อุโมงค์สยองขวัญ

ลำดับตอนที่ #3 : ยูมิโกหก

“ตื่นๆๆได้แล้ว ยูมิ” ยาริโกะเขย่าตัวยูมิ “รู้แล้วรู้แล้ว พี่รีบไปเหอะ เดี๋ยวจะสายอีก” ยูมิพูดพร้อมขยี้ตา “อย่าลืมนะ ห้ามเข้าไปในอุโมงค์นั้นอีก” “ไปเหอะๆๆๆ” แล้วยูมิก็รีบอาบน้ำ แต่งตัว “วันนี้แหละที่ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าในอุโมงค์นั้นมีอะไรอยู่” และก็ถึงโรงเรียน “จะทำยังไงดีนะ ที่จะได้กลับบ้านดึก” “หวัดดีจ้ะยูมิ”เบ๊บทักยูมิ

“เบ๊บหวัดดี อ๊ะ! เบ๊บช่วยอะไรหน่อยได้ไหม” “ช่วยอะไรละ ได้อยู่แล้ว”

“เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้แหละ ช่วยฉันหน่อยได้ไหม” “มันจะดีเหรอ” “ดีสิ” “แต่ถ้าครูรู้ละ เราจะทำยังไงกัน” “ครูไม่มีวันรู้หรอก ถ้าพวกเราไม่บอกออกไปก็ไม่มีใครรู้” “ก็ได้ๆ” “นี่เธอสองคนน่ะ ทำอะไรกันอยู่ เขาเข้าห้องกันหมดแล้ว จะหนีเรียนรึ” ครูมัสสึกะถาม “เปล่าค่ะครู คือพวกเราหยิบของสลับกันไปน่ะค่ะ ก็เลยจะมาเปลี่ยนกัน” ยูมิชิงตอบ “ทีนี้ก็เข้าห้องได้แล้ว ไปๆๆ” “ค่ะ” เราสองคนตอบพร้อมกัน

และก็ถึงเวลากลางวัน “ครูยามาโตะคะขออนุญาตออกไปโทรศัพท์ค่ะ” ยูมิขอครูยามาโตะที่กำลังเข็นลูกบาสอยู่ “ไปสิ ระวังรถยนต์ด้วยนะเดี๋ยวนี้คนมันแข่งรถกัน” “ค่ะ ขอบคุณค่ะ” ยูมิตอบแล้วเดินออกไปพร้อมกับเบ๊บ “อย่าลืมนะเบ๊บ บอกว่ามีงานด่วนต้องทำขอกลับซัก 1 ทุ่ม ตั้งแต่วันนี้จนถึงวันพุธ” “อืมๆ” เบ๊บตอบแล้วเดินไปที่ตู้โทรศัพท์หน้าโรงเรียนแล้วก็โทรศัพท์หาพี่ของยูมิ “สวัสดีค่ะ นั่นพี่ของยูมิใช่รึเปล่าคะ” เบ๊บถามด้วยน้ำเสียงคุ้นเคย “ใช่จ้ะมีอะไรหรอ ยูมิก่อเรื่องอะไรอีก” ยาริโกะพี่สาวของยูมิถาม “เปล่าค่ะ คือว่าช่วงนี้มีรายงานเยอะน่ะค่ะ เลยโทรมาขอพี่ยาริโกะก่อน ก็คือว่าต้องอยู่ดึกหน่อยน่ะค่ะจนถึงวันพุธเลย” “กี่โมงละจ้ะ” “คงต้องกลับประมาณ 1 ทุ่มนะคะ” “ได้จ้ะ แต่ต้องระวังตัวด้วยนะจ้ะแล้วก็อย่าให้ยูมิไปหลังตึกเรียนนะ มันอันตราย” “ค่ะ ขอบคุณค่ะ” เบ๊บพูดเสร็จก็วางโทรศัพท์ “โอเคแล้วละ ทีนี้จะบอกได้รึยังว่าจะกลับดึกไปทำไม” เบ๊บตอบแล้วถามยูมิต่อ “ตามฉันมานี่ แล้วเธอจะรู้ว่ามันน่าติดตามขนาดไหน” ยูมิพูดแล้วจูงมือเบ๊บไปหลังตึกแต่ยูมิก็ต้องหยุดชะงักเพราะเบ๊บสะกิดเพื่อจะพูดอะไรบางอย่าง “มีอะไรหรอเบ๊บ” ยูมิหยุดเดินแล้วถาม “แต่....พี่เธอบอกว่าอย่าไปหลังตึกเรียนนะ” “เชื่ออะไรกับพี่ของเรา พี่ยาริโกะยิ่งไม่อยากให้ฉันไปไหนเลย เชอะ!!ฝากเพื่อนมาบอกเรอะ ไม่มีวันจะเชื่อ” ยูมิตอบแล้วยิ่งเร่งฝีเท้าขึ้น “อย่าไปเลย เชื่อฉันเถอะ” เบ๊บพูดด้วยความเป็นห่วง “ไม่!!ฉันไม่มีวันเชื่อพี่หรอก แล้วเธอก็อย่าทำเหมือนพี่เราได้ไหม น่ารำคาญจะตาย” ยูมิพูดแล้วหยุดเพราะถึงปากทางเข้าอุโมงค์แล้ว “ดูอะไรนี่สิ ช่างวิเศษจริงๆ” ยูมิตื่นตาตื่นใจกว่าครั้งก่อนๆเพราะวันนี้มีดอกไม้สีสวยวางอยู่ตรงฝาท่อด้วย “ว้าว!!นั่นดอกอะไรเนี่ย สวยจังเลยยูมิ นี่เหรอที่เธอจะพาฉันมาดู สวยจังเลย แต่....ทำไมต้องกลับดึกด้วยละ” เบ๊บถามด้วยความสงสัย “ไม่ใช่ดอกไม้ นี่ดูอะไรนี่” ยูมิพูดแล้วโยนดอกไม้บนฝาท่อออกแล้วเปิดฝา “นี่ไงสิ่งที่วิเศษ” “วิเศษยังไง” เบ๊บถามด้วยความงงๆ “มันมีอะไรอยู่ข้างใน ที่เราไม่รู้” “โอ๊ย!!ไร้สาระน่ะ ไปกันเถอะจะเข้าเรียนแล้ว” เบ๊บพูดแล้วเดินออกไปโดยไม่สังเกตว่าเธอเหยียบดอกไม้นั้นด้วย “ไปกันเถอะ เร็วๆเดี๋ยวก็โดนอาจารย์ด่าหรอก” เบ๊บเร่งยูมิ “ก็ได้ๆ” แล้วทั้งสองก็เดินจากไป