หมามาตอนไหนก็ไม่รู้อะ แฮะๆ’
ถ้าฉันจะน่าเกลียดขนาดนี้นะT^T
งั้นถ้าฉันตอบปฎิเสธความผิดไปละ…
‘จะบ้าเหรอ ฉันว่านายต้องจมูกดีเกินไปจนได้กลิ่นอะไรแปลกแน่เลย ฮ่าๆ’
,มีหวังโดนเขาจับฆ่ายัดส้วมพอดี แง้~
‘ฉันว่า จมูกนายเสียแล้วละนะ ว่างๆไปเช็คจมูกหน่อยดีกว่านะ ฉันเองก็ไม่เห็นจะได้…’
ล้มเลิกความคิดซะเถอะT____T
“ก็ไม่มีอะไรนี่”
“หึ!” ฟาเรนไฮต์กระตุกยิ้มขึ้นอีกครั้ง มันมีอะไรให้น่าขำไม่ทราบยะ ฉันคนนะไม่ใช่ตัวตลก…แล้วตัวตลกมันเป็นคนหรือเปล่านะ…โว้ย! แล้วฉันจะมานั่งคิดอะไรไร้สาระแบบนี้ทำไมเนี่ย “อุ๊บ…ฮึๆ”
“ขำอารายยยยTOT”
“ขี้หมาใช่ไหมละนั่น ฮ่าๆ” ฟาเรนไฮต์หัวเราะร่า ฉันชะงักกึก เกิดมาฉันเพิ่งเคยเห็นฟาเรนไฮต์ยิ้มร่า และหัวเราะแบบนี้เป็นครั้งแรก ความหล่อของเขาเพิ่มอนูเป็นร้อนล้านเท่าเลยนะเนี่ย
“นาย…”
“?”
“หัวเราะเป็นด้วยอย่างงั้นเหรอ*O*”
“…-_-”…เลิกทำหน้าตาแบบนั่นสักทีจะได้ไหม
ฉันคงตอบว่า ‘ไม่ได้’ เพราะตอนนี้หัวใจฉันเหมือนล้นออกมากองอยู่กับพื้น ใช่ฉันคนแรกหรือเปล่าที่เขาขำให้เห็น ใช่ฉันคนแรกหรือเปล่าที่ทำให้เขาหันเราะ ใช่ฉันหรือเปล่า…? ฉันสามารถเป็นคนแรกของเขาได้หรือเปล่า?
“ถามจริงเหอะ นายเคยหัวเราะให้ใครเห็นหรือเปล่า” ฉันถามโดนที่ไม่มองหน้าเขา
“ถ้าฉันตอบว่าไม่แล้วมันจะทำไมเหรอ”
“โห้ย! นายพูดเกินสิบคำด้วย สุดยอด*O*” ฉันเริ่มเบี่ยงประเด็น เอาเถอะ คนแรกหรือคนที่สองก็ช่างมันเถอะ ถ้าเขาไม่คิดแบบเดียวกับฉันมันก็เป็นได้แค่ฝันกลางวันY_Y
“…-_-“
“เอ่อ…ว่าแต่นายจะพาฉันไปไหนเนี่ย คือแบบว่าฉันไม่คุ้นเคยถนนเส้นนี้ด้วยสิ มันค่อนข้างสับซ่อนแล้วตอนนี้ฉันก็รู้สึก มึนๆ@_@”
“จะให้ไปไหนละ ฉันไม่รู้จักบ้านเธอหรอกนะ”
“เอ่อ ทางนี้ไปบ้านฉันได้ด้วยเหรอ” ฉันถามอย่างงงๆ เพราะตอนนี้ฉันก็มึนๆอยู่แล้วด้วย ไม่ผิดใช่ปะ!?
“ถ้าเธอไม่รู้ แล้วใครมันจะรู้ละ”
“…ขอโทษ(_ _)” ฉันพูดสั้นๆ
“ไปพัทยาไหม”
“ไปก็ไปสิ(_ _)”
“….”…อยากไปพัทยา (ความคิดที่อยู่ในหัวฟาเรนไฮต์มีเพียงเท่านี้ ไม่ได้มีอะไรแอบแฝงเลย-_-^)
“ห๊ะ! เมื่อกี้นายว่าไงนะ ฉันไม่ยินไม่ชัดเลยOoO!?” ฉันว่าและสะดุ้งทันที เขาชวนฉัน…ชวน ฉัน! ไป…ไปเที่ยว-O-
“ตอบแล้วก็ถือว่าตกลง”
ฟาเรนไฮต์เลี้ยวเปลี่ยนเส้นทางโดยไม่ถามสุขภาพฉันสักคำ นายอยากแต่ฉันไม่อยากนะ พรุ่งนี้ฉันต้องเรียนนะ โดดมาเยอะเกินไปแล้วTOT
0:00 am
ฉันนั้งอยู่กลางชาดหาด ลมพัดมาตีหน้า ผมปลิวสลวย และรู้สึกเหนียวตัวนิดๆ ในขณะที่ชายหน้านิ่งก็นั่งอยู่ข้างๆ มันเกือยจะโรแมนติกแล้วถ้าเขาเลิกทำหน้าซังกะตายแบบนั่น-_-
“เกิดบ้าอะไรพาฉันมาที่นี้ แถมยังพามานอนกลางชาดหาดด้วยนะ เริ่ดสุดๆ”
“บ่น…คนที่ยอกมาด้วยคทือเธอเองต่างหาก”
เหรอ!?
“เออๆ ฉันผิดเองแหละ ผิดตลอดอะ” ฉันว่าอย่างประชดประชัน
“…-_-”…เพิ่งรู้?
“อ๊าก ฉันอยากจะฆ่านายซะตรงนี้เลยจริงๆน้า เฮ้ออ ทำไมจู่ๆฉันถึงติดใจนายได้ละเนี่ย แต่นายก็หล่อดีนะ^^” ฉันพูดลอยๆเหมือนไม่มีคนอยู่ด้วย ดวงดาวลอยอยู่เต็มฟากฟ้า ส่องแสงทอประกายมายังพื้นน้ำ ฉันเงยมองมันอยู่นายสองนานก่อนจะรู้สึกเหมือนมีคนมองอยู่
“…”
ฉันหันหน้าไปมองคนข้างๆที่กำลังนั่งมองอะไรอยู่ก็ไม่รู้ เอ่อ…คงไม่ใช่เขาหรอกมั้ง ฉันหันไปมองน้ำทะเลและท้องฟ้สาอีกครั้ง อืออ หิวข้าวจังนะ เมื่อกี้เพิ่งอ้วกไปซะด้วยสิ-.,-
“นายว่านั่นกลุ่มดาวอะไร” ฉันใช้มือชี้ไปที่กลุ่มดาวบนท้องฟ้า
“จะไปรู้เหรอ”
“ให้ตายสิ ฉันว่ามันอาจจะเป็นดาวลูกไก่ก็ได้นะ เอ…หรือเป็นกลุ่มดาวนกกานะ อื้อ…คิๆ กลุ่มดาวนี่ น่ารักเนอะ>_<” ฉันพูด แต่มันก็เหมือนบ่นกับตัวเองนั่นแหละ ไม่ต้องมีใครสนใจก็พูดได้ (เขาเรียกว่า บ้า )
“เธอรอตรงนี้แป๊ปได้ไหม-_-”
“ไม่ได้ได้ปะ แนอยากไปร้านสะดวกซื้ออะ นายช่วยพาไปหน่อยสิ” ฉันส่งสายตาอ้อนวอน เอาเถอะ ยังไงฉันก็ยังมีเงินติดตัวอยู่น่ะนะ
“กำลังจะไป”
“?”
“จะไปไหม”
“ไปสิ ไป” ฉันเด้งตัวลุกขึ้น “หวาๆ”
ข้อฉันเกิดพลิกขึ้นมากระทันหัน จะล้มแล้ว>O<
พรึบ!
ตุบ!
“โอ๊ยย” ฉันร้องโอดครวญเมื่อก้นลงมากระแทกกับพื้นอย่างจัง มะ…มันเจ็บนะเนี่ยT_T “นายไม่คิดจะช่วยฉันเลยหรือไง เมื่อกี้นี้น่ะ-O-“
“โทษที กะจะช่วยแล้วละ”
แล้วทำไมไม่ช่วยละค่ะ!!
“…” ฉันจ้องหน้าเขาอย่างไม่พอใจนิดๆ
ฉันพยุงตัวลุกขึ้นมาตั้งหลักอีกครั้ง และลูบคล้ำที่สะโพกของตัวเอง มีนะที่ฉันลงถูกจังหวะไม่งั้นมีหวังสะโพกเคลื่อนแน่ๆ เจ็บใช่ย่อยเลยนะเนี่ย
“พอดีฉันนึกได้ว่าตัวเธอเบา…กว่าช้างนิดเดียวน่ะ-_-”
“ถ้าตัฉันเบาะแล้วทำไม…กรรซ์ นายหลอกด่าฉันเหรอTOT”
“ซุ่มซาม แถมยังโง่ให้หลอกอีก”
อยากให้นายตายๆไปวันนี้ก็วันแรกแหละT_T
“โอเค ฉันโง่ ฉันซุ่มซาม ฉันตัวเบา…กว่าช้างนิดหน่อย แต่มันก็ไม่หนักหัวใครซะหน่อย ชิ!”
“สามีในอนาคตไง…”…ลืมไป เธอน่าจะขึ้นคานนี่เนอะ-_-
“ไม่ต้องมาทำสายตาแบบนั่นเลยนะยะ!!!” ฉันเหวี่ยงเล็กน้อยก่อนจะเบ้ปากและบิดตัวหนี้ เชอะ ไม่ง้อหรอก
โครกก
“อุ๊บ…”
โอ๊ย อีนังท้องบ้า นังไม่รักดี รักษาภาพภพน์ให้ฉันสักนิดไม่ได้หรือไงเล่าY_Y
“โอเค ฉันแพ้แล้ว ฉันซุ่มซามเองแหละ แล้วก็ทำให้สามีในอนาคตหันหนักด้วย แต่ฉันไม่ขึ้นคานแน่นอนยะ” ฉันตอบและเอามือกอดอก อากาศเริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆ ตอนที่ฉันมามันก็หนาวพออยู่แล้ว เพราะตอนนี้เป็นช่วงหน้าหนาวน่ะ เดือนพฤศจิกายน มันก็แบบนี้แหละ หนาวจนขี้มูกไหลเลยแฮะ
“ไปได้แล้ว” ในขณะที่ฉันกำลังคิดอะไรเพลินๆ เสียงนิ่งๆของฟาเรนไฮต์ดังขึ้น หวา เขาเดินไปไกลขนาดนั่นตั้งแต่เมื่อไหรเนี่ย
“ระ…รอด้วยสิ” ฉันรีบวิ่งไปหาเขา บรรยากาศมืดกับเสียงของน้ำทะเลมันน่ากลัวนะจะบอกให้>_<
ไม่นานมากสำหรับการเดินทางมาร้านสะดวกซื้อ ฉันกับฟาเรนไฮต์แยกกันเดิน อืม…สิ่งที่ฉันต้องซื้อมีอะไรน้า ฉันคิดเพลินๆและหยิบของกินเล่นมาใส่ตระก้า คงไม่เกินพันหรอกมั้ง(‘ ‘)
“ฉันไปรอข้างนอก” เขาไม่ได้รอคำตอบจากฉันและเขาก็เดินออกไปเลย ฉันถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเดินไปเคาร์เตอร์จ่ายตังค์
“เสร็จแล้ว” ฉันเดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อ ฟาเรนไฮต์…อยู่ไหนละเนี่ย-O-? “ฟาเรนไฮต์…”
“…” คำตอบที่ฉันได้รับคือความเงียบ เขาหายไปไหน!? เขาทิ้งฉันไว้ในสถานที่ที่ไม่รู้จักได้ยังไงเนี่ย แย่ๆจริงๆ ช่างเถอะ บางทีเขาอาจจะเดินไปรอที่เดิมแล้วก็ได้ ฉันเดินไปที่ชายหาดที่ไม่ไกลมากนัก
“ฟาเรนไฮต์!!” ฉันตะโกนเรียกชื่อเขาหวังว่าเขาจะได้ยินนะ ไม่ใช่ว่าโดนผีลักซ่อนจับตัวไปหรอกนะ ใช่มั้ย? “ฟาเรนไฮต์…!!”
เล่นอย่างงี้ฉันไม่ตลกด้วยนะT^T
“นี่!” มือปริศนามาสะกกิดที่ด้านหลังของฉํน ฉันรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาทันใด
“คะ…คะ?” ฉันค่อยๆหันหลังไป ก็เจอกับใบหน้าของคนทที่คุ้นเคย จู่ๆน้ำตามันก็คลอเบ้าขึ้นมาซะดื้อๆ
พรึบ
“ฮะ…เฮ้ย!-_-“ ฟาเรนไฮต์ทำหน้าตาเหวอไปนิดเมื่อฉันกระโดดกอดเขาแน่น ฮือ~~
“นายหายไปไหนมาอะ รู้ไหนมว่าฉันกลัวจนฉี่แทบราดเลยนะ ฮืออ วันหลังอย่าหายไปแบบนี้อีกนะTOT” ฉันร้องไห้ออกมาเสียงดังและกอดเขาแน่น และเอาหน้าซุกลงไปที่อกของเขาและปล่อยโฮออกมาไม่หยุด จะบอกว่าฉันเป็นคนขี้กลัวนะ>_< แต่ได่ซุกอกคนหล่อแบบนี้ฉันยอมขี้กลัวไปตลอดชีวิตเลยอะ
ความคิดเห็น