[P.I.X] The Pecfect Song ไอดอลหน้าใหม่หัวใจใสปิ๊ง!

ลำดับตอนที่ #2 : Ch1 :: หัวใจประกอบด้วยเลือดเเละความรู้สึก [100%]

  `Snoωωhite™   

  1
หัวใจประกอบด้วยเลือดเเละความรู้สึก

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ความรักที่มักจะเกิดขึ้นกับหลายๆคน ความรักในหลายๆรูปแบบ ความรักที่สามารถเป็นได้ทั้งความสุขและความทุกข์ ความรักที่เรามีให้อีกคน และความรักที่อีกคนมีให้เรา…มากกว่าสองคนหมายความว่ามากกว่าสองความรู้สึก หนึ่งคนก็ใช่ว่าจะมีเพียงแค่ความรู้สึกเดียว หลายครั้งที่หลายคนได้รับความรักกลับไปพร้อมกับความสุข…แค่อีกหลายคนได้มันกลับไปพร้อมกับความทุกข์ มีความสุขย่อมมีความทุกข์ มีความทุกข์ย่อมไม่เกิดความสุข มี 'เรา' ต้องมี ‘เขา’ และ ‘เธอ’ มีฉันต้องไม่มี ‘เขา’ มีเขา ต้องไม่มี ‘ฉัน’…!!!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

หัวใจประกอบด้วยเลือดและความรู้สึก

'ถ้าคนเรามีความรู้สึกเเบบเดียวกันก็คงจะดีสินะ' บทสนทนาถูกเปิดด้วยผู้ชายที่นั่งพ่นควันบุรี่อยู่ตรงโซฟา คนผมยาวปะบ่าที่อมอมยิ้มอยู่ยิ้มกรุบกริบ

'อย่างงั้นเหรอ...มันจะดีจริงๆน่ะเหรอเรียว' คนผมยาวพูดต่อด้วยรอยยิ้มที่ปรากฎบนใบหน้า ก่อนที่เขาจะหันไปจัดการกับชั้นวางหนังสือต่อ ชายที่นั่งอยู่พ่นควันสีเทาออกมาอีกครั้งด้วยความหงุดหงิดใจ

‘เรย์จิ นายกำลังคิดอะไรอยู่กันเเน่...?'

‘นายต่างหากละเรียว ที่คิดมากเกินไปน่ะ:)' เขาหันไปยิ้มให้คนที่นั่งอยู่ตรงโซฟา ใบหน้าของคนที่นั่งพ่นควันบุรี่อย่างๆชิลๆกระตุกยิ้มขึ้นมากเล็กน้อย ใบหน้าเรียวได้รูป บางบาง ตาคม คิ้วโกง ทุกอยากเข้ากันได้ดีจนหมด เว้นเเต่ว่ามนุษยสัมพันธ์ของเขาดูจะไม่ดีสักเท่าไหร...เเต่น่าเเปลกที่เขาเป็นถึงไอดอล

'ฮึ! ฉันถือว่านั้นเป็นคำเตือนเเล้วกันนะ'

‘ยินดี' เรย์จิหันมายิ้มรับ เเละมันก็ทำให้คนที่นั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์บาร์ทนไม่ไหวกับบทสนทนาของทั้งคู่ ทั้งๆที่เขาคิดว่าจะนั่งจิบเหล้าชิลๆคนเดียวเเทนๆ

'คิดว่าจะนั่งจิบอยู่เฉยๆเเท้ๆ เเต่พอเห็นคุยเเบบนี้ทีไหรหมดอารมณ์ทุกทีเลยวะ ไอ้คุณหัวหน้าวง~' คนใส่เเว่นดำเดินมาพร้อมเเก้วที่ผสมเเอลกอฮอล์อยู่เต็มเปี่ยม เขาเดินมาโอบคอคนที่นั่งอยู่บนโซฟา 'สักเเก้วไหม?'

'ไม่ดีกว่า...' คนใบหน้าเรียวปฎิเสธหน้านิ่งก่อนจะปัดเเก้วในมือของคนข้างๆไปทางอื่น คนที่ถือเเก้วมองไปที่มืออีกข้างของคนปัด...มีอะไรอยู่ในมือข้างนั้นงั้นสินะ

'เเหวนที่ใส่ประจำละ' เมื่อสังเกตุไม่เห็นเเหวนบนนิ้วชี้ด้านซ้ายของคนที่ปฎิเสธการดื่มก็อดถามไม่ได้

'เเกช่วยเขยิบออกห่างจากตัวฉันหน่อยได้ไหม ชิโนบุ' ผู้ถูกถามเปลี่ยนประเด็นอย่างเเนบเนียน เเต่มันก็ไม่เนียนพอที่จะทำให้คนข้างๆหยุดถาม

'เเค่นี้ก็บอกไม่ได้เหรอ' คนถูกเรียกชื่อยังไม่ยอมขยับตัวออกห่าง เขาเบี่ยงตัวเข้าไปใกล้กว่าเดิม

'จะเซ้าซี้อีกนานไหม-_-^'

'เออ จำไว้นะ เเค่นี้ก็ต้องมีความลับกับพวกฉันนะ' ชิโนบุเด้งตัวออกห่างก่อนจะกระดกน้ำในเเก้วดื่มจนหมด เรย์จิที่เพิ่งจัดวางหนังสือเสร็จเดินเข้ามานั่งร่วมวงด้วยอีกคน บรรยายกาศเงียบสนิทลงอีกครั้ง มันไม่ใช่ครั้งเเรกที่มีบรรยายกาศเเบบนี้ เเต่มันจะเป็นเเบบนี้ในทุกๆครั้ง ทั้งสามคนถึงจะสนิทกันในฐานะเพื่อนร่วมวงเเต่พวกเขาก็ไม่เคยจะพูดมากกันสักครั้ง อาจจะเพราะรู้ใจกันอยู่เเล้วก็เป็นได้

'เรย์จิ...' เรียวเอ่ยชื่อคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเบาๆ เเละมันก็ดังพอที่จะทำให้เขาได้ยิน

'ว่า?'

'เพลงใหม่จะเสร็จหรือยัง ยัยยูกิโกะนั่นบ่นจนหูชาเเล้วเนี่ย เฮ้ออ' เรียวถอนหายใจออกมายาวเหยียด เรย์จิยิ้มๆก่อนจะเปิดระเป๋าเเละหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลขึ้นมา

'ถ้าพวกนายคิดจะช่วยสักนิดก็คงจะเร็วขึ้นอีกสักหน่อยน่ะนะ' เรย์จิยื่นซองสีน้ำตาลนั้นให้กับเรียว เรียวเเกะซองเอกสารออกเเละหยิบกระดาษที่ถูกขีดเขียนตัวโน๊ตลงไปไว้เต็มไปหมด เขามองมันอย่างพิจรณาก่อนจะเหยียดยิ้มขึ้นที่มุมปาก

'ให้ตายเถอะ ขนาดนี้เเล้วยังต้องให้พวกฉันช่วยอีกเหรอ'

'ก็นั้นสิ' ชิโนบุออกความเห็นเมื่อเเย่เรียวอ่านเสร็จเรียบร้อย เขามักจะให้เรย์จิเเต่งเพลงให้เสมอ เพราะโดยส่วนตัวเเล้วเรย์จิเป็นนักเเต่งเพลงที่เขาขั้นอัจฉริยะ ส่วนพวกเขามีเพียงเเค่หน้าตาเเละพรสวรรค์ทางด้านการเสียงเท่านั้น

ติ๊งต๊อง~

เสียงออดดังขึ้น ทั้งสามคนมองไปที่ประตู เวลาเเบบนี้ไม่น่าจะมีเเขกมาได้ น่าเเปลกมาที่วันนี้จะมีคนมากดออดที่หน้าประตูห้อง เเละทั้งสามคนก็หันมามองหน้ากันก่อนที่เรียวจะอาสาลุกขึ้นไปเปิดประตู

‘ระวังโดนจับปล้ำนะโว้ย ฮ่าๆๆ' เสียงเเซวของชิโนบุที่ดังตามมาดังหลังทำให้เรียวสถบออกไปเบาๆว่า...

‘ไอ้บ้า' ถึงเขาจะว่าเเบบนั้นเเต่มุมปากเขาก็ยิ้มอยู่ทกเวลา

เเกร็ก

เรียวเปิดประตูห้องด้วยความใจเย็น ใบหน้าของผู้มาเยือนปรากฎขึ้นทำให้เรียวหุบยิ้มเก่าลงทันใด เจ้าของเรือนร่างเล็กเซ็กซี่ ลอนผมสีน้ำตาล ปากสีกุหลาบ...ใบหน้าที่เขายังไม่เคยลืมเลือนจนเมื่อวานก่อน

‘เฮ!'

‘เรกะ...' เรียวเอ่ยชื่อคนตรงหน้าเบาๆ มือข้างข้างของเขากำเเน่นขึ้นทำใดก่อนจะล่วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง 'มาทำอะไรที่นี้'

‘โห้ย มาหาทั้งทีอย่าพูดเเบบนั้นสิ เรียว...' มือเล็กของหล่อนไล่ลูบไปตามใบหน้าของเรียว ก่อนที่เรียวจะจับมือคู่นั้นออกจากใบหน้า เเละมองหน้าเรกะ 'ก็เเค่คิดถึง...'

‘...'

‘เรียว ฉันขอโทษนะ...ฉันเเค่หงุดหงิดที่เราไปไหนมาไหนด้วยกันไม่ได้ ฉันเเค่อึดอัด'

‘เธอเลยไม่ทน'

‘เรียว นายก็รู้ว่าเราเปิดเผยมันไม่ได้ เเล้วมันหน้าอึดอัดมากเเค่ไหน นายน่าจะเข้าใจฉันนะ' เรกะเอามือมาลูบไล้ใบหน้าเนียนของเรียว เรียวมองหน้าผู้หญิงตัวเล็กนิ่งโดนไม่ตอบโต้‘ค

‘...'

‘นะ...ของร้อง' เรียวมองหน้าเศร้าของผู้หญิงร่างเล็ก  ทุกครั้งที่เธอทำเเบบนี้เขาจำต้องใจอ่อน เเละครั้งนี้ก็คงเมื่อเดิม

‘อือ...'

‘ขอบคุณนะเรียว^^' หญิงสาวยิ้มร่าก่อนจะควงเเขนเรียวเดินเข้าไปในห้อง ให้ตายเถอะ ทำฉันเขาถึงชอบใจอ่อนกับผู้หญิงคนนี้ได้เสมอเลยนะ ทั้งๆที่เธอทำให้เขาเจ็บมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง นั่น...เพราะมันคือ 'รัก' หรือเปล่านะ

‘อ้าวๆ ให้ไปรับเเขกเเป๊ปเดียว พาผู้หญิงเข้าห้องเลยนะ ไอ้เรียว'

‘หุบปากไปเลย ไอ้ชิโนบุ-_-^' เรียวหันไปดุชิโนบุทางสายตา ก่อนจะโดนเรกะลากไปนั่งที่โซฟาตัวใหญ่ สาวน้อยน่าตาจิ้มลิ้มยิ้มทะเล้นก่อนจะเอียงศีรษะไปพิงกับไหล่ของเรียว เรียวปราบตามองผู้หญิงข้างๆก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ หญิงสาวเหล่ตาขึ้นมามอง ก่อนจะส่งย้ิมน่ารักเเบบใสๆไปให้เขา

‘หมั่นไส้โว้ยยย!' ชิโนบุลุุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นท่าทีกระเเดของผู้หญิงคนนั้น ความจริงเขาเคยเห็นผู้หญิงคนนี้ที่ผับเมื่อสามวันก่อน หลังจากที่พวกเขาจะเลิกกัน....

สามวันก่อน...

Shinobu's Talk

ผมเดินเข้ามาในคลับใต้ดิน เเละโชคชะตาก็เลยตลกให้ผมสะดุดสายตาไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่หน้าตาคุ้นเคย เจ้าของเรือนร่างเซ็กซี่ เล็กบางน่ากอด ดวงตากลมใสน่ารักน่าหยิก ซึ่งก็ชื่อ เรกะจัง เเฟนเก่าเพื่อนร่วมวงของผมที่เพิ่งเลิกกันไม่นาน น่าเเปลกที่วันนี้เธอมานั่งอยู่กับผู้ชายอีกคน ทั้งๆที่เพื่อนผมเจ็บเเทบคลั้ง ถึงกับไม่เป็นอันทำงานเงินช่วงนี้ของผมเเลยไม่ค่อยตกถึงท้องเท่าไหร(?)

'สวัสดีครับ เรกะจัง^_^' ผมเดินเข้าไปทักาย เรกะสะดุ้งนิดๆก่อนจะทำตัวปกติกลบเกลือน

‘สวัสดีค่ะ ชิโนบุซัง' เธอเก็บอาการเล็กน้อยเเละหันมาทักทายผมเเบบปกติ ผมใช้โอกาสนี้เดินเข้าไปนั่งๆข้างเธอ

'ไม่ไปเยี่ยมที่ทำงานหน่อยเหรอ ไอ้เรียวมันคิดถึงเเย่เเล้วน้า เรกะ:)' ผมพูดด้วยสีหน้ายิ้มเเย้ม เเละผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างเธอก็ดูฉุดๆ ขึ้นทีละน้อย

'หระ...เหรอค่ะ'

‘ใช่ รู้ไหมพอเรกะไม่เอาอะไรมาประเคนให้มัน มันก็หงอยๆลงเยอะเลย มันคงคิดถึงเรกะมาก' ผมยังคงพูดยียั่วไม่หยุด ฮึ! อย่างเรกะจังเนี่ยน่าจะโดยดีซะบ้างนะ จะได้เข็ดไม่นอกใจไอ้เรียวอีก!!!

‘ชิโนบุซังพูดอะไรน่ะค่ะ เรียวกับฉันเราเลิกกันเเล้วนะค่ะ!' เเละเธอก็เผลอพูดมันออกมาจนได้ ผมตั้งใจให้เธอพูดอยู่แล้วละ แล้วก็รอดูผลลัพของมัน…

‘หมายความว่ายังไงกันฮะ!? เรกะ’ ในที่สุดผู้ชายหน้าปลวกคนนั้นก็ลุกขึ้นมา จับแขนยังเรกะและกระชากเธอขึ้น ผมเหยียดยิ้มขึ้นก่อนจะยักคิ้วให้เธอก่อนจะเดินออกมา ผมไม่เข้าใจหรอกนะว่ายัยเรกะนั่นมีดีตรงไหนยกเว้นหน้าตา ทำไมไอ้เรียวถึงได้หลงผู้หญิงคนนี้

 ผมเดินออกมาจากคลับด้วยท่าทางเซ็งๆ ก็อยากจะดื่มนะแต่ตอนนี้ไม่มีอารมณ์แล้วละ อย่างเรกะนี่มันน่าจับไปลงโทษซะจริงๆ ผู้หญิงประเภทนี้เนี่ย น่าจะทำให้เข็ด!!!

ปัจจุบัน…

‘…!!!’ เรกะมีอาการสะดุ้งเล็กๆ เธอสวมกอดเรียวๆเบาๆ ชิโนบุปรายตามองเรกะและกระตุกยิ้มขึ้น เขาลุกขึ้นเดินไปที่เคาน์เตอร์บาร์ ก่อนจะคว้ากุญแจรถที่วางเอาไว้

‘แกมันโง่ ไอ้เรียว!’ เขากล่าวสั้นๆก่อนที่จะเดินออกไป โดยไม่ลืมที่จะปิดประตูกระแทกแรงๆดัง ‘ปัง!’  เรียวมองทอดไปที่ประตูก่อนจะส่ายหัวเล็กๆ จะให้ทำยังไงได้ละ…ก็เขาเลือกที่จะโง่มาตั้งแต่แรกแล้วนี่

‘ผมจะเอาใจช่วยนะ ถึงจะชอบตอนที่นายฉลาดกว่านี้ก็เถอะJ’ เรย์จิว่าก่อนจะเดินตามชิโนบุออกไป  นั้นทำให้เรียวลำบากใจกว่าเดิม เขาหันไปมองหน้าเรกะนิ่งก่อนจะลุกขึ้น

‘มีอะไรอีกไหม’ เรียวพูด สีหน้าของเขายังคงไม่เปลี่ยนไปจากเดิม ร่างเล็กลุกขึ้นยืนตาม

‘คุยกันได้นิดเดียว นี่ก็จะไล่กลับแล้วเหรอ ใจร้ายจังนะ’ เธอกดร่างสูงให้นั่งลงบนโซฟาอีกครั้งก่อนจะขึ้นคร่อม คนถูกกดอดไม่ได้ที่จะเคลิ้มไปกับบรรยายกาศ เขาใช้มืออีกข้างโอบเอวร่างบางไว้ ร่างบางใช้มือข้างที่ถนัดเชยคางอีกฝ่ายไว้ ก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆ ลมหายใจที่ร้อนระอุของอีกฝ่ายทำให้เธอรู้สึกดี

‘…’

‘ทะลึ่ง!’ ว่าแล้วร่างบางก็ผลักอกคนตรงข้ามก่อนจะลุกขึ้นยืน

‘…อ่อยแล้วก็ไม่กล้า ฉันอุตสาจะสานต่อ’

‘ลามก…ฉันไปละ’ ว่าแล้วคนร่าเล็กก็เดินออกห่างไป เรียวมองแผ่นหลังของเธอก่อนจะเดินตามออกไป และนั่นทำให้คนตัวเล็กต้องหยุดชะงักและหันมามองคนตัวสูงที่เดินอยู่ข้างๆ

‘J’

 

 ‘เรียวเดินตามมาทำไมเนี่ย-O-?’ ร่างเล็กอดสงสัยไม่ได้จึงถามออกไป

 

 ‘เพื่อได้สานต่อ’ เขาว่าก่อนจะยิ้มทะเล้นออกมา และมันก็ทำให้ฝ่ายหญิงใจอ่อน เธอเขย่งปลายเท้าขึ้นไปจุ๊บที่แก้มของคนตัวสูง ก่อนจะยิ้มอย่างพอใจ

‘กลับไปที่ห้องได้แล้ว’

หมับ

มือหนาจับมือคนร่างเล็กไว้ ทำให้เธอต้องหยุดเดินอีกครั้งและหันมามองหน้าเขาอย่างงงๆ เรียวนิ่งไปสักพัก เขาเป็นคนที่พูดไม่เก่งก็จริง แต่มีสิ่งที่เขาอยากพูดน่ะมันเยอะเกินไป

‘เดี๋ยวไปส่ง’

‘ได้เหรอ?’

‘อือ’ ว่าแล้วคนร่างสูงก็กำมือคนตัวเล็กไว้แน่นและพาเดินลงไปที่ลานจอดรถ มอเตอร์ไซค์คันหรู

‘เหอะ พ่อไอดอล เดี๋ยวกลายเป็นข่าวมันจะยุ่งยากเปล่าๆนะ ฉันไม่ช่วยแก้ข่าวให้หรอกนะจะบอกให้’

‘จะแก้ทำไม ก็มันเป็นความจริงนี่^^’ เรียกยิ้มหวานชวนละลายให้กับเรกะ คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาอย่างเนื่อยๆ เขามันผู้ชายหน้าสวย เขามันยิ่งนิ่งยิ่งเท่ เขามีแฟนคลับเป็นล้าน…

‘…เรียวนายนี่มัน…’

‘หือ?’

‘เปล่า จะไปกันได้หรือยัง’

‘อือ ขึ้นมาสิJ’ ร่างสูงขึ้นคร่อมรถของตนก่อนที่ร่างบางจะปีนขึ้นไปคร่อมและกอดเอวของอีกฝ่าย เธอซบหน้าลงไปกับแผ่นหลังกว้าง ‘ใส่หมวกด้วย’

‘…’ ร่างเล็กไม่ตอบกลับ เธอเพียงแค่รับหมวกมาใส่และสวมกอดคนด้านหน้าอีกครั้ง เรียวบีบคันเร่งก่อนที่ตัวรถจะเคลื่อนไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว

มอเตอร์ไซค์คันใหญ่จอดนิ่งสนิดกับหน้าบ้านขนาดปานกลาง ร่างเล็กพริมตาตื่นขึ้น เธอคลายกอดออกจากเรียวและค่อยๆก้าวเท้าลงเหยียบพื้น

‘เรียว…รู้อะไรไหม นายเป็นคนแรกที่ทำให้ฉํนมีความสุขขนาดนี้’

‘เธอเองก็ด้วย’

‘แต่ถ้าวันนึง ความสัมพันธ์เราต้องจบลง…ถ้าวันนั้นมาถึง ฉันเองก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไป’ เธอพูดด้วยแววตาเศร้าสร้อย เรียวมองหน้าเธอนิ่ง

‘วันนั้น ฉันจะไม่มีทางให้มันเกิดขึ้น...คำคำนั้นจะหลุดออกมาจากปากของฉัน’ เรียวพูดก่อนจะสตาร์รถอีกครั้ง

‘ฉันขอโทษ ถ้าฉันเป็นคนทำให้มันเกิดขึ้น’ เรกะพูดด้วยน้ำเสียงสั่น เธอรู้ว่าการคบกับของเธอกับเรียวเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง…ไม่ถูกต้องยังไง ไม่ถูกต้องเพราะสถานะภาพ เธอเป็นแค่เด็กธรรมดาคนนึง และเธอไม่เคยคิดจะรักกับเรียว…เหตุผลน่ะเหรอX*secretล่ะมั้ง

‘ฉันว่าฉันทำใจได้’ เรียวพูดสั้นๆก่อนจะเคลื่อนตัวรถออกไป เรกะมองแผ่นหลังของเรียวที่ไกลห่างออกไปเธอแสยะยิ้มขึ้นที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านหลังเล็กของเธอ

ฉันรู้ว่าเธอไม่เคยเห็นฉันอยู่ในสายตา…บ้าไปแล้ว ใครจะไปคิดแบบนั้นละ นี่ไม่ใช่ละครหลังข่าวนะไอ้บ้าเรียว โอ๊ย! ให้ตายเถอะ ทำไมฉันถึงยอมเป็นโง่ฟระ ไม่เข้าใจ โดนอันเด้อสแตน(Don’t Understand) อย่างแรง

เรียวคิดกับตัวเองตลกๆพรางมือก็ขับมอเตอร์ไซค์ของตัวเองไป เขาลดมือลงไปจับช่วงหน้าท้องของตัวเองและนึกถึงสัมผัสของผู้หญิงคนหนึ่ง คนที่ทำให้เขาหลงเธอจนโงหัวไม่ขึ้น และหวังว่าจะมีใครมาขุดเขาขึ้นไป

แล้วนักข่าวนี่ก็เยอะจริง ฉันจะมาไหนไปไหนกับใครก็ไม่ได้เลยใช่ไหม แฟนนี่ก็มีไม่ได้ใช่ป่ะ อย่ามาจิ้นฉันกับอีนมโตน้องมิยาบิอะไรนั้นจะได้ไหม-_-!!!

เรียวคิดกับตัวเองในใจอีกเมื่อเหล่ไปเห็นหนังสือพิมพ์บันเทิงข้างทาง เขามีคู่จิ้นในวงการกับมิยาบิ นักร้องเสียงใสหน้าสวยนมโต(เอิ่ม…) เรียวเองก็ไม่ค่อยพอใจเพราะเค้าเพิ่งเข้าวงการแต่ก็ดังกระหึ่มติดทุกชาร์ตเพลงฮิตอันดับหนึ่ง อาจจะเป็นเพราะเขายังไม่ชินกัยการโดนจิ้น อย่าเอาเขาไปจิ้นกับชิโนบุก็พอ!-_-

 

 ติ๊ดๆ

เสียงโทรศัพท์ดังผ่านกระเป๋ากางเกง เรียวเหล่ตามองมันนิดก่อนจะหยิบขึ้นมาปิดเสียงและตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อ…

 

ไอ้บ้าที่ไหนมันโทรมาตอนขับรถวะ ก็รู้อยู่ว่าขับมอเตอร์ไซค์มันรับสายไม่ได้!

เรียวจอดรถเทียบข้างทางและถอดหมวกออกก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

ยัยป้ายูกิโกะ-O-! ชิบแล้ว งานเข้าอีกแล้วมั้งคราวนี้ อะไรนักหนาวันนี้มันวันหยุดของฉันนะ ยัยแก่ขี้บ่น!

‘ว่าไง’ เขาตอบปลายสายไปด้วยเสียงเนื่อยๆ

(หือ? รับสายช้ามาก ไปงานศพป้ามาหรือไงยะ ต้องรอให้โลกแตกก่อนหรือไงถึงค่อยรับเนี่ย!) เรียวยกมือขึ้นมาอุดหูด้วยความรำคาญ

‘ฉันขับมอเตอร์ไซค์อยู่’ 

  

 (บอกให้ซื้อรถ ซื้อรถ ไม่เชื่อ จะยืมรถบริษัทก็ไม่มีใครด่าหรอกนะ ทีสำคัญเลย เธอไปเอาตัวหุ้มเหล็กมันเสี่ยงรู้ไหม ถ้าเธอไปอะไรไป P.I.X จะเป็นยังไง)

‘…’

บ่นอยู่ได้ ฉันว่าจะไม่ได้ทำงานเพราะเธอนั้นแหละ ยัยป้าขี้บ่น! ฉันบอกให้ซื้อรถ ซื้อรถ ลองมาเป็นฉันไหมละ ไอ้ภาษีนี่แพงบรม ใครจะไปซื้อ ฉันอายุเท่าไหรเอง จะมีรถไปทำไม-_-^

   

 (ช่างเถอะ แต่อาทิตย์หน้าอย่าลืมวันถ่ายเอ็มวีตัวใหม่นะ ที่สตูติโอxxx เข้าใจนะ แค่นี้แหละ สิบโมง ห้ามเลต) แล้วปลายสายก็ตัดไป เรียวมองโทรศัพท์อย่างหงุดหงิดก่อนจะรถสตาร์มอเตอร์ไซค์ของตนและแล่นผ่านถนนไปอีกครั้ง…   

   

        

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
 

ความรัก...คือความรู้สึกของ 'เรา' ใช่มั้ย...?