อุโมงค์สยองขวัญ

ลำดับตอนที่ #4 : เรื่องเริ่มเปิดเผย ( ลงแบบยาวเลยเพราะจะรีบปิดเรื่อง )

เย็นวันนั้นยูมิรีบกลับบ้านเพราะวันนี้พี่ยาริโกะโทรมาบอกว่าพ่อกับแม่จะมาหายูมิที่บ้าน “สวัสดีจ้ะสาวๆ”พ่อเข้ามาแล้วทักยูมิและยาริโกะ “เป็นยังไงกันบ้างจ้ะ พออยู่กันได้มั๊ย” แม่ถามยาริโกะ “ก็ดีค่ะ” ยาริโกะตอบแล้วยิ้มแฉ่ง “ว่าไงลูกยูมิตัวแสบ” พ่อพูดแล้วลูบหัวยูมิ “ไม่เอาน่า.....พ่อก็รู้ว่าหนูไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับหัวของหนู” ยูมิพูดแล้วปัดมือพ่อออกไป “อย่าเสียมารยาทสิยูมิ นั่นพ่อนะ” ยาริโกะหันมาดุน้อง “หุบปากไปเลยพี่อะ” ยูมิพูดด้วยอารมณ์เสีย “ไม่เป็นไรน่ะ ไหนๆพ่อกับแม่ก็มาแล้ว  ยังจะทะเลาะกันอีก” พ่อพูดแล้วหัวเราะพร้อมกับแม่ “อืมๆๆๆ” ยาริโกะพยักหน้าแล้วก็หัวเราะ ยูมิก็อดกลั้นหัวเราะไม่ได้ก็เลยหัวเราะออกมาบ้าง “มีอะไรกินคะแม่” ยูมิถามแล้วกอดแม่ “เอาล่ะสาวน้อยปล่อยแม่ก่อน วันนี้แม่ทำซูชิจ้ะ” “ว้าวววว ซูชิหรอคะ ของโปรดหนูเลย” ยูมิพูดแล้วก็กอดแม่อีกครั้ง “แหม....อ้อนแม่จังเลยนะ”ยาริโกะชะโงกหน้ามาในห้องครัว “พี่.....หุบปากซะวันได้มั๊ย” ยูมิพูดแล้วหันไปหาแม่ต่อ “อุอุอุ ไม่ได้หรอก” ยาริโกะพูดแล้วหัวเราะ  “พี่ๆๆๆออกไปเลยไป” ยูมิพูดแล้วดันยาริโกะออกไป  “ไม่เอาน่า....อย่าทะเลาะกันสิจ้ะ อะ..ซูชิเสร็จเรียบร้อยแล้วจ้ะ”

เย็นนี้เป็นวันที่มีความสุขมาก ทั้ง 4 คนทานซูชิกันอย่างมีความสุข “เย้!!!! เอ้า.....ฉลอง” ยาริโกะตะโกน แล้วทุกคนก็ชนแก้วกัน พอทานกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว “ยูมิรักพ่อกับแม่ที่สุดเลยค่ะ” ยูมิพูดแล้วกอดพ่อกับแม่

เช้าวันใหม่ยูมิตื่นมาแต่เช้า พ่อกับแม่ถือกะเป๋ากลับบ้าน “บายจ้ะลูกรัก พ่อกับแม่จะกลับแล้วนะจ้ะ” แม่พูด “ค่ะบายค่ะแม่”ยาริโกะพูดเสร็จก็หอมแก้มแม่และพ่อ “พ่อคะแม่คะ ยูมิรักพ่อกับแม่นะคะ”ยูมิกลั้นน้ำตาไม่ไหว ร้องไห้ออกมา “ไม่เอาน่ะ...เด็กขี้แยของแม่” แม่พูดแล้วกอดยูมิ แล้วพ่อกับแม่ก็กลับบ้าน พี่ยาริโกะอาสาจะไปส่งพ่อกับแม่ แล้วให้ยูมิรีบไปโรงเรียน “ยูมิรีบไปโรงเรียนซะเดี๋ยวจะสาย” ยาริโกะพูดแล้วหยิบรองเท้ามาใส่ “ไม่เอา...ยูมิขอไปส่งพ่อกับแม่ด้วย” ยูมิพูดแล้วทำท่าจะไปด้วย “ไม่ได้นะเดี๋ยวจะเข้าสาย ไม่ดีหรอกเดี๋ยวพ่อกับแม่ก็มาอีกน่ะ ยังไงพ่อกับแม่ก็ต้องมางานปิดภาคเรียนแน่ๆ” ยาริโกะพูด “ก็ได้ สวัสดีค่ะคุณพ่อ สวัสดีค่ะคุณแม่” ยูมิพูดแล้วก็รีบขึ้นรถประจำทางไปโรงเรียน

พอถึงโรงเรียนยูมิก็ไม่เห็นเพื่อนอยู่ที่หน้าโรงเรียนเลย ยูมิจึงถามครูนายามามิซึ่งเป็นเวรรับเด็กหน้าโรงเรียน “ครูคะเพื่อนหายไปไหนกันหมดคะ”  “เมื่อเช้าภารโรงเจอศพเด็กนักเรียนอยู่ตรงหลังตึกน่ะสิ ว่ากันว่าวิญญาณเด็กสาวที่อยู่ในอุโมงค์โกรธน่ะที่เด็กคนนี้ไปเหยียบดอกไม้ที่ภารโรงนำมาไหว้น่ะ เพราะต้องไหว้ทุกคืนเดือนเพ็ญไม่งั้นวิญญาณเด็กสาวในอุโมงค์จะออกมาอาละวาด” “ใครกันคะ เด็กคนนั้น” ยูมิถามด้วยความสงสัยว่าจะเป็นเบ๊บ “นาตาชา ชาวาล่า” ครูนายามามิพูด “เบ๊บ!!!!” ยูมิตะโกนแล้วรีบวิ่งไปยังห้องเรียนแล้ววางกระเป๋าแล้วรีบวิ่งไปยังหลังตึกเรียน เมื่อไปถึงก็มีคนยืนดูเต็ม “ขอโทษนะคะ ขอโทษนะคะ” ยูมิพูดแล้วแหวกเด็กนักเรียนที่มุงดูอยู่รอบๆ แล้วเธอก็ต้องเห็นศพเพื่อนของเธอที่ชื่อ เบ๊บ นอนจมกองเลือด “เบ๊บๆๆๆเธอเป็นอะไรของเธอน่ะ โธ่!!เบ๊บ” ยูมิพูดแล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร

เมื่อถึงเวลาเรียนยูมิมีอาการเศร้าโศกกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับเบ๊บ และตอนพักกลางวัน “ครูยามาโตะคะ ขออนุญาตไปโทรศัพท์นะคะ” “ไปสิ” “ขอบคุณค่ะ” ยูมิพูดเสร็จก็เดินออกจากโรงเรียนไปยังตู้โทรศัพท์แล้วโทรหาพี่สาวของเธอ “พี่ยาริโกะ” ยูมิทักทายด้วยเสียงเศร้า “มีอะไรเหรอ” “พี่ขา....เบ๊บตายแล้ว ฮือๆๆพี่เบ๊บตายแล้ว เบ๊บตายแล้ว” ยูมิพูดแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น “ไม่เอาน่า......ยูมิไม่ร้องไห้น่า....” “พี่คะ....แล้วหนูจะทำยังไงดีคะพี่......” “เอาล่ะ ทำใจดีๆนะ เดินไปหาคุณครูนายามามิแล้วอธิบายความในใจของเธอให้ครูเขาฟัง บางทีเขาอาจจะช่วยเธอได้ในเรื่องนี้” “ไม่น่ะพี่ เดี๋ยวหนูจะกลับบ้านไปแล้วอธิบายเรื่องทั้งหมดให้พี่ฟัง” “เอาล่ะ วางสายได้แล้วนะ แล้วกลับไปสงบสติอารมณ์ที่โรงเรียนซะ ตั้งใจเรียน บายพี่รักยูมินะ” “ขอบคุณ” พอพูดเสร็จยูมิก็วางสายแล้วเดินเข้าโรงเรียนไปหาครูนายามามิที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้สนาม “สวัสดีจ้ะยูมิ” ครูนายามามิทัก “สวัสดีค่ะคุณครู” “มีอะไรรึเปล่าจ้ะ ตาแดงเชียว” “ครูคะ ช่วยอธิบายเกี่ยวกับวิญญาณเด็กสาวที่อยู่ในอุโมงค์ได้ไหมคะ” “ได้สิจ้ะ อยากฟังเหรอ” “ค่ะ” “คือเรื่องมันมีอยู่ว่า....วิญญาณเด็กคนนี้ก็อยู่โรงเรียนนี้มาก่อน   เมื่อก่อนสมัยที่โรงเรียนของเรายังมีนักเรียนไม่มากนัก ได้มีการเรียนการสอนวิชาว่ายน้ำแล้วเด็กคนนี้ก็ได้สมัครเรียนด้วย วันนั้นเป็นวันที่ 15 มีนาคม  เด็กคนนี้ก็ได้เข้าเรียนตามปกติแต่พอถึงคราวเธอว่ายน้ำ เธอจมน้ำแต่ก็ไม่มีใครเห็นมี แต่ครูใหญ่เท่านั้นที่เห็น แต่ก่อนหน้านั้นครูใหญ่ได้ทะเลาะกับพ่อของเด็กคนนี้ ทั้งสองคนจึงไม่ชอบกันสักเท่าไร ครูใหญ่จึงทำไม่รู้เรื่อง แกล้งทำไม่เห็น เด็กคนนั้นก็ได้ตายไปจมอยู่ก้นสระ พอถึงเวลาเลิก ครูใหญ่ก็นำเด็กคนนั้นไปโยนลงอุโมงค์หลังตึกเพื่ออำพราง พอพ่อแม่เด็กคนนั้นมารับก็ไม่เห็นลูกจึงสอบถามครูใหญ่ ครูใหญ่ก็พาไปที่อุโมงค์นั้นแล้วผลักตกลงไป แต่ทั้งสองคนพ่อแม่ก็ปีนขึ้นมาได้ ครูใหญ่ก็ถูกจับเข้าคุกประหารชีวิตไปเมื่อ 2-3 ปีนี้เอง หลังจากนั้นก็มีคนแพร่ข่าวว่าสามารถอธิษฐานอะไรก็ได้ในอุโมงค์ คนก็แห่กันไปอธิษฐาน ก็ได้ดังใจแต่ว่า...........”  กริ๊ง!!!! เสียงกริ่งดังก่อนที่ครูจะเล่าจบ “ครูคะเล่าให้จบได้ไหมคะ” ยูมิขอร้อง “อ๊ะ!! สงสัยว่าครูคงต้องรีบไปหาเพื่อนที่ร้านอาหารก่อน ไว้ครูจะมาเล่าให้ฟังต่อนะจ้ะ อย่าเล่าให้ใครฟังนะ” ครูนายามามิพูดแล้วรีบเดินออกนอกโรงเรียนไป “ค่ะ สัญญา” ยูมิรับปาก

เมื่อเรียนเสร็จเรียบร้อยยูมิก็เดินยังหลังตึกเรียนแล้วเปิดฝาท่อขึ้นมา ก็ต้องผงะเพราะกลิ่นเหม็นมาก “กลิ่นอะไรเนี่ย” ยูมิพูดแล้วเอามือปิดจมูก “เอาละ ขอให้เบ๊บฟื้นขึ้นมาเป็นเหมือนเดิม ขอร้องละค่ะ ขอให้เบ๊บฟื้นขึ้นมาเป็นเหมือนเดิมด้วยเถิด” ยูมิอธิษฐาน แล้วก็มีแสงสีขาวๆออกมาจากอุโมงค์ “อ๊ะ...ไม่นะ อะไรน่ะ” ยูมิตกใจ “ฮ่าๆๆๆมีคนหลงกลเข้ามาแล้วรึ ข้ารอวันนี้มาแสนนานแล้ว วันนี้แหละที่ข้าจะเป็นอิสระ” วิญญาณเด็กสาวผู้นั้นพูดด้วยแสงอันแสนแหลมที่เต็มไปด้วยแรงโกรธแค้น “ข้าจะแก้แค้นทุกคนที่ทำกับข้าเอาไว้ ไม่มีใครหนีรอดไปได้หรอก ฮ่าๆๆๆๆๆ” “ขอร้องละค่ะ ขอให้เบ๊บฟื้นขึ้นมาเป็นเหมือนเดินได้ไหมคะ” ยูมิอ้อนวอน “ไม่....มันดันมาจุ้นจ้านกับดอกไม้อันแสนสวยงามของฉัน....ทำไมละ ฮ่าๆๆ” “ขอร้องละค่ะ” “แลกด้วยชีวิตของคนๆนึง ยอมไหมละ” “ใครละคะ” “ยัยครูนายามามิ จอมยุที่ทำให้ข้าต้องตายถูกขังอยู่ในอุโมงค์นี้ไง” เด็กสาวคนนั้นเริ่มเสียงเศร้า “มันทำให้ข้าต้องตาย ไม่ใช่ครูใหญ่ ครูใหญ่ไม่ได้ทำอะไรฉัน” “ชื่ออะไรคะ” “เธอต้องลวงยัยครูนั่นมาให้ฉันฆ่า ฉันถึงจะช่วยเธอ” “อะไรนะ” “ล่อยัยครูนั่นมาให้ฉันฆ่า ฉันต้องการแก้แค้น” น้ำเสียงของเด็กสาวกลับโหดร้ายอีกครั้ง  “ก็ได้ แต่ขอร้องละ....คืนเบ๊บให้ฉันเถอะนะ” “ฮ่าๆๆๆๆ” เด็กสาวพูดแล้วกลับไปในอุโมงค์อีกครั้งแล้วก็มีมีดเปื้อนเลือดกระเด็นออกมา “อะไรกัน นี่เราต้องฆ่าคนเหรอ ไม่นะ ไม่ไม่….เพื่อเบ๊บฉันทำได้ ฉันต้องทำได้ ฉันต้องทำได้”