อุโมงค์สยองขวัญ

ลำดับตอนที่ #1 : ติดแหง็ก

อุโมงค์สยองขวัญ

ยูมิ เด็กสาวที่อาศัยอยู่กับพี่สาวในจังหวัดฟิจิคิมา ในตัวเมืองของเมืองคายาวาจิ เธอศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยฟาจาคุมิในชั้นมัธยมปีที่ 5 ยูมิชอบเรื่องลึกลับและตื้นเต้น เช้าวันนี้ยูมิตื่นสาย เลยต้องรีบอาบน้ำแต่งตัว เพื่อให้ไปร.ร.ให้ทัน

“เร็วๆสิยูมิเดี๋ยวก็ไม่ทันเรียนวิชาแรกกันพอดี”ยาริโกะเร่งยูมิ “ค่าๆๆ ยูมิเร่งเต็มที่แล้ว”ยูมิตอบอย่างรวดเร็ว “เสร็จแล้วๆพี่ค่ะยูมิไปละนะคะ” “จ้า..เร็วเข้า” แล้วยูมิก็วิ่งออกจากบ้านไป “เฮ้อ!!ไม่น่าช้าเลย รถก็ไม่มีแล้วด้วยสิ คงต้องรออีกนานเลย ทำไงดีละ” “คิดออกแล้วววว” พูดเสร็จยูมิก็รีบวิ่งออกจากป้ายรถเมล์ไป

“นี่เธอน่ะ ทำไมถึงมาสายแล้วเหงื่อชุ่มแบบนั้น”ครูมิยาโกะถาม “คือขอโทษค่ะคือว่า หนูตื่นสายแล้วก็รอรถแต่รถไม่มีก็เลย.......”ยูมิพูดยังไม่ทันจบครูมิยาโกะก็แทรกขึ้นมา “ก็เลยวิ่งมา ใช่มะ” “ใช่ค่ะ” “รีบๆเลยหล่อนเดี๋ยวก็เรียนไม่ทันเพื่อนหรอก” “ค้า.....”ยูมิลากเสียงยาวแล้วไปนั่งที่เดิม “นี่ทำไมมาสายละยายยูมิ”เบ๊บกระซิบถาม “ก็อย่างที่บอกไม่ได้ยินรึไง”ยูมิตอบอย่างอารมณ์เสียเพราะเหงื่อชุ่มกาย “นี่สองคนนั้นมีอะไรกัน มาคุยข้างนอกมั๊ย”ครูมิยาโกะตะโกนถาม “เอ่อคือ......”ยูมิและเบ๊บตอบพร้อมกัน “ตอนกลางวันไปเก็บใบไม้ที่ร่วงตามพื้นให้ได้ 200 ชิ้นแล้วนำมาให้ครูดู” “แต่.........”ยูมิพูด “ไม่ต้องแต่ เดี๋ยวพอเรียนเสร็จรีบกินข้าวกลางวันแล้วไปเก็บใบไม้ ยูมิเธอไปเก็บด้านหลังตึกเรียน ส่วนเบ๊บไปเก็บด้านโรงอาหาร” “ค่ะ”ยูมิและเบ๊บตอบพร้อมกัน

เมื่อพักกลางวันยูมิก็รีบกินข้าวแล้วไปเก็บใบไม้หลังตึกเรียน ขณะที่เบ๊บยังกินข้าวไม่เสร็จ “ทำไมนะ ทำไม ฉันจะต้องมาเก็บเศษใบไม้ด้วยละ ไม่สนุกเอาซะเลย”ยูมิบ่น แล้วเธอก็เดินสะดุดอะไรบางอย่าง “อะไรเนี่ย ฝาท่อ......ปิดอะไรอยู่นะ ลองยกดูดีกว่า” ยูมิพูดพร้อมยกฝาท่อ “เอ๊ะ! ทำไมมันเบาอย่างนี้เนี่ย”ยูมิพูดพร้อมชะโงกหน้าเข้าไปดู “อุโมงค์นี่ ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ได้นะ” “ยูมิทำเสร็จรึยัง มีเวลาแค่กลางวันนี้นะ ไม่ทันจะถูกตีนะ”ครูมิยาโกะที่นั่งอยู่ตรงม้าหินฝั่งสนามบอลตะโกนถาม “ค่ะ จะครบแล้วค่ะ”ยูมิพูดพร้อมเอาฝาท่อปิดอุโมงค์ดังเดิมแล้วเก็บใบไม้ต่อจนครบ 200 ชิ้นตามที่ครูสั่ง “นี่ค่ะครบแล้วค่ะ”ยูมิพูดแล้วยื่นใบไม้ให้ครูแล้วทำท่าจะเดินไปยังหลังตึกแต่ทว่า.....เสียงกริ่งดังก่อน

“เป็นไงบ้างเก็บครบมั๊ย”เบ๊บถาม “ครบ เราเจออะไรดีๆด้วยเย็นนี้เรามาดูด้วยกันมั๊ย”ยูมิชักชวน “คงไม่ได้หรอก ขอโทษด้วยนะ คือเรานัดกับแม่ว่า จะไปโรงภาพยนตร์ยาสึมะวันนี้นะ จะไปดูงานวันยาติยามาไปด้วยกันมั๊ย มีครั้งเดียวในญี่ปุ่นนะ” “ไม่ละเรามีอะไรที่ดีกว่างานนั้น เธอไปเถอะ” “แน่ใจนะว่าอยู่ได้น่ะ” “ระดับนี้” พอตกเย็นยูมิก็ไปที่หลังตึกเรียนแล้วเปิดฝาท่ออีกครั้ง “มืดจังเลย สงสัยต้องพึ่งไฟฉายแล้วละ เอ!แล้วจะไปเอาที่ไหนนะ ในห้องเรียนรู้สึกว่าจะมีอยู่อันหนึ่ง รีบเข้าไปเอาดีกว่า”ยูมิพูดแล้วเดินเข้าไปในห้องเรียน ยูมิไม่รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อยเพราะเธอเคยเจออะไรที่น่ากลัวกว่านี้เยอะแยะ “เจอแล้ว รีบไปดีกว่าเดี๋ยวภารโรงจะมาเจอเข้า”ยูมิพูดแล้วเดินไปยังหลังตึก “เยส ภารโรงไม่อยู่ไปซื้อกับข้าว รีบลงไปดูดีกว่าก่อนที่ภารโรงจะมาเห็น” ยูมิพูดเสร็จก็รีบปีนลงไปในอุโมงค์นั้น “ลึกน่าดูเลยนะเนี่ย อุโมงค์นี้ ว่าแต่ข้างในนั้นมีอะไรนะ เอ๊ะ!นั่นตัวอะไรน่ะ” ยูมิพูดแล้วตามไป “ใครมาเปิดฝาท่อไว้นะ เดี๋ยวก็ตกลงไปกันพอดี เฮ้อ!ครูโรงเรียนนี้ไม่มีความปลอดภัยเลย” ภารโรงพูดพร้อมปิดฝาท่อ “เฮ้ย! อย่าปิดสิ” ยูมิพูดแล้วรีบปีนขึ้นไปตรงปากทางเข้าอุโมงค์แล้วทุบฝาท่อ แต่ทว่าฝาท่อนี้ต้องเปิดออกจากด้านนอกเท่านั้น ยูมิจะทำอย่างไรดีเนี่ย “เอ๊ะ! ทำไมยูมิถึงยังไม่กลับบ้านนะ ดึกแล้วด้วยโทรไปถามที่โรงเรียนดีกว่า”ยาริโกะพูดด้วยความเป็นห่วงยูมิแล้วโทรไปที่โรงเรียน ภารโรงก็รับสาย “สวัสดีครับ ตอนนี้ร.ร.ปิดแล้วนะครับไว้โทรมาตอนเช้าได้ไหม” “ไม่ได้ค่ะ คือน้องสาวดิฉันยังไม่กลับมาบ้านเลยค่ะ ช่วยดูแถวโรงเรียนให้หน่อยได้ไหมคะ” “ดูแล้วไม่มีนะครับ เพราะผมเป็นคนตรวจร.ร.เองทั้งหมด” “ช่วยดูให้อีกครั้งได้ไหมคะ” “มีอะไรไว้ติดต่อพรุ่งนี้นะครับ” “อย่าๆอย่าพึ่งวางสิคะ โธ่!ไม่มีความรับผิดชอบเอาซะเลย”

( ติดตามตอนต่อไป เม้นด้วย อิอิ )