คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
“คุณหนู ตื่นได้แล้วนะคะ วันนี้คุณหนูต้องไปมหา’ลัยนะคะ คุณหนู” แม่บ้านเคาะประตูรัวๆฉันพลิกตัวหนีเสียง อยากนอนไม่อยากไปT^T
แกร๊ก
เสียงประตูลูกบิดดังขึ้น นั่นหมายความว่าแม่บ้านเอากุญแจมาไขเพื่อที่จะเข้ามาปลุกฉันแล้วนั่นเอง ฉันพลิกตัวอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ไปมา
“ตื่นได้แล้วนะคะ ไม่งั้นป้าจะไปตามคุณชายมาปลุก”
“ว้าย!” ฉันกระเด้งตัวลุกขึ้นทันที ถ้าให้ให้เลือกระหว่างคุณชายกับไปมหา’ลัยฉันยอมไปมหา’ลัยดีกว่ะT^T คุณชายที่ว่าก็คือพี่ชายต่างแม่ของฉันเอง ชื่อของขาคือ เมษา ชื่อเหมือนผู้หญิงจะตายแต่ดันเป็นผู้ชายซะได้-3- เขาเป็นลูกเมียน้อยของพ่อแต่แม่ของเขาเสียไปแล้วเลยต้องให้ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านใหญ่ เขาดุยิ่งกว่าหมาอีกใครจะยอมให้เขาเข้ามาปลุกกันเล่า คุณแม่ฉันก็รักเขายังกับลูกในไส้ คิดแล้วแค้นT_T
“รีบไปอาบน้ำได้แล้วคะ คุณหนูเอพริล”
“ค่ะๆ”
ใช่แล้วค่ะ ฉันคือคุณหนูเอพริล ในภาษาไทยก็คือเดือนเมษายนนั่นเอง หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็หันไปมองนาฬิกาในห้อง ตายแล้ว!ไปต้องนี้จะทันเข้าเรียนไหมเนี่ย-O-;; คิดได้แบบนี้ฉันก็รีบวิ่งไปคว้ากระเป๋าและเดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ทันที
“ข้าวละคะ คุณหนู”
“ไม่เป็นไรคะ เดี๋ยวไปกินที่มหา’ลัย” ฉันปิดประตูรถ คนขับรถออกรถทันทีที่ฉันปิดประตู
สามสิบนาทีต่อมา…
ตอนนี้รถไม่ยอมขยับไปไหน พูดง่ายๆคือรถโครตติด ซึ่งนั่นหมายความวั่นอาจจะเข้าเรียนไม่ทัน แบบนี้ไม่ได้การแล้ว เห็นทีฉันจะต้องเดินไปมหา’ลัย จริงอยู่ที่ไม่มีการเช็คชื่อตอนเข้าเรียนแต่ถ้าขาดเรียนฉันก็ไม่รุ้เรื่องอะจิ ยิ่งสมองไม่ค่อยดีอยู่ด้วย เข้าห้องเลกเชอร์จะทันไหมเนี่ย><’
“จอดๆ จอดข้างทางนี่เลยคะ เดี๋ยวหนูเดินไปเอง”
“แต่ว่า…”
“ไม่มีแต่คะ จอดตรงนี้เลยคะ รถติดแบบนี้มีหวังไปไม่ทันพอดี” ฉันว่าก่อนีลุงคนขับจะยอมเทียบริมฟุตบาทให้ฉันลง พูดก็พูดเถอะควมจริงฉันอยากจะถามทางก่อนด้วยซ่ำ
“คุณหนูเห็นทีข้ามถนนตรงนั่นไหมครับ” ลุงคนขับชี้ไปทางไฟแดงที่ห่างออกไปประมาณหนึ่งกิโล
“เห็นคะ”
“ใหคุณหนูข้ามไปฝั่งตรงข้าม แล้ก็เดินไปอีกสองซอยจะเจอที่ข้ามถนนอีกที ให้คุณหนูข้ามไปแล้วเดินตรงตามทางไปเรื่อย ระวังตัวด้วยนะครับ” คุณลุงคนขับบอกและยิ้มให้ฉันเล็กน้อย
“ขอบคุณคะ^O^!” ฉันบอกก่อนจะโบกมือลาคุณลุงคนขับรถ
เอาละ! รถติดแบบนี้จะให้ฉันนั่งรถไปมหา’ลัยเหรอ นั่งรถไปมีหวังไม่ถึงมหา’ลัยพอดี ถึงจะไปถึงแต่ก็ไปไม่ทันพอดี โชคดีนะทีฉันพอจะมีทักษะคุณหนูรากหญ้าอยู่บ้าง-..-
ฉันเดินมาเรื่อยๆและหยุดตรงที่ข้ามถนน ตอนนี้รถติดอยู่ข้ามไปเลยก็ได้มั้ง^O^ คิดได้แล้วฉันก็เดินข้ามถนนไป
ปิ๊ดดดด~
ฉันหันไปทางเสียงแตรรถที่บีบใส่และมีรถกำลังพุ่งมมาทางฉัน
“กรี๊ดดดดดดดด>O<!” ฉันร้องสุดเสียง ไม่เอานะ ฉันยังไม่อยากตายT^T
พรึบ
มือปริศนาฉุดแขนฉันให้ไปอีกทาง ฉันโดนแรงฉุดลากไปกระทบกับร่างของใครบางคนก่อนที่ฉันจะเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเขา สายตาของเขาที่มองมาทางฉันดูแข็งก้าวแต่มองไปในดวงตาลึกๆแล้วนั่นดูแสนจะอบอุ่น เราสบตากันได้ไม่ถึงสิบวินาทีฉันก็ต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาออกมาก่อน อ้อมกอดที่อบอุ่นค่อยๆคลายออกเพื่อให้อิสระแก่ฉัน ฉันก้าวถอยหลังมาสองสามก้าวเพื่อเว้นระยะห่าง ทะ…ทำไมใจฉันต้องเต้นแรงแบบนี้ด้วยนะ
“เออ…ขอบคุณนะ” ฉันก้มหน้าขอบคุณอย่างอายๆก่อนจะโค้งให้เขาเล็กน้อย เขามองฉันด้วยท่าทีนิ่งๆสบายๆ แต่ฉันกลับเกร็งไปหมดทั้งตัว
“…คราวหน้าระวังด้วยละ=_=”
“ค่ะ^^;”
เขาเดินไปอีกทางซึ่งฉันเองก็ต้องไปทางนั่น อะ…เอาไงดีวะ เดินตามไปเขาจะหาว่าเราเป็นพวกโรคจิตหรือเปล่านะT_T แต่ทางเลือกก็มีไม่มากนั่น รถก็ไม่มี ถึงมีก็ไปไม่ทัน เอาวะ เป็นไงเป็นกัน
และแล้วผมสุดท้ายก็คือการเดินตามเขาไปอย่างช่วยไมได้ ไม่ได้การละ ฉันต้องรีบอธิบายก่อนที่เขาจะเข้าใจฉันผิด ต้องรีบอธิบายให้เขาฟังแล้ว>_<
“ฉันไม่ใช่พวกโรคจิตนะ แต่มหา’ลัยฉันมันก็ต้องไปทางนี่เหมือนกัน แล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ฉันเดินไปมหา’ลัยด้วย เพราะงั้นเลยไม่ค่อยรู้ทาง แต่ฉันไม่ใช่พวกโรคจิตนะ>_<;;;” ฉันหลับตาปี๋บอก และค่อยๆลืมตาขึ้น
“…แปลกคน-_-”
“หะ…ห๊ะ?”
“เธอแปลกดีนะ พูดคนเดียวก็ได้ด้วย ตกใจจนเห็นภาพหลอนหรือไง-_-?”
“ฉะ…ฉันเปล่าพูดคนเดียวนะ ฉันพูดกับนายต่างหาก”
“กับฉัน?”
“อื้อ” ฉันพยักหน้าหงึงๆ ดูสิ เขาคิดว่าฉันพูดคนเดียวละ ฮือๆเขาต้องคิดว่าฉันบ้าหรืออะไรเทือกๆนั่นแน่เลยอ่าT_T ชีวิตช่างอาพับยิ่งนัก แง้ๆ นายหน้าหล่อกระตุกยิ้มที่มุมปากดูชั่วร้ยก่อนจะเดินต่อ อะ…อะไรของเขาเนี่ย คงไม่คิดว่าฉันเพี้ยนหรอก ใช่ไหม?
“ดะ…เดี๋ยวสิ นายจะไปไหนน่ะ”
“มาถามคนที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อแบบนี้จะดีเหรอ” เขาหันมาบอก ฉันที่กำลังวิ่งตามเขาอยู่
“จริงสินะO_O! งั้น…ฉันเอพริล”
“เอพริล…-_-”
“แล้วนายละ ชื่ออะไรเหรอ”
“ฟาเรนไฮต์”
“โหย! ชื่อเท่ดีนะ ไม่เคยเจอคนชื่อแบบนี้มาก่อนเลยอะ นายนี่เกิดมาโชคดีชะมัด ชื่อเท่สุดๆ จริงสิ! สรุปนายจะไปไหนเหรอ ฉันจะไปมหา’ลัยน่ะ” ฉันว่า
“…”…ชื่อเธอก็แปลกพอๆกันนั่นแหละ-_-‘
“เงียบทำไมละ ฉันถามนายอยู่นะ-O-^^”
“มหา’ลัย ฉันแต่งตัวดูเหมือนคนไปรบมากหรือไง บ๊อง-_-*” ฟาเรนไฮต์ตอบและเดินต่อ คำตอบที่ได้มาเมื่อกี้ทำให้ฉันรู้สึกสตันไปสามวินาที
“รอฉันด้วยสิ>O<!” ฉันรีบตะโกนและวิ่งตามเขาไป บอกตามตรงฉันเพิ่งสังเกตุว่าเขาใสยูนิฟอร์มเดียวกับมหา’ลัยของฉัน พูดถึงก็หน้าคุ้นๆอยู่นะเนี่ย ฟาเรนไฮต์น่ะ
“…”
“…”
เงียบกริบ!
ฉันไม่ได้เปิดปากคุยกับฟาเรนไฮต์เลยสักคำ เราเดินมาที่รั่วมหา’ลัยซึ่งส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีคนจะเดินมากันนักหรอกนะ มีแต่พวกไฮโซชั้นสูงทั้งนั้นแหละ แต่ใช่ว่าฉันจะไม่ใช่ไฮโซนะแค่ชิลๆกับเรื่องแบบนี้เฉยๆ มหา’ลัยนี้มีแต่พวกรวยๆทั้งนั่นแหละ แต่ใช่ว่าพวกระดับธรรมดาจะไม่มีนะ มันก็มีบาง แต่ไม่ได้คบกับพวกเราก็เท่านั่นแหละ
“นายเรียนคณะอะไรเหรอ”
“ดุริยางคศิลป์”
“*O*!”
“…-_-?”
“นายเล่นดนตรีเป็นด้วยเหรอเนี่ย สุดยอดเลย ลองเล่นให้ฟังหน่อยได้ไหมอะ จริงสิที่แบกมานี่กีต้าร์เหรอ ว้าว*-*” ฉันเอื้อมมือไปหวังจะจับี่กระเป๋าใส่กีต้าแต่ฟาเรนไฮต์กลับขยับตัวหนีห่าง
“ใช่ แต่ฉันไม่เล่นให้เธอดูหรอกนะ-*-” ฟาเรนไฮต์ว่า
“โอเคๆ ไม่ดูก็ได้ ว่าแต่ดนตรีเขาเรียนกันยังไงเหรอ ฉันเรียนคณะบริหารธุรกิจน่ะ ไม่ค่อยจะรู้เรื่องพวกนี้สักเท่าไหร ว่างๆว่าสอนฉันบ้างดิ*O*!”
“ไม่ว่าง=_=” ฟาเรนไฮต์รีบตอบทันควัน
“ไม่เห็นต้องรีบตอบขนาดนั่นเลย อ้อ…ยื่นมือมาหน่อยสิ” ฉันแบมือรอรับมือของเขา และเขาก็ยอมยื่นมือมาให้ฉันแต่โดยดีไม่ขัดขืนฉันสักนิด เมื่อเขายื่นมือมาให้ฉันก็จับไว้แน่นก่อนจะล่วงหยิบปากกาขึ้นมา
“อะไรของเธอ” ฟาเรนไฮต์ขมวดค้วมอง ฉันไม่สนใจและคงเขียนยุกยิกๆอยู่บนมือของเขา
“อ๊ะ! เสร็จแล้ว” ฉันปล่อยมือของฟาเรนไฮต์ออก
“อะไร=_=”
“เบอร์มือถือไง ไอดีไลน์ด้วย พูดถึงก็…ขอเบอร์นายหน่อยดิ” ฉันล้วงกระเป๋าและหยิบโทรศัพท์มือถือยื่นไปปให้เขา เขามองนิ่งๆก่อนเดินเมินออกไป อะไรกัน-O-;;
“…”
“เดี๋ยวก่อนสินาย” ฉันตะโกนเรียก แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย เล่นแบบนี้อีกแล้ว-*- ฉันวิ่งตามเขาไปเขาไม่หยุดเดินรอฉันสักนิดเลยอ่าT^T
“มีอะไร-_-“
“ขอเบอร์มือถือ-^-!”
“ไม่ให้ ทำไมฉันจะต้องให้เบอร์กับคนแปลกหน้าอย่างเธอด้วย” เขาว่า คนแปลกหน้า ฉันน่ะเหรอ ก็เดินมาด้วยกันแล้วยังเป็นคนแปลกหน้าอีกหรอ ฮือๆTOT
“โอเค๊ ก็ได้ ฉัน นางสาว กัญญ์วรา อธิพัฒน์เดชากร อายุสิบเก้าปี เกิดวันที่ 23 เมษายน พ.ศ. 2537 เป็นลูกคนเดียว ชอบกินน้ำโกโก้ อาหารโปรดไม่มี สีที่ชอบคือสีฟ้า สีที่ไม่ชอบไม่มี มีพี่ชายต่างแม่ที่โครตดุ และฉันเป็นลูกเมียหลวง ตื่นค่อนข้างสายและชอบใช้ชีวิตชิลๆไม่ยึดติดกับหลักการคุณหนู หรือชีวิตแบบสบายๆ สถานที่ที่ชอบไปคือสวนสาธารณะที่สงบๆลมเย็น เออ…ความจริงแล้วฉันมีเชื้ออังกฤษนิดหน่อยเพราะย่าฉันเป็นคนอังกฤษ แล้วก็หนังที่ชอบฉันไม่ค่อยดูหรอกชอบดูการ์ตูนจำพวกโดราเอมอนมากกว่ามันสนุกดี แล้วฉันก็ไม่ชอบทะเลด้วย น้ำทะเลมันทำให้ฉันรู้สึกเหนียวตัวและก็คัน แถมยังมีสัตว์มีพิษด้วย แดดฉันก็ไม่ชอบนะแต่ก็ชอบมากกว่าน้ำทะเลแหละ ถ้าให้อยู่ร้อนหรือหนาว ฉันจะเลือกอยู่ที่ร้อนๆ บ้านฉันทำธุรกิจเกี่ยวกับยารักษาสัตว์…”
“…-_-“
“ฉันเรียนอยู่คณะบริหารธุรกิจ ซึ่งฉันเคยบอกไปแล้วรอบหนึ่ง เหตุผลเพราะว่าฉันอยากเป็นแบบพ่อ พ่อฉันบริหารเก่งนะจะบอกให้ ส่วนแม่ฉันเป็นสัตวแพทย์ ถ้าไม่เป็นจะทำยาผลิตขายก็คงยากแหละ แล้วบ้านฉันก็ทำเกี่ยวกับสวนสัตว์ ว่างๆนายจะไปก็ได้นะ บ้านเลขที่ของฉันคือ xxx/xx มีพื้นที่อยู่ประมาณร้อยไร่ และไร่เปล่าอีกพันกว่าไร่ บ้านฉันไม่รวยหรอกนะแต่ก็อยู่ในระดับหนึ่ง เอ๋ะ~ยังมีอะไรที่ฉันยังไม่ได้บอกอีกหรือเปล่านะ-^-?”
“…=_=”
“อ้อ! นึกออกแล้ว ฉัน…”
“พอแล้ว”
“อ้าวแต่ว่า…”
“เบอร์มือถือของฉันไม่ว่ายังไงก็ไม่ใช่เธอเด็ดขาด เพราะฉะนั่น เธอไปเรียนได้แล้ว ฉันก็จะไปเรียนของฉันเหมือนกัน ฉันไม่มีเวลามาเสวนากับคนแปลกหน้าอย่างเธอมากหรอกนะ ลาขาด-_-”
“อ๊ะ!” เขาเดินหายไปอย่างรวดเร็ว อะไรกัน แปลกคนดีจริงเล๊ยย เกิดมาเพิ่งเคยเห็นคนแบบนี้เป็นครั้งแรก=_= ฉันไม่ได้หวังอะไรอีก คิดว่าเขาคงติดต่อกลับมาหาฉันบ้างแหละ มั้งนะ ฉันเดินออกไปพร้อมกับความรู้สึกผิดหวังนิดๆ
“เซลเซียส” ฉันเรียกเพื่อนคนหนึ่งทีถือว่าสนิทกับฉันมากพอควรและหล่อสุดๆ แต่โชคร้ายหน่อยที่มันมีแฟนแล้ว ฉันคุยกับเซลเซียสค่อนข้างถูกคอและเราก็เรียนคณะเดียวกันเลยสนิทกันเร็วขึ้น
“ว่า?” เซลเซียสพูดโดยทีไม่หันมามองฉัน ฉันขมวดคิ้วๆเล็กก่อนจะถามต่อ
“นายชื่อหน่วยเป็นองศาเหมือนกันใช่ไหมละ”
“ก็ใช่-_-”
“งั้นพอรู้จักคนที่ชื่อ ฟาเรนไฮต์ บ้างไหมอะ เมื่อเช้าฉันเจอคนที่ชื่อนี้น่ะ”
“OoO!!!” เซลเซียสทำท่าทางตกใจและเบิกตากว้างอ้าปากเหวอ อีตานี่ทำท่าทีน่าเกลียดเกินไปแล้ว-O-;
“ทำไมต้องตกใจขนาดนั่นด้วยเล่า ฉันก็แค่ถามเฉยๆเอง-O-?” ฉันว่า
“ไอ้ไฮต์ เธอเจอไอ้ไฮต์เหรอ”
“ถ้าหมายถึงคนที่ชื่อฟารเนไฮต์ละก็…ใช่”
“แล้วเธอรู้ชื่อมันได้ไง หรือว่ารู้จักเพราะมันหล่อเป็นเดือนของคณะดุริยางคศิลป์”
“ฉันไม่รู้จักหรอก ดาวเดือนของคณะนั่นน่ะ-_- ฉันรู้เพราะฉันถามเขา”
“แล้วมันก็บอกเธอเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ นายคิดว่าฉันรู้เพราะอะไรเนี่ย ฉันไม่ใช่พวกบ้าผู้ชายหล่อเหมือนพวกผู้หญิงพวกนั่นนะ-O-;” ฉันเหล่หางตาไปมองกลุ่มผู้หญิงที่บ้าผู้ชายสุดๆ เรียกได้ว่าใครหล่อพวกหล่อนก็รู้จักหมด
“เออ ก็จริง-_-;” เซลเซียสทำหน้เอือมก็จะหันมามองหน้าฉัน
“สรุปรู้จักไหม?”
“พี่ชายฉันเองแหละ-_-“
“-O-!!!”
“เฮ้! เธอยังอยู่ใช่ปะ เฮ้!!”
“…”
“ยัยคุณหนู ยังอยู่ใช่ไหม เฮโหลลล”
“เออ~~ ยังอยู่-O-“
ความจริงฉันรู้สึกสตันมากๆ ฟาเรนไฮต์เป็นพี่น้องของเซลเซียส มานึกดูดีๆฉันรู้แล้วว่าทำไมเขาถึงหน้าคุ้นๆเพราหน้าเขากับหน้าเซลเซียสมันคล้ายๆกันยังไงละ! งั้นแสดงว่าเซลเซียสก็ต้องมีเบอร์มือถือของฟาเรนไฮต์ใช่ปะ-O-!?
ความคิดเห็น