คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เพื่อน(ไม่)เก่า
เฮ้อออ ที่นี้ทมันที่ไหนเนี่ย=_+ ฉันปรื้อตาตื่นขึ้นเพราะเสียงคลื่นและแสงสว่างที่แยงตาเข้ามา แสบตาชะมัด ฉันเริ่มสังเกตรอบๆตัวเอง นี่มัน….ฉันนอนอยู่เก้าอี้ตัวนี้ตั้งแต่เมื่อไหรกันนะ
แปะ
ความเย็นปะทะกับแก้มเนียนๆของฉัน ฉันหันไปเจอกับใบหน้านิ่งนั่นอีกครั้ง ฟู่ คอยยังชั่นนึกว่าจะดดนทิ้งซะแล้วนะเนี่ย
“คนบ้าที่ไหนเขาให้กินกาแฟเย็นตอนเช้าไม่ทราบ-_-” ปากก็บ่นแต่มือก็รับมาอะนะ
คนบ้าที่ไหน ฉันเนี่ยแหละ-_-“ ฟาเรนไฮต์ยังคงตีหน้านิ่งเหมือนไม่รุ้ร้อนรู้หนาว เขารู้บางไหมว่าตอนนี้อุณหภูมิเท่าไหร ฉันใช่มือลูบแขนตัวเองเบาๆ และก็ร็สึกแปลกๆอีก ตอนมาฉันจำได้ว่าตัวเองใส่เสื้อแขนสั้นนะ แล้วเสื้อกันหนาวตัวนี้มาจากไหน
“…” ฉันเหลือบมองคนข้างๆ ที่ตอนไปร้านสะดวกซื้อเขาซื้อเสื้อมาด้วย
“มองอะไรของเธอ”
“เปล่า แค่สงสัยว่าเสื้อ…”
“จะกินไหม กาแฟน่ะ-_-” ยังไม่ทันได้ถามเขาก็ชิ่งพูดซะก่อน
“กะ…กินสิ” ฉันเปิดกระปป๋องกาแฟเย็นและจิบเล็กน้อย บรึ๊ยย ยิ่งกินยิ่งหนาวแฮะ “ทะเลคนเยอะจังเลยนะ" ฉันบ่นขึ้น
"..."
"นานๆทีฉันจะได้มาทะเลนะเนี่ย ถึงจะไม่ค่อยอยากมาเเต่ก็ขอบใจนายนะที่พามา ที่นี่หนาวใช่ได้เลยละ ฮ่าๆ" ฉันพูดติดตลกนิดๆ แต่ใบหน้าเขาก็ยังนิ่งอยู่ดีนั่นเเหละนะ
"เธออยากเล่นกีตาร์ไหม"
"?"
"กีตาร์"
"อยะ...อยากสิ เเต่ไม่มีคนสอนนี่" ฟาเรนไฮต์เดินไปหยิบกระเป๋ากีตาร์มา กีตาร์โป่งสีดำเงา เป็นรูปทรงที่สวยมากเลยทีเดียว อย่าบอกนะว่าเขายอมสอนฉันน่ะO_o?
"ฉันให้เธอยืม รักษาดีๆละ-_-" เขาว่าเเละยื่นกระเป๋ากีตาร์เเละกีตาร์ตัวงามมาให้ฉัน
"...นายไม่สอนฉันจริงๆเหรอ(._.)" ฉันเเอ๊บทำหน้าหงอยนิดๆ
"ให้เเลัวไม่สอนก็เเปลกเเล้ว" เขาว่าเเละเดินอ้อมมาดันหลังฉัน "จับกีตาร์เป็นไหม"
"อะ...อือ" ฉันจับกีตาร์ด้วยทางท่าเกร็งๆ
"อย่าเกร็งสิ..." เขาเอื้อมมือมาจับมือฉันเลื่อนไปตรงคอของกีตาร์ "จับไว้ดีๆละ ถ้าพังฉันเอาเธอตายเเน่!"
"(TOT )"
"ยืดหลังตรง เรามีวิธีเล่นสองเเบบ หนึ่ง เล่นเเบบตัวโน๊ต เเละ เล่นเเบบคอร์ด ส่วนมากเราจะเล่นกันเป็นคอร์ด"
"..." ฉันตั้งใจฟังเป็นอย่างดี ฟาเรนไฮต์พูดไปเรื่อยๆ
“เข้าใจเเล้วนะ สายของกีตาร์นับจากล่างขึ้นบน"
"อือ"
"ต่อไป อันนี้เป็นพื้นฐานก่อนจะเล่นคอร์ด ฉันจะสอนเธอไล่สเกลล์ เเละนี่ก็เป็นพื้นฐานในการดีดกีตาร์ด้วย มันจะทำให้เธอดีดได้คล้องขึ้น"
"..."
"..."
"..."
"มองหน้าฉันทำไม"
"อ๊ะ! โทษทีๆ คือฉันไม่เคยเห็นนายพูดได้ยาวขนาดนี้มาก่อนเลยน่ะ ก็เลย..."
"ช่างเถอะ ฉันขี้เกียจสอนเเล้ว เธอกลับไปฝึกเเล้วก็เรียนรู้ด้วยตัวเองด้วยเเล้วกัน เก็บดีๆละ-_-*"
"อะ...อื้อ" ฉันรีบเก็บกีตารืใส่กระเป๋า เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนนะ เขาบอกให้ฉันเอากีตาร์เขาไปด้วยเหรอ เอ่อ…คงไม่ใข่หรอก มั้งนะ
“กลับเลยไหม”
“จะกลับเลยเหรอ?”
“แล้วแต่”
“ฉันว่านะ ใช้ที่นี้เป็นที่จัดงานให้พี่สาวนายก็ได้นี่ วิวตอนกลางคืนก็สวยดีด้วย อีกอย่างก็ไม่ไกลจากกรุงเทพมากนักด้วย”
“…”
“ส่วนโรงแรมคุณน้าคงมีอยู่แล้วใช่ไหมละ สาขาที่พัทยาน่ะ ก็มันเป็นแหล่งท้องเที่ยวนี่เนอะ^_^” ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่จู่ๆสมองฉันก็สั่งให้พูดเรื่องนี้ขึ้นมาเฉยเลย
“มีอะไรจะพูดอีกไหม”
“อ้อ ก็คือว่า แนอยากจะไปดูสถานี่จัดงานน่ะ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากไปซื้อชุดใหม่ด้วย(._.)” ฉันก้มมองเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่ นอกจากเสื้อกันหนาวตัวนี้แล้วส่วนที่เหลือก็เปื่อนทรายไปหมดแล้วด้วย
“ช่วยไม่ได้ ไปห้างแถวนี้ก่อนก็แล้วกัน-_-” ว่าและเขาก็ยื่นมือมาให้ ฉันยื่นมือไปจับและพยุงตตัวลุกขึ้น เป็นคนดีจริงๆนะ
ฉันกับฟาเรนไฮต์ขึ้นรถและเดินทางไปที่ห้าง และตอนนี้เราก็เดินทางมาถึงห้างแล้วด้วย ฉันเดินมองหาเสื้อพาเดินทะเลและเสื้อพาสวยๆ
“เอาตัวนี้ดีไหมน้า” ฉันพึมพัมกับตัวเอง
“ตัวนี้เหมาะกับเธอมากกว่า” เขายื่นกระโปรงยาวสายเดี่ยวเหมาะสำหรับเดินหาดมาให้ฉัน
“…(‘ ‘)”
“เอาไปสิ-_-//” ฉันยัดกระโปงตัวนั้นใส่มือของฉันก่อนจะเดินหนีไป อะไรของเขาละเนี่ย แนมองชุดี่เขายื่นมาให้ฉันและนำไปจ่ายตังค์ทันที
“เสร็จแล้ว เดี๋ยวขอฉันไปเปลี่ยนเสื้อก่อนแล้วกันนะ นายรอตรงนี้สักแป๊ปนึงนะ” ฉันว่าก่อนจะวิ่งไปห้องน้ำแล้วเปลี่ยนชุดทันที
“…” ฟาเรนไฮต์ยืนมองรอบๆตัวเองราวกับรู้สึกเหมือนมีคนตามมาตลอดเวลา ในใจของเขาเริ่มหวาดๆขึ้นมาทีละนิด ด้านเอพริลที่วิ่งหน้าตั้งไปเปลี่ยนชุดที่ตนเลือกให้
“ว้ายยย!!” เสียงผู้หญิงทำให้ฟาเรนไอต์หันควับไปมองทันที เขาไม่ได้ตดสินใจอะไรนานเลย เขาวิ่งตรงไปตามเสียงทันที
“อะ…อ้าว หายไปไหนละเนี่ย-O-?” เอพริลที่เดินกลับมาที่เดิมเมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วกลับไม่เจอฟาเรนไฮต์
หายไปไหนของเขาเนี่ย…
เอพริลเริ่มเป็นกังวล ตอนแรกเธอตัดสินใจว่าจะรอเขา แต่เมื่อเวลาผ้าไปไม่ถึงสามนาทีเธอก็ทนไม่ไหวจนวิ่งออกไปหา
“เป็นอะไร…” ฟาเรนไฮต์วิ่งมาจนถึงที่เกิดเหตุ แต่สิ่งที่เขาคิดมันผิด คนที่ส่งเสียงร้องไม่ใช่เอพริลแต่อย่างด เป็นเพียงหญิงวัยกลางคนที่ล้มอยู่เท่านั่น “เป็นอะไรไหมครับ”
“เมื่อกี้ มีคนมาชนน่ะค่ะ ไม่เป้นไรแล้วละค่ะ ขอบคุณมากค่ะ” เธอค่อยๆลุกขึ้น
“มีคนวิ่งมาชน…” เขาเริ่มสงสัยกับเหตุการณ์
“ใช่ค่ะ เป็นผู้ชายสองคนแต่งตัวแปลก”
“บอกลักษณะมาหน่อยได่ไหมครับ”
“ดะ…ได้ค่ะ ก็เป็นผู้ชายสองคนแต่งตัวเรียร้อยๆใส่แว่นดำแล้วก็สวมหมวกมีผ้าปิดปากด้วยละค่ะ” เธอว่า ฟาเรนไฮต์เริ่มคุ้นขึ้นเล็กๆ เหมือนเขาจะเคยเห็นเมื่อไม่นานมานี้…ใช่แล้วตอนที่เขาหายไปจากหน้าร้านสะดวกซื้อ…
หรือว่า…!!
เขารีบวิ่งกลับไปที่เดิม เมื่อไม่เห็นแม้แต่เงาของหญิงสาว จึงวิ่งไปที่ห้องน้ำหญิง…นี่ก็จะสิบนาทีแล้ว
ทั้งสองคนวิ่งวนอยู่ในห้างใหญ่ต่างคนต่างหากันไม่เจอ ฟาเรนไฮต์เริ่มนึกถึงโทรศัพท์มือถือของตน เมื่อนึกได้เขาก็ไม่รอช้าที่จะโทรหาเอพริล
(ตู๊ดๆๆ เลขหมายที่ท่านเรียก....)
“ยัยบ้าเอ๋ย!” เขาแทบจะปาโทรศัพท์ทิ้งเลยทีเดียวเมื่อได้ยินเสียงนั่น
ให้ตายสิ เธอหายไปไหนกัน!?
April’s Talk
ฉันวิ่งวนอยู่ในห้าง ตั้งแต่ชั้นสามไปชั้นห้า ชั้นห้าลงมาชั้นหนึ่ง ให้ตายสิ โทรศัพท์ทำไมต้องมาแบตหมดตอนนี้ด้วยนะT^T
ในเวลาแบบนี้ฉันควรทำยังไงดีนะY_Y
ฉันนึกแล้วก็เศร้าใจ บางครั้งฉันอาจจะรีบร้อนเกินไปหน่อย
ปัก!
“อ๊ะ!” ฉันเซเล็กน้อยเมื่อมีคนเดินมาชนไหล่อย่างแรง
“โทษที…”
“O_O!!” ฉันเบิกตากว้างเมื่อเห็นคนี่เจอด้วยความตกใจ และไม่ต่างจากคนที่เจอฉันเช่นกัน ดูเหมือยว่าเขาจะตกใจมากกว่าฉันซะอีก ฮ่าๆ-_-
“เอพริล-O-“
“สึบากิ-O-^”
“ชู่!” เขารีบเอามือมาปิดปากฉันทันที อ่าจริงสิ ฉันลืมป่าเขาเป็นนักร้องชื่อดังนี่เนอะ-w- “เบาๆหน่อยสิ”
“อ่า โทษทีๆ พอดีฉันตกใจเกินไปหน่อย แฮะๆ”
“เปิ่นจริงๆเลย เธอนี่น่า…” สึบากิว่าและเกาหัวตัวเองเล็กน้อย จริงสิ ฉันลืมบอกไปสินะว่าสึบากิคือเพื่อนสนิทของฉันตอนม.ต้น และเขาก็เคยสารภาพรักกับฉันด้วย-///-
“ว่าแต่นายมาทำอะไรที่นี้น่ะ”
“นานๆทีฉันก็ต้องมาพักผ่อนบ้างสิ จะให้คลุกตัวอยู่แต่ในกองถ่ายหรือห้องอัดเสียงหรือไง-.-” สึบากิว่าก่อนจะทำหน้าเซ็งๆ
“อ่า นั่นสินะ” ฉันว่า อื้อ นานทีฉันก็จะได้เจอเขาสินะ ตั้งแต่เขาเป็นนักร้องเร็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย แหม…นึกถึงสมัยนั่นถ้าฉันตอบตกลงตั้งแต่แรกก็ดีสินะ=w=/// (หน้าฟินไปแล้วยะ!!!)
“มานี่” สึบากิจับข้อมือฉันและพาเดินไป หวา แย่ละสิ ฉันต้องหาฟาเรนไฮต์นี่น่า
“ดะ…เดี๋ยวสิ ฉันต้องหาเพื่อน…หมายถึงฉันกำลังตามหาคนอยู่น่ะ”
(ประกาศ เด็กหญิง กัญญ์วรา อธิพัฒน์เดชากร ผู้ปกครองกำลังรออยู่ที่นัดหมายเก่า ย่ำ เด็กหญิง กัญญ์วรา อธิพัฒน์เดชากร ผู้ปกครองกำลังรออยู่ที่นัดหมายเก่า ขอบคุณค่ะ)
“นั่นมัน ชื่อเธอไม่ใช่เหรอ”
เด็กหญิงเหรอ!-O-
“ใช่ เพราะงั้นฉันต้องไปแล้วแหละ บาย” ฉันว่าและรีบวิ่งขึ้นไปที่เดิม โล่งอกไปที คิดว่าเขาหนีฉันไปซะอีกนะเนี่ย>_<
“…” เมื่อฉันวิ่งมาถึงที่เดิม ก็เห็นใบหน้านิ่งของฟาเรนไฮต์ เค้าต้องโกรธฉันแน่เลย แต่เขาหายไปก่อนนะ ฉันไม่ผิด
“…(._.)”
“เธอหายไปไหนมา”
“นายนั่นแหละหายไปไหนมา ฉันวิ่งหารอบห้างเลยนะ เหนื่อยแทบแย่Y_Y” ฉันว่าและยืนหอบแฮกๆในเวลาเดียวกัน
“เอพริล!” เสียงของสึบากิดังขึ้นจากด้านหลัง
“อ๊ะ!-O-” และเมื่อฉันหันไปก็เจอสึบากิวิ่งหน้าตั้งมา ว๊าก เขาจะตามฉันมาทำไมเนี่ย
“…-_-+” ฟาเรนไฮต์ส่งสายตาพิฆาตมาให้ฉันทันใด เอิ่มม…ฉันไม่ผิดไม่ใช่เหรอ ฮืออ สึบากิหยุดวิ่งและมาอยู่ตรงหน้าฉันตั้งแต่เมื่อไหรก็ไม่รู้
“ทำไมเธอไม่รอฉันเลยเนี่ย มันเหนื่อยนะ ยัยบ้า-_-++”
ทำไมพวกนายสองคนต้องส่งสายตาแบบนั้นมาให้ฉันด้วยละ มันน่ากลัวนะเฟ้ย ทำสายตาแบบนี้ต่อสาวน้อยอย่างฉันมันไม่สุภาพเลยนะT_T
“ฉันเกลียดพวกนายจัง-3-;;;”
“เรื่องของเธอ!!” ทั้งสองคนพูดอย่างพร้อมเพียงกัน “แล้วก็ไม่ได้ชอบเธออยู่แล้วด้วย!”
ทำไมทั้งสองคนนี้เหมือนกันจังเลยละ พูดพร้อมกันเด๊ะ พูดเหมือนกันอีกต่างหาก แถมยังมีแววตาเหมือนกันด้วย ชอบอะไรที่คล้ายๆกัน ท่าทางจะเข้ากันได้นะ แถมยังเกลียดฉันเหมือนกันอีกต่างหากTTOTT
“ขอโทษ(T^T )”
หมับ!
“ไปเถอะ” ทั้งสองคนจับมือฉันไว้คนละข้าง ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนอยู่ในละครช่องเจ๊ดเลยแฮะ เขินจัง>w<
“เอ่อ…คือว่า…มืออะ” ฉันว่า
“เธอจะไปกับฉันใช่มั้ย เอพริล” สึบากิว่าและดึงมือฉันไป ให้ตายสิ นี่ฉันสเน่ห์แรงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย>///<
“…-_-” ฟาเรนไฮตืไม่พูดอะไรเพียงแค่บอกฉันทางสายตา และปล่อยมือออก นี่เขาไม่คิดจะรั้งฉันหน่อยหรือไงเนี่ย เชอะ!
“โทษทีนะ สึบากิ ฉันต้องไปดูสถานที่กับฟาเรนไฮต์น่ะ”
“…เดี๋ยวนะ เธอช่วยถอยไปหน่อยสิ”
“?”
ฉันเดินถอยหลังไปหนึ่งเก้า สึบากิเดินไปหาฟาเรนไฮต์ และเมื่อทั้งสองเห็นหน้ากันชัดๆ…
“รุ่นพี่!-O-”
“สึบากิ…-_-^” ฟาเรนไฮต์เรียกชื่อสึบากิแบบห้วนๆ แถมสึบากิยังเรียกฟาเรนไฮต์ว่ารุ่นพี่อีก นี่มันยังไงกันแน่-O-!? ฉันรู้สึกงงนิดๆ มึนหน่อยๆ เอ่อ…ไม่สิ เรียกว่าเอ๋อเลยจะดีกว่า
“พวกนายรู้จักกัน?”
“อือ-_-” ทั้งคู่ตอบพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย เห็นไหม ฉันบอกแล้วว่าสองคนนี้ใจตรงกันสุดๆเลย
“คืองี้ ตอนนั่นรุ่นพี่เขามาฝึกงานที่ค่ายเพลงของฉัน เป็นคนเขียนเพลงน่ะ แล้วฉันก็ได้ร้องเพลงของรุ่นพี่ด้วย เพราะสุดๆเลย”
“เพลง?”
“เพลงไง ชื่อว่าเพลง ความเคยชิน ค่อนข้างเศร้านะ”
“เฮ้ย-O- นั่นเพลงที่นายแต่งเหรอ”
“…-_-”…ถ้าใช่แล้วจะทำไม
“ก็แบบว่า ทำไมนายไมเคยบอกฉันเลยละ รู้ไหมตอนฉันฟังครั้งแรกฉันน้ำตาซึมเลยนะ เป็นเพลงที่เศร๊าเศร้าT^T” ฉันว่า หน้าตาของฟาเรนไฮต์ดูนิ่งผิดปกติ ช่างเถอะยังไงก็ก็เป็นคนแบบนั่นอยู่แล้วนี่ (มั้งนะ)
“สึบะ…พวกฉันต้องขอตัวก่อนนะ พอดีต้องไปดูสถานที่น่ะ”
“ได้ งั้นฉันก็ขอตัวนะ” สึบากิเดินห่างออกไป ตอนนี้ก็เหลือแค่ฉันกับฟาเรนไฮต์สองคน ฉันเอื้อมมือไปสะกิดเขาเล็กน้อย เขาไม่ได้หันมามองแต่เพียงแค่ปรายตามาเท่านั่น ทำไมฉันรู้สึกว่าบรรยากาศมันเหมือนตอนที่เจอกันครั้งแรกเลยละ หรือฉันอาจจะคิดไปเอง ช่างเถอะ
“งั้นเราก็ไปโรงแรมแม่นายกันเลยแล้วกันเนอะ(._.)” ฉันว่า ฟาเรนไฮต์ไม่ได้ตอบเพียงแค่เดินนำหน้าฉันไปก่อน อาการแบบนี้เขาเรียกว่า…งอนหรือเปล่านะ>_<?
“อย่าคิดเพ้อเจ้อ”
“…!?”
เฮ้ย เขารู้ได้ยังไงว่าฉันคิดอะไรอยู่ จะเทพเกินไปแล้ว-O-!
ความคิดเห็น