อุโมงค์สยองขวัญ

ลำดับตอนที่ #5 : อวสาน

ยูมิกลับบ้านแล้วทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเย็น เธอกำลังคิดว่าจะทำดีไหม แล้วเธอก็ฉุกคิดขึ้นมาว่า “ฉันต้องทำได้ คนที่ทำให้เด็กสาวคนนั้นตายต้องได้รับบทเรียนที่เขาทำ ฮ่าๆๆๆๆ”พูดเสร็จ ยูมิก็หลับไป

เช้าวันใหม่ยูมิรีบไปโรงเรียนแต่เช้าด้วยสีหน้าที่โกรธแค้นคล้ายๆกับเด็กสาวผู้นั้น แล้วเธอก็เดินไปหาครูนายามามิ “ครูคะ ตามหนูมาได้ไหมคะ” ยูมิพูดกับครูนายามามิด้วยน้ำเสียงโกรธแค้นเช่นเดียวกับเด็กสาวผู้นั้น “ทำไมเหรอจ้ะ ก็ได้ๆไปไหนเอ่ยเดี๋ยวครูจะตามไป” “ตามมาเดี๋ยวนี้!!!” เสียงของยูมิกลับโหดร้ายยิ่งกว่าเดิม “จ้ะๆๆ” แล้วยูมิก็พาครูนายามามิไปหลังตึกเรียนแล้วเธอก็สะดุ้งขึ้น “นี่เราเป็นอะไรไปเนี่ย เรากำลังจะทำอะไร” ยูมิกลับได้สติอีกครั้ง “ฆ่าหล่อนซะ” เสียงของเด็กสาวผู้นั้นก้องในหูของยูมิแล้วเสียงของยูมิก็กลับโหดร้ายอีกครั้ง แววตาเต็มไปด้วยความแค้น “ตายซะเถอะแก!!!!” พูดจบยูมิก็เอามีดแทงครูนายามามิแล้วผลักลงไปในอุโมงค์ “ขอบคุณมาก ขอบคุณๆ” เสียงเด็กสาวผู้นั้นก้องในหูของยูมิอีกครั้ง แล้วยูมิก็สะดุ้งอีกครั้งก็รู้ตัวว่านอนอยู่ในห้องพยาบาลแล้ว  “เป็นอะไรมากรึเปล่าจ้ะ ยูมิ” ครูซายามึเตะถามยูมิ “เห็นสลบอยู่ตรงหลังตึกเรียน” “เปล่าค่ะ ไม่มีอะไรค่ะ ขอบคุณนะคะ” ยูมิพูดแล้วเดินออกจากห้องพยาบาล “เราทำอะไรลงไป ครูนายามามิละ ครูนายามามิอยู่ไหน” ยูมิพูดแล้วเดินหาครูนายามามิ “เป็นอะไรมากรึเปล่ายูมิ”เสียงคุ้นเคยถามยูมิ “เบ๊บ....นี่เบ๊บจริงๆด้วย เบ๊บไม่เป็นอะไรใช่ไหม” ยูมิพูดแล้วเขย่าตัวเบ๊บ “ถ้าเธอเขย่ามากกว่านี้ฉันอาจจะเป็นก็ได้นะ เบาๆก็ได้ ยังกะไม่ได้เจอกันนาน” เบ๊บพูดแล้วจับมือยูมิ “ฉันทำให้เธอแล้ว หากมีอะไรก็มาหาฉันได้นะ อย่าลืม...ว่ามันต้องแลกด้วยชีวิต ฉันยังมีความแค้นอีกเยอะ” เสียงเด็กสาวผู้นั้นก้องอยู่ในหูของยูมิอีกครั้ง 

และเมื่อยูมิกลับบ้านก็เจอพี่ยาริโกะนั่งร้องไห้อยู่ตรงบันได “พี่ๆเป็นอะไรไปน่ะ” “ฮือๆๆ ยูมิ พ่อแม่ตายแล้ว ฮือๆยูมิ” ยาริโกะพูดเสร็จก็กอดยูมิ “อะไรนะ”ยูมิพูดแล้วกระเป๋าก็ร่วงลงสู่พื้น “พ่อแม่ตายแล้วๆ ฮือๆๆ” ยาริโกะพูดอีกครั้ง “พ่อ........แม่.....ฮือๆๆๆๆๆ”ยูมิพูดแล้วกอดยาริโกะกลับ เย็นวันนั้นยูมิกับยาริโกะร้องไห้จนหลับไป

เช้าวันนี้ยูมิไม่ไปโรงเรียนเพราะยังไม่หายเศร้าโศกเรื่องพ่อกับแม่ “ยูมิไปซื้อผักที่ท้ายตลาดยาคุม่ามาให้พี่หน่อยสิ” เสียงยาริโกะบอกยูมิขณะที่หั่นผักอยู่ในครัว “ค่ะพี่” พูดเสร็จยูมิก็เดินไปตลาด

พอกลับมาตะกร้าผักก็ต้องหล่นอีกครั้งเมื่อเดินเข้าไปในครัวเห็นว่ายาริโกะนอนจมกองเลือดอยู่ในครัว ข้างๆตัวมีจดหมายเขียนไว้ว่า “พี่ต้องขอโทษทุกสิ่งที่ผ่านมาที่คอยหาเรื่องยูมิตลอด ตอนนี้พี่ทำใจไม่ได้เลยคิดว่าถ้าตามพ่อกับแม่ไปก็คงจะดี ตอนนี้ยูมิต้องอยู่คนเดียวแล้วนะ ดูแลตัวเองด้วยละ........จาก....ยาริโกะ” ยูมิร้องไห้อย่างเศร้าโศก “พี่ยาริโกะ พี่ต้องอยู่กับหนูสิ พี่ต้องอยู่กับหนู” พูดเสร็จยูมิก็กอดยาริโกะอีกครั้งก่อนนำไปทำพิธี แล้วขณะที่กำลังจะทำพิธียูมิก็ฉุกคิดขึ้นมา “ฉันทำให้เธอแล้ว หากมีอะไรก็มาหาฉันได้นะ อย่าลืม...ว่ามันต้องแลกด้วยชีวิต ฉันยังมีความแค้นอีกเยอะ” เสียงของหญิงสาวผู้นั้นที่ยังก้องอยู่ในหู ยูมิรีบไปที่โรงเรียนแล้วไปยังหลังตึกเรียน และตรงไปที่อุโมงค์ “ช่วยฉันด้วยนะ ช่วยให้พ่อกับแม่และก็พี่ของฉันกลับมาอยู่กลับฉันได้ไหม ขอร้องละ ฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว ฉันเหงา” พูดจบก็มีแสงสีขาวๆขึ้นอีกครั้ง “เหงาก็มาอยู่กับฉันสิ หายเหงาแน่” “ช่วยฉันหน่อยเถอะนะ ให้พ่อกับแม่และพี่สาวของฉันกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม” ยูมิอ้อนวอน “ฟังนะ...ถ้าฉันสามารถทำได้ถึงขนาดนั้นฉันก็คงทำให้ตัวเองเป็นเหมือนเดิมแล้วละ มีข้อเสนอที่ดีกว่านั้นเอาไหม” เด็กสาวยื่นข้อเสนอ “อะไรละ”ยูมิถามด้วยความสงสัย “ไปอยู่ในที่ที่ไม่เหงา ในที่ที่ไม่มีใครบังคับเธอได้” “ที่ไหนละ” “กับฉันไง.....” “ตายเหรอ???” “ใช่ สนใจไหมละ”  “แต่....”

“มาอยู่กับฉันเถอะ.....มาอยู่กับฉัน” “ไม่นะ....ไม่นะ” ยูมิพูดแล้วถอยหลังไปเรื่อยๆแต่...เธอสะดุดก้อนหินล้มลงแล้วเธอก็ถูกบางสิ่งบางอย่างลากไปเรื่อยๆเพื่อจะลงไปในอุโมงค์ “ไม่นะ ไม่น้า......” ยูมิตะโกนสุดเสียงแล้วเธอก็ลงไปในอุโมงค์แต่เธอยังยึดตรงปากทางอุโมงค์ไว้แต่...แรงลากที่มากกว่า “ไม่!!!!!!!!!!!!!” ยูมิตะโกนสุดเสียงและดังกว่าเดิมก่อนที่จะถูกลากลงไปในอุโมงค์อย่างทรมาน และเธอก็......สิ้นใจลง 

ระวังไว้!!!วันนี้คุณแน่ใจรึว่าถ้าอธิษฐานกับสิ่งที่คุณไม่รู้จักหรือมองไม่เห็นจะโชคดีเสมอไป ข้าจะมาเอาชีวิตเจ้า....คนโลภ 5 5 5 5 5

อุโมงค์สยองขวัญ//จบ