แฝดจุ้นป่วนรักยกกำลังสอง

ลำดับตอนที่ #8 : ดีกันเถอะนะ เอพริลขอร้อง...

(8)



    “แพนด้า!!!  พักกลางวันมาเจอชั้นที่ห้องศิลปะการปั้นปี3หน่อยนะ”

ฉันเงยหน้ามองต้นเสียง...เกรซยืนเท้าสะเอวจ้องแพนด้ารอคำตอบ



ฉันคิดอยู่แล้วว่าเกรซต้องเป็นฝ่ายพูดก่อน  เพราะหลังจากคืนที่เกรซเข้ามาเฉ่งแพนด้าถึงบ้านนับเวลามาได้เกือบอาทิตย์แล้ว  ทั้งสองคนยังไม่ยอมปริปากคุยกันเลย  แม้แต่หน้าก้อไม่มอง แถมตอนนี้จีซัสก้อดูไม่ขี้เล่นเหมือนก่อน  ถึงแม้ทั้งคิริ แฟค จะกลับมาเล่นหัวกับจีซัสเหมือนเดิม   ส่วนมินนี่ก้อเริ่มทำไม่สนใจจีซัสไปซะแล้ว เราสามารถเห็นเธอได้เฉพาะตอนที่เข้าเรียนเท่านั้น  พอพักเที่ยง  มินนี่ก้อเอาแต่นั่งท่องบทเคร่งเครียดแล้วรีบออกนอกโรงเรียนทันทีที่กริ่งเลิกเรียนดังขึ้น ทำให้บรรยากาศในห้องเราหม่นหมองลงไปอีก



~แพนด้ามองเกรซอย่างชั่งใจ...

    “อือได้”    เธอตกลง

    “อย่าให้ชั้นต้องรอนานล่ะ ไปเดี่ยว  คนอื่นห้ามยุ่ง!”    เกรซกวาดตารอบห้อง

แพนด้าพยักหน้าแล้วก้มหน้าท่องสูตรคณิตต่อโดยไม่สนใจสายตาตระหนกของเพื่อนร่วมห้อง ส่วนเกรซเดินกลับนั่งที่ดั่งนางพญาพองขน ... จะเกิดอะไรขึ้นมั้ยวะ...

…………………………(+_=;)………………………



    “เมย์!  ยืมลอกการบ้านเคมีหน่อยดิ๊”     แฟคหันมาทางเมย์

    “ค่อยลอกตอนพักเที่ยงดิ   เคมีเรียนคาบบ่ายนี่”   เมย์อิดออดเพราะตัวเองยังทำไม่เสร็จ

    “พักเที่ยงข้ามีนัดพิเศษว่ะ  ถึงยังไม่เสร็จก้อเอามาก่อน”    แฟคแบมือ

เมย์อิดออดแต่ก้อยอมเอาการบ้านให้แฟคลอกก่อนทั้งที่ยังทำไม่เสร็จ  ซากค์กับคิริรีบเสนอหัวมาชนกับแฟค  ลอกการบ้านมือเป็นระวิง…

    “มาลอกของคิตตี้ก้อได้นะจ๊ะ  คิตตี้ทำเสร็จแล้ว”   คิตตี้ยื่นการบ้านให้ซาคก์

ซากค์มองสมุดการบ้านอย่างเหยียดๆ แล้วปรายตาก่อนหันไปลอกของเมย์ต่อ

    “เสร็จแล้วแต่ผิดหมดนี่ดิ  ตูไม่เสี่ยงหรอก”

ผัววะะะ!!!!  ลิงถูกแมวฟาดหัว

    “ไม่ลอกก้อตามใจ!!!”   คิตตี้ชักมือกลับ แต่คิริจับสมุดไว้ทัน

    “ชั้นจะลอกของเธอเอง”

แหม้!~~~…เก๊กท่าซะดูแมนเชียวนายคิริ   …การบ้านเคมีผิดหมดแล้วพ่อมันจะรู้สึก…



คิตตี้หน้าแดงกลับไปนั่งที่ในขณะที่คิริก้มลงลอกการบ้านของคิตตี้อย่างเอาเป็นเอาตาย  โดยไม่ลืมดีดติ่งหูซาคก์ที่เฝ้าเตือนอยู่ริมรูหูว่า

    “ยัยคิตตี้มันตกวิชาเคมีตลอดเลยนะโว้ย!”



…………………{(:-_-;)}………………….

………………………………………………





    “เอพริลเร็วเด่!!!”    เฟียสเร่ง

    “รู้แล้วๆ”    ฉันต่อคิวจ่ายค่าขนมที่ร้านเงอะงะ…คนเข้าคิวเยอะจัง…

    “เบอรี่โทรมาว่าแพนด้าเข้าไปได้ห้านาทีแล้วนะโว้ย!!”   เรนโบว์เตือน

    “งั้นพวกแกก้อไปกันก่อนเลย  เดี๋ยวจะตามไป”  ฉันว่า

เฟียสกับเรนโบว์วิ่งไปทางหอศิลปะทันที  ส่วนฉันก้อยังรอเข้าคิวจ่ายค่าขนมอยู่อย่างร้อนรน  …เวรกรรมมีจริง…  เครื่องคิดเงินของพนักงานดันเสียตอนฉันเป็นคิวที่ห้า  จึงต้องใช้กระดาษเขียนคำนวณอีก  ยัยคนคิดเงินก้อกลัวคิดผิด คิดซ้ำคิดซากอยู่นั่น  พอจ่ายเงินเสร็จฉันก้อรีบหอบกองขนมพุ่งไปหอศิลปะอย่างเร่งรีบ  ฉันเห็นพวก3E กำลังนั่งก่ายกันอยู่หน้าหอ เสียงครื้นเครง  ฉันเปลี่ยนอารมณ์เป็นฉงนทันที   ไอค์เห็นฉันจึงทัก

    “มัวทำ’ไรอยู่เจ๊  เค้าเคลียร์กันเสร็จนานเป็นชาติแล้ว”   พลางชี้มือไปทางเกรซ



ฉันมองตามนิ้วมันก้อเห็นเกรซหัวร้อต่อกระซิกกับเฟียสโดยมีแพนด้ากับเบอรี่ยืนอยู่ข้างๆ  ความสงสัยยิ่งหนักเมื่อเห็นเกรซจับแขนแพนด้าอย่างสนิทสนมเป็นครั้งแรกในรอบหกวัน... “ตกข่าวอีกแล้วไงตู” ฉันคิด...  ไอค์เห็นฉันมองพวกนั้นเบลอๆจึงไขความกระจ่างว่าทั้งสองคืนดีกันแล้ว ที่แท้แพนด้าต้องการพิสูจน์ว่าเคนจะจริงใจกับเกรซหรือไม่จึงทำทีเข้าไปตีสนิทเพื่อดูว่าเคนจะวอกแวกไหม  ผลคือเคนไม่มีท่าทีตอบสนองแพนด้าเลย แต่ในเมื่อเกรซไม่ยอมฟังเหตุผลของแพนด้าจึงปล่อยเรื่องให้ค้างคาจนถึงตอนนี้

    “แล้วยัยเกรซมันว่าจะกลับไปคบเคนล่ะ”  ไอค์ทิ้งท้ายรายงาน



---- ----………………….>(^0^)<………………………---- ----

---- ----………………….>(^_^)<……………………… ---- ----



---  หนึ่งเดือนต่อมา ---





ติ๊ง …หน่อง… น้อง… หน่อยยยย… ต่อย… นอง… น้อง… หนิ่งงงง…-__-;

ติ๊ง…….ติ๊ง……..ติ๊ง……..ติ๊งงงงงง……

นั่นไงว่าแล้ว ถ้ามีข่าวประกาศเมื่อไหร่ล่ะก็จะได้ยินเสียงประหลาดนี่เพิ่มมาทุกที ฉันมองหน้าเฟิร์สเหมือนรู้กัน

“ฮัลโหล เทสสสส….”

มินนี่ที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องชะงักฟังประกาศ

“เทสหนึ่ง… …เทสสอง…. ……..เทสสามมมมม”

ซาคก์ตบโต๊ะเป็นจังหวะเบาๆแต่ยังตั้งใจฟัง  ฉันมองรอบๆห้อง เกือบทุกคนมองตอบกลับมา

“ให้หัวหน้านักเรียนห้อง3E นำนายจีซาลัสและนางสาวมินณิภามาพบอาจารย์ที่ห้องผู้อำนวยการโรงเรียนเดี๋ยวนี้ ย้ำนะครับ...ให้หัวหน้า...”



3E มองหน้ากันเหมือนสื่อสารทางโทรจิตได้  คิริตบบ่าจีซัสเบาๆ

    “คงไม่เป็นไรหรอกจีซัส  คงแค่เตือนน่ะ”

เฟิร์สลุกขึ้นแล้วว่า

    “จีซัส มินนี่  ไปกันเถอะ”    แล้วเดินนำออกไป

มินนี่มองหน้าจีซัสแวบหนึ่งแล้วเชิดออกไปอย่างน่าจะเดาได้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น  จีซัสเดินตามก้นมินนี่หงอยๆ  ไอค์ตะโกนตามหลัง

    “เอาชายเสื้อเข้าในกางเกงด้วยไอ้จีซัส!!”

    “.............”

    “.......[(-_-;;)ชิ้งงงง!!(-_-;;;)]……”     เงียบกันทั้งห้อง



สักพักเมย์จะแหวกอากาศทำลายความเงียบว่าเราควรไปเสนอหน้าอยู่หน้าห้องผู้อำนวยการด้วยกันทั้งหมด  เมื่อความเห็นตรงกัน  เราจึงเคลื่อนทัพตามไปด้วยติดๆ



-- ก่อนหน้านี้มีข่าวบันเทิงซุบซิบว่ามินนี่กับเพ้นท์เกิดปิ้งปั้งกันนอกจอตามแรงเชียร์ของแฟนคลับ  ซึ่งถึงแม้ว่ามินนี่จะพร่ำปฏิเสธกับพวกเราโดยเฉพาะจีซัสว่าเป็นการแกล้งปล่อยข่าวเพื่อเพิ่มกระแสให้ละครที่ใกล้จะออนแอร์ปลายเดือนนี้ก้อตาม  แต่ก้อไม่ทำให้พิษรักแรงหึงของจีซัสจะลดน้อยลงเลย  สามวันที่แล้วจีซัสแอบตามมินนี่ไปที่กองถ่ายแล้วเกิดไปชกหน้านายเพ้นท์เข้าด้วยความหวงก้าง  วานซืนจึงมีข่าวปรากฏหราขึ้นหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์เกือบทุกฉบับ ไม่เว้นแม้แต่หนังสืออาชญากรรม-__-;   ในวันนี้ซึ่งเป็นวันจันทร์พอดี  ทั้งสองจึงถูกอาจารย์เรียกตัวไปสอบทันที...—



    “ขอเข้าไปเลยมะ”    ฉันว่าขณะที่เราออกันอยู่หน้าห้อง

    “ใครจะกล้าเอ่ยขอล่ะ”    ซาคก์แลตอบ

ขณะที่เรายังกล้าๆกลัวๆอยู่นั้น  คิริก้อเปิดประตูห้องผู้อำนวยการผัววะ! แล้วโค้งคำนับให้ท่านผู้อำนวยการและอาจารย์ในห้องนั้นที่หันมามองด้วยความแปลกใจพร้อมพูดว่า

    “ขอความกรุณาด้วยครับ  เราอยากขอเข้าไปข้างในด้วยครับ”

    “...(ผ่าววว!!!)...”    ……กล้ามากคิริ......

สิ่งมีชีวิตนิ่งสนิททั้งหมดทั้งในและนอกห้องด้วยความรู้สึกที่ระคนกันไป เพื่อนสามคนในห้องนั้นมองเราอย่างอึ้งๆเหมือนกับที่เรามองคิริอย่างทึ่งๆ  ส่วนอาจารย์ทั้งหลายกวาดตามองเราและโฟกัสที่คิริแบบบึ้งๆ...

อึดใจนึงเหมือนความพยายามจะอ่อนน้อมของคิริจะล้มเหลว...  ท่านผู้อำนวยการโรงเรียนที่ฉันนึกว่าไล่พวกเราออกไปกลับยิ้มให้แล้วบอกให้เข้ามาได้ แต่ขอให้อยู่ในความสงบ...  

    “เอาล่ะ!  เรามาว่ากันต่อเลยนะ...เธอคิดว่าระดับความผิดของนายจะซักเท่าไหร่ล่ะนายจีซาลัส และนายคิดว่าเราควรลงโทษขั้นไหนกับนายล่ะฮึ!”    อาจารย์กลาสถามจีซัส

--...อาจารย์กลาส…- - อาจารย์ฝ่ายปกครองที่ฉันไม่ชอบที่สุดเลย  เพราะชอบแต่จับผิดนักเรียนและมีความสุขมากๆเวลาได้เป็นคนเซ็นชื่อไล่นักเรียนออกจากโรงเรียน  จึงมีแต่นักเรียนต่อต้าน เพราะเหตุนี้กระมัง อ.กลาสจึงมิอาจแย่งตำแหน่งหัวหน้าอาจารย์ฝ่ายปกครองจาก อ.เชนได้ซักที...^^

    “ผมไม่รู้ครับ”     จีซัสตอบหน้าตาเฉย   เฟิร์สเห็นอ.กลาสดูจะหัวเสียกับคำตอบของจีซัสจึงรีบพูดแทรกขึ้นทันที

    “หมายถึงว่าไม่ทราบกฎของโรงเรียนว่าความผิดขนาดนี้จะร้ายแรงถึงขั้นไหนน่ะครับ”

    “ขั้นโรงเรียนเสื่อมเสียอย่างร้ายกาจนี่โดนอะไรดีล่ะ”   อ.กลาสถามนิ่มแต่ส่อเจตนาร้าย

    “ผมไม่เห็นว่าจะเสื่อมเสียร้ายกาจตรงไหนเลยครับ หึงหวงธรรมดา”  ซาคก์แส่

    “เธอคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดางั้นรึ!”  ผู้อำนวยการสวน

    “ค่ะ เป็นเรื่องปกติ เพียงแต่ว่าเกิดขึ้นกับคนดังเท่านั้นเองเลยเป็นข่าว”  เฟียสว่า

    “ที่จริงมันไม่ร้ายแรงขนาดที่เห็นในข่าวหรอกค่ะ นักข่าวเขียนเวอร์เกินไป”  มินนี่ได้ที

    “แล้วมันก้อไม่ได้มีชื่อของโรงเรียนเราติดในข่าวด้วยนะครับ”   เบสผสมโรง

    “พอได้แล้ว  บอกให้เข้ามาอย่างสงบไม่ใช่เหรอ!”   ผู้อำนวยการปราม  “ถ้าพวกเธอยังจะพูดแทรกอยู่อย่างนี้  ฉันจะให้ออกไป…”



- -พวกเราจึงได้แต่สงบเสงี่ยมในทันทีเพราะกลัวถูกไล่- -



    “ที่จริงทั้งจีซาลัสและมินณิภาต่างก้อสร้างชื่อเสียงให้โรงเรียนมาตลอดเลยนะครับ ความผิดครั้งนี้ก้อน่าจะหักลบกลบหนี้ได้บ้าง  หากตัดสินให้ออกกลางคันอาจมีผลกับชื่อเสียงของโรงเรียนมากกว่าตอนนี้ก้อได้นะครับ”   เฟิร์สโผล่งทั้งที่ถูกสั่งให้หุบปาก

ฉันหันมองเฟิร์สที่ตอนนี้ยืนจ้องผู้อำนวยการที่จ้องตอบกลับมาเหมือนกัน  เฟิร์สรู้ตัวก้อรีบก้มหน้า

    “เอาไงดีล่ะอาจารย์เชน”  ท่านผู้อำนวยการถาม อ.เชน

อาจารย์เชนมองจีซัสกับมินนี่แวบหนึ่งแล้วว่า

    “หัวหน้าห้องพูดมีเหตุผลนะครับ  เราควรฟังเด็กไว้บ้าง ไม่ใช่เอะอะจะไล่ออกอย่างเดียว”

เกรซสะกิดมือฉัน ... รู้กันหมดว่าอาจารย์กลาสถูกแขวะ...  เจ้าตัวทำหน้าแหยๆ

ท่านผู้อำนวยการมองจีซัสกับมินนี่ที่ก้มหน้าเหนียมทั้งคู่แล้วว่า

    “งั้นก้อตักเตือนไว้แค่นี้ก่อนแล้วกัน  อย่าให้มีเรื่องทำนองนี้เกิดขึ้นอีกนะ   บุคคลภายนอกจะหาว่าโรงเรียนเราไม่รู้จักปรามเด็ก”

    “ค่ะ/ครับ”   รับคำเสียงเหมือนยกเขาออกจากอก

    “พวกเธอกลับไปเรียนกันได้แล้วล่ะ”   อ.เชนแกมไล่

    “ค่า/คร้าบ”

---- ----………………….>(^0^)<………………………---- ----

---- ----………………….>(^_^)<……………………… ---- ----

- -พักเที่ยง- -



    “สองคนนั้นหายไปไหนอีกล่ะ? โดนเรียกตัวอีกแล้วเหรอ?”  

เฟิร์สเอ่ยถามคนในห้องเมื่อเห็นว่าจีซัสกับมินนี่หายตัวไปอีกแล้ว

    “เพิ่งถูกผู้ใหญ่ของ J-Plusเรียกตัวไปพบด่วนทั้งคู่เลย  มันเพิ่งออกไปเมื่อกี้นี่เอง” เบสตอบ

    “เรื่องเดิมน่ะเหรอ?”     เฟิร์สถามต่อ

    “คงจะใช่แหละ แต่ไม่น่ามีปัญหาอะไรนะ เพราะเมื่อวานจีซัสกับมินนี่เพิ่งถูกเรียกให้ไปพบ แค่โดนตักเตือนนิดหน่อยเอง”     ไอค์ว่า

    “เรียกไปตักเตือนแล้ว  จะเรียกไปพบตัวอีกทำไมล่ะ!?!”    เฟิร์สหน้าเสีย

    “ทำไมทำหน้ายังงั้นล่ะไอ้เฟิร์ส”   เฟียสแปลกใจ

เฟิร์สไม่ตอบ  แต่เดินมานั่งที่ประจำหน้าเครียด  ซาคก์ที่นั่งข้างๆจึงบ่นใส่

    “มีอะไรอีกวะไอ้เฟิร์ส   ทำหน้าเป็นหมาเมื่อยอยู่ได้!”

    “นั่นดิ กังวลอะไรก้อพูดมาเลย”   เมย์เสริม

เฟิร์สไม่โกรธที่ถูกเปรียบกับของสูง  ทั้งยังไขความกระจ่างถึงสาเหตุที่ต้องทำหน้าหมาเมื่อยด้วย “ข้าว่ามันจะถูกสั่งห้ามไม่ให้คบกันน่ะ”   เขาบอก...

    “ไม่มีทางหรอกว่ะ   จีซัสมันไม่ยอมแน่”    แฟคว่า

    “ แต่ตอนนี้จีซัสมันไม่เหมือนเก่าแล้วนะโว้ย”     เบสเถียง

    “ช่าย! มันเห็นงานเป็นอันดับหนึ่งแล้ว”    ไอค์เติม

    “มินนี่ก้อคงเหมือนกันแหละ  เมื่อกี้เพิ่งสั่งห้ามจีซัสตามไปที่กองถ่ายอยู่เลย” เบอรี่พูด

ทุกคนพยักหน้าครุ่นคิด ... ... แววตากังวล ... ...



--- ...แล้วสิ่งที่กลัวก้อเกิดเป็นจริง... วันถัดมามินนี่มาบอกเพื่อนๆทั้งน้ำตาว่าถูกผู้จัดละครขอร้องให้เลิกกับจีซัส  เพราะต้องการสร้างภาพให้เป็นคู่ขวัญกับเพ้นท์  ซึ่งทางจีซัสก้อถูกขอให้เลิกกับมินนี่เหมือนกัน โดยอ้างเหตุผลว่าจะทำให้แผนโปรโมตชะงัก ... ทั้งสองจึงบอกเลิกกันท่ามกลางความเศร้าเสียดายของทั้งห้อง ... --- Y^Y

……………………(T0T)(T_T)(Y0Y)(Y_Y)……………………..



ฉันเอาเรื่องที่มินนี่กับจีซัสเลิกกันมาเล่าให้แอปเปิลฟังระหว่างที่กำลังเลือกของขวัญวันเกิดให้แพนด้าที่จะจัดงานวันเกิดที่บ้านในคืนวันเสาร์อยู่  แต่แอปเปิลไม่ค่อยสนใจฟังเท่าไหร่เลย เอาแต่เหม่อลอยจนฉันอดนึกสงสารน้องไม่ได้ ... ตั้งแต่วันที่บอกเลิกกับมังกร... แอปเปิลดูจะตาบวมทุกวัน ทำอะไรก้อเหมือนไม่มีความสุข  แถมยังมีไอ้ไอค์ที่คอยก่อร้อก่อติดอยู่ตลอดเวลา (แต่มันยังโดนเมินอยู่ดี 55+)  ฉันจึงเอาเรื่องไปปรึกษาโกเมน ขณะนั่งกินไอศกรีม

    “ไม่ค่อยกินข้าวจนผอมซูบไปเลยล่ะ”    ฉันเล่า

โกเมนบอกว่ามังกรก้อมีสภาพไม่ต่างกัน ตอนนี้ทำตัวเสเพล กลับไปเป็นอันธพาล ไม่ค่อยกลับบ้าน แถมยังควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า

    “อกหักเต็มขั้นเลย”  เขาบอก

    “ตอนนายอกหักเคยทำแบบนี้ด้วยรึเปล่า?”   ฉันสงสัยแกมจับผิด

    “ชั้นไม่สิ้นคิดหรอกน่า”   โกเมนปัด  ฉันหัวเราะแล้วเข้าเรื่องเดิม

    “จะทำไงดีล่ะ ชั้นสงสารน้อง”   ฉันครวญ…

ระหว่างที่คิดหาทางกันอยู่นั้น  ประตูร้านไอศกรีมก้อเปิด ฉันจึงละสายตาจากอัลมอนในถ้วยไอศกรีมของโกเมนไปยังประตูแล้วฉันก้อเห็น...

    “น้องพินท์มากับใครน่ะ!?!”

พินท์ในชุดนักเรียน J กับ เด็กผู้ชายชุดไปรเวท ...ครายหว่า คุ้นหน้าจังง่ะ...โกเมนหันมองแล้วตอบ

    “เซน...  น้องชายพี่ซันจิ”

สมองฉันเพิ่งประมวลผลสำเร็จ

    “อ๋อ! จำได้ละ คนที่ได้รับโหวตเป็นหนุ่มป๊อบที่สุดของปีหนึ่งโรงเรียน H ของชั้นนี่เอง  โชคดีจังเลยได้เจอหนุ่มป๊อบ!^0^”     ฉันดี๊ด๊า

    “ฉันก้อหนุ่มป๊อบนะ”    โกเมนจ้องหน้า แต่ฉันไม่สนใจ

    “ของนายน่ะตั้งอันดับสี่ของปีสามแหน่  น้องเซนได้ที่หนึ่งล่ะ!”     ฉันย้อน

    “โรงเรียนเธอมันได้มาตรฐานที่ไหนล่ะ”    โกเมนเปรยหน้านิ่ง

“ใส่ชุดธรรมดาดูหล่อสุดยอดเลยเนอะ”      ฉันพล่าม

ขณะที่ฉันยังปลื้มเอาแต่จ้องน้องเซนกับน้องพินท์ที่กำลังเดินไปยังโต๊ะว่างแถวหลังร้านนั้น …

    “เอพริล!!”  โกเมนเรียก

    “หือ?”     ฉันยังจ้องเซน

    “ย้ายสายตาเธอไปทางอื่นเดี๋ยวนี้!”

    “อะไรของนายวะ”   ฉันบ่นแล้วหันกลับมองแฟน

แล้วโกเมนก้อ...

... ... ... ฟั่บ!!!! ... ... ... (คว้าถ้วยไอติมของฉันกรอกปากตัวเองหน้าด้านๆ)

    “โกเมน!!!”     ฉันคาดไม่ถึงว่าเขาจะหิวขนาดนี้

    “ไอติมหมดแล้ว  เราไปกันเถอะ”    เขาเอาบิลไปจ่ายเงินแล้วกึ่งลากฉันออกไป

    “โกเมน! ฉันยังไม่อิ่มเลย”

    “งั้นไปกินที่อื่น!”    เขาเดินนำไปที่รถ  ฉันเดินตามอย่างรู้ทัน

-- แหม้!~  หึงน่ารักจังเลย  แฟนครายหว่า!?!^_^...--