คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : หวังครั้งที่ 12 nc (บทแทรกเข้ามาอ่านตรงนี้ก่อน)
ออนุาเพิ่มอน หวัรั้ที่ 12 รนี้นะะ ือไรท์ลัวว่าถ้าไปแ้ไอะไรแล้วนัอ่าน้อื้อใหม่ อนนั้นเราไม่รู้ว่าเ็ีมันล nc ไ้้วย ออภัยริๆ
“ะ...ะวัน”
“ู้ววไม่เป็นไรรับนเ่ไม่เป็นไรนะ” ผมไม่พูเปล่ายมือึ้นไปลูบหัวนลัวเบาๆ ผมูบับน้ำาที่หาาเา แ่เอว็ยัไม่หยุันเ้าไป แน่นัวะ ผมทัู้บ ู ลูบ ลำ หวัให้พระเอผ่อนลายล ผมพยายามะล่อมูบหลอล่อให้เาิบ่วอผม นผมรู้สึว่าน่าะยับไ้แล้ว
เอวสอบยับเ้าออไม่้าไม่เร็ว ผมพยายามหาุนั้นอภาม
“อ๊ะ มะมันแปลๆ” ผมใเ้าไปทีุ่นั้น้ำๆ ย้ำๆ นนใ้ร่ารวราไม่เป็นภาษา
“ะวันูบหน่อยูบภามหน่อย อื้อ” เสียหยาบโลนัไปทั่วห้อ ผมและพระเอะล่อมูบันอย่ามัวเมา หลัอผมที่โนพระเอ่วนระบายอารม์เ็บี๊เป็น่วๆ แ่อารม์วามใร่มันมาว่าที่ผมะมาสนใแผลพวนั้น
“ะวันปล่อย่อนภะภามปวี่” แ่ผม็ยัไม่หยุ ภามปล่อยน้ำสีาวุ่นเลอะเ็มหน้าท้ออัวเอ มีบาส่วนไหลย้อยลไปในที่นอนนุ่ม พระเอสะอื้นเบาๆ ่อนะปล่อยโฮออมาผมที่ในทำอะไรไม่ถูรีบเ้าไปโอ๋ทันที
“ะวันอโทษรับภามเ็บรไหนบอะวันนะ” ผมพยายามหาสาเหุที่ทำให้พระเอัวน้อยอผมร้อไห้
“เปล่า อึ ภามไม่ไ้เ็บ”
“แล้วร้อทำไมรับ” ผมูบที่มับเาหวัปลอบโยน พระเอัริมฝีปาแน่นนผม้อยมือไปเลี่ยเบาๆ เาหลบา หน้าแนผมสัเเห็น
“็ภามปวี่แ่ะวันไม่ยอมปล่อยอ่ะ อึ” น้ำาที่หยุเมื่อี้เริ่มลับมาไหลอีรั้ อึ้รับ ผมมอพระเอ้วยสายาเหลือเื่อ
“ภามรู้ไหมรับว่าารที่เ็นหนึ่เิมา้อทำยัไ”
“ภามรู้!” พระเออบเหมือนเ็ที่ยมืออบำถามุรู
“แล้วรู้ไหมรับว่านี่น้ำอะไร” ผมเอามือป้ายน้ำที่อยู่บนหน้าท้อเาึ้นมา่อนะเลียเบาๆ
“ะวัน! มันสปรนะ” ภามึมือผมออ้วยวามร้อนรน
“็ี่ไะวันถามอะไรแปลๆ” ผมเลิิ้ว
“ที่บอว่า รู้ว่าเ็เิมายัไเาทำยัไรับ”
“็มีผู้หิแล้ว็ผู้ายนอนอยู่ในเียเียวัน”
“เาทำอะไรันอีรับ” ผมถาม่อ
“นอนับมือ!” พระเออบมาอย่ามั่นใทำเอาผมหัวเราะลั่นเลย ผมหัวเราะอยู่นานนพระเอเริ่มอน
“ใรสอนหือ” ผมหอมแ้มเาฟอให่อย่าหมั่นเี้ยว
“พ่อสอน” ผมยิ้มำอย่าเอ็นู
“อ๊ะ” ผมยับเอวเ้าอออีรั้ เหมือนเมื่อี้ะุยันเพลินไปหน่อยนภามลืมไปว่าไอนั่นยัาอยู่ในัวเา เสียเนื้อระทบันเล้าไปับเสียราน่าอาย แม่ทำไมพระเออผมมันน่าเอ็นูัว่ะ ผมระแทอยู่นานนน้ำแเ็มถุยา ผมถอถุยาออแล้วโยนทิ้ไว้แถวๆ นั้น่อยัารทีหลั
ผมูบพระเออย่าูื่มไล่ลมาอาว อใไม่ไ้น้อทำรอยเ็บไว้ “อื้อ” พระเอหยุมหัวผมแน่นเมื่อผมูเม็เอรี่ที่ยออเา ราวับทารที่ำลัูนมแม่ อี้าผมใ้มือยี้เล่น วนให้รู้สึเสียว่านนพระเอ้อึหัวผมออ แ่อะไรือารแอ่นอให้ผมรัแนานี้ว่ะ
“อ๊ะะวัน” พระเอที่นอนราบอยู่อนแรยหัวึ้นมามอผมที่ำลัใ้ปารอบแ่นายสีมพูแสนน่ารัอเาอยู่ ภามพยายามถอยหนีแ่ผม็ับ้นเาล็อไว้นยับไม่ไ้ ภามแภายในไม่ถึ5นาทีเลย้วย้ำ ผมเลยัารทำวามสะอาให้นเลี้ย
“เห็นไหมมันินไ้ภามอยาลอไหมรับ” ไม่ทันที่พระเอะไ้อบอะไร แ่นายอันเื่อที่มีน้ำึมออมาบริเวหัว็มา่อที่หน้าเา พระเอมออย่าั่ใเา่อยๆ แลบลิ้นออมาเลียเบาๆ เหมือนอนที่เลียไอิมรส็อโแลที่ลาอนนั้น
“อ่าอย่านั้นแหละรับนเ่ ี๊เ่มา” ผมพยายามอย่าหนัที่ะไม่ระแทเอวเ้าไปในปานุ่มๆ นั่น พระเอรอบปาลไป พยายามเลียนแบบามผม ภามูลืนอย่าอยารู้อยาเห็น เา้อนสายาึ้นมาสบาับผมที่มออยู่่อนแล้ว
วามมปร่าาน้ำามที่พวผมผลัันใ้ปาให้อีฝ่ายิอยู่ที่ปลายลิ้น ยามที่ลิ้นทั้สอวัันไปมา็ยัรู้สึถึมันอยู่ แ่นั่นไม่ไ้ทำให้รสูบแย่ลเลย ลับันมันระุ้นให้รสูบเร่าร้อนึ้นมาะอี
ราวนี้ผมลอให้พระเอไุ้มัหวะูบ้าเหมือนรูที่ำลัสอนเรื่อามๆ ให้ลูศิษย์ ภาม่อยๆ ยับึ้นยับลอย่านไม่ประสีประสาเรื่ออย่าว่า
“อื้อะวัน” ผมที่ทนไม่ไหวับสะโพเาไว้แน่น่อนะยับเอวสวนเเ่นายเ้าไป พระเอัวเหลวเป๋วนอนอยู่บนอผม พวเราแลูบันแ่่วล่าอผม็ยัไม่หยุยับเ้าออ
“ะวันภามะ อะอื้อ” พระเอเสร็แล้ว็าม้วยผมิๆ ลูศิษย์ัวน้อยอผมัไหล่ผมแน่นนเ็บี๊ พระเอนอนหอบหายใอยู่บนัวผม แล้วผล็อยหลับาวามเหนื่อยล้าไปอนไหนไม่รู้
ผมที่เหนื่อยสุๆ ้อลุไปหาน้ำหาท่ามาเ็ัวให้ ผมหาเสื้อผ้ามาใส่ให้ภามแล้ว็ห่มผ้าันวามหนาวให้เสร็สรรพ หลัาเ็บวาห้ออะไรเรียบร้อยแล้วผมล้มัวลนอน้าๆ พระเอ ึเาเ้ามาอแล้วหลับไปทั้อย่านั้น
ความคิดเห็น